სისასტიკის თეატრი( I - მანიფესტი)ანტონენ არტოარ შეიძლება ასე ურცხვად თავად თეატრის იდეის პროსტიტუირება...თუ რამეს ნიშნავს თეატრი, ეს მხოლოდ მისი მაგიური და ხისტი კავშირია რეალობასთან და საშიშროებასთან... .................................................................................................................
......მართალია ფსიქ. განყოფილებაში თემა "თეატრი" ცოტა უცნაურად ჟღერს, მაგრამ არტოს და ხელოვნების სხვა "ანდერგრაუნდისტებს" ეს საკითხი ცოტა სხვაგვარად ესმოდათ...მაშ ასე, როგორია თეატრის ფსიქოლოგიური "ტოპოლოგია" და რას ნიშნავს ეს ტერმინი ხელოვნების ფსიქოლოგიურ ასპექტში?!
....ხელოვნება..თეატრი, პირველ რიგში ჩვენს სულში ახდენს ისეთი ტოპოსი-ს შექმნას, საიდანაც ჩვენ შეიძლება უშუალო კავშირი დავამყაროთ სასტიკ რეალობასთან და გავიგოთ იგი ისე, რომ არ ..."დავინგრეთ".
(მე ლიჩნად მხიბლავს განსაკუთრებით ფრანგების(იტალიელების) უნარი რაღაც საოცარი იუმორისტული სიმსუბუქით გადმოსცენ სერიოზული ვეშები და ამავე დროს იგივე მარტივ და ათასჯერ გადაღეჭილ ვეშებში საკმაოდ სერიოზული ტრაგიზმი ჩადონ....)
.....ამიტომ, "სისასტიკის თეატრი"-ც ერთგვარი ფსიქოლოგიური თერაპიაა, რომელიც I რიგში საკუთარი ღირსშესანიშნავობის და რჩეულობის ავადმყოფური წარმოდგენების რღვევას ემსახურება იმ გაგებით, რომ მისი საშუალებით, მსახიობებთან ერთად შეგვიძლია გადავინაცვლოთ იმ ტოპოსში... სადაც გულიანად გავიცინებთ საკუთარ თავზე, ვისევდიანებთ ისე, რომ ამით ტონა გრუზად არ დავაწვებით სხვას და შეგვეძლება ვიყოთ ბედნიერები მაშინაც კი როცა ამის არანაირი საფუძველი არ გაგვაჩნია...სამყაროს მთელი თეატრალური სისასტიკე მდგომარეობს იმაში, რომ სამყარო და ჟიზნი, ყველა თავისი კარგით და ცუდით, არ არის საპრივატიზაციო ქონება, საიდანაც ვინმეს შეიძლება რამე ეკუთვნოდეს , ხოლო ღმერთი იყოს ამ ქონების გამნაწილებელი....და როგორც ფრიდრიხა იტყოდა......ერთადერთი, რითიც შეიძლება არ ვიყოთ უკანასკნელნი, არის მხოლოდ ის, რომ.....ბედნიერება შეგვიძლია "ბედნიერების" გარეშეც!(ნიცშე)
პ.ს....ისე ცხელა, რომ ჩეფირის და პლანის გარეშე, აზრი ეკარგება ცხოვრებას!
This post has been edited by Stalker2005 on 11 Jul 2010, 12:29
უცნობი სამშობლო და არტის ფსიქოლოგია..., ნიკოს ხსოვნას....!
