ცრურწმენა, ასე მაქვს დაცდილი თუ უბრალოდ მოტყუებული ვარ?

ადამიანს ძალიან ეშინია თავის თავთან მარტო დარჩენი
გინდა პირდაპირ კონტექსტში და გინდა გადატანითში

ამის გამო შეოგვყვავს ხოლმე დამატებითი "პერსონაჟები", რაღაც ნაწილ ვალდებულებებს იმათ ავკიდებთ ხოლმე და უფრო კომფორტულად ვიჩითებით

შეიძლება

გასაგებია მაგრამ თავისუფლებას ხელს უშლის ცრურწმენა, ამაზეა საუბარი. დილას უნდა ვიფიქრო რომელი ფეხით ავდგები, გზაში შავ კატამ უნდა გადაწყვიტოს ჩემი განწყობა და ა.შ. სპონტანურობის, ანუ თავისუფლების წინააღმდეგი. მე ვფიქრობ უნდა გააცნობიერო და მოიცილო, რაც შეეხება შეგრძნებას და ბუნებასთან ახლოს ყოფნას, ცრურწმენების გარეშეც მშვენივრად მოახერხებს ამას ადამიანი.

არასდროს არ მჯეროდა და არც ეხლა ცრუ რწმენების !

ერთხელ ჩემს ჩემს დაიკოს მარილი დაეყარა და ვეჩხუბე რატომ დაგეყარა მარილი, ჩვენ ახლა ვიჩხუბრბთ თქო..

სხვები არ ვიცი, ისეთებია, არც გამიგია.
მაგრამ თმის ვარცხნა და ზოგადად თმა ჩემთვის რაღაცით დატვირთულია.

ისევე როგორც დღის ბოლოს ყველაფრის გადაფერთხვა, რაც გეცვა, კიდურების და ტანის დაფერთხვა, ასევე თავის (თმის) დაფერთხვა გამდინარე წყალზე და დავარცხნა ყველა მიმართულებით.

სრულიად ახსნადი მოქმედებებია. წყალი მგრძნობიარეა. თმაც. ტანსაცმელიც იკრავს დღის ემოციებს თუ ენერგიებს. გაფერთხვისას იშორებ შენგან ამ ყველაფერს. გამდინარე წყალი თან წაიღებს და არ დატოვებს. ჩაკეტილ ოთახშიც რომ არ უნდა გაიფერთხო ტანი და სამოსი, ცხადია.

ასე ვიქცეოდი ხოლმე 13-20 წლის ასაკში. სულ ვფიქრობდი, რა დალაგებული ვართქო და ამ აზრმა ისეთი მოქმედებები მაკეთებინა არაცნობიერად, რომ ამოტრიალდა რეალობა. ძაან მენატრება მაშინდელი ჩემი თავის განცდა. ნუ ესეც მომწონს. უბრალოდ მოხვედრა და აღნიშვნა ერთგვარი თვითგამოხატვაა.

-ც სუფთა ფიზიკაა. არანაირი ცრურწმენა. უბრალოდ "აბრაკადაბრა" ხალხმა მთვარის ამ თვისებას ფანტასტიკის ელემენტები დაუმატა ოქროზე, ვერცხზე, საფულეზე თუ სხვაზე, კომპლექსისდა მიხედვით.