თვითმკვლელობაზე ყველა ფიქრობს. ჩემს მოსაზრებას დავწერ. დამეთანხმებით თუ არ დამეთნახმებით, არაა მნისVნელოვანი. შეიძლება სწორი იყოს დაკვირვება,დ ა შეიძლება - არასწორიც
პ.ს. ფილოსოფიის ხასიათზე ვარ და თუ არ გაინტერესებთ, ტყუილად ნუ წაიკIთხავთ რასაც დავწერ. ჩემი დაკვრივების/გამოცდიელბის გაზიარება მინდა და ჩემს ნაწერს ხელმეორედ მე არ ვკითხულობ ხოლმე და თუ არ გაწუხებთ ეს პრობლემა (სუიციდის თემა), დაიკიდეთ საერთოდ რასაც დავწერ :0
უნდა განასხვავო რა აზრები გიჩნდება.
არარსებობის განცდას და სურვილს იწვევს დეპრესია, უხასიათობა, დანაშაულის გრძნობა (ვინემს/რამის მიამრთ გრძნობ თავს დამნაშავედ) და შესაბამისად სინანულსი განცდა.
ამ შემთხვევაში სიკვდილი კი არ გიდნა და თავის მოკვლა, არამედ ის, რომა ღარ არსებობდე/ნეტავი არ გეარსება რომ ეს რაღაც არ მომხდარიყო. ან თუ ვერ ხედავ არსებულ პერიოდში რაიმე ეპრსპექტივას და გარიყულად გრძNობ თავს და მაშიანც ასე ხდება. ამგალითად ვერ შოულობ სამსახურს, ვერ აბავ ურთიერთობას ადამიანებთან ან ვინმე მოგწონს და არ გამოდის ურთIერთობა და ა.შ> შეიძლება მიზეზი იყოს ავადმყოფობაც და რავიცი. ბევრი რამე.
ამას მემგონი მიმღებლობა შველის. მიმღებლობაზე მერე ვისაუბრებ ქვემოთ
უსუალოდ სუიციდის სურვილი ყველაზე ხშირად ჩნდება ზემოხსენებული არარსებობის მიზეზების დამძიემბული ფორმების დროს. იქნება ეს ხანგრძლივი უპერსპექტივობა, და წარუამტებლობა, ან ავადმყოფობა და დეპრესია.
მაგალIთად საყვარელ ადამიანთან დაშორება მტკივნეულია ყოველთვის. ზედიზედ მარცხი სხვადასხვა სფეროშI. იქნება ეს კონფლიქტები ოჯახში, როცა ყოველდღიური ხდება და ვერც ირიდებ. ვერც მიდიხარ და მუდმივიდ აძაბულობაა. წარუმატებლობები კარიერაში ან სამსახურის პოვნაში თუ სწავლაში და ზოგადად ლუზერობის განცდა. დეპრესია რომელცი გამოწვეულია უმUშევრობით, უსიყვარულობIთ ან რაიმე სხვა მიზეზით (ბევრი მიზეზია და ყველას სხვადასხვა მიზეზების ერთობლიობა გვაწუხებს ხოლმე)
ასევე არსებობს მიზეზიანი ან უმიზეზო განცდები. რომლებიც სუიციდისკენ გვიბიძგებს. მაგალითად ისეთი რამე, რისი გამხელაც არ შეგიძLია. გაუპატიურება, ორსულობა, ძლადობა, და ზოგადად ბულინგი სკოლაში თუ სამსახურშI და ა.შ.
შეიძლება ადამიანს თვითგვემისადმი ჰქოდნეს მიდრეკილება, არასწორი განვითარება/ცოდნა/ინფორმაციაც უბიძგებს ამისაკენ, როცა მუდამ ცუდ ინფოს ამჩნევ და კარგი აღარაფერი გახარებს და ა.შ.
ახლა რაა მიმღებლობა.
მიმღებლობაა მიიღო ყველაფერი ისე, როგორც არის.
ეს არ ნიშნავს დანებებას და ფარხმალის დაყრას. პირიქით. უდნა გაიაზრო რა ხდება, რტომ ხდება, როგორ ხდება, რა შეცვლიდა ამაში რა შეგიწყობს ხელს ან რა შეგიშლის ხელს
ზოგადად ამ ანალიზს ყველა ჩვენგანია კეთებს თითქმის
და უემტესად დაახლოებით ასეთი ჩაკეტილი წრე იკვრება:
ერთი ყველაზე გავრცელებული ნიმუში
ოჯახი
მუდმივიდ აძაბულობა ოაჯხშI და მშობლებთან. ხარ ამთზე დამოკიდებული, შემოსავლით, საცხოვრებლით და განცდაა რომ ვერ ხარ საკმარისად დამოუკდეიბელიდ ა შესაბამისად ღირებულიც.> გიბიძგებენ იმUშავო, ამგრმა ამას ხშირად გამოხატავენ არა სამოტივაცი და ხელშემწყობი სახით, არამედ ძლადობრივით და დამთრგუნველIთ. ამგალIთად იმას კი არ გეტყვიან, რომ შვილო მიდი მიაწექი, არ დანებდე გვერდში გიდვავარ, რასაც შეძლებ ის იპოვე, იმUშავე დ ახელს შეგიწყობ, არამედ ხდება არასწორი მოწლა: ვიღაც სხვა მუშაობს, იმსი დაქალიც, ძმაკაციც, შენ მუქთახორა ხარ, დევხარ არაფერს აკეთებ და ა.შ. და ეს გთრგუნავს. და თუ მUშაობ, იქაც მიზეზი არ ელევათ თითქოს
ეს ფსიქოლოგის ჩარევას საჭიროებს, რისი ფუფუნებაც ყველას არ აქვს. ასევე დალაპარაკებაა საჭIრო ოჯახშI, რაც ძნელია ხოლმე. ასევე იამსაც იაზრებ, რო გარკვეულწილად მართლები არიან, და კარგი იქნება მUშაობდე, მაგრამ ასევე ტყუიან კდიეც, რადგანაც ბევრი რამე არ იცაიან,რ აც შენ იმ ადამიანებზე იცი, ვინც მაგალითად მოჰყავთ და გწყინს. და მერე საკუთარი თავის დადანაშაულებას იწყებ და ა.შ>
ჩემს ამგალითდ მოგიყვანთ. ხერხემლსი ტრავმა გადავიტანე 9 წლის წინ. და დაახლოებით 1 წელი ლამის ინვალიდი ვიყავი. არანაირი ფიზიკური აქტივობა და დატვირთვა. მეგობრებს გამოვეთიშე და ჩავიკეტე, დავიწყე წონაში მოამტება. მიჭIრდა სიარული. მუდმივი ტკივილი. განვიცდიდი რომ გეგმები ჩამეყარა წყალშI. ვერ წავედი ჯარშI, ვერ ვმუშაობდი, რადგანაც მუდმივი ტკივილები მქონდა. სექსუალური ცხოვრება ხომ ავიკრძალე საერთოდ და ჩემი სოციალური აქტივობა საერთოდ ნოლზე დავიდა და ოჯახის წევრებს იქით არ ვიხედებოდი თითქმის 2 წელი. და მუდამ ზედმეტ ბარგად ვგრძნობდი ჩემს თავს.
წლების მერე ეს სიტუაცია გავაანალიზე და გადავხარშე. დიდი დრო დასჭირდა. სრულ ანალიზს მაგრამ სხვაგვარად გადავხედოთ.
კაბალაში არის ერთი საინტერესო მიდგომა.
ის რაც ხდება, საჭიროა და აუცილებელი. და ამას აქვს საკუთარი საფასური. არა კაბალისტი არ გავმხდარვარ, არც რელიგური და არც სექტანტი
უნდა გაიაზრო რომ ყველაფერს აქვს საფასური და ჯილდო.
მაგალითად, მე რომ არ დამეზიანებინა ხერხემალი,ს ავარაუდოდ მოვახერხებდი ოცნების ასრულებას და ჯარში წავიდოდი. თან იმ პერიოდშI როცა რეზერვისტბას ვერ გავცდებოდი, მომიწევდა აგვისტოს ომში მონაწილეობის მიღება (ომსი დროს ლამის პარალიზებული ვიყავი), და სავარაუდოდ ფეხებსაც გავაფშეკდი ან ჩვენი გენიოსი მხედართმთავრების წყალობით, ანაც ჩემი მაშIნდელიგ ადაჭარბებულიწ არმოდგენით საკუთარ თავზე.
ანუ საფასური? ერთ მხარეს პოტენციური სიკვდილი, თან უაზროდ და აბსურდულად (სამშობლოც მივყარს და თავსაც გავწირავ თუ რამეა, ამრა არა ისე აბსურდულად, როცა საზარბაზნე ხორცად გაგზავნიან და უბრძოლველად დ ამოუმზადებლად გაფშეკ ფეხებშ0, ან ტრავმა, რომელმაც რაღაც პერიოდი გამიმწარა ცხოვრება მაგრამ მაინც ცოცხალი ვარ, ვქმნი, ვიცვლები და უკეთესია ასე
როცა გაქვს რაიმე ღირსება, ამას მოჰყვბა რაიმე მინუსი.
და როცა გაქვს მინუსი, შეგიძლია ეს მინუსი შეატრიალო რაღაც ნაწილში მაინც, რომ ნაწილობრივ გააპლიუსო
და არ უნდა დანებდე
ზოგჯერ სხვები გვეხმარებიან, ზოგჯერ კი თავად ვპოულობთ ძალას საკუთარ თავში
სიტტუაცია უდან შეატრიალო და რმადენიმე კუთხიდან შეხედო ხოლმე
ყველაფერი წარმავალია, ცუდიც და კარგიც, და ადგილს უთმობს რამე სხვას. უდნა იბრძოლო რომ ეს უმეტესად კარგი იყოს
სანამ ცოცხალი ხარ, იბრძვი, იცვლები
თუ დაეცემი ადგები კდიეც
გამარჯვების სიტკბოს აათმაგებს მანამდე განცდილი დამარცხება. რადგანაც უეკთ აფასებ მის მნშვნელობასაც და საკუთარ თავსაც
· 
სუიციდი (თვითმკვლელობა) VI ნაწილი, VI ნაწილი
