კი, იმიტომ რომ ამ სფეროში მკვეთრი საზღვრები ვერ გვაქვს.
იქნებ იმიტომ, რომ ჩვენ ვახდენთ ასე ბევრი ფაქტორის გამო. თუნდაც იმის გამო, რომ გვეშინია არ ვიყოთ მიუღებლები გარშემომყოფებისთვის.
მე პირადად, ბავშვობიდან ზუსტად ისე ვცხოვრობ, როგორ მე ამას ჩემი შინაგანი მდგომარეობა მკარნახობს. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრჯერ გამჩენია
აზრი, მე ვარ ზედმეტად "საკუთარი თავის კაცი" ან გაუგონრად უდარდელი, მაინც არ მიცდია შეცვლა თუ მცირედი ძალდატანება გავაკეთო ის რაც ხამს
და რაღაცატო არ ვაკეთო ის, რასაც მეუბნება ჩემი თავი, მერე რა, რომ აბსურდული სიგიჟეა. მე ის მინდა რაღაცატო...!
თურმე ძაანაც კაი თვისება დამყოლია თან ამით, ფსიქო-გარდატეხის შემდეგ დავინახე კარგად და კმაყოფილი ვარ აწ უკვე წარულის გამო.
ჩემი ყველაზე ნაცნობი, ახლო მეგობარია, პატივსაცემიც და თან ეს მე ვარ, ჩემი პიროვნება მისგან შედგება.
თავადაც მივესალმები მხოლოდ ასეთ ადამიანებს, თავიანთ ხმას რომ მიყვებიან, თუნდაც ამ ხმამ სადმე ჩაჩეხოს ან დაკარგოს. რა უფლება აქვს ერთს
ჩაერიოს მეორის პირად საქმეში, როდესაც სინამდვილეში - ყველას მხოლოდ საკუთარი ტყავი აბარია და იმისთვის ვერ მოუვლია, არადა გონია რომ მოუვლია.
This post has been edited by Estrella on 17 Dec 2016, 18:02 
ზედმეტი გულწრფელობა, ჰეელფ
