სიმშვიდე მენატრება

იქნებ ზღვის ნაპირის?.. არასოდეს ვიღლები ზღვის ყურებით, სმენით... შეგრძნებით..
იქნებ ველები?... ოდნავ შემაღლებულზე ასულს სიმწვანე გეშლება უსასრულო...
არა.. მთა მენატრება.. - ჩემი ხადა.. მაღალი და მშვიდი...
მთის სიმშვიდე და სისუფთავე მენატრება..
აქ ქვემოთ.. უჰაერობაა...
ერთი ვიცი.. იქ ასულს ეს სიმშვიდე და სიკრიალე სიმძიმედ არ დამაწვება, რადგან რაც დავიბადე ერთი ბრძოლა მაქვს - იგივე ვიყო... - არ მოერიოს ყოფა სულს..
....
იმდენი ხანი არ მოვცილებულვარ ქალაქს...
იმდენი ხანი სულაც ამ ქალაქის უბნებშ არ მივლია განმარტოებით..
სულ ბორბალში ვტრიალებ ციყვივით...
დაღლაა

...
ადამიანები კი.. კარგი ადამიანები იკეტებიან და იმალებიან

) ...
ეგეც არფერი...
მოვა სიმშვიდე...
მითხარი...