ზოგჯერ მთები კეტავენ.
თავისი სიმაღლით.
ჰაერს აყუჩებენ.
ღრუბლებს ახრჩობენ.
შვიდივე შვიდიათასიანი უახლოვდება ცას.
კლებულობს ჟანგბადი და თოვლში თოჯინებივით სხედან ადამიანები, რომელთა სხეულების დაწყებული გზა სულებმა დაასრულეს - მწვერვალზე!
ჰიმალაი.
რერიხი..
როდესაც ხარ ჩუმად.
ფიქრობ და იცი რომ ფიქრობ და ხედავ სხვა განზომილებას, რომელსაც ბევრი ვერც გრძნობს.
და ხვდები, რომ ვერც ერთი კედელი ვერასოდეს დაგაკავებს.
ასეთ მთებზე უნდა ახვიდე - რომ გაიხსნა.
---
მთლი ცხოვრება დაგყვება მელოდია ფერებად.
ეს ლურჯია.
This post has been edited by აუტისტი on 24 Apr 2017, 20:34
მიმაგრებული სურათი