ესეც დანაპირები (რაც საინტერესოდ ჩავთვალე ისინი ამოვიღე):
"9. დიდი ბედნიერებაა ეყუდნოდე საკუთარ თავს და ეყო მას; შეგეძლოს თქვა: ყოველივე საკუთარს თან ვატარებ.
აი რად ამბობს არისტოტელე, "ბედნიერება საკუთარი თავით დაკმაყოფილებაა"ო.
იმავე აზრს შეიცავს შამფორის მშვენიერი ნაკვესი, რაიც ამ წიგნს წავუმძღვარე: "ბედნიერება ძნელად მისაღწევი რამაა. ძალიან ძნელია ჰპოვო ის საკუთარ თავში, მაგრამ სრულიად შეუძლებელია ჰპოვო სადმე სხვაგან". მართლაც: მხოლოდ საკუთარ თავს შეიძლება ენდო სხვაზე მეტად. ამასთან, აურაცხელია ის გაჭირვებანი, საშიშროებანი და იმედგაცრუებანი, რასაც ვერასგზით ვერ ავიცილებთ ადამიანებთან ცხოვრებისეული ურთიერთობისას.
...ყოველი საზოგადოება გარდაუვალად ითხოვს ადამიანებისგან ერთმანეთთან შეგუებას და დათმობას. ამიტომ რაც უფრო დიდია, მით უფრო უპიროვნოა საზოგადოება. საკუთარ თავთან ყოფნა კაცს ძალუძს მანამ, სანამ ის მარტოა. ვისაც მარტოობა არ უყვარს, მას არც თავისუფლება უყვარს. აკი თავისუფლება მხოლოდ მარტოობაშია შესაძლებელი...
...ყოველი საზოგადოება ითხოვს მსხვერპლს, ხოლო ეს მსხვერპლი მით უფრო მძIმეა, რაც უფრო მკაფიოა ჩვენი საკუთარი ინდივიდურობა...
...უბადრუკი კაცი მარტოობაში თავის უბადრუკობას გრძნობს, ხოლო დიადი გონება - თავის სიდიადეს. ერთი სიტყვით: მარტოობისას ყველა თავის თავში იმას ხედავს, რაც ის ნამდვილადაა. რაც უფრო მაღალია ჩვენი ადგილი ბუნების წყობაში, მით უფრო მარტონი ვართ ჩვენ. განსაკუთრებით კარგია, თუ სულიერ მარტოობას თან ახლავს ფიზიკურიც...
...უპირველესი რის გამოც დიადი გონების ადამიანებს ეზიზღებათ საზოგადოება, უთანასწორო ნიჭის და დამსახურების ადამიანთა უფლებრივი გათანასწორებაა საზოგადოების მიერ...
...საზოგადოება მარტო იმით კი არა ცუდი, რომ თავზე გვახვევს სრულიად უფერულ ადამიანებს; ის ამავე დროს არ გვანებებს საკუთარი ბუნების თანახმად ცხოვრებას. მეტიც: ის გვაიძულებს შევკვეცოთ, დავამახინჯოთ კიდეც საკუთარი თავი, რათა როგორმე არ გამოვირჩეოდეთ სხვათაგან.
გონიერი საუბარი მხოლოდ გონიერ საზოგადოებაში შეიძლება. ჩვეულებრივ კი მას სიძულვილით ხვდებიან, უხამსი და შეზრუდული უნდა იყო კაცი, რომ საზოგადოებას მოსწონდე. მასში ადგილის დასამკვიდრებლად საკუთარი თავის უდიდესი ნაწილი უნდა დათმო და სხვებს დაემგვანო.
სამაგიეროდ, მართალია, სხვა ადამიანებს მიიღებ; მაგრამ რაც უფრო მეტია თვით შენი ღირებულება, მით უფრო აშკარად შეამჩნევ: უკუგება ვერ ჰფარავს ზარალს. აკი ადამიანებთან ურთიერთობა ვერაფერს გვაძლევს ისეთს, რაც სამაგიერო იქნებოდა მის მიერ თავსმოხვეული მოწყენილობისთვის, მოყენებული იძულებისთვის, მოგვრილი უსიამოვნებათათვის და საკუთარი მეობის დათმობისთვის, რასაც ის ჩვენგან ითხოვს.
ამიტომ მოგებულია ყველა, ვინც კი საზოგადოება მარტოობაზე გაცვალა...
...ადამიანი სრულიად შეხმატკბილებული მხოლოდ საკუთარ თავთან შეიძლება იყოს და არა მეგობართან ან შეყვარებულთან. ასეა, რადგან ინდივიდურობათა და განწყობილებათა სხვადასხვაობას აუცილებლად მივყავართ მცირე უთანხმოებამდე მაინც. ამიტომ სულიერი სიმშვიდე, ეს უმაღლესი მიწიერი სიკეთე, მხოლოდ განმარტოებით მიიღწევა და სრულიად მარტოობით გვირგვინდება.
ასეთი მარტოობისას მდიდარი სულის ადამიანი ტკბება იმგვარი ბედნიერებით, რომლის უმაღლეს არაფერია ამ ცოდვილ დედამიწაზე...
...თუ მარტოობას ცუდი მხარეებიც აქვს, ისინი წინასწარ მაინცდაა ცნობილი. საზოგადოება კი, პირიქით, ცბიერია...
ციცერონი ამბობს: "ყველაზე ბედნიერი ისაა, ვინც მთლიანად საკუთარ თავზეა დამოკიდებული და საკუთარ თავში ეგულება ყველაფერი." ამასთან: რაც უფრო მეტი მოგვეპოვება საკუთარ თავში, მით უფრო ცოტა რამ დაგვრჩენია სხვებში. სწორედ ეს, სრული თვითკმარობის გრძნობა იცავს შინაგანად მდიდარ, ღირსეულ ადამიანებს იმ მსხვერპლის გაღებისგან, რასაც საზოგადოება ითხოვს. მით უფრო უცხოა ასეთი ადამიანებისთვის საკუთარ მეობაზე უარისთქმა საზოგადოებაში დასამკვიდრებლად.
სამაგიეროდ არათვითკმარი ადამიანი სხვებთან ურთიერთობას და შეგუებას ცდილობს. მისთვის სხვების ატანა უფრო ადვილია, ვიდრე საკუთარი თავისა...
...სხვებთან დაკავშირების უნარი მარტოობის, ესე იგი, საკუთარი თავის ატანის უუნარობაა. სწორედ შინაგანი სიცარიელე და საკუთარი თავის სიძულვილი მიერეკება ადამიანებს საზოგადოებისკენ, უცხოეთისკენ, მოგზაურობებზე. მათ სულს არა აქვს სამოძრაო ძალა. ამ ძალას ეძებენ სასმელში, რაც ხშირად მემთვრალეობამდე მიდის. ისინი ეძებენ ამგზნებ ძალას, რაც ყველაზე დიდი რაოდენობით თავისივე მსგავს არსებათაგან შეიძლება მიიღონ. უამისოდ მათ სულს თავისივე სიმძივე დატანჯავდა და დადგებოდა ჟამი მწვავე ლეთარგიისა.
ცნობილია, რომ უბედურებას ადამიანები ერთად უკეთ იტანენ. მოწყენილობაც უბედურებაა და მის გადატანას ადამიანები ერთად ყოფნით ცდილობენ - ისინი თავს იყრიან, რათა ერთად მოიწყინონ. როგორც სიცოცხლის სიყვარული ძირის ძირში მხოლოდ სიკვდილის შიშია, ზუსტად ასევე ადამიანთა ურთიერთსწრაფვა თანდაყოლილი კი არა, ესე იგი, საზოგადოებისადმი სიყვარულს კი არ ემყარება, არამედ - მარტოობის შიშს. ადამიანს სხვაგან ყოფნა კი არ სიამოვნებს, არმედ გაუერბის თავის თავთან ყოფნის სიცარიელესა და სიმძიმეს, საკუთარი ცნობიერების ერთფეროვნებას.
ამ მიზნით სჯერდებიან ცუდ საზოგადოებასად და, მაშასადამე, ურიგდებიან გარდუვალ შეზღუდვებსა და იძულებასაც. მაგრამ თუ გადასძლია ყოველივე ამისადმი ზიზღმა და ჩამოყალიბდა მარტოობის ჩვევა, მარტოობის უსიამოვნებებისადმი უგრძნობლობა, მაშინ ადამიანი მშვენივრადაც ჰყოფნის საკუთარ თავს...
...ურთიერთობებისკენ მიმსწრაფი ადამიანი საზოგადოების მცირედი ნაწილია მხოლოდ და საჭიროა მისი შევსება სხვებით, რათა შეიქმნას ერთიანი ადამიანური ცნობიერება. ღირსეული პიროვნება კი მთლიანია და არა ნაწილი. ამიტომ მას ძალუძს დამკვიდრდეს საკუთარ თავში. ამ აზრით, ჩვეულებრივი საზოგადოება შეიძლება შევადაროთ რუსულ მესტვირეთა გუნდს, რაშიც თითოეული დამკვრელი იძლევა მხოლოდ ერთ ნოტას და ჰანგიც მიიღება მხოლოდ მათი ზუსტი თანხმობისას.
ადამიანთა უმრავლესობის გონება და გრძნობა ამ სტვირებივით ერთხმიანია. ეტყობა, მათს თავებშიც მუდამ ერთი და იივე აზრი ტრიალებს, რის შესაცვლელადაც ისინი სრულიად უძლურნი არიან. ამით აიხსნება მათი არა მხოლოდ მოწყენილობა, არამედ ერთმანეთთან ყოფნის წადილიც. ისინი, უმეტესად, ჯოგებად ცხოვრობენ. მათ ვერ აუტანიათ საკუთარი არსების გამოუვალი ერთფეროვნება. "ყოველ სიბრიყვეს ერთი რამ ტანჯავს - საკუთარი თავის ზიზღი" - ამბობს ლათინური ანდაზა. მხოლოდ ერთად, გაერთიანებულად ჰქმნიან ისინი რაღაც მთლიანობას - რუსული სტვირების მსგავსად.
გონიერი ადამიანი კი ჰგავს ვირტუოზს, ვისაც ძალუძს გამართოს სოლო კონცერტი. ჰგავს როიალსაც. როგორც უკანასკნელია პატარა ორკესტრი, ისე გონიერი ადამიანიც - მცირე სამყარო. რასაც სხვები გაერთიანებით ჰქმნიან, ის მარტო ჰქმნის თავის ცნობიერების ერთიანობით და მტლიანობით. ისიც, როიალის მსგავსად, ორკესტრის ნაწილი კი არაა, არამედ განკუთვნილია სოლოსთვის, მარტოობისთვის. ხოლო თუ ის მონაწილეობს დიდ კონცერტში, მაშინ მთავარი პარტია მიჰყავს ამ, როგორც ვოკალურ მუსიკაშია, პირველ ტონს აძლევს.
ვისაც საზოგადოებაში ყოფნა უყვარს, მას შეუძლია ამ შედარებიდან გამოიყვანოს ზოგადი წესი: ერთად თავმოყრილი ადამიანები თავიანთი მცირე ხარისხის ამოქაჩვას ცდილობენ თავიანთი მრავლობით. კაცი შეიძლება დასჯერდეს ურთიერთობას ერთ ჭკვიან ადამიანთან; მაგრამ თუ გარშემო მხოლოდ საშუალო ადამიანებია, მაშინ მან სულ უფრო მეტ ადამიანთან უნდა იქონიოს ურთიერთობა, რათა მიიღოს რაღაცა მათი ერთობლიობიდან მაინც - ზემოხსენებული მესტვირეების მსგავსად. ორონდ ერთია: ღმერთმა მისცეს მას საამისოდ გაძლება!...
...საზოგადოება ადამიანთა ერთგვარი ურთიერთგათბობაა, რაც ფიზიკურ გათბობას ჰგავს. აკი დიდი სიცივეების დროს ადამიანები სითბოს წარმოსაქმნელად ერთ გროვად იყრიან თავს. მას კი ვისაც საკმარისად აქვს თავისი სითბო, არ სჭირდება ასეთი გზა. ამიტომ ურთიერთობის ნიჭი ადამიანის შინაგანი სიღატაკის ნიშანია.
გონებით გამორჩეული ადამიანისთვის მარტოობა ორმხრივადაა ხელსაყრელი: ის თავის თავთანაც რჩება და სხვებთანაც არაა. ეს უკანასკნელი დიდი შეღავათია, რადგან სხვებთან ურთიერთობას უამრავი უსიამოვნება, გაჭირვება და საფრთხეც კი მოაქვს. "მთელი ჩვენი უბედურება - ამბობს ლა ბრიუიერი - ისაა, რომ არ შეგვიძლია ვიყოთ მარტონი."
ურთიერთობისკენ სწრაფვა ფრიად საშიში, თითქმის დამღუპველი თვისებაა. ის ხომ იმ არსებებში გვხვევს, ვიცი უდიდესი უმრავლესობაც ზნეწამხდარი და გონებაჩლუნგია. მარტოსულს ეს არსებანი არ სჭირდება. გებადოს საკუთარ თავში იმდენი, რომ სხვები არ გჭირდებოდეს - ეს უკვე იმიტომაა დიდი ბედნიერება, რომ თითქმის ყველა ტანჯვა საზოგადოებიდან მომდინარეობს;...
...ბერნარდენ დე სენტ-პიერმა სწორად და სხარტად შენიშნა: "საკვებისგან თავის არიდება ტანის სიკაჟეს გვირდება; ადამიანებისგან თავის არიდება კი - სულის სიმშვიდეს."
ვინც ადრევე დაუმეგობრდა მარტოობას, მან ოქროს ზოდი ჩაიგდო ხელში. მაგრამ ეს ყველას როდი ძალუძს, რადგან ჯერ გაჭირვება, ხოლო მისგან თავდაღწევის მერე მოწყენილობა ადამიანს საზოგადოებისკენ ერეკება. ესენი რომ არა, ყველა ადამიანი თავის თავთან დარჩებოდა...
...ადამს აკი არც დედა ჰყავდა და არც მამა. ამ მხრივ, მარტოობა არ გამოიყურება ადამიანის ბუნებრივ მდგომარეობად. ადამიანი ხომ გაჩენის წუთიდანვე მშობლებსა და და-ძმებს შორის, ესე იგი, საზოგადოებაში აღმოჩნდება. მაშასადამე, მარტოობისკენ მიდრეკა პირველქმნილი კი არაა, არამედ გამოცდილებისა და განაზრებათა შედეგი. ამავე დროს ის ვითარდება გონების ზრდასთან ერთად და ასაკის შესაბამისად. ამიტომ ურთიერთობის სიყვარული წლების მანძილზე თანდათან ნელდება.
საკმარისია ცოტა ხნით დატოვონ, რომ ჩვილი ბავშვი სასოწარკვეთით ატირდეს. მისთვის მარტოობა უდიდესი სასჯელია. ყმაწვილებიც ადვილად უახლოვდებიან ერთმანეთს. მხოლოდ მათ შორის კეთილშობილნი და ამაღლებულნი იწყებენ ხანდახან მარტოობის ძებნას. მაგრამ მთელი დღით განმარტოება მათაც უმძიმთ. ასაკოვანი კაცისთვის კი ეს არაა ძნელი...
...ყოველი ადამიანის მიდრეკილება მარტოობისკენ მისივე გონების ძალებით იკვებება. აკი ეს მიდრეკილება, როგორც ვნახეთ, წმინდა სახით არ დაჰყოლია ადამიანს, უშუალოდ არ ამოზრდილა მისი ბუნებრივი მოტხოვნილებებიდან. ის შეძენილია გამოცდილებით და უკანასკნელის განზოგადებით...
ბევრი, ძალიან ბევრი რამაა ამქვეყნად ცუდი, მაგრამ ყველაზე საძაგელი მაინც საზოგადოებაა. თვით ვოლტერი, ეს გულგახსნილი ფრანგიც კი იძულებულია თქვას: "დედამიწა გადაჭედილია ადამიანებით, დალაპარაკების ღირსნიც რომ არ არიან."...
...შამბორი მისთვის ჩვეული დაცინვით გვიხატავს მარტოობის ამ ნაწარმოებ, მეორეულ ხასიათს: "განმარტოებით მცხოვრებ ადამიანზე იტყვიან ხოლმე, რომ მას არ უყვარს საზოგადოება, ეს იგივეა, რომ ვინმეზე თქვა: მას არ უყვარს ღამით ხეტიალი ყაჩაღებით განთქმულ ბონდის პარკში"...
...ასევე უნდა გვესმოდეს ჯორდანო ბრუნოს სიტყვებიც: "ყველანი, ვინც სცადეს ეგემათ დედამიწაზე ზეციური ცხოვრება, ერთხმად ამბობენ: ჩვენ განვერიდეთ ქვეყანას და მივიქეცით მარტოობად!"
ერთი სიტყვით, ასე ღაღადებს ყველა, ვინც კი პრომეთეს საუკეთესო თიხისგან გამოუძერწავს. ან კი რა სიამოვნება უნდა მოჰგვაროს ასეთ ადამიანს ურთიერთობამ იმ არსებებთან, ვისთანაც აერთებს თავის ბუნების მხოლოდ ყველაზე მდაბალი და არაკეთილშობილი ელემენტები, მისი ყოველდღიური, მდაბიო და უხამსი მხარეები? ამ მდაბიოებს არა აქვთ უნარი ამაღლდნენ უკეთესთა დონემდე და ისღა დარჩენიათ - უკეთესნი დაამდაბლონ, თავიანთი მსგავსი გახადონ.
ასეა, სხვათაგან განრიდება და მარტოობად მიდრეკა არისტოკრატული გრძნობაა. უხამსი ადამიანი კი მუდამ ურთიერთობებშია გახვეული. კეთილშობილ კაცს მუდამ გამოარჩევთ იმით, რომ არ სიამოვნებს საზოგადოებაში ყოფნა და სულ უფრო არჩევს მარტოობას, ის წლების განმავლობაში რწმუნდება, რომ ცხოვრებაში, იშვიათი გამონაკლისების გარდა, მარტოობასა და უხამსობას შორის გვიხდება ამორჩევა.
იქნებ გვეხამუშოს, მაგრამ თვით ანგელუს სილეზიუსი, ეს ქრისტიანული ღვთისმოშიშობისა და სილბილის განსახიერებაც კი, ასე ფირობს: "ძნელია მარტოობა; მაგრამ თუ უხამსი არა ხარ, უდაბნოს ყველგან ჰპოვებ."
სრულიად ბუნებრივია, რომ გამორჩეული გონების ადამიანები, კაცობრიობის ეს ნამდვილი მასწავლებლები, იმაზე მეტად როდი ერთვებიან ადამიანებთან ურთიერთობაში, ვიდრე პედაგოგი - ბავშვების ჟრიამულში. ისინი იძულებულნი არიან იცხოვრონ სხვებთან ერთად, მაგრამ, არსებითად, მათს საზოგადოებას არ ეკუთვნიან. ამიტომ სიყრმიდანვე გრძნობენ თავს მათგან განსხვავებულ არსებებად. ამ განსხვავების სრულიად ნათელ ცნობიერებას კი ისინი მოგვიანებით აღწევენ, წლების მერე. მაშინ კი სულიერი მარტოობის ნივთიერიდ განმტკიცებას ცდილობენ და ახლოს აღარავის იკარებენ იმათ გარდა, ვინც მეტ-ნაკლებად სუფთაა საერთო უხამსობისაგან.
ასე რომ, მარტოობის სიყვარული არაა ბუნებრივი, თანდაყოლილი ლტოლვა. ის ვითარდება თანდათან; უპირატესად ვითარდება - კეთილშობილ ადამიანებში; ვითარცა ბუნებასთან და იმ შეგონებასთან ბრძოლაში, მეფისტოფელი რომ გვეჩურჩულება: "ნუ მიეცემი მწუხარებას, ბოროტ ფრინველივით რომ გკორტნის. საზოგადოება ცუდია, მაგრამ შენც იგივე ხარ, რაც სხვა!"
მარტოობა რჩეულთა ხვედრია. მათაც ხანდახან უმძიმთ მარტოობა, მაგრამ ყველანი მაინც მას არჩევენ, ვითარცა ნაკლებ ბოროტებას. მერე კი თანდათან ეჩვევიან მას. მარტოობა თანდათან ეადვილებათ და ცხოვრების მეექვსე ათეულზე მისკენ ლტოლვა სრულიად ბუნებრივი და ინსტინქტურიც კი ხდება.
ამ დროისთვის უკვე ყველაფერი მას უწყობს ხელს. სქესობრივი გრძნობა - ეს უდიდესი ძალა, რაც საზოგადოებისკენ გვექაჩება - დაკარგულია. სიბერის ეს უსქესობა განაპირობებს ერთგვარ თვითკმაყოფილებას და თანაც ჰკლავს საზოგადოებისკენ ადამიანის ლტოლვას...
...თუ მარტოობის ხელოვნებას სიყრმიდანვე ვზიარებივართ, ახლა ის კიდევ უფრო გვიადვილდება, ძვალრბილში გვიჯდება და, როგორც იტყვიან, მეორე ბუნებად გვექცევა. თუ მარტოობის სიყვარულს ადრე ბრძოლა უხდებოდა ჩვენს საზოგადო არსებასთან, ახლა ის ნორმალური, ბუნებრივი ხდება: მარტოობაში უკვე ისე ვგრძნობთ თავს, როგორც თევზი წყალში. აი რატომაა, რომ ყოველი გამორჩეული, მაშასადამე, სხვათაგან განსხვავებული, განცალკევებით მდგომი პიროვნება, ვისაც სიყმაწვილეში იქნებ უმძიმდა კიდეც მარტოობა, სიბერის ჟამს მასშიღა ჰპოვებს ნუგეშს.
სიბერის ამ უპირატესობით ყოველი ადამიანი თავისი გონებრივი შესაძლებლობის ფარგლებში სარგებლობს. ამიტომ გონიერი კაცი განსაკუთრებით მოგებული რჩება... მხოლოდ მეტისმეტად ცარიელი და უხამსი ადამიანები რჩებიან სიბერეშიც ურთიერთობის მოყვარულნი...
...მარტოობის ნაკლოვანებებს შორის არის ერთი, უფრო ძნელად რომ ვამჩნევთ ხოლმე. დავაკვირდეთ: სახლში ხანგრძილვი ჯდომისგან იმდენად იზრდება ჩვენი სხეულის გრძნობიარობა გარემოსადმი, რომ მცირე ნიავისგანაც კი ვცივდებით. ჩვენი სულიც დიდი ხნის ჩაკეტილობისა და მარტოობისგან ისე მგრძნობიარე ხდება, რომ სრულიად უმნიშვნელო რამ, უბრალო სიტყვა, სახის გამომეტყველებაც კი, გვაშფოთებს, ღირსებას გვილახავს, შეურაცხგვყოფს. ნიადაგ ხალხში მოფუსფუსე ადამიანი კი ვერც შენიშნავდა ასეთ წვრილმანებს.
ვინც ადამიანებისადმი ზიზღის გამო სიყრმიდანვე განმარტოებულა, მაგრამ ვერც ხანგრძილვ მარტოობას იტანს, მას ვურჩევ: ჩადოს თავისი მარტოობის ნაწილი საზოგადოებაში; ესე იგი, შეეჩვიოს ერთგვარ მარტოობას ადამიანებთან ყოფნის დროსაც; არ გამოთქვას ყველაფერი, რასაც ფიქრობს და ნურც სხვათა ნათქვამს მიანიჭებს დიდ მნიშვნელობას. ნუ ელის მათგან დიდ გონიერებას; უნდა გამოიმუშავოს გულგრილობა მათი შეხედულებებისადმი.
მხოლოდ ამ დროსაა შესაძლებელი ნამდვილი შემწყნარებლობა. ამ დროს ადამიანებს შორის დიახარ ვართ, მაგრამ არ მივეკუთვნებით მათს საზოგადოებას, არ ვითქვიფებით მათში. ეს კი გვიცავს ადამიანებთან მჭირდრო შეხებისგან და, მაშასადამე ყოველგვარი დასვრისგან, შეურაცხყოფისგან.
ამ მხრივ საზოგადოება შეიძლება ცეცხლს შევადაროთ, რითაც ჭკვიანი თბება სატანადო მანძილის დაცვით; ბრიყვი კი ისე ახლოს მიუჩოჩდება, რომ სხეული აეწვება. ხოლო შემდეგ მარტოობის სიცივეში უკუიქცევა ჩივილით, რომ ცეცხლი წვავს.
[...]
22. ...რაც უფრო გამორჩეულია ადამიანი, მით უფრო გაურბის ურთიერთობებს. ხანდახან ისინი ისე მარტოსულნი არიან, რომ უსაზღვროდ გაიხარებენ ხოლმე მათსა და სხვებს შორის თუნდაც მცირეოდენ მსგავსების აღმოჩენითაც. შეუძლებელია იმაზე მეტი მნიშვნელობა გქონდეს სხვისთვის, ვიდრე სხვას აქვს შენთვის. ამიტომ ნამდვილად დიადი ადამიანი ცაში მოლივლივე არწივივით მარტოა."
_არტურ შოპენჰაუერი.
პ.ს. არ ვიცი ვინმე წაიკითხავს თუ არა საერთოდ, მაგრამ ვინც წაიკითხავს ძალიან ნასიამოვნები დარჩება
განსაკუთრებით ინტროვერტებს ვურჩევ აუცილებლად წაიკითხონ!
იმედია აქ მხოლოდ საჭორაოდ არ შემოდის ხალხი
პ.ს. ხელით ავკრიფე და შეიძლება ბეჭდვითი შეცდომები იყოს.
* * *
"But whoever is despised by the people like a wolf by dogs; this is the free spirit, the foe of fetters, the non-adorer, the one who houses in the woods."
_Friedrich Nietzsche
· 
ინტროვერტები, ნაწილი VI
