ადრე მეგონა სადმე თუ წავიდოდი ისეთ ადგილას, სადაც არავინ მიცნობდა-შესაძლებელი იქნებოდა ცხოვრების თავიდან დაწყება
უკვე ესე აღარ ვფიქრობ
ცხოვრებამ დამანახა რომ სინამდვილეში- ეგ იყო მხოლოდ ის რომ საკუთარ თავს დავმალოდი
გავქცეოდი იმ შეცომებს და პრობლემებს,რომლებითაც ჩემი ცხოვრება იყო სავსე
პრობლემებს არ უნდა გაექცე და უმნიშვნელო შეცდომასაც უნდა მიაქციო ყურადღება,რათა მერე არ გადაიქცეს დიდი ტრაგედიათ.
3წელია მებრძვის: ყოფილი მეგობრები,მტრები,ყოფილი სიყვარული,მამაჩემი,ჯამრთლეობა,სისტემა...
მაგრამ ყველას ვუმკლავდები,გარდა საკუთარი თავისა
სწორედ მე შემიძლია ჩემი თავის განადგურება და ყველაზე მეტად ჩემი დემონების მეშინია
ადრე ვფიქრობდი თუ რატომ არ გამიმართლა ამის დედას რომ ######
ყველფერი მე როგორ დამეჯახა ბლინ
ახლა არ ვუარყოფ და განვიცდი მაგას და ვაღირებ რომ გამრთლება აუცილებელია წარმატების მისაღწევათ,მაგრამ თუ არფერს არ აკეთებ იღბალიც არ მოვა...
ვერაფერს შევცვლი სამწუხაროდ ხელახლა ფიზიკურად ვეღარ დავიბადები
უნდა შევლძო ჩემი თავის მართვა და არა პირიქით....