და მაინც
ვინ ვარ , ან როგორ დავიწყევლე ჩემი გადადგმული ნაბიჯებით თავი ასე..
როგორ მოვახერხე ამ ასაკში ამდენი რაღაც
ან რატომ
მაგრამ ჩემი არჩევანი იყო, მე ავირჩიე გზა რომელმაც უფსკრულამდე მომიყვანა
არ ვნანობ
მაგრამ რომ ვფიქრდები მშვიდ ცხოვრებაზე, უბრალოდ მ შ ვ ი დ
გული მწყდება
ირგვლივ ძალიან ცოტა ადამიანია მაგრამ მათ მაინც არ დავწყვეტდი გულს თუნდაც 1ხელ მაინც
ახლა ვდგავარ ქვევით საფეხურზე და ველოდები როდის გაიხსნება საბედისწერო ორმო
საიდანაც უკან ამოსვლა შეუძლებელი იქნება
არ მივცემ დახმარების საშუალებას არავის,არც ჩემს თავს
უბრალოდ იმის მერე როცა ერთმანეთი ვიპოვნეთ, მჯეროდა და სულ ვგრძნობდი რომ არ ვიყავი მარტო
ახლა კი ვეღარაფერს ვგრძნობ სიცარიელის გარდა
მადლობა ყველას ვისაც, ჩემთვის ერთი ადამიანური სიტყვა მაინც უთქვამს..
ამაზე მეტის გაკეთება ჩემთვის შეუძლებელი იქნებოდა
ბოლოს
შეიყვარეთ
ბევრი შეიყვარეთ... იმდენი რომ საბოლოოს ბედნიერებას მიაღწიოთ
ტვინის ტყ###ს დ ა ს ა ს რ უ ლ ი
