- ჯინჯი-რინჯი ბუბამარო,
ციქნიე, შუჟიე,
აიდე, მორე კოე რომესა,
ჩავალე, რომალეეეეეეეეეე, - ძალაუნებურად მახსენდება ,,შავი კატა, თეთრი კატა“ და ბრეგოვიჩის სასულე ორკესტრის ტემპში გულში ვღიღინებ, ,,ვტკბები“ იმ სიტუაციით, სადაც ,,ბედის უკუღმართობით“ აღმოვჩნდი. ხათრიანობა დამღუპველია აშკარად. ვზივარ ახლა ამ ,,გაუგებრობაში“ და ისღა დამრჩენია, ვიხალისო შექმნილი გარემოებით.
ერთი სუფრის იქით არავინ ვიცნობთ ერთმანეთს. სამაგიეროდ, ბევრი ასეთი სუფრაა შევსებულ-დამშვენებული. დარბაზის შუაგულში ნეფე-პატარძალი დაუსვამთ და ტორტიც იმხელაა, რომ პრაქტიკულად არ ჩანან, მხოლოდ გუმანით ვხვდებით დამსწრე საზოგადოება რომ ისინი იქ სხედან.
ერთმანეთს ცვლის გატყეპილი სადღეგრძელოები, რომლის ნახევარი არც არავის ესმის და მხოლოდ თავს უკანტურებენ ერთმანეთს დასტურის ნიშნად. სადღეგრძელოები, რომლითაც იზომება ,,კაი კაცობა“ და სუფრის გაძღოლა. აგერ, მეზობელ სუფრაზე ვიღაცას ჯონჯოლში თავჩარგულს ძინავს. იქეთ ცოლი ქმარს ექაჩება სახელოზე მავედრებელი თვალებით, გთხოვ, მეტი არ დალიოო. გარეთ ჩოჩქოლია და თეფშების ლეწვა. აშოშმინებენ ,,მეამბოხეებს“, მოკლედ, მცირედ აირია მონასტერი. რთულია ამ ყველაფერს ფხიზელმა უყურო, თავს თეთრი ყვავივით ვგრძნობ ამდენ შავ ყვავს შორის.
,,ბედად“ დინამიკების გვერდით დამსვეს (მცეს პატივი, სიმღერა გიყვარს და დროდადრო აჰყვები ჰანგებსო, ის კი ვეღარ გათვალეს, რომ ჩემს ყურთასმენის ჩინს და ღვთით ბოძებულ სმენას უფრო მეტად ვუფრთხილდებოდი, ვიდრე ამ მუსიკოსების ნაფტალინშეპარული რეპერტუარი სინამდვილეში წარმოადგენდა). მეც, მაგდანას ლურჯასავით, ვიტან ჩემს ხვედრს და ვზივარ გაყურსული.
ვაკვირდები ამდენ სუნამონაპკურებ და დღევანდელი დღისთვის სპეციალურად გამოწკეპილ ადამიანს და თუ კარგად დააკვირდები, ბევრ სახალისო რამესაც აღმოაჩენ გამჭრიახი თვალი. რაღა სხვების ფლირტსა და კეკლუცობას, აგერ, მეზობელი სუფრიდან ვიღაც ჯეელი ყელს იღერებს და მეპრანჭება. ძალიან ვხალისობ ამ ყველაფრით. გვერდით ქალები ეჩურჩულებიან ერთმანეთს და სარძლო-სასიძოებს თვალით ზომავენ. მეც ბევრ საინტერესო შეფასებას ვისმენ, ქვეყნის ჭორ-მართალს და დროსაც ,,ვკლავ“.
- დღეს პატარძალს არ აცდება, - ზურგს უკან მესმის ორი შეზარხოშებული ,,ჯიგრიკას“ ქირქილი და ვნებიანად იხედებიან გალამაზებულ-გაპრანჭული პატარძლისკენ, რომელიც ეკეკლუცება თავის აწ უკვე მეუღლეს. უკომენტაროდ.
- ოე, ოეეეეეე, ჩემი ძმააა, რამე ჩქარები დაუკარი რ(ი)ააა- დამკვრელებთან გამოხტა ერთი მინი-მინი ,,იუბკაში“ გაკვანწული, ერთი შეხედვით, მდედრობითი სქესის, მაგრამ მოწოდებით ,,მურთაზა“ არსება. ამ რეპლიკას დამკვრელებისგან მორიდებული ხორხოცი მოჰყვა და მისმა კეთილისმყოფელებმა უმალვე ხელკავით გაიყვანეს სცენაზე აჭრილი ,,მურთაზა“.
ვიფიქრე, გავისეირნებ ცოტას ჰაერზე და დროს ახლა ასე მოვკლავ-მეთქი. საპირფარეშოში კიდევ ,,უკეთესი“ სიტუაცია დამხვდა. ამდენი მდედრი ერთად თავმოყრილა და გადაღებვით გართულა: თვალების ,,ატუშვა“, ტონა ,,ტონალურის’’ გადასმა - დაშპაკვლა, ,,პამადა-ბლესკის“ წასმა, სუნამოს პკურება, კაბის შესწორება, ა.შ........
მეც დინამიკებისგან ყურებდაგუბებული და სანახევროდ დაყრუებული რესტორნის ეზოში შედარებითი სიჩუმით ვტკბები. რა კარგია ეს ცხოვრება, ვფიქრობ ჩემთვის, და რა ცოტა გჭირდება ბედნიერებისთვის. უკან შებრუნებაც არ მინდა. მადლობა ღმერთს, რომ გაზაფხულია და არ ცივა, ქუსლიანი ფეხსაცმელები - შპილკები - გავიხადე და სრულიად ფეხშიშველი გავუყევი გზას. აღარაფერი მაინტერესებს, ვართ მხოლოდ მე და ეს ღამე, ქორწილისთვის შეკერილი ოქროსფერ-მზისფერი ლივლივა კაბას მსუბუქი სიო ტანზე მახვევს და მავიწყდება ყველა და ყველაფერი...
- მაკი, მაკი,
მარიანა, მარიუშკა,
მარია-რუშკა, მარუუშკააა, - ისევ საქორწილო-დამკრძალავი სასულე ორკესტრი ჩემს ფიქრში და ისევ ბრეგოვიჩის ,,მაკი-მაკი“, ვღიღინებ ჩუმად და ღიმილი არ მშორდება სახიდან...
This post has been edited by nutsiko on 3 Mar 2015, 16:08
მიმაგრებული სურათი
· 
მე ანუ ჩვენ XIII, მონოლოგთემა - ვესაუბრებით მარტო (!!!) ჩვენ თავს
