სიტუაცია:
შაბათია. მზიანი დღე. და მე თითქმის არავინ მყავს წამომყლი, სადმე. საინტერესო.
პაემნებზე უაზროდ სირბილი ხო მეზარება და ძაანაც კაი. ეგღა მაკლია ვინმე ბრიყვს შევხვდე.
დაქალებიც..
ხო იცი არ ვაფანატებ მაგათთან ყოფნაზე. თორემ ისე კი მევასებიან.
ჰოდა.
რავი გევისეინ\რნოთო.
მაგრამ არ ვიცი რა უფრო საშინელია, ყალბი ღიმილები თუ სახლში ყოფნა.?
არა, სახლში ყოფნა საშIნელია.
თან ხომ ვთქვი შაბათ კვიარს რამეს ვიზამ თქო.
საშIნელი დეპრესია მაქვს. ოხ ნინო შენი.
გუშინ მივახურე. რეები გააკეთე თქო. ყოველდღე მეზიზღები უნდა ვწერო
)
პროსტა.
ჩემს იმიჯს ვუფრთხილდები, არ მინდა იფიქროს გააფრინაო. თორემ. ღირსი კი არა.
ეჰ. ჩემი რაღაცეები ამეწყო და ეგ არც გამახსნდებოდა.
როგორ საშინლად ვარ.
და კიდევ რამდენი ცუდი ამბავი მესმის. ტფუ. დღეს რა მიამბეს ვაფშე. და რა ხალხში მქოდან საქმე მართლა. ხომ ვამბობ, არ ვაკვირდებოდი მეთქი. მშობლები. შტერები. ნუთუ ერთხელ არ უნდა მოუსმინო შვილს, კითხო რა გიჭირს რა გილხინს, რომ განიცდის მიაქციო ყურადღება.
...
ეხლა ის მიშლის ნერვებს რომ შაბათია, მზეა, და კაცცციშვილი არაა სადმე წამოვიდეს. თუმცა რა ვიცი, კიდევ გავიხსენო ვინმე.
დეპრესიული ხალხიც არ შემიძლია რაა. მგრუზავს. რაღაცპონტში.
სადღაც ხო არის ბედნიერება?
ვახ. !
· 
მე ანუ ჩვენ, თემაი იგი საკვირველი
