პანიკური აშლილობა, პანიკის შეტევა, III ნაწილი

freeandhappy
უკვე აღარ დღეს დამთავრდა ეგ 12 წლიანი ჯოჯოხეთი
წელს ზედმეტად გატვირთული ვარ წინა წელსაც მაგრამ ამ წელს საშინელი რეჟიმი მაქ და ვფიქრობ უფრო მეტად ეს მიმწვავებს მდგომარეობას
თან დედისერთა ვარ და ერთერთი ასე ვთქვათ დამთრგუნველი ფაქტრი ეგეცაა
ეს პანიკური შეტევები და "ამოსუნთქვები" წინა წელს სრულიად უაზრო შემთვევის გამო დამეწყო ნუ შეიძლება მე ვაბრალებ არ ვიცი
მაგრამ წელს გადავირიე რაღაც უაზოდ არც წინა წელს და ამ ზაფხულს ასე ძალიან არ ვყოფილვარ

Laughing-out-loud

რა მოხდა ?

დედის ორა ვინცა იმასაც აქვს პრობლემა, შეიძლება ყავდეს მარა....
გაგვივლის

ახალი პანიკიორი მოვედიიი თან ვბრაზობ და თან მეცინება საკუთარ თავზე, იმიტომ,რომ თეორიულად ყველაფერი კარგად ვიცი: თავი ხელში რომ უნდა აიყვანო, პანიკას რომ არ უნდა აყვე, რომ სიმშვიდე შეინარჩუნო, რომ პანიკა ადამიანს არ კლავს, მაგრააააააამ, როცა მეწყება, ეს ჩემი ცოდნა სადღაც ქრება და ვაი, ვაი, ვაი რეები მემართება((((მცხვენია ოჯახის წევრების და ახლობლების! როდემდე შეიძლება გაგრძელდეს? დავიღალე ძალიან.....

merilin
მაქსიმალურდ შეეცადე რომც "კვდებოდე" ყურადღება რამეზე გადაიტანე ოღონდ ძალიან ეცადე.... ფიქრებით მიდიხარ ყოველთვის პანიკამდე

ვცდილობ, მაგრამ სამწუხაროდ ჯერჯერობით უშედეგოდ

არეული პერიოდი მაქვს.... იმდენად თავბრუ დამახვია ჩემს ირგვლივ განვითარებულმა მოვლენებმა, რომ ვერ გამოვდივარ მდგომარეობიდან და ვეღარ ვეგუები დღევანდელობას..... ვცქმუტავ..... არავისთან ურთიერთობა არ მსურს, არც ახალი ურთიერთობები, მოგონებებით დავიწყე ცხოვრება.....და მოვლენების გააანალიზებით ვტკბები.... ვერ ვცილდები ფიქრებში უკვე წასულს....... მთელი დღეები სამსახურშიც საქმის დროს, ვიხსენებ იმ ''მოვლენებს''..... არა რა ადამიანს ერთდროულად არ უნდა დაატყდეს ბედნიერებაა -სურვილების განხორციელების შესაძლებლობა..მგონი დღემდე შოკში ვარ

merilin

რამდენი ხანია რაც მასე ხარ?
აი ყველასთან იგივე შეკითხვა მექნებოდა

მე მყავს ერთი მეგობარი, საღამოობით მარტო ვერ რჩება სულ ვიღაცა უნდა იყოს მის გვერძე... უცებო ცუდად რომ გავხდეო ვინ მომეხმარებაო იძახის. მას შემდეგ რაც ბავშვი შეეძინა იმაზე ფიქრობს ბავშვი რო ცუდად გახდეს რამე რომ დაემართოსო რა უნდა ვუშველო. ერთი პერიოდი მარტო ვერ ჩადიოდა მეტროში.. ძალიან მეცოდება მაგრამ ვერანაირად ვერ ვუგებ და ვერ ვხვდები როგორ შეილება დავეხმარო. ყველაფერი ცადა აბსოლუტურად ფანტაზიის თერაპიაო, საუბრებიო, ახსნაო...მაგრამ არ შველის არაფერი. ვერ აკონტროლებს თავს. თან სუსტია ძალიან. ისეთ რაღაცეებზე ფიქრობს რაც თავში აზრადაც არ მომივიდოდა)))) რთულია ესე ცხოვრება როცა სულ ვიღაცაზე ხარ დამოკიდებული)))
მე მქონდა 2 წლის წინ სიმაღლის შიში და ნელ-ნელა გადავლახე. მეორე მესამე სართლიდანაც ვერ ვიხედებოდი სუნთქვა მეკვრებოდა და თავბრუ მეხვეოდა, მაგრამ ეხლა მივეჩვიე...

რო დაძლევთ ამ შეტევებს ძლიერი პიროვნება და ნერვები ჩამოგიყალიბდებათ.
რაც უფრო რთული და მძიმე შეტევები გაქვთ იმდენივე კონტროლი შეგეძლება.

როცა რამე ხერხეს პოულობ. არ აქვს მნიშვნელობა რომელს. არ შეუშინდეთ ამ მოვლენას როგორც დროებით ავადმყოფობას ისე შეხედეთ.


გული უფრო ჯანზეა რათქმაუნდა კი ბევრი ადრენალინი გამოიყფოა ამ დროს ძალიან დიდი დოზა. მაქსიმალური. იმიტომ რომ ტვინს გონია რომ სიცოცხლის გადარჩენისთვის უნდა იბრძოლო მოკლედ მესმის არ არის ეს სასსაცილო თემა გარწმუნებთ ვისაც ეჭვი გეპარებათ. უმძიმესი მდგომარეობაა.

ჰოდა ამ დროს სისხლში, ჟანგბადის და CO2 ბალანსი ირევა. სუნთქვაც ამიტომ გიჭირს,
ამიტომ არის კარგი ფიზიკურად დაიტვირთო...
როცა სუნთქვა გახშირებულია და ამ დროს უმოძრაოდ ხარ ბალანსი ირღვევა, აი
ცადეთ და ნახავთ რაც მოხდება. უმოძრაოდ სწრაფად ისუნთქეთ. ძალიან არასასიამოვნოა.
მოკლედ ვიცი ძნელია მე ფანჯარის გაღების და სუნთქვის გარდა ვერაფერს ვაკეთებდი. მაგრამ თუ გაივლით ამ დროს კარგია. ასევე სუნთქვითი ვარჯიშები გააკეთეთ.



მე ბავშვობაში ბრონქებში მარცვალი გამეჩხირა და სანამ ექმიმებმა დაადგინეს რამჭირდა.
რამოდენიმე თვე ვიხჩობოდი და სუნთქვა მიჭირდა ხოლმე. ზოგმა ბრონქიტი ჭირსო,
ჩუტყვავილა, ზოგმა ჯადო აქვს და ა.შ სანამ ექო არ გადამიღეს ვერ გაიგეს. პატარა ვიყავი.
რამოდენიმეჯერ ხელოვნურ სუნთქვაზეც მომიწია ყოფნა. ანუ კლინიკური სიკვდილი.


ალბათ ფსიქოლოგიურად რაღაც კავშირშია ეს ჩემი შიშები და პანიკები ამასთან.
არ ვიცი. ახლა სრულიად ვაკონტროლებ.

კიდევ ერთხელ ვისაც გეღლიცინებათ ამ თემაზე. უადგილოა. პროსტა და ტეხავს.

ვისაც ეცინება ამ თემაზე გულსწრფელად გეუბნებით. არაფერია სასაცილო ამაში.

არც რამეს ვაბუქებ. პროსტა არაფერში არ მჭირდება.
უბრალოდ, პანიკური შეტევა-ზეა თემა. პანიკური შეტევა.
რას ნიშნავს. გაიაზრეთ და თემასთან ახლს იყავით. ეს რაიმეს დაძლევაზე და კონკრეტულად
რაიმეს შიშზე კი არ არაა.
ამ დროს ადამიანის დაძაბულობა და შიში გულისცემა ტვინის მუშაობა და ყველაფერი.
ერთად არის უმძიმესად დატვირთული. კონკრეტული მოვნლენაა ეს გრძელებდება 1 წუთიდან
ზოგს მთელი დღე. ხოდა ძალიან არასასიამოვნოა. ძალიან.
ვისაც ოდნავ მაინც გეხუმრებათ ამ თემაზე

ვინც ასეთ რამეებზე ღლიცინით ტიპობს და ქულებსი იწერს. შუბლი გაიხვრიტოს. თავისით. ან დაგეხმარებით თუ გინდათ არ დაგზარდებით. ვინც აქ ამ ხალხს დაცინებს და გააზრებულად აკეთებს რომ კიდევ უფრო დათრგუნოს დაპანიკებული ხალხი.

თუ გგონია რომ ქალებს ემართებათ მარტო ან მშიშრებს მაგრად ცდებით.

This post has been edited by gentoo on 27 Apr 2013, 06:15

ზაფხულში ორი წელი გახდება

მე კიდევ პირიქით, მარტო ყოფნა მირჩევნია, არ მიყვარს, როცა ახლობლები ხედავენ, რომ ცუდად ვარ

merilin
მაინც რა "სიმპტომები" გაქვს ხოლმე პანიკის დროს? რა გემართება კერძოდ ან რა გაშინებს რის საფუძველზე მოდის ეგ პანიკა

gentoo

არ ვიცი ჩემ პოსტს გულსიხმობდი თუ არა რომ ვთქვი ვერ ვიგებთქო მაგრამ ღლიცინით და ღლაბუცით არაფერი მითქვამს.. პირიქით ვიცი რაც ემართებათ და ძალიან რთულია..

იცი რა მაინტერესებს თუ იცი რამდენი ხანი შეიძლება პანიკის შეტევა გაგრძელდეს? ფსიქოლოგმა გვითხრა რო მაქსიმუმ ნახევარი საათიო.. ზუსტად ეგრე ურჩია რომ ბევრი იმოძრავეო სპორტიო.. საერთოდ ვინმეს რამე თერაპია ჩაგიტარებიათ? ჩემა მეგობარმა არ იცის რატო აქვს ეს პანიკები და კონკრეტლად ვერც ხვდები რისი ეშინია.. ბევრი რამე ცადა მაგრამ არ უშველა არაფერმა.. საკუთარ თავშია ძალიან ჩაკეტილი. მხოლოდ სტრესული სამსახური და სახლი აბსოლუტურად არაფერის გაკეთება არ უნდა, სადმე წასვლა ეშინია იმიტომ რომ ცუდად არ გახდეს. ორი წელიაა ესეა ხასიათებიც ძალიან შეეცვალა დეპრესიულია..

მოკლედ რისი გაკეთება შეიძლება..ვისთან შეიძლება მივიდეს თუ არ აქვს აზრი ამ თერაპიებს და თვითონ უნდა გადალახოს ეს პრობლემა?

საიდან მოდის ზოგჯერ ვერ ვხვდები, რაგაცნაირად უცებ მომეპარება ხოლმე. ზოგჯერ რაიმე უსიამოვნო ამბის გაგებისას, ან კამათის, ამ ნერვიულობის მერე, ნუ ეგ ბუნებრივიცაა ალბათ. ხოდა, ზოგჯერ მშვენივრად ვუმკლავდები, მაგრამ უმეტესად მითრევს და მერე მთელი დღე მომსპარი ვარ

მარტო არ უნდა რომ დარჩეს, იმიტომ რომ რამე რომ დაემართოს მარტო ვერაფერს გავაკეთებო... რომ წარმოიდგენს რომ ცუდად შეილება გახდეს ეწყება კანკალი, სუნთქვა უჩქარდება და ასე შემდეგ.. პატარა ნერვიულულობაზეც ეწყება, სიცხის აწწევაზე, კინოებზეც კი მელოდრამებსაც კი ვერ უყურებს.

ზედმეტად ემოციური ყოფილა! იმედია ნელ-ნელა ისწავლის თავის კონტროლს<. ჩვენ ყველას მაგის იმედი გვაკვს, თან აქ ბევრია ისეთი ხალხი, ვინც ასეთუისე დაამარცხა ეს შიშები. დრო უნდა ალბათ, თვითონ რომ წაიკითხოს აქაური პოსტები, კარგი იქნებოდა, ნახავს, რომ ბევრია მისნაირ მდგომარეობაში და შეეცდება უპრო ბრძოლოსუნარიანი გახდეს
* * *
მე უბრალოდ ბევრი სხვა პრობლემებიც მაქვს და მაგიტომ ვერ ვერევი, თორემ აქამდე მივახრჩობდი ამ პანიკას))))