მეც გავიხსენებ
მახსოვს, პირველ სიყვარულს ჩავაკითხე ბათუმში, საშინლად მოღრუბლული ამინდი იყო, შეყჩოს მამამ სახლში არ შემიშვა, სად შენ და სად ჩემი ქალიშვილიო..
რასა გამხარ შე კაცის პროვოკაციაო
საშინლად დავითრგუნე და სანაპიროზე გავედი, თავის დახრჩობა მინდოდა, ამ დროს წვიმა წამოვიდა, გახურებულ შუბლზე გრილი წვიმის წვეთები მალამოსავით მეფინებოდა, არნახული ენერგიის მოზღვავება ვიგრძენი, ცხოვრების ხალისი დამიბრუნდა.
იქვე მებადური შევნიშნე, რომელიც ამაოდ ისროდა ბადეს
მივედი, გამოველაპარაკე, ერთმანეთს გული გადავუშალეთ
იქვე არაყი იყიდებოდა, მოხარშული კართოფილი თან ჰქონდა.
პატარა, მაგრამ დიდი გრძნობით გავშალეთ სუფრა, ბოლო ჭიქა რომ დავლიეთ, ხელი გადამახვია და წამოდიო..
მივენდე
სიყვას სახლში მიმიყვანა, გავოგნდი, უკან დავიხიე, მაგრამ მძლავრად ჩამავლო ხელი და სახლში შემიძღვა
განრისხებულმა ოჯახის უფროსმა მეორეთიც სცადა ჩემი გამოგდება, მაგრამ ჩემმა ახლად შეძენილმა უფროსმა მეგობარმა დააშოშმინა და ღიმილით უთხრა:
ჩვენიანია, საკმაოდ კარგად გავიცანი და ზუსტად ისეთი ბიჭია შენს ოჯახს რომ შეეფერბა სიძეთო..
ძალა მომეცა და დაბალი ტონით, ოღონდ ამაღლებული განწყობით ვთქვი : ჩვენი სიყვარული ღმერთის მიერ არის დალოცვილი, მტკიცედ მაქვს გადაწყვეტილი, რომ მანანა ჩემი შვილების დედა უნდა გახდეს!
აპლოდისმენტებით შეეგებნენ ჩემს წარმოთქმულს, ათი წუთის წინ განრისხებული მასპინძელი, აცრემელებული მომიახლოვდა, ხელი გამომიწოდა და როგორც ოჯახის უფროს შეეფერებოდა, ისეთი ტონით მომიგო: დღეიდან შენ სიძე და მე სიმამრი!
მას შემდეგ ტკბილი და ბედნიერი ოჯახი გვაქვს, ჩემი და მანანას ოცნებაა ცხრა ვაჟი გყვავდეს, ცხრა ძმა ხერხეულიძეებივით გვინდა რომ ჩვენი შვილები ისტორიაში შევიდნენ როგორც ცხრა ძმა რომანიჩები!
და ეს ყველაფერი იმ წვიმის დამსახურებაა, თორემ გაცვედნებული უკან გამოვბრუნდებოდი, ან ზღვის ფსკერზე ვიწვებოდი თევზების საჯიჯგნად :|
ამიტომ მიყვარს წვიმა
· 
კაბინეტი N 20, Nothing except friendship...:)))
