ბოლო რამდენიმე წელია, ჩემი ინტერესი პოლიტიკისადმი შემოიფარგლება არჩევნებზე წასვლით და ყველა კანდიდატის გადახაზვით.
ზოგჯერ ისეც კი მავიწყდება, ვინ არის ამ ქვეყნიის პრემიერმინისტრი. აღარაფერს ვამბობ მინისტრებზე.
უმრავლეს შემთხვევაში, სულ არ მაინტერესებს რომელ პოლიტიკურ ჯგუფს ვისთან აქვს კონფლიქტი და რას ვერ იყოფენ.
მაგრამ ის რაც დღეს ხდება, არის მარაზმი.
ორი დღეა აქციაზე გავდივარ და სახლში რომ მოვდივარ, რა ვირტუალურ სივრცეში და რა სამეზობლოში, აზრს მოკლებულ ტექსტებს ვაწყდები:
,,პოლიტიზირებული აქცია, მაინც არაფერი შეგვიძლია ჩვეულებრივ ხალხს, მაგ აქციასაც დაშლიან დღეს-ხვალ,
ნაცების აქციაზე რა მინდა, რატომ უნდა დავდგე ვიღასთან,
რა იცი გულის სიღმრეში რა უნდა იმ სარალიძეს, ერთ-ორ წელში მაგარ თანამდებობას რომ მიიღებს მერე გაგახსენებ" და ა.შ.
აზროვნება ხომ უჭირთ, ეს ისედაც ვიცით, როდესაც მასაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ ემპათიის უნარიც კი რომ არ აქვთ, აი, მანდ უკვე აღარ ვიცი.
მაინცდამაინც, შვილები უნდა ჩაუხოცონ, რომ ცოტათი მაინც გაიაზრონ,
როგორია როცა შვილს გიკლავენ და, 6 თვის შემდეგ, გამოძიება შეთითხნულ განაჩენს დებს?!
მოკლედ, რა სამოქალაქო საზოგადოება, რა აქტიური საზოგადოებრივი პოზიცია, რა საკუთარი უფლებების გააზრება და უსამართლობის წინააღმდეგ კონსოლიდაცია...
ეს ყველაფერი უცხოა.
ასეთებს, რომ ვუსმენ ვრწმუნდები, ეს ხალხი არის ცხვრის ფარა, რომლებსაც მწყემსი სჭირდება. ასეთი მოცემულობაა და ვერაფერს იზავ.
ჰოდა, ნუ გახვალთ აქციაზე, ნუ გააპროტესტეპთ უსამართლობას და გჯეროდეთ, რომ რომელიღაც პარტიის ლიდერი ამ ქვეყანას და თქვენს ცხოვრებას უკეთესობისკენ შეცვლის
· 
მე ანუ ჩვენ XXXI, ჩემიდან ჩემამდე (გამოხმაურება=20% ვორნს)
