მე ანუ ჩვენ XXV, ალტერ ეგოების გადაკვეთის ადგილი (თემაში გამოლაპარაკება=20%)

მოკლედ, სანამ სამსახურში/უნივერსიტეტში წახვალთ ამას უსმინეთ უზმოზე, აპრობირებულია

აუ აქ რატო დავპოსტე

This post has been edited by პითონი on 18 Sep 2017, 10:09

....................................................

This post has been edited by makamariami on 18 Sep 2017, 10:14

სიყვარულით სავსე და ბედნიერი


მიყვარხარ უზომოდ და იცოდე ეს

გარიჟრაჟი.
წინა დღით ნამუშევარ გონდელებს ღრმა ძილით სძინავთ, ცარიელი არხები და ვიწრო ქუჩები, სულ რაღაც 2 საათში სტამბოლის ბაზარს დაემსგავსება აქაურობა.
სრული ქაოსი, ხმაური, მიცემ აღებობა, უკმაყოფილო ტურისტების წუწუნი, რომლებიც ეს ეს არის მახეში გააბეს და ამაოდ ითხოვენ მენეჯერს.
პაოლას მომღიმარი და კმაყოფილი სახე, ვინჩენცეს ტარანტელა, გონდოლიდან ვიწრო არხებს რომ უმღერის და ტურისტებს მორიგ მახეში იტყუებს.

მთელი ღამე სიარულში გავატარე, ყველა კუთხე კუნჭული მოვიარე, დავიკარგე კიდეც, მაგრამ კუნძულის ბოლოში გასვლა მაინც მოვახერხე, ის ვენეციის ბაღით მთავრდება და მზის ამოსვლასაც აქ შევხვდი, ნახევრად დაცლილი კაბერნეს ბოთლით და ახლად მოკიდებული ჯოინთით.
ნაფაზი, ყლუპი, ნაფაზი, ყლუპი, დამიამა თუ არა აზრიც ამოტივტივდა:
"ხვალინდელი გარიჟრაჟი ფლორენციაში"



This post has been edited by El_Chapo on 18 Sep 2017, 11:19

არა რა
არა და არა

სხვა სხვის ომში ბრძენიაო ნათქვამია.აბა თვითონ იყვნენ?თავისთავს თუ მიცემდნენ ეგეთ რჩევებს.

ახალი სახელი დაგარქვი : )))


მეც მომინდა მანდ, რა გემრიელად წერ .. მე შენ გადმოგცემ ნიჭიერების სერთიფიკატს: )))❤️


დაიწყო და დაიწყო: )))

ჰუუჰ, იმედია მეყოფა ენერგია..: ))

This post has been edited by <<Innamorata>> on 18 Sep 2017, 14:13

ეს თემაც დაიხურა...............

მარტოობა
მილანის პატარა ჰოსტელი, ვია პალესტრინა, 70 წლის ჯუზეპე ქეშდესქთან არასოდეს ზის, იქვე გვერდით ოთახში რამოდენიმე მაგიდა უდგას და სტუმრებს გაუთავებელი ლაპარაკით აბრუებს.
"ჩაო პაბლო" მომაძახებს ხოლმე გასვლის წინ, ამჯერად ხუმრობაც მოაყოლა,
"დღესაც არ დაბრუნდები? შენი ოთახი ხომ არ გამექირავებინა? ჩანთას ფოიეშიც შეგინახავ."
ვუღიმი,
" ჩაო ჯუზეპე, ალბათ დღესაც არ მოვალ, შეგიძლიათ გამასახლოთ."
"ესპრესო, ესპრესოო" არ მეშვება, ყურადღებას არ ვაქცევ და გავდივარ.
ყავის დალევას ჩენტრალეს გვერდით პატარა კაფეტერიაში დავეჩვიე, მარია საუკეთესოდ ამზადებდა და თან უნა კაფეს რომ ვეტყოდი თურქულის მაგვარი მოჰქონდა და არა ის პატარა გულის შეტევა, პირველ ჯერზე რომ მომიტანა. წამოსვლის დღემდე გაზეთი მოჰქონდა წასაკითხად, სულ მეღიმებოდა ამაზე, ისიც მიღიმოდა, უცნაური იყო ერთმანეთს ვუღიმოდით ყოველ დილით, მიზეზი კი სხვა და სხვა გვქონდა, მე იტალიურად კითხვა არ ვიცოდი და ის ალბათ იმიტომ, რომ რაც არ უნდა ეთქვა, ყველაფერზე სის ან ბენეს ვპასუხობდი, და დამიჯერეთ ლაპარაკი ნამდვილად არ ეზარებოდა, მეც მოჯადოვებულივით ვუსმენდი, მგონი მაშინ შემიყვარდა იტალიური ენა.
კომოდან დაღლილი დავბრუნდი და მილანის პარკიდან გამომავალმა მუსიკის ჰანგებმა შემიტყუეს, სულ ცოტა ხანში, ბალახზე წამოგორებული კლასიკური მუსიკის კონცერტს ვუსმენდი. ტოსკანური ღვინისა და კომოში ნაყიდი ცოტაოდენი მარიხუანის ფონზე საუკეთესო კონცერტი იყო რაც კი ოდესმე მომისმენია.

არავინ მჭირდებოდა იმ მომენტში, უბრალოდ კმაყოფილი ვიყავი რომ ვარსებობდი.
სრული თავისუფლების და სიმშვიდის შეგრძნება, როდესაც საკუთარი თავი გყოფნის და მარტოობა სამყაროთი ტკბობას ამძაფრებს.

» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «

This post has been edited by El_Chapo on 18 Sep 2017, 16:06

მოვიწამლე წყალი......................

ĺlllllllll

ემოციების სუნდუკი გავხსენიი /
(სკივრი ხო)
აბა რა დევს შიგნით კარგი და პოზიტიური?

ვერ ვიშორებ ამ ამოჩემებებს.....

შენი არსებობაც მაბედნიერებს
მარტო შენ თუ მეტყოდი
არ გაფასებ სათანადოდ