აგრისკენ მგზავრობისას სულს მოვითქმავ, ავტობუსის ფანჯარაში თავს გავყოფ -მეთქი და პატარა ინდოელმა ბიჭმა ყელსაბამი მომაჩეჩა: იყიდე, დეიდა, შენი ლამაზი თვალების ჭირიმეო, დაახლოებით ასე მითხრა თავის ენაზე. ნუ… მე ყოველ შემთხვევაში მისი სახის გამომეტყველებით ეს ამოვიკითხე და უკვე ინდოელების ვაჭრობაში ისე ვიყავი გაწაფული ლამის მაჩუქა, ოღონდ წაიღე და მომეშვიო, არ ეგონა თუ მთლად ასე იმ ,,უბნელი” ვიქნებოდი… ჰოდა, შემრჩა ეს ყელსაბამი დღემდე. ეგრეა რა… ვინ მოგაწყენდა, იმდენად დინამიკური და სწრაფი ტემპით მიდიოდა ჩემი ცხოვრება ინდოეთში, სულის მოთქმაშიც კი ახალ ცოდნასა და ნივთებს ვიძენდი.
—
ტაჯ-მაჰალი
შუადღეა, პაპანაქება, ვერ ვსუნთქავთ და ამათ კიდევ ფეხზე გაიხადეთ და ისე იარეთო… გულზე შემომეყარა. ამოვიცვით რაღაც პარკები, რაც მოგვცეს და გავარვარებულ ცხელ მარმარილოზე სულ ასკინკილით შემოვირბინეთ ტაჯ-მაჰალი… მაგრამ ღირდა რა, აი, ვფიცავ, ღირდა ეს იყო საოოოცრებაააა და ტაჯ-მაჰალის უკანა მხარეს მდინარიდან მონაბერი სიოთი გაგრილება…. შემიყვარდა ეს ადგილი და წამოსვლა აღარ მინდოდა…
------
...აუჰ, ეს ინდოელი ტანტალა ბიჭი რაღას გადამეკიდა?! გვერდიდან არ მშორდება, მუდამ რაღაცას მეკითხება ან მიმღერის. აქეთ ჩემი მეორე ფანი - შრი ლანკელი - უბრიალებს შავ დიდრონ თვალებს, ემანდ, არაფერი შეგეშალოს, ეს გოგო ჩემთვინ მინდაო, თან ზღაპრულ ცხოვრებას მპირდება თავის ქვეყანაში, თავისი ქვეყნის სილამაზეს აღმიწერს დღე-ნიადაგ. ამ ყველაფერზე კარგად ხალისობენ ჩემი მეგობრები: ინდოელი სასიძოები თუ დაგვიწუნე, აქვე სამეზობლოში, შრი ლანკაში გათხოვებთო. თან ამ ფანის ხათრითა და ჩემი პატივისცემით, მისი მეგობარი შრი ლანკელიც დიდად თავს იწუხებს ჩემ მიმართ ყურადღებითა და პატივისცემით: ხან ხილს მომიკითხავს დილას, ხან ჩემს ჩანთებს მოათრევს ბაზრიდან და თან მიცინის თეთრი კბილების გამოჩენით, თქვენ ოღონდ მიბრძანეთო, აწერია სახეზე... შარში ვარ რა. იქით არაბი მეგობრები - ფადი და ამარი მიცავენ მომხდურებისგან (ჩვენი დაიკო ხარო, ძმობა შემომფიცეს, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც მათი ქვეყნების ისტორიის შესახებ ჩინებული ცოდნა გამოვავლინე და შარიათზეც ბევრი ვისაუბრეთ), ერთი ერთ გვერდში მიდგას, მეორე მეორე გვერდში. არავის უშვებენ ჩემს სიახლოვეს. არადა, უხარიათ ამ ინდოელებს თეთრი ქალის დანახვა: ზოგი ავტოგრაფს მთხოვს, ზოგი ტელეფონის ნომერს, ზოგიც უბრალოდ ფოტოს იღებს ჩემთან, ეს ყველაფერი მახალისებს, თავი პოპულარული და ჰოლივუდის ვარსკვლავი მგონია.
ჰო, ეს ყველაფერი მაშინ, როდესაც მამაკაცი გვერდით არავინ მახლავს, თორემ ისე ვინ გაბედავს ახლოს მოსვლას. თუ კაცი გახლავს, იქ დასრულებული ამბავია ანუ პატრონი გყავს და ეგაა.
-----------
ყოველ დილას საუცხოო ინდური ჩაი, დილის ნობათი: ბანანი, პაპაია, სხვადასხვა ხილის სურნელი ცხვირში მიღიტინებს და ვიცი, რომ განუმეორებელი საუზმე მექნება. ამას დაუმატეთ ინდური საკმეველითა და სუნელებით გაჯერებული ნოტიო ჰაერი თმებს რომ ოდნავ, მაგრამ შესამჩნევად ნამავს და მუდამ მომღიმარი, ბედნიერი სახეები: შინ თუ გარეთ. საცხობთან ჩაცუცქული მცირეწლოვანი, რომელიც კარტოფილს მთელი მონდომებით თლის და მიწაზევე აწყობს, შემდეგ ყველაფერს ერთად აგროვებს და საცხობში მიარბენინებს. ამ ყველაფერს ხედავენ რიგში მდგომი ჰალსტუხიანი და კოსტუმში გამოწყობილი ინდოელი ბიძები და სანდომიანი სახის ქალბატონები, როგორ მზადდება მათ თვალწინ მათთვის განკუთვნილი კარტოფილის ,,პერაშკები”. ცოტას თუ გაივლი და მიწაზე ფეხმორთხმული ქალი ყოველ დილას დიდი მონდომებით მიკრიჭავს დარჩენილ ორ და ისიც გაფუჭებულ კბილს, თავის ფეხებთან გაღვივებულ ნაკვერჩხალზე ნახევრად შემწვარ სიმინდს მთავაზობს, რომელსაც უნიავებს იქვე დაგდებული მუყაოს ქაღალდით ან უკეთეს შემთხვევაში დიდი ფოთლით. მე თავაზიან უარს ვეუბნები ყოველ დილას, ის მაინც მიღიმის. მეც საპასუხოდ ვუღიმი და ისე მოვშინაურდით, რომ მხარს ხელს ვახებ (აქ უშუალო კონტაქტი ძალიან ,,მოსული” ამბავია) და ის მეხუტება. ინსტიტუტში მიმავალმა ახალგაღვიძებულზე თუ კარგად თვალი არ გავახილე, უეჭველად რაღაც დამეჯახება, უკეთეს ვარიანტში ადამიანი ან: ურიკა, ძროხა, რომელიც აქლემივით დიდია და ძირითადად თეთრი ძროხები ჰყავთ, ველოსიპედი, მინიმოპედი, მოტოციკლეტი, ავტომანქანა, ავტობუსი, რიკშა, სხვ. მოკლედ, აქ ყველა და ყველაფერი მოძრაობს. ნამდვილი ორომტრიალია. ჩემ წინ ბებო მიდის თეთრებში ჩაცმული, უცებ ვხედავ, ჩაიცუცქა და იქვე მოშარდა. ღმერთო, მიშველე, მე შემრცხვა მის ნაცვლად, ასე დღისით, მზისით... სასწრაფოდ გავეცალე იქაურობას. წვიმას იწყებს, ოღონდ ეს არა... აქ მუსონური წვიმების სეზონია ახლა და აი, თავიდან ბოლომდე სველდები, ვინც არ მოყოლილა მუსონურ წვიმაში, არ გცოდნიათ ეს რაცაა. ვიცი, ვერ მივასწრებ ინსტიტუტამდე. თან წვიმის მერე კიდევ უარესია ქალაქში ყოფნა: ჯერ ერთი, ხარ სულ სველი, გაწუწული თხასავით, თან თუ ამათი ფერადი ტანსაცმელი გაცვია, ის ბუნებრივი საღებავითაა შეღებილი და არა მარტო სველდები, არამედ ფერადდები ცისარტყელასავით (დავსველდი, დღეს ვარ წითელ-ყვითელ-მოიასამნისფერო სტუდენტი). უცნობი ინდოელი ბიჭი მოტოციკლეტზე შემომჯდარა, ჩემ წინ დგას და მიღიმის. ლაპარაკის დროც არაა, ისე წვიმს, ვერც მიწისქვეშაში ჩახვალ, იქ ნიაღვარია და წყალდიდობაა. ხელი გამომიწოდა და მოტოციკლეტზე უკან შემომისვა. უჰ, შენ გაიხარე, ვლოცავ ქართულად, ნეტავ, რა ესმის, მაგრამ გრძნობს, რომ ბედნიერი ვარ და მხოლოდ კარგს ვფიქრობ მასზე. მივქრით ჩემი სასწავლებლისკენ... სასწავლებელში ინდურ ჩაის ვსვამ სრულიად გალუმპული და საწყლად ვეჭყანები ლექტორს, ეგებ გამიშვას, ნურას უკაცრავად, ისიც ჩემსავით გაწუწულია და ... მაინც ბედნიერი...
სიტყვა გამიგრძელდა, აი, ეგაა ინდოეთის მცირე ნაწილი, ინდოეთის ოკეანიდან მონაბერი სიო და მლაშე წყლის სურნელი, რომელიც ცხვირს მწვავს და თან მსიამოვნებს. მახარებს აქ ყოფნა. არც არაფერი მაბადია და ამავდროულად, მთელი სამყარო მე მეკუთვნის, რადგან აქ, ჰაერში სიყვარულის ნაწილაკები დაფარფატებენ, აქ ვგრძნობ თავს ადამიანად, რომელსაც ყველაფერი გააჩნია ბედნიერებისთვის: სიხარული, სიყვარული, ღიმილი, სითბო, პოზიტიური მუხტი, ცეკვა, სიმღერა, მისტიკა, მელოდია, მრავალფეროვნება და მძაფრი შეგრძნებები...
------------------
საღამოსკენ მე, შანტა, როჰიტი, ამარი, ფადი, ნენსი, ნორდერმა და მონიკა სპილოებზე სასეირნოდ მივდივართ. შორს არ წავალთ, უბანში ვართ, თუ რამეა, იქ მიკითხეთ...
მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)
· 
მე და შენ ანუ ჩვენ, დიალოგი ჩემთან
