რამდენჯერ მითხრეს ნუ ხარ დედა ტერეზაო
როდის ვისწავლი ჭკუას
ოდესმე? ვითომ? და როდისააა ოდესმე?
i_am_goddessფიქრის რაოდენობა შეამცირე
როცა გეფიქრება, ძალად სხვა რამეზე გადაიტანე ყურადღება. რაც უფრო ბევრს ვფიქრობ მე, მერე ემტ შეცდოამს ვუშვებ,.
როცა მოვიფიქრებ რამეს, დალაგდება, ამგრა მერე სხვა ადამიანები ამირევენ დავთრებს და....
ეფექტი და აზრი იაკრგება. გიდნა გაგიკეთებია რაიმე, გინდაც არა და მეტი ფიქრი მაგიჟებს მერე :/
რამხელა საფიქრალი გავიჩინე წუხელ, ზოგადსაკაცობრიო თემებს ჩავწვდი რა.
ყველაე ბედნიერი ადმაიანი არის თეონა. ჰყავს ცოტა მსუქანი და ცოტა მელოტი ქმარი და უსაყვარლესიშ ვილი. ოჯახს აქვს შემსოავალი და სახლი ქალაქგარეთ. საკუთარი მანქანა და მემგონი საერთოდ არაფერი არ სჭირდებათ. მეეჭვება რაიმე სტატუსის გამო გათხოვილიყო, გაჰყვა ადამაინს, ვიცნ უყვარდა და გიჟდებიან ერთმანეთზე. ყველაზე ზრუნავს. ჩემზეც,მ სხვა კლასელებზეც და თავს არავის არ აკალვს და არ გადაჰყვება. ერთად ვართ? ყველას გულთბილად მოიკIთხავს, იხუმრებს, უშუალო და მეგობრულიდ ამოკიდებულება აქვს ქმართანაც და აშვილთანაც. მისი მეუღლე უჯიგრესი ადამიანია. სულა რ სჭირდება ბედნეირებას აუზრო ამბიციები, მილიონები, იახტები და ლიმუზინები. აქვთ ის რაც უდანთ და რაც აქვთ იმით არიან ბედნეირები. არ ნიშნავს ეს ამბიციების არ ქონას. ორივე ძალიან ჭკვიანი ადამიანია და ახლაც მახსოვს მაშის დარეკილი ჩემს ტელეფონზე და გვარ-სახელით მოხსენიება, როგორა ხარო
წერა-კითხვის არმცოდნე 3 წლის ბავშვმა როგორ იპოვა ჩემი ნომერი იმხელა სიაში და როგორ დამირეკა სწოროდ მე, ახლაც არ ვიცი
ამ ოჯახის მაგალითზე ვხედავ, რომ ბედნიერება მIღწევადია.
რა გვჭირს ადამიანებს? რატომა რ ვართ მათთან, ვინც გვიყვარს და ვისაც ვუიყვარვართ? რატომდ ავსდევთ აჩრდიელბს? რატომა რ ვამბობთ სათქმელს ბოლომდე? რატომ შეგვაქვს ეჭვი ერთმანეთში, მაშინ, როცა გვიყვარს და უდნა ვენდობოდეთ? რატომ ვუშლით ხელს საკUთარ თავსა და სხვას ბედნეირებაში? რატომა რ ვაცლით ჩვენს თავს ან სხვებს რომ გაგვაბედნიერონ?
რამდენი კIთხვა დაგროვდა არა? და ჩამოანთვალი შეიძლება უსასრულოდ გაგრძელდეს.
რტომ გვაქვს ახირება, რომ პირველი "იმან" მომწეროს/დამირეკოს/იამს გავახსენდე? (ის და იამს შეიძლება ნებისმიერი ვინემ იყოს, და-ძმიდან და მშობლებიდან დაწყებული, შვილით< ემგობრით< შეყვარებულIთ თუ ემUღლით გაგრძელებული)
ხომ შეიძლება ჩვენც მივწეროთ პირველებმა, განსაკUთრებით მაშინ, როცა სულ ისინი იწყებენ საუბარს? ამით ვაგრძნობინებთ ამ,თაც და პრიველ რიგში ჩვენს თავსაც, რომ ისინი ჩვენთვის მნიშვნელოვანი ადამიანებია.
ამგრამ აქ გვეშინია. გვინდა თავად მხივდნენ, იავარაუდონ, თავად აიღონ პასუხისმგებლობა, ამგრამ არ გვსურს გამოვუტყდეთ ჩვენს თავს, რომ ვიღაცა მნIშვნელოვანია ჩვენთვის, გვეშინია
ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ და ათჯერ ნაღალატევზე ან იემდგაცრუებულზე, რომ კდიევ ერთი იემდი გვქონდეს
წავედი. ბევრს ვწერ ძალიან.
მენატრები
ზოგჯერ როგორ მერიდება გითხრა რომ მიყვარხარ
მერიდება გითხრა რომ მენატრები
არ მიდნა დაგგრუზო ზედმეტად
არადა როცა მე შენზე ვზრუნავ, ამით ჩემს თავს ვანიჭებ სიმშვიდეს და სიხარულს და უდნა გაიგო
მიმოიხედეთ ხომა რიანა დამიანები ვისზეც ზრუანვთ? და ვიცნ თქვენზე ზრუანვენ>
მეიცით საშუალება, ეს ვალებშია რ ჩაგაგდებთ
ზოგჯერ არარსებობა მინდა
· 
მე ანუ ჩვენ XV, ჩვენ და ჩვენი ალტერ ეგო
