კითხვა ფსიქოლოგთან, VII ნაწილი

რამდენი წლისა ხარ? ბიჭი ხარ თუ გოგო?

გოგო 23 ის მაგას დიდი მნიშვნელობა აქვს? რას ფიქრობთ ჩემს პრობლემაზე? რამე მეშველება?

tiit
გოგო რომ ხარ ეგ უკვე დადებითი ფაქტორი იქნება მილანისთვის

გამარჯობა, თათია ვარ, 17 წლის. მირჩიეს აქ დამეწერა ჩემი პრობლემა. მოკლედ, ბოლო ორი წელია თავს საშინლად ვგრძნობ. პერიოდულად, მაგრამ ხშირად. ვერ ვხსნიდი ვერანაირად რა მჯირდა. ჰოდა გადავწყვიტე ლუშერის ტესტი გამეკეთებინა. პასუხებმა ზუსტად ასახა ჩემი მდგომარეობა.

შედეგი ასეთია- მე

-საკუთარ თავს მუდამ ვუმტკიცებ რაღაცას
-გარშემომყოფებთან ურთიერთობით ვარ დაქანცული
-ვცდილობ დავიცვა თავი ახსნა-განმარტებებისა და ჩხუბისაგან
-მჭირდება გარემო, სადაც შევძლებ რელაქსაციასა და ძალების მოკრებას
-ვთვლი რომ არსებული სირთულეები ეჭვქვეშ აყენებს ჩემს შორეულ წარმატებებს
-ვეძებ გზებსა და საშუალებებს რათა გადავლახო წინააღმდეგობები
-მაქვს სტრესი შეზღუდვებისა და აკრძალვების გამო
-იმისათვის რომ თვითრწმენას მივაღწიო, მჭირდება თანადგომა და მხარდაჭერა
-მინდა,რომ თავისუფლად გავყვე ჩემს პრინციპებს, განვავითარო ჩემი შესაძლებლობები და მოვიპოვო პატივისცემა ჩემი პიროვნებისადმი.
-აქტიურად და გულმოდგინედ ვცდილობ ჩავახშო შინაგანი წინააღმდეგობები
-ჩემი ინტერესების მიხედვით, ვებრძვი ყოველგვარ წინააღმდეგობას და ვისწრაფვი იმისკენ, რომ გამოვიყენო ყოველი შესაძლებლობა მოქმედებისა, მაშინ როცა არანაირი ეზღუდვა არ მაქვს
-ვიყენებ ყველანაირ შესაძლებლობას იმისათვის, რომ რაც შეიძლება მეტს მივაღწიო
-მაქვს სურვილი რომ ჩემი ბედი მე თვიტონ განვაგო
-მეშინია,რომ თუ საკუთარ თავს არ დავიცავ გარეშე მოვლენებისგან, ჩემი დამოუკიდებლობა საფრთხის ქვეშ აღმოჩნდება.მინდა რომ არავინ შემაწუხოს
-განვიცდი ძლიერ ზიზღს ურთიერთობების მიმართ და ჩემთვის ყველანაირი ურთიერთობა მტანჯველია
-იმპულსური და ადვილად აგზნებადი ვარ
-განვიცდი ძლიერ იმედგაცრუებას გულითად ურთიერთობებში. ვწყვეტ ურთიერთობებს რათა ძლიერ, მტანჯველ განცდებს გადავურჩე.
-იმისათვის რომ იმედგაცრუება არ განვიცადო, სხვებს ჩემს მიმართებაში საზღვრებს ვუწესებ
-მივისწრაფვი უსაფრთხოების,რელაქსაციისა და იდეალური ჰარმონიისკენ
-ზედმეტად მგრძნობიარე ვარ წინააღმდეგობების მიმართ
-თავნებობის გამო ვერ ვეგუები ბევრს რამეს
-მაქვს დეპრესიული მდგომაეობა. ერთ ადგილზე ვარ გაყინული
- ვისწრაფვი იადეალურსა და მგრძნობიარე ურთიერთობებისაკენ, სადაც მუდმივად ჰარმონიაა და დაცული ვარ
-სიმარტოვის, შეზღუდვისა და გაჭირვების შიში მაქვს
-ინფანტილური ვარ. ხშირად თავდავიწყებით ვოცნებობ
-აღარ შემიძლია შინაგანი წინააღმდეგობების დაძლევა
-ჩემს მიმართ წამოყენებული მოთხოვნები აუტანელია ჩემთვის და თავს ვარიდებ მათ შესრულებას
-იმედგაცრუებული ვარ წარუმატებელი სიყვარულის გამო
-ვეღარ ვიტან ვერც კონფლიქტებსა და უბრალო მღელვარებასაც კი. ვისწრაფვი სიმშვიდისა და იმ მდგომარეობისკენ სადაც თავს დაცულად ვიგრძნობ და ამ წინააღმდეგობებს ჩავახშობ
-ვარ გამოფიტული და მებრალება საკუთარი თავი ( ეს ყველაზე მეტად მანაღვლებს)
-ვარ ძალიან მგრძნობიარე. ვისწრაფვი თავდაჯერებულობისკენ და არ მინდა იმ ურთიერთობების გაგრძელება რომლებიც მოვალეობებზეა დაფუძნებული
-არასრულფასოვნების შეგრძნება,სისუსტე, დაუძლურება მაწუხებს
-გამუდმებით ვეძებ ახალ ურთიერთობებს ,რადგან მგონია რომ ეს ბედნიერებას მომიტანს
-ვგრძნობ რომ ვერ მიგებენ,მჭირდება რომ ვინმეს ვუყვარდე რათა თავდაჯერებულად ვიგრძნო თავი
-მოვალეობებისგან გაქცევა მინდა. ჩაკეტილი ვარ. ვისწრაფვი დამოუკიდებლობისა და სრულფასოვნებისაკენ
-ვისახავ მიზანს და ვაღწევ მას, რათა საკუთარი თავის რწმენა მოვიპოვო
-მინდა რომ სულ მაქონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში მგონია რომ მაკრიტიკებენ
-მოთმინების უნარი მაქვს დაკარგული
-გავურბი სირთულეებს რელიგიაშიც კი. ჩემი რეაქციებით ვცდიილობ თავი დავიცვა ყოველგვარი ტანჯვისგან. მაგრამ ყველაფერზე ისტერიული რეაქცია მაქვს

იქიდან გგამომდინარე,რომ რუსული არც ისე კარგად ვიცი და გადავწყვიტე ამდენი რამ მეთარგმნა,მიხვდებით რამდენადდ მნიშვნელოვანია ეს საკითხი ჩემთვის.

გთხოვთ დამეხმარეთ.საკუთარ თავს ვერ ვცნობ. მგონია რომ ყველა კარგი თვისება რაც კი მქონდა დამეკარგა და ახლა ურთიერთობებსაც ვიფუჭებ, განსაკუთრებით ოჯახის წევრებთან. ყველა აღნიშნავს და მეც ვატყობ რომ აღარავის ვცემ პატივს. არც საკუთარ თავს. აბიტურიენტი ვარ. გთხოვთ მირჩიეთ რამე რომ თავს ვძლიო და ეს საბედისწეო წელი არ ჩავაგდო
-
ეს ყველაფერი მტანჯავს სასტიკად. ნერვული სპაზმებიც კი მაქვს ყელის არეში
* * *
ალბათ ამის წაკითხვაც გეზარებათ ხომ. ეჰ მეც მეზარება ხოლმე, ტქვენ რა უნდა მოგთხოვოთ...
* * *
ალბათ ამის წაკითხვაც გეზარებათ ხომ. ეჰ მეც მეზარება ხოლმე, ტქვენ რა უნდა მოგთხოვოთ...

Miss_Nata

მე მჯერა, რომ გაზაფხული და ზაფხული ყველგან დგება, მაგრამ მუდმივად არ გრძელდება ხოლმე. ისევე, როგორც ზამთარი.
სოლომონი იძახდა, ყველაფერი გავლადიაო... ჭკვიანი კაცი იყო.
როგორ კარგად მესმის შენი ვერ წარმოიდგენ. შეიძლება რადიკალურად განსხვავებული, მაგრამ პრობლემებით სავსე პერიოდი მქონდა სულ ცოტა ხნის წინ, როცა ასევე ვერ ვხედავდი გამოსავალს. ჩიხში ყოფნის განცდა ძალაინ უსიამოვნოა. მეც ჩემი შვილი მაძლიერებდა. და გარკვეული დროის მერე სიტუაციამ და შემთხვევითობამ მოიტანა ცვლილება უკეთესობისკენ.
მთელი სირთულე იმაში მდგომარეობს, რომ გაურკვეველია როდის მოვა გაზაფხული. უბრალოდ უნდა იცოდე, რომ მოვა.

tiit როგორ ფიქრობ, რამით არის განპირობებული შენი არაკომუნიკაბელურობა? რა გაფერხებს ხოლმე და გაჩერებს, რომ მიხვიდე ადამიანთან, რომელსაც დავუშვათ 1-ხელ ხარ შენახვედრი და მიესალო ან მოიკითხო? რას ფიქრობ მაგ დროს? რისი გეშინია?

teisha
რამდენადაც მივხვდი პირად/სასიყვარულო ურთიერთობაში გქონდა პრობლემები. ტრაგიკულად განიცადე დაშორება. ეს მოზარდის ცხოვრებაში განსაკუთრებით მწვავედ გადაიტანება და კვალს ტოვებს ხოლმე.
ამას ემატება აბიტურიენტობა, რაც ძალაინ მძიმე ეტაპია ადამიანის ცხოვრებაში: ნერვიულობა, მღელვარება, შფოთვა, დაქანცულობა და ენერგიის მობილიზაციის გამო გამოფიტულობის განცდა... რა ვიცი კიდე რა დაგიწერო. მაგრამ დამიჯერე შენი მესმის. აბიტურიენტებთან ვმუშაობ და ვიცი რა დღეშიც ხართ.
და კიდევ ემატება მშობლების აღმზრდელობითი სამუშაოები, რაც უკვე საერთოდ ყოველგვარ ზღვარს ცდება.
ასეა?

ყელში რა სპაზმია გაქვს? ამიღწერე რაც შეიძლება დეტალურად

არავის არ დავშორებივარ. არც მქონია ურთიერთობა. არ მიყვარხარ მეთქი ვუთხარი მშობლების გამო.არ დამრთავდნენ ვინმეს სიყვარულის უფლებას. ისე ჩაიარა მაგ აბმავმა ვერც გაიგეს. 3 წელი გავიდა მას მერე და იცი რა შეგრძნება შემომრჩა?იმის განცდა რომ შემეძლო ცოტა ხნით მაინც ბედნიერი ვყოფილიყავი და თავი თავდაჯერებულად მეგრძნო,მაგრამ ამის შანსი მშობლების უაზრო შეხედულებებმა დამაკარგვინა. ვხვდები რომ ახლა უფრო ემოციით ვსაუბრობ ვიდრე გონიერად,მაგრამ ფაქტია,რომ მიუხედავად მშობლების თავდადებული შრომისა ჩემი გულისთვის(თანაც დედისერთა ვარ), ჩემს თვალში მათი ყველანაირი სიკეთე უფასურდება, რადგან არ შეუძლიათ ამ ელემენტარულში გამიგონ. თან სულ უნდათ ჩემი კონტროლი.არადა ყველა გადაწყვეტილებას ჩემით ვიღებ თუნდაც მომკლან. .მაგრამ ის ფაქტი რომ ყოველთვის, ყველაფერს მეკითხებიან მაღიზიანებს საშჰინლად. თIთქოს ჩემი პირადი ცხოვრების დაცვის და სხვების თვალთაგან მოფარების დაუოკებელი სურვილი მაქვს. ახლაც მეკითხებიან ამდენს რას წერო. მათი თქმით დამოუკიდებლად მზრდიან ,მაგრამ ფაქტია რომ მუდმივ კონტროლში ვარ და მგონი ეს მკლავს. სახლში მემართება ყველაფერი საშინელება. ემოციურები არიან და სულ შენიშვნებსა და ყვირილში ა შემიძლია ყოფნა.
ყელში მოჭერის შეგრძნება მაქვს.საშჰინელ დისკომფორტს მიქმნის.
შობას გილოცავ. ნამდვილად ანგელოზად მომევლინე!

უცებ ვდები ხოლმე ცუდ ხასიათზე მეტირება უმიზეზოდ მახსენდება ყოველთვის ყველაფერი ცუდი
საშინლად ვხდები როცა მეჩხუბებიან ოჯახის წევრები ან შენიშვნას მაძლევენ მინდა სულ მარტო ყოფნა ჩემთვის მშვიდად
+ ამ ბოლო დროს როცა ცუდად ვგრძნობ ტავს ვისერავ სხეულს არ მინდა მაგრამ თითქოს ამით თავს ვიწყნარებბ
როგორ შეიძლება გამოვიდე ამ მდგომარეობიდან
?

teisha
როგო კარგად მესმის შენი. მეც ვიყავი მოზარდი და მართალია არც ისე ახლო წარსულში იყო ეს, მაგრამ მახსოვს ძალიან მწარედ ბევრი რამე.
თუმცა ეხლანდელი გადმოსახედიდან ზოგიერთ რამეში ვეთანხმები. მესმის იმ მშობლების, ვინც შვილს აკონტროლებს. თუმცა ეხლა რაც არ უნდა აგიხსნა, მაინც არ დამეთანხმები. ამისთვის შენ უნდა გეყოლოს ჯერ შვილი და თან ძირფესვიანად გათავისუფლდე მათი კონტროლისგან.
გეთანხმები, ძნელი ასატანია, როდესაც ყოველი ნაბიჯის გაგება უნდათ, როცა ერევიან შენს პირად ცხოვრებაში. მესმის შენი იმეგაცრუებისაც: იმაზე გწყდება გული, რომ ბედნიერების შანსი გქონდა (რომელიც წინასწარ არ იცი როგორ დამთავრდებოდა, მაგრამ ფაქტია, რომ შანსი ქვია ამას) და რაღაც გაუგებარი მიზეზების გამო უარი გათქმევინეს ამაზე.
ალბათ მთელი ცხოვრება დაგტანჯავს ამის ეჭვი და რაღაცნაირად უკმაყოფილების საბაბი იქნება მშობლების მიმართ (ნუ რამით ხომ უნდა იყოს შვილი უკმაყოფილო ). მაგრამ მაგას არა უშავს. ეგეც გაგივლის.
სულ ცოტა მოთმინება გჭირდება. სულ ცოტა. რამდენიმე თვე დარჩა, იმედია ისე სწავლობ, რომ სტუდენტი გახდები (პრინციპში საკმაოდ გამართული პოსტები გაქვს და ეს შენს განვითარებაზე და პოტენციალზე მიანიშნებს) და ამ ურთულეს ეტაპს წარმატებით დაასრულებ შენს ცხოვრებაში.
ამის შემდეგ, ცოტა დაწყნარდები, სტრესი და დაძაბულობა მოგეხსნება, სექტემბერში აბსოლუტურად ახალ გარემოში მოხვდები, ახალ სისტემაში, ახალ მეგობრებს და ნაცნობებს გაიჩენ, დრო გექნება იმისთვის, რომ გაიპრანჭო ხოლმე სარკესთან, მეორე კურსელ ბიჭს მოიწონებ და ა.შ.... ანუ შენს ცხოვრებაში ახალი საინტერესო საქმიანობა გამოჩნდება, ახალი მიზნები... აუცილებლად იმოქმედებს ეს დადებითად. იმ ბრაზსაც დაგავიწყებს მშობლების მიმართ, რომლებსაც ცუდად ხვდებათ თვალში თავიანთი აბიტურიენტი შვილი უკვე ამდენი საათი უაზრო საიტებზე რომ დაძვრება და ერთობა. იმათმა ხომ არ იციან, რასაც გრძნობ ეხლა. თუნდაც იმ ბიჭის ისტორიის გამო. აქ რაც დაწერე, იციან? ალბათ ყველაფერი არა.
მე რამდენადაც ვატყობ, შენი ცუდად ყოფნის მიზეზს მშობლებიც წარმოადგენენ შენს მიმართ არჩეული დამოკიდებულების გამო.
სცადე აუხსნა შენი მდგომარეობა, ზედმეტი ემოციების და ყვირილის გარეშე. უბრალოდ ისევე უთხარი, როგორც აქ დაწერე. აუხსენი რა გაწუხებს, რა არ მოგწონს და კითხე რატომ ვერ ცვლიან დამოკიდებულებას შენს მიმართ. იქნებ აგიხსნან და შენც დაეთანხმო. ან იქნებ აზრი შეიცვალონ რაღაც-რაღაცეებზე. ვინ იცის. ყოველშემთხვევაში გეციდონება რომ სცადე. ამით ბევრს არაფერს კარგავ. მოიფიქრე ამის შესახებ.

TaSoOo
ზამთარში ძალიან ბევრ ადამიანს უჩნდება დეპრესიული სიმპტომები და დეპრესიაც ღრმა ფაზებში გადადის.
არ იფიქრო, რომ დიაგნოზი დაგისვი დეპრესიის. უბრალოდ რაც შენ დაწერე დეპრესიული გუნება-განწყობის ნიშნებია (და არა აუცილებლად დეპრესიის!).
რამე კონკრეტული მიზეზი აქვს ამ ყველაფერს?

რატომ ვარ ყველაზე და ყველაფერზე ეჭვიანი? ან რა გავაკეთო რომ აღარ ვიყო?

KAPATEJIb

ნე უვერენნი ვ სებე.

დიდი მადლობა რჩევებისთვის. მართალი ხარ,მთავარია ეს ეტაპი გადავლახო და მერე დავმშვიდდები. რაც შეეხება მშობლებთან საუბარს, გუშინ ვესაუბრე (ემოციები, რა თქმა უნდა, ვერ მოვთოკე).ვფიქრობ, რაღაცას მაინც გაითვალისწინებენ. მაგრამ ბიჭებთან დაკავშირებით ვერაფერს ვეტყვი. ჯერ ერთი, საშინელი რეაქცია ექნებათ და მეტყვიან შენც დღევაანდელი გოგოებივით გინდა ბიჭებთან ხელგადახვეულმა იარო და წამდაუწუმ იცვალოო (არადა ამის სურვილი საერთოდ არ მაქვს). თან ნდობას ჩემ მიმართ უარესად დაკარგავენ და ამით დიდ შEურაცხყოფას მომაყენებენ. ვცდი ,რომ ისევ მე ვაჯობო საკუთარ თავს და მოვითმინო გამოცდებამდე. უბრალოდ, იცი რატომ დავწერე აქ? სავსე ჯამივით ვარ,ერთი წვეთიც საკმარისია და უკვე ვფეთქდები.მშობლების დამოკიდებულებაზე მეტად ის მაღელვებს, რომ საკუთარ თავს ვეღარ ვაკონტროლებ.ადრე ასე არ იყო. ზოგჯერ მგონია ,რომ ჩემ მაგივრად სხვა მოქმედებს. მარამ იმ სხვას წინაშE უძლური ვარ. ალბათ სჯობს რომ მხოლოდ ერთ რამეზე- მეცადინეობაზე მოვახდინო კონცენტრაცია და ანარჩენი ყველა ფერი დროებით დავივიწყო...

TETISA

ჩხუბები ოჯახში და ა.შ

KAPATEJIb

ეჭვიანობა არის სუსტი და კომპლექსიანი ადამიანის თვისება. ეჭვიანობს ის ვისაც კონკურენცია აშინებს და შიშობს სხვა აჯობებს, წაარტმევს შეყვარებულს ან უბრალოდ აჯობებს ამ ცხოვრებისეულ ჭიდილში. საკუთარ თავში დარწმუნებული ადამიანი, რომელიც დარწმუნებულია რო ყველას დაამარცხებს არ გაუჩნდება ეს ეჭვი. ან თუ გაუჩნდება არ გააღიზიანებს მაინც, თუ დაარწმუნებ საკუთარ თავს ამაში, მერე შეძლებ დაძლიო ეგ კომპლექსიც

ეჭვიანობა შეიძლება ძლიერსაც ახასიათებდეს. უფრო ზუსტი იქნება თუ ვიტყვით, რომ ეჭვიანობა სხვა ადამიანზე, საგნებზე ან ვითარებებზე მიჯაჭვული ადამიანის თვისებაა. შეიძლება სუსტი იყო ფსიქოლოგიურადაც და ფიზიკურადაც, მაგრამ არ იყო ეჭვიანი იმის გამო, რომ უბრალოდ "ყველაფერი ფეხებზე გკიდია" და არაფერზე არ ხარ მიჯაჭვული. ეს კიდევ სხვა პრობლემაა რა თქმა უნდა, მაგრამ იმის ხაზგასმა მინდოდა, რომ ეჭვიანობასთან სიძლიერე ნაკლებ დამოკიდებულებაშია (თუმცა რა თქმა უნდა თავის როლს თამაშობს).

ლოყებს ვიჭამ


ვიცი რომ ვიჭამ
არ მინდა რომ ვიჭამდე და მაინც ვიჭამ


დავიღალე
მტკივა ძალიან

როგორ გადავეჩვიო ამ დებილობას

teisha

ეგრე რომ ხარ, ამიტომაც ვერ ცნობ შენს თავს. ცუდი თვითკონტროლი ბუნებრივი თანმხლები მოვლებაა გადატვირთული, მონოტონური და უინტერესო საქმიანობისას. ხანდახან თუ მოახერხებ დოის გონივრულად გამოყენებას და დღეში საერთო ჯკამში ნახევარი საათი მაინც მთლიანად და სრულად დაუთმო იმ საქმიანობას, რომელიც მართლა განუიჭებს დიდ სიამოვნებას ან კმაყოფილებას (მაგ, წერა, ხატვა, მუსიკა, სპორტი ... ), ოდნავ მოახერხებ ხოლმე რეალქსაციას, მოდუნებას და დამშვიდებას. თან ხელოვნება ძალიან ეხმარება ადამიანს განცდების გამოხატვაში და განმუხტვაში.
როცა ისევ აგევსება ფიალა, დაწერე აქ, გამოთქვი შენი ემოციები და გრძნობები და ცოტა დამშვიდდები ხოლმე. ყოველშემთხვევაში ეს ჯობს მშობლებთან ჩხუბს.

TaSoOo
კონფიქტების მოსაგვარებლად სხვადასხვა ტექნიკა არსებობს. თუ გასქვს სურვილი აქ ან PM-ში მომწერე დეტალურად შენი პრობლემების შესახებ და ვცადოთ გამოსავლის პოვნა.

KAPATEJIb

თუ სწერვა69-ს ეთანხმები და შენს თავში თავდაჯერებულობაა ამის მიზეზი და მეტი არაფერი, მაშინ რა თქმა უნდა შედეგის მოსაცილებლად ჯერ მიზეზს უნდა მიხედო, ანუ გაიჩინო თავში რწმენა და გააცნობიერო, საიდან მოგდის ეს დაბალი თვითშეფასება. თუ გაქვს სურვილი გავაანალიზოთ ეს.

ფრენოლოგი

რატომ არ გინდა მეტი ლოყების მოჭმა? რად გინდა ამისგან გადაჩვევა?