ჩემთვის ვფიქრ.
არაა. წვეთი არ დამილევია. სამი ყლუპი, ოთხი. მერე კარმენი გამახსენდა, '' უჩინარი გოგო''. თუმცა მე კარმენი არ ვიყავი.
მეზიზღება სიტყვები რომლებსაც ხშირად ვიყენებ ფარად ''უბრალოდ''თუმცა''მაგრამ''. ამიტომ, არ ვიტყვი.
იცი რამ შემძრა? თურმე ისიც (ქალი, ახალგაზრდა, შეფინია, ლამაზი, კარგი, საყვარელი). ეგრე ფიქრობდა. ისიც ისე გრძნობდა თავს ჩემთან როგორც მე - მასთან. ცოტა დაძაბულად. შვილივით ხარ თითქოსო და არ მინდა ესე, თანასწორად მინდა გგრძნობდეო. მეც ეგრე, ვიძაბებოდისავით. თან ანტიპატია და არმე კი არა. მიყვარს, იმასაც. და ეს დაძაბულობა.. საიდან მოდის არ ვიცი.
მოკლედ, არ მინდა ამაზე მეტი. ასაკი არაფერ შუაშია. უცნაურია, ყველასთან, პირიქით, უფროსებთან მუდამ კარგად ვგრძნობ თავს.. ა, ჰო, საქმეც ესაა. ბუსი ახალგაზრდულია, ყველაზე. მე კი - ცოტა მოსაწყენი, პენსიონერივით.
ძაალიან სვეცკი. ნამდვილი. აი, ნამდვილი, ეგრე გაზრდილი. მე არა. რბილი, მოთბილო. ჯასთ კულტურული. ვითომ ეს ამბავია?
შეიძლება.
და ჩვენ გვინდა ასე არ იყოს.
ჰოდა ამან შემძრა. ძალიან ნამდვილები ვართ ორივე. სხვებს უფრო ესმით. ბასასუნა, საყვარელი. მე კი ეგეც არ ვარ. პატარა ბავშვი მხოლოდ მოსაფერებლად ვარ, მშიშარა, ბაჭია. ისე კი შეძლებისდაგვარად ჭკვიანი ვარ (ბებერი დეიდასავით) (აი ძა-ან მოსაწყენი) (ვაღიარებ. ) (
) - ვებრძვი!! ეს ჩემი ბრალი, მთლად ჩემი არ არის. ისევ აღზრდა. და ა.შ. შევეშვათ) და ძლიერიც. მშვიდი, გამგები, რამე.
ჰოდა, მსუბუქი მინდა ვიყო!!! მსუ-ბუქი! ნერვებიც არ მიფრიალებდეს და შევირგო, მოკლედ, რა. ხმამაღალი მუსიკა რომ მესმის, თავს ისე ვგრძნობ, როგორ კნუტი- გალიაში რომ ჩაკეტონ, და გალიის ძირი გაახურონ
)) აი, მეშინია, და კედლებს ვაწყდები - გამიყვანეთ აქედან. საქმე ისაა რომ ხმამაღალი მუსიკა რომ მესმის მგონია მეჩხუბებიან, და ჰაერს მუსიკის ხმა ავსებს და ვერ ვსუნთქავ. ჰოდა გული გამალებით მიცემს. ისე, რაღაცნაირად კი ვრჩები ცოცხალი
) მერე ვხვდები რომ აი ამის მეშინია, რაც აღვწერე : )))
შარშან არ ვიყავი ესე.
ესეც შენ, პენსიონერკა
))
არადა, გულის სიღრმეში ლაღი და მხიარული ვარ.
დიდი ხანია გულით არ მიმხიარულია, ისე. არც მოვდუნებულვარ. სულ დაძაბული ვიყავი. ეხლაც - უკვე სხვა რაღაცეებზე ვნერვიულობ და ეგრე...: ) ჩემი სასტავი არსად იყო ხოლმე.. ერთი ბავშვობაში მყავდა ახლო დაქალები და ისინიც სულ მამწარებდნენ და დამცინოდნენ.. სულ ბავშვობის დაქალიც. სკოლის დაქალიც.
უმიზეზოდ. ისე რა, ერთობოდნენ.
მე კი საწყალი გული გამიხდა. - მეგობრები იყვნენ და არც კი ვეჩხუბებოდი. თავსაც კი ვერ ვიცავდი.
''რომ ეწყინოს?"
ხმა რო შევუბრუნო აი, სულ ოდნავ,რომ ეწყინოს?
წუხელ მივხვდი.. უცებ გავაანალიზე. ჯანსაღ გონებაზე. მთელი ცხოვრება ეგრე მოვედი. დღემდე.
''რომ ეწყინოს?''
რა ღადაობაა.
ისინი კი სულ მჩაგრავდნენ. ყველა. დღემდე. ვისაც გაუვა.
მე კი სულ სუპერ-ზრდილობიანი ვარ.
რომ გაუტყდეს და არ ესიამოვნოს?
ხო კაი, ვერ იცავდი ნუ იცავდი. ეხლა დაიცავი, წარსული დაიკდიე და დაივიწყე.
This post has been edited by burbushela_ on 17 Jan 2012, 00:10 
· 
კაბინეტი RFX-013, ღიაა დაკეტვამდე
