საინტერესო იყო ადე შეხვედრა ერთ ადამიანთან. როგორ მიმავიწყდა
ჩაკრებზე ვსაუბროდით.
ამბობენ ყველა დაავადებს თავისი მიზეზი აქვსო, რაც სულიერი და ფსიქოლოგიურიდ არღვევიდან გამომდინარეობსო.
დიებეტი აწუხებთ მათ, ვისაც სხვებზე უფროსობა მოსწონსო
და ჩიყვი ამთ, ვინც ვერ ამბობს სათქმელს. ან არ ამბობს, ან რცხვენია, ან ერიდება რომ სხვას არ ეწყინოსო
სხვა რაღაცა დავინახე
მე არასდროს ვეუბნებოდი ადამიანებს ყველაფერს ბოლომდე. წვრილმანზე გამოკდიება სისულელე მგონია. და როცა კარგს ვეძებ ადამიანებშI, მუდამაც ვპოულობ კარგს. ცუდი ისაა, თვალებს ვიბრმავებ და მათ უარყოფითს ნაკლებ მნიშვნელოვნად ვთვლი ხოლმე. გვიან გავიაზრე, რომ ადამიანში არსებული უარყოფითI შეიძლება ნაკლებმნიშვნელოვანია მაგრამ ეს ნაკლებმნიშვნელოვანაი ჩემთვის, ან ვინემესთვის ვისთვისაც ეს ადამაინი რაღაცას ინიშნავს.
თავად ადამიანი ები კი ყველაზე ხშირად ვამჯობინებთ საკუთარ უარყოფით თვისებებს დავემორჩილოთ და საკუთარი ღირსებები მივაგდოთ. შედეგად ის სუსტი ბოროტება გვძალავს და დიდ სიკეთეს თავადვე ვჩქმალავთ.
იმსითვის რომ ვინემს შეადარო. ადამიანს უნდა იცნობდე.
ბევრჯერ შევუდარებივარ ადამაინებს ვინემსთვის. და ვინც უკეთ გამიცნო, ყველამ აღმოაჩIნა რომ სხვანაირი ვარ. როგორი? ეს არავინ იცის. მხოლოდ ის რომ თავიდან ყველას სხვანაირი ვეგონე.
ჩემზე წარუშლელ შთაბეჭდილებას ახდენენ სხვები.
რამდენიმე წლის წინ გავიგე რომ სხვებზეც ვტოვებ წარუშლელ კვალს. არავის ვავიწყდები ვისაც.
აღარ ღირს ამაზე ფიქრი
· 
მე ანუ ჩვენ_XXII, ემოციებთან შეხვედრის ადგილი
