ბავშვობის მოგონებები, და ფაქტები,რომელმაც დაღი დაგვასვა

რახან ეგრე პოლემიკა გამოიწვია E madame _ს იმ დღეს ჭკუა ვერ ასწავლეს სამწუხაროდ ..... დედა ყველაზე უკეთ იცნობს საკუთარ შვილს ყველაფრის მიუხედავად. იმ დღეს მე მივხვდი რა არის სირცხვილიც..... მაგრამ სხვა ძალიან ბევრ რამესაც მივხვდი სამწუხაროდ..... მეც და დედაც ....


ეხლა სხვა ბავშვობის მოგონებებსაც შევეხოთ როცა უფრო პატარა ვიყავი ......


როცა ცხოვრების ეს პერიოდი მახსენდება ყოველთვის მეღიმება ხოლმე პირველი რაც ბავშვობასთან ასოცირდება ჩემთვის ბაბუაა.....დედაჩემის მამა. მამაცემი ძალიან პატარა იყო როცა მისი მსობლები ერთმანეთს დაშორდნენ და უმამოდ გაიზარდა. ბევრჯერ უთქვამს ჩემთვის რომ მე ბაბუაშენისგან გავიგე მხოლოდ რა არის და რას ნიშნავს "მამა" კაცის ცხოვრებაში..... როცა პატარა ვიყავი ფაქტიურად მთელს ზაფხულს იქ ვატარებდით .... 6 შვილიშვილი ჰყავდა ბაბუაჩემს ექვსივე როცა ერთად მოვიყრიდით თავს სუყველა ქალაქში ვცხოვრობდით და სოფელს სივრცეს და ერთმანეთს დახამებულები თავბრუს ვახვევდით ბებიას და ბაბუას ექვსივე ერთად რომ დავრბოდით გიჯებივით პირველი შვილიშვილი ვიყავი და ალბათ ამიტომაც განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონდა ჩემტან მახსოვს სიამაყისგან რა ბედნიერი ვიყავი და გემრიელად მივირთმევდი ბაღიდან ჩუმად რომ ამომიტანდა საუკეთესო ატამს ვაშლს და ჩუმად მომცემდა ხოლმე და ყურს ვუგდებდი კედელს ამოფარებული როგორ უწყრებოდა დედა ბავშვები არიან ვერ გაიგებენ გული ეტკინებათ ეგრე აშკარად ნუ გამოხატავ რომ ის განსაკუთრებით გიყვარსო ჰეჰ რა გემრიელი იყო იმ დროს ის ვაშლიც და ატამიც სახლში რომ ლპებოდა ხოლმე და მეხვერწებოდა დედა ჭამე შვილოო .
ოპოპოიას ვეძახდი .სარამოს გამომაწყობდნენ ხოლმე ერთი თვალებდათხრილი თოჯინა მყავდა "სოფო" ჩემს დასაც ესე დავარქვი როცა მომიყვანეს პატარა და მჩხავანა შენი დაიკოაო მახსოვს მამა ნახე სოფო მოიყვანესთქო ....და დაარქვეს სოფო ჩემი თოჯინის საპატივცემულოდ . ესე ამ ჩემს თვალებამოთხრილ სოფოს ამოვიჩრიდი და მივყავდი ოპოპოიას... რიტუალი გვქონდა ჯერ მის მეგობარტან შეივლიდა ორ ხელ ნარდს ითამაშებდნენ ... მე მანამდე იმათი შვილიშვილების სათამაშოებით ვერთობოდი .... მერე მე და ოპოპოია მივდიოდით ჩვენს ტყეში ...... ტყეს მე ვეძახდი თორე უბრალოდ იუზარმაზარი ნაძვების ქარსაფარი ზოლი იყო რომელიც უზარმაზარ ყანებს ჰყოფდა.... დასაწყისში უზარმაზარი ქვა იყო....როცა ტყეში ვისეირნებდით იმ ქვაზე შემომსვამდა ხოლმე და მოთმინებით და ჩვეული იუმორით პასუხობდა ჩემს კითხვებს .... მაგალითად ესეთს: "ბაბუ რას ნიშნავს ბაბნიკ?" .....
დაახლოებით 6 კლასში ვიყავი ....უკვე ცოტა ავად იყო მძიმე ოპერაცია ბოლომდე ვერ გადაიტანა მისმა ორგანიზმმა და სიარულიც უჭირდა.... პატარა ლეკვი უნდა მოგვეყვანა რომელიღაც მეზობლისაგან და მტელი დღე ყველანი ვემზადებოდით წასასვლელად.... ჩემი დეიდაშვილები თბილისში ცხოვრობდნენ ჩვენ ცოტა უფრო ახლოს ჩვენ სოფელთან შესაბამისად ბებოს ისინი უფრო მონატრებული ჰყავდა ხოლმე ვიდრე ჩვენ მხოლოდ ისინი წაიყვანა და მე აღრიალებული და აბღავლებული დავრჩი ჭიშკარტან ..... დღემდე მახსოვს ბაბუაჩემის შეშლილი სახე როცა მოვარდა ხელში ამიყვანა უკვე ისტერიკადამართებული და მთელი 2 საათი მაწყნარებდა .... კარგად მახსოვს მისი სუნიც კი და როგორ დაუსველდა პერანგი ჩემი ცრემლებით....ის დღე დღემდე დგას ჩემსა და ბებიაჩემს შორის... ვერ ვაპატიე სამწუხაროდ და ის დღემდე გრძნობს და ხვდება ამას. საღამოს ისევ წამიყვანა სასეირნოდ ტყეში.... უკვე აღარ შეეძლო მაგრამ მაინც წავედით .... მაშინ ბავშვი ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი და ვერ ვაცნობიერებდი დღეს როცა ვიღდგენ მეხსიერებაში რამდენ რამეზე მელაპარაკებოდა ბედნიერი ვარ ..... იმ დღეს ჩემს წიწვოვან ტყეში მუხის ფოთოლი ვიპოვე ... გაგვიკვირდა ორივეს ირგვლივ მხოლოდ წიწვოვანი ხეებია ..... ალბათ ქარმა მოტანაო ..... დიდ ქვაზეც ცამოვჯექით მუხის ფოთოლს ვატრიალებდი ხელში.... მერე გადავაგდე იქვე წიწვებზე დავარდა ...
_ ბაბუ საიდან უნდა მოეტანა ქარს მუხის ფოთოლი
_ რავიცი სალომიკა ..... არ გუაჭირდებოდა პოვნა .... ხო ხედავ რა იოლად შესამჩნევია ამდენ ნაძვის წიწვებში .... კარგი ძღაბი იცი როდის იქნები?
გაეცინა როცა ჩემ პირდაღებულ სახეს შეხედა მიხვდა ვერ მივხვდებოდი იმის აზრს რასაც მეტყოდა მაგრამ მაინც მითხრა....
_ როცა ამდენ წიწვებში ერთ ძალიან ჩვეულებრივ წიწვს გამოგარჩევს შენნაირი ლამაზი გოგო .... აბა ამხელა მუხის ფოთოლს ამდენ წიწვებში ბრმაც კი წამოედება ბაბუ....
მე მართლა ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა ბაბუაჩემი მაშინ მაგრამ ის მუხის ფოთოლი დღემდე შენახული მაქვს და ერთადერთს რასაც ვცდილობ ის ჩვეულებრივი მაგრამ ვიღაცისთვის "განსაკუთრებული და გამორჩეული წიწვი " ვიყო....
როცა არდადეგები მორჩა დედამ ჩამოგვაკითხა და მივდიოდიტ გამომშვიდობებისას იტირა.... პატარა ბავშვივით იტირა. მას შემდეგ ცოცხალი აღარ მინახავს სამწუხაროდ. 2 ნოებერს დილის 6 საათზე სანადირო თოფიტ საკუტარ სახლში თავი მოიკლა სწორედ ისე როგორც იმ დღეს და იმ მომენტში სიზმარში ვნახე. კარგად მახსოვს როგორ წამომიყვანა მამამ ბოლო გაკვეთილიდან სწორედ იმ დროს როცა ჩემს დაქალს ვუყვებოდი რა სიზმარი მესიზმრა დილით..... არაფერი გვითქვამს მთელი გზა სახლამდე ერთმანეთისთვის მე და მამას.... და როცა გაღებულ ჭიშკარს მივადექით ღამით ჩემი ბავშვობაც სწორედ იქ დამტავრდა.... მე ბაბუაჩემი არ მიტირია .....
დღეს დედაჩემიც ვერ მიბედავს რომ მითხრას წადი სოფელშიო.... იმ იშვიათ შემთხვევებში როცა წლობით უნახავი ბებოს მოსანახულებლად ჩავირბენ რამოდენიმე საათით იქაურობა ჩემზე დღემდე დამთრგუნველად მოქმედებს ბაღის კარის ყოველ გახმაურებაზე ზალაუნებურად იმ ატმის და ვაშლის გემო მაგონდება ჩემთვის ჩუმად რომ მოჰქონდა ხოლმე ... მას შემდეგ არასდროს ვყოფილვარ რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს იმ "ტყეში"..... არც კი ვიცი არსებობს კი ისევ? ერთადერთი კითხვა რაც ყოველთვის მაწუხებს და რომელზეც სამწუხაროდ არ მაქვს პასუხი .... ნეტა თუ მოეწონებოდა დღეს ის რა ადამიანადაც ის პატარა გოგო იქცა წლების შემდეგ..... "

E madame

ვაუ,

მშვენიერია, მოთხრობასავით იკითხება

რამდენი სითბოა და რა სამწუხაროა, რომ ბაბუები არ მახსოვს კარგად.

This post has been edited by Barklai on 28 Apr 2010, 15:39

E madame
რა სევდიანი იყო, ცრემლებიც კი მომადგა

აუცილებლად იამაყებდა შენით

E madame

წარმომიდგენია რა კარგი ადამიანი იყო

ისე ეგ ვაშლის და ატმის სიტუაცია ძალიან ნაცნობია
მეც პირველი შვილიშვილი ვარ და ... მქონდა იგივე ვაშლები და ატმები
ბაბუაც უფრო განსაკუთრებულად მიყვარს ახლაც
სოფელი არა, მაგრამ თუ ჩავდივარ ბაბუაჩემისთვის
ყოველთვის საინტერესო მოსაუბრეა ჩემთვის
ბავშვობიდან მიყვებოდა ათას ისტორიას, ისმენდა ჩემსას ...
და ის არის ერთადერთი რომელიც მელაპარაკებოდა როგორც დიდს - არასდროს უთქვამს რომ რაღაცას ვერ გავიგებდი და გავაანალიზებდი ჩემი ასაკის გამო

This post has been edited by Selfish_kid on 28 Apr 2010, 15:59

აბა მე, თავიდან ნაბოლარა ვიყავი, როგორც შვილი, ასევე შვილიშვილი, მაგრამ განსაკუთრებული სითბო და განებივრება არ მქონია.. მერე წლები გავიდა და ჩემს შენდეგ გაჩნდა შვილიშვილი , მისმა ნაბოლარობამ ინაბოლარა მანამდეც და მერეც ყველა მე მაბრალებდა ყველაფერს არადა ბუნებით მკეთებელი ვიყავი, ყველაფერს ვუვლიდი, ვაკეთებდი, ვქმნიდი კიდეც მე თვითონ სატამაშოებს და მაგალითად რამე რომ გაფუჭებულიყო მე მადებდნენ ხელს ..
ხო მამის მხრიდანაც იყვნენ ჩემს შემდეგ შვილიშვილები... მაგრამ სიყვარულის მეტ ნაკლებობის რა ვთქვა მაგდენი აღარ ვიცი ( ან თავს ვარიდებ) .. ერთი ეგაა რო 2 წელი სოფელში მომიწია ცხოვრება ( არეულობის წლებში, მამის სოფელში, მამის მხრიდან ბებიას და ბაბუას ბევრი შვილიშვლილები ჰყავდათ მაგრამ მაშინ მე ვცხოვრობდი მათთან) იყო პერიოდი როცა ილუზიაში ვიყავი და მეგონა რომ განსაკუთრებულად ვუყვარდი ბებიას მაინც.. ჩემი ისტორიები ჩახუჭუჭებულია , ვერ ვიტყვი რომ ვინმეს ვძულდი მაგრამ არც ვინმე მანებივრებდა, ბევრი მომენტიც ყოფილა როცა ძალიან დავთრგუნულვარ

This post has been edited by teoj on 28 Apr 2010, 16:50

teoj

ყველას ქონია ალბათ ეგ მომენტი

E madame
რა მშვენივრად გადმოსცემ შენს მოგონებებს

..... ისე გამომივიდა რომ ბოლოდან მივყვები ბავშვობას ..... დასასრულიდან დასაწყისისკენ მაგრამ რაღაცა მომენტი რაღაც სხვას გახსენებს .... მეც ესე ვარ ხოლმე ..... დავიწყოთ თავიდან შემოდგომის ერთ ალბათ ლამაზ დღეს დავიბადე ... და შევიწირე დედაჩემის ჯანმრთელობის ნახევარი მეორეს ჩემმა დამ მოუღო ბოლო და ვაჩუქე უზარმაზარი ლოდი თირკმელში როდესაც მამამ ხელში ამიყვანა სასწრაფოდ დამაფარა ვინმემ არ შეხედოსო .. ერთ ოთახიან ბინაში ვცხოვრობდით მე დედა მამა და ბებო . მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მანებივრებდნენ უპრეტენზიო ვიყავი მეზობლის ბავშვები სიხარულით ხტოდნენ როცა აივანზე დამინახავდენ რადგან ყველა სათამაშოს აივნიდან მათ ვუყრიდი .. არ ყოფილა პირველი დამოუკიდებელი ნაბიჯები ბავშვობაში 9 თვისამ პირველად გავირბინე არ გამივლია არც დედა ან აღუ ყოფილა ჩემი პირველი სიტყვა საუბარიც წინადადებებით დავიწყე 9 თვის უკვე დვრბოდი და უშეცდომოდ ჩამოვარაკრაკებდი საკუტარ სახელს, გვარს, ასაკს, მისამართს, დედის მამის და ბებიის ავტობიოგრაფიულ მონაცემებსაც კი .... დიდი ზეიმი იყო ოჯხში როცა მისაღებში ერთ დიდ ძველებურ მაგიდას გავუსწარი სიმაღლეში და თავს აღარ ვურტყამდი ხოლმე როცა ახლომახლო გავივლიდი მერე დედა სადღაც წაიყვანეს უფრო სწორად უნივერმაგში სადაც ჩემი ზამიკო უნდა ეყიდათ მაგრამ დაიკო მომიყვანეს რომელსაც "სოფო" დავარქვი სოფოს დაბადება არ ყოფილა ისეთი პომპეზური როგორც ჩემი .... ყველა ბიჭს ელოდა და როცა ბებიაქალმა ამცნო ბებიაჩემს გოგო შეგეძინათო ამ უკანასკნელს გული წაუვიდა... სოფო ნახევრად ჩემი გაზრდილია ფაქტიურად 3 წლის ვიყავი უკვე ყველა მუშაობდა და დედას აბა ვინ მიეხმარებოდა თუ არა მე მე მამა მიმღეროდა ნანას ...სოფოს მე. ბოლოს აღნავლებულს ისევ დედას მივუყვანდი ხოლმე დააძინე ეს შენი შვილი ვერაფერი მოვუხერხეთქო... მერე უფრო დიდ ბინაში გადავედით ...
ერთხელაც ჩუტყვავილა დამემართა..... სახეზე გამომაყარა დედამ წითელი საღამური მაჩუქა მართალია ძალიან დიდი მქონდა მაგრამ ავიჩემე და იმანაც მაჩუქა... სოფოსაც მოუნდა ეხვერწნენ არ შეიძლება ბატონები აქვსო მაგრამ ის ჩემზე მეტად ჯიუტია .... დავსცხეთ ერთმანეთს და მე კედლისკენ გადავბრუნდი ..... სამი დღე პირი კედლიეკენ მქონდა და სამი ღამე გადაბმულად დედაჩემი ჩემს საწოლტან დაჩოქილი ღამეებს ათევდა ლოცვაში და ხვეწნა მუდარაში ჩვენკენ გადმობრუნდიო ..... სამი დღე ბღაოდა ჩემი და და სამი დღე მეჯდა ფეხებთან მამაჩემი განადგურებული. სამი დღის შემდეგ გადმოვბრუნდი ....სახე ისეთ დღეში მქონდა არავის ეგონა თუ გადავრჩებოდი .... ზამთარი იყო მამაჩემმა ფაქტიურად სასწაული მოახდინა და იები მოიტანა და მისი წვენით საკუთარი ხელით მიწმენდდა სახეს.... მახსოვს ჩემი მშობლების ბედნიერი სახეები როცა ნელნელა სახე გადამეწმინდა და ადამიანს დავემსგავსე... ცოტა ხნის წინ საღამოს შინ ვიჯექით და ვჭორაობდით ..... მე დედა და დეიდა ..... რაღაც გავიხსენეთ და დეიდაჩემმა უბრალოდ მომეფერა და შუბლზე მაკოცა... ძლივს მოვასწარი გვერდით ოთახში გასვლა ჩემი ცრემლები რომ არ შეემჩნიათ .... მეც მივხვდი და დედაც რატომ გავედი ოტახიდან .... მაგრამ სამწუხაროდ ის ისევ იქ დარჩა ბავშვობაში ჩემს საწოლთან.

დღეისთვის კმარა ბავშვობის მოგონებები....

E madame
შენ აშკარად წერის ნიჩი გაქვს ავატარი რატომ შეცვალე ? ის ჯობდა ჩემი აზრით

elizabeti

უბრალოდ ამ ეტაპზე ეს განწყობა მაქ და ავატარიც შესაბამისია წერის ნიჭი არა თხრობის მანერა მაქვს ეგეთი უბრალოდ

E madame
სტილისტურად კარგად წერ რას ერცჰი ? ნიჭი ქვია მაგას ზოგი კარგად ყვება ხოლმე მაგრამ ვერ წერს ეგრე ლაკონურად ამდენ ემოციას და კარგად ასახავ მოველენებს და აღწერ , ავატარს რაც შეხება რაღაც ისეთი უფრო წარმომიდგენიხარ პოსტების შინარსიდან გამომდინარე თბილი და რომანტიული

teoj

არა და სულაც არ ვარ დასჯის მომხრე.ჩემი შვილის მიმართ ვერანაირად ვერ ვარ მკაცრი,როგორც არ უნდა მომინდეს
არასწორად გამიგე.მე თვითონ ფაქტზე ვთქვი,რომკარგი იყო იმ მხრივ,რომ მას მეგობრები დაუდგნენ გვერდით,სცადეს მისი გამხიარულება.

მეც არანაკლებ დავუსჯივარ დედაჩემს,იმ პერიოდში კი იყო მტკივნეული ჩემთვის,მაგრამ სამაგიეროდ ბევრი რამ ვისწავლე და გამოვიმუშავე.მკაცრი რომ არ ყოფილიყო მაშინ დედაჩემი,ძალიან ბევრ რამეს ვერ გავაკეთებდი და ვერ ვისწავლიდი.მე დღეს კმაყოფილი ვარ,მიუხედავად ყველაფრისა.
დღეს მე თუ ვსწავლობ უფასოზე,ვარ ასე თუ ისე ერთ-ერთი წამყვანი სტუდენტი და სცენაზე რომ ვდგავარ,ეს დედაჩემის დამსახურებაა.რადგან იმ პერიოდში სულ ძალით მამეცადინებდა,ძალიან მკაცრად იდგა და ყოველთვის ცდილობდა ყველაფერში პასუხისმგებლობა და ნებისყოფა გამოემუშავებინა ჩემთვის.
ასევე მინახავს უნებისყოფო დედების გაზრდილი შვილებიც,რომლებიც იმას აკეთებენ რაც უნდათ და კარგი შედეგი იშვიათAდ მინახავს.ხანდახან მშობელი მკაცრი უნდა იყო იმისთვის,რომ შვილი ეგოისტი და თAვნება არ გაიზარდოს.

This post has been edited by natiko22 on 28 Apr 2010, 21:56

teoj
თეო,მეც მასე ვიყავი და ვარ.ერთდერთი ბებოს ვუყვარდი განსაკუთრებით... სულ ცოტახნის წინ დაიღუპა.მასთან გავიზარდე და დედაჩემთან არ მქონია ისეთი ძლიერი ემოციური კავშირი,როგორიც მასთან.მენატრება მისი თითები,ლოყები,სიცილი.ზოგჯერ სპეციალურად ვაბრაზებდი,რომ გამბუტებოდა. ბავშვივით იბრუნჩებოდა ხოლმე.ხო,კიდევ მახსოვს მისი მსუნაგური გამომეტყველება ტკბილეულის დანახვისას. მიყვარდა,როცა დილით ცხელ რძეს და ჩემს საყვარელ ხილს მახვედრებდა ხოლმე. ფილოსოფიური დისკუსიები მქონდა ხოლმე მასთან...
როცა ვიძინებდით,ღამე თავის ძველ ამბებს მიყვებოდა ხოლმე და თან ისე საინტერესოდ იცოდა მოყოლა. საშინლად მენატრება,ფუმფულა...

ბავშვობაში მახსოვს რომ ცუდი ბავშვი ვიყავი
მავნე და მატყუარა ბოროტი და არავის არ ვუყვარდი
მახსოვს სკოლაში ძუძუები ზალიან ადრე გამეზარდა სუსტი ვიყავი და დედამ ლიფი რომ მიყიდა სირცხვილით მოვკვდი
ზალიან მცხვენოდა მკერდი რომ გამეზარდა
.