სულის მალამოდ გადამექცა შენი ზმანება,
როგორც ბუნებას გაზაფხულის წვიმა შხაპუნა,
მე შენთვის თავი შესარისხად არ მენენება,
მე ის ძუნწი ვარ, ქონებამ რომ დააძაბუნა.
ხან მემეტება ჩემი განძი გამოსაჩენად,
ხან ვშიშობ, - მძარცველ დროისგან ვერვინ დამიცავს,
ხან მინდა შენთან, საგანძურო, მარტო დარჩენა,
ხან მინდა შენით თვალი მოვჭრა მთელს დედამიწას.
ხან შენი ცქერით სული სავსე ზღვას ედარება,
ხან კი მონატრულს უშენობა ცცხლად მედება
და მე არა მსურს ქვეყანაზე სხვა ნეტარება,
გარდა იმისა, რაიც ჩემთვის გაგემეტება.
ხან მეზმანები, ხან გულგრილად თვალსაც გარიდებ,
ხან ღატაკი ვარ, ხან ვერ ვითვლი თვალ - მარგალიტებს.
==
ერთხელ ფიქრად რომ გაიაიქცეს ცემი სხეული,
ვერ დავაშორებს ჩვენ ერთმანეთს ზღვა თუ ტრამალი,
ვერ მომქანცავენ გზებზე გდახვეული
და უცხო მხარეს უმალ შენთან მოვალ ფრთამალი.
ფიქრი რომ ვიყო, სულ ერთია სადაც ვიქნები,
თუ გინდა შენს თავს მაშორებდნენ მთა და მინდვრები,
ზღვასა და ხმელეთს არ უფრთხიან ლაღი ფიქრები,
გაფიქრება და – სადაც გინდა გადაფრინდები.
ერთი დარდი მკლავს – ვიცი, ფიქრს ვერ დავემსგავსები,
შორით წასულო, ფრთები შენთან ვერარ გამაჩენს,
წყლისა და მიწის ნაერთი ვარ ცემი არსებით
და მოვალე ვარ დავმორჩილდე დროის განაჩენს.
რადგან მიწა ვარ, ცად ვერ ავალ, სევდით დაღლილი,
რადგან წყალი ვარ, წყლად დავრცები, ცრემლად დაღვრილი
If the dull substance of my flesh were thought,
Injurious distance should not stop my way;
For then despite of space I would be brought,
From limits far remote where thou dost stay.
No matter then although my foot did stand
Upon the farthest earth removed from thee;
For nimble thought can jump both sea and land
As soon as think the place where he would be.
But ah! thought kills me that I am not thought,
To leap large lengths of miles when thou art gone,
But that so much of earth and water wrought
I must attend time's leisure with my moan,
Receiving nought by elements so slow
But heavy tears, badges of either's woe.
აი სად დამრხევია და ვერ გამიგიააა
სამი წელიწადია სიცარიელეში ვარ ბატონო ვაჟა.
А я стихи тебе писала, А ты меня не замечал,Теперь гори в аду скотина, И даже рифмы тут не будет