ძალიან,შევეჩვიე მარტოობას
აღარ მჯერა რო
შევძლებ, და ვინმეს ვენდობი ისე როგორც
ამ 2 ადამიანს ანუ (მშობლებს)
ზოგადად ადამიანი სიკვდილის დროსაც მარტო რჩება
რაღაც სივრცეში
პატარა,ოდნავი ჩამორჩენა
ფეხის,აცდენა
ძირს,დაცემა და ირგვლივ რამდენი ადამიანიც არ უნდა იყოს,უცებ ქრებიან
ალბათ,ჯადოსნური სავარცხლები უდევთ ჯიბეში, რომელსაც ტელეპორტი შეუძლიათ)) თან გაკვირდებიან ზემოდან
როცა, ადგები გაიმართები და მაღლა დაიწყებ სადმე,ასვლას სადაც ნორმალური, რაღAცეებია და ხვდებიან რო გამოიყენებენ
ეგრევე ამოიღებენ სავარცხელს, და ჰოოპ
ჩნდებიან)))
თან,არც რცხვენიათ ისე გიყურებენ თვალებში
ეს,ცხოვრება მარტო გამოყენებაზე, ხომ არ არის?
ან ფულზე აგებული
სირცხვილია უბრალოდ
მე, კი ოფიციალურად მარტოსული ადამიანი ვარ მაგრამ
ამავდროულად 90% მარტოა, ოღონდ ისინი ვერ ხვდებიან და აანალიზებენ
თუ,სად არიან
კაროჩე,სანამ დრო გაქვს
ყველაფერი,რაც შენ გინდა გაისწორე
სლეზე დაიკიდე ბევრიც, და ცოტაც
არც სინდისმა უნდა შეგაწუხოს, და არც ნამუსმა
მაგრამ როოგოორ,ეს დედამოდღნული ვერ ვხვდები
მაინც,არის რაღAც საზღვრები რომელსაც ხანდახან ვერ ვაბიჯებ სინდისის გამო
მარტოობა, მე <3 მარტოობა
