გული მეტკინა და რომ ჩამოვედი, დილის 7 საათზე უცებ მივხვდი რომ კინაღამ ტირილი ამიტყდა. რატომღაც მეგონა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და იყო კიდევაც, უარესაადც შეიძლებოდა ყოფილიყო. და მერე უკვე აღარ მომეწონა. ქუჩაში რომ მიყურებენ გაოცებული და ვიღაცები მეპრანჭებიან, მგონია ხოლმე რომ ყველაფერი კარგად იქნება, და როცა საქმე საქმეზე მიდგება და რაღაც არ გამოდის, ნერვები მეშლება და გული მწყდება... დეპრესიის ნიშნები შემომრჩა, ჰო. რაც აღარ მაქვს, - აღარ მაქვს. რაც დამრჩა - იყო. ბიჭებისაც საშინალდ ემშინია... თავს დამნაშავედ და არასრულფასოვანდ ვგრძნობ, მგონია ცუდი და თან მოსაწყენი ვარ, ცოტა მშიშარა და ცოტა ჩამოკიდებადი. ადვიალდ მოწყვლადი , მოკლედ. და ამას ვერაფერს ვუხერხებ.
ზღვის ნაპირზე დილით ან საღამოსკენ სულაც არ მჯდარა. არც წითელი პომადა არ წაუსვამს ნატას. იდიოტობები არ უნდა წარმოიდგინო?
ვაღიარებ, რომ არც იმ გოგოსთვის შეუხედავს მეორედ - არადა შეეძლო, მრავალმნიშვნელოვნად )) და საერთოდაც, გადასარევად იქცეოდა, მჯერა - არადაყენებული მანერებით.
როცა ხანდახან, მილიონში ერთხელ, ცოტა ისეთი ტიპი გამოჩნდება, ძალიან მეს რომ ჰგავს... გული დამწყდება. აბა რა იქნება. და ვიძაბები ხოლმე - ამ დროს ძალიან მიდნა ვგავდე ჩემს ნამდვილ თავს, რომელსაც საგულდაგულოდ ვტენი შორ კუნჭულში, იმიტომ რომ, სხვები სხვანაირები არიან, და ვერ ავხერხებ მათთან საკუთარი თავი ბოლომდე შევინარჩუნო, და ჰო, კიდევ - ძალიან მაწუხებს მარტოობა.
და მერე ვერ გამომდის ვგავდე ჩემს თავს, იმიტომ ,რომ თუ ამის მიზეზი ან საშუალება გამიჩნდა, საშინალდ ვსევდიანდები. გულახდილი ძალიან სევდიანი ვარ ხოლმე. სისულელეა, ვიცი. და იმის იქით მშვიდი, უდარდელი, ნორმალური განწყობებია, არაგაჩერებული, არადაჭაობებული ემოციებით.
რა ლამაზი იყო პარკი.
ბათუმის მერე თბილისი ძალიან უშნო მეჩვენება
))))
დავიძIნებ. და ყველაფერი კარგად იქნება
· 
ბუნგალო..
