აეროპორტიდან გამთენიისას დავბრუნდი. სახლში შემოვედი და მხოლოდ მაშინ მივხვდი, როგორი ცარიელი იყო აქაურობა უშენოდ, აქ მცხოვრები ადამიანების მიუხედავად. სამშობლოში დაბრუნებით გამოწვეული სიხარული უმალ შეიცვალა განუზომელი და უიმედო სევდით. ეს ის იშვიათი შემთხვევა იყო, როდესაც ვერაფერს ვცვლიდი ჩემი დიდი სურვილისა და ძალისხმევის მიუხედავად. დავიჩოქე და ვიტირე და ცრემლები გულიდან წამომივიდა. ახლა უფრო მეტად ვხვდებოდი, როგორ მიმძიმდა უშენოდ... შენ ხომ ყოველთვის პირველი მეგებებოდი ქვეყანაში დაბრუნებულს, მხოლოდ მას შემდეგ იძინებდი მშვიდად, როდესაც ჩემს ხმას გაიგებდი, უკვე შინ დაბრუნებულს დამინახავდი ჩემი მორიგი საზღვარგარეთული მივლინებიდან... ახლაც მელოდებიან, მაგრამ ისე აღარავინ, შენ რომ მელოდებოდი... შემძულდა წასვლაც და მოსვლაც. თავისი ხიბლი დაკარგა გამთენიისას მივლინებიდან შინდაბრუნებულის კარის შემოღებამ...
... ახლაც მახსოვს ის დღე. სასწრაფოს ექიმს თითქოს დიდხანს არ უნდოდა წასვლა. იქვე ჩამოჯდა, ხან ჩვენ შემოგვხედავდა, ხან - შენ. სასწრაფოს ექიმი რისი მომსწრე არ ყოფილა (?), მაგრამ ასეთი განერვიულებული არ მინახავს აქამდე. მის თვალებში ვკითხულობდი, არ უნდოდა ჩვენი იმ დღეს დატოვება, თითქოს იცოდა გარდუვალი და სწამდა, რა წამს ოთახიდან გავიდოდა, მოსახდენი მოხდებოდა... მაინც წავიდა... სხვა გამოძახებაც ჰქონდა...
მთელი ღამე გავათიეთ იმ დღეს, ჩემი ხელის სითბოს შენთვის გადმოცემას ვცდილობდი მიუხედავად იმისა, რომ წელიწადის იმ დროს უკვე აღარ ციოდა. თან ვცდილობდი შენთვის აღარ შემომეხედა და ისეთი დამემახსოვრებინე, როგორსაც მუდამ გხედავდი. თან შენს ტანჯვას ვეღარ ვუყურებდი, თან ღმერთს შენს შველას ვთხოვდი (ან საბოლოო გამოჯანმრთელებას ან შენი ტანჯვის შემსუბუქებას, თუნდაც მცირედით). ძვირფასი წუთები მირბოდნენ უსწრაფესად და სულ მიმცირდებოდა შენთან ყოფნის დრო. ასე ფიქრსა და დარდში გამთენიისას ჩამძინებოდა. ძილმა და გადაღლამ მძლია და გავითიშე...
და იმ დღეს შენც აღარ იყავი...
იმ დღეს სასწრაფოს ექიმმაც გადმორეკა (აქამდე არც ერთ ექიმს გადმოურეკავს და არ უკითხიხარ. აბა, წარმოიდგინე, დღეში რამდენი გამოძახებაა და ყველას რომ ასე ურეკონ ექიმებმა (?!) ), მოგიკითხა. ახლა ვხვდები, რომ მან იცოდა მოსალოდნელის შესახებ, მაგრამ აღარაფერი გვითხრა. თუმცა მისმა თვალებმა გათქვა მისი გულისნადები.
მახსოვს, მითხარი: ,,მე წავალ და ყველა შენს დარდს თან წავიღებ უსასრულობაში... მაგრამ დამპირდი, რომ მოხვალ ხოლმე ჩემს საფლავზე და შენი შვილებსაც მოიყვან, მოუყვები, როგორ მიყვარდი... მე იქამდე ვიცოცხლებ, სანამ მომიგონებ და მადლობა ყველაფრისთვის, რაც ჩემთვის გაგიკეთებია... ღმერთს მოვუყვები შენს შესახებ და ერთით მეტი მლოცველი გეყოლება ზეცაში... იცოდე, სიკეთე არ იკარგება ამქვეყნად და შენც გაბევრებული დაგიბრუნდება შენი ჩემდამი თავგანწირვა... ახლა კი ძალიან დავიღალე და უნდა დავისვენო...''
მას შემდეგ სიზმრებში მოდიხარ და სიზმარეთი ერთადერთი ადგილია, სადაც ისევ ვხვდებით ერთმანეთს. ზუსტად ისევე მიხარია შენი ნახვა, როგორც ყოველთვის და ცხადს და ირეალურს ვერ ვარჩევ ერთმანეთისგან. ,,ფიქრს შეუძლია ყველაფერს მიწვდეს, მაგრამ ვერაფერს ვერ შეცვლის იგი.'' შეგრძნება, ემოცია, სიხარული, სურნელი, შეხება - ეს ყველაფერი ისეთივე მძაფრია ამ სიზმარეთში, როგორც მაშინ, ცხადში.
... დღეს კიდევ ერთი წელი შესრულდა უშენოდ და ყოველ ჯერზე იარა მეხსნება. მომენატრე და მომწყურდი. ვინახავ მოგონებებს და მადლიერი ვარ, რომ ეს ყველაფერი იყო და ,,შენი შუქი, ვით ქოხში კერა, ჩემს აოხრებულ გულშიც ანთია".
... ძალაუნებურად მაგონდება ოთარ ჭილაძის სიტყვები:
,,შენ ხარ - აქამდე რაც უნდა მეთქვა,
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი.''
და მაინც, რატომ არ გითხარი ეს ყველაფერი მაშინ?!
მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)
· 
მე და შენ ანუ ჩვენ, დიალოგი ჩემთან
