საბარგულში მეძინა წუხელ და მინდა ვთქვა,სულაც არ იყო ურიგო
ახლა ვწევარ მინდორში და საოცრად ვგრძნობ თავს.
ალბათ,წინა ცხოვრებაში ტარზანი ვიყავი

იმდენად მიყვარს ბუნება და მარტო ყოფნა,რომ ზოგჯერ ჩვეულ სამყაროში დაბრუნება მკლავს...
საკუთარ თავს ხშირად ვუსმავ კითხვებს და პასხუებსაც ვპოულობ...
საოცარი გრძნობა,როდესაც შენს მიერ დაშვებულ შეცდომებზე სწავლობ და უფრო და უფრო ძლიერი ხდები
ფიზილური სიძლიერე არაფერია და ვერ შეედრება სულიერ სიძლიერეს
ერთადერთი თვისება რაც ამჟამად ჩემს თავში არ მომწონს არის, ის რომ ზედმეტად გულთან მიმაქვს ზოგჯერ სხვისი უბედურება და ტკვილი
ვინც არ უნდა მომართოს დახმარებისთვის ყველას ვუწვდი ხელს და შემდეგ ამას ბოროტად იყენებენ...
ამოვიდა ყელში უკვე! ყველას გაფუჭებული საქმე მე როგორ უნდა გამოვასწორო?
არ უნდა ძმაო,ხალხს სიმართლის დანახვა და მოსმენა,ხოდა მე კიდევ ჩემს პრინციპებს ვერ ვუღალატებ,იმის გამო რომ ვიღაცა შემეტენოს ან მე შევეტენო
ეგეთ ურთერთობას მირჩევნი მარტობაში ამომხდეს სული.
ყველაზე ცუდი ისა კიდევ რომ ადამინების ამოცნობა მეხერხება და შემდეგ როდესაც სხვას ვაფრთხილებ მოახლოვებული საფრთხეზე მე მიბრუნდება ცუდათ...
გადის დრო და მერე მოდიან ბოდიშებით:მართალი იყავი ძმა,როგორ გაშიფრე და ა.შ.
მაგრამ მე რა ხეირი ? დავიღალე სხვის გადარჩენით,მაში როდესაც ჩემი ცხოვრება არც ისე სახარბიელო მდგომარებაშია...
ამდენ ღლეობას აქ ნუღარ ვწერ
პოზიტვი გადაგვარჩენს