მეც რომ ჭკუა ვერ ვისწავლე
რამე უნდა მოვუხერხო ამ თემას. ადრე ღიმილით ვუყურებდი ამ ყველაფერს,მაგრამ ახლა ვხვდები,რომ მთლად პიზდეცი მაქვს უკვე
არ უნდა ამ ხალხს დახმარება და შენ რას იდღნავ ტვინს ?
ადამიანზე უმადური არსება არ არსება მართლა ძნელი საპოვნელია.
პატარა რომ ვიყავი სკოლის გზა სადაც უნდა გამევლო ერთი ძაღლი მხვდებოდა,რომელიც სულ გვიყეფდა და მოგვზდევდა...
ძალიან გვეშინოდა იქ გავლა. ერთ დღეს სკოლის ბუფეტში ნაყიდი პერაშკებით დახუნძლული მოვდივარ და ეს ძაღლი ისევ გამომეკიდა.
ერთი რაც მოვიფიქრე პერაშკი გადავუგდე დაიწყო ჭამა. მერე მივედი და თავზე ხელი გადავუსვი,არ ვიცი რატომ,შემდგე კიდევ ვაჭამე პერაშკები.
ამის მერე აღარ მიყეფდა.
შემდეგ მოხდა ერთი ამბავი: სკოლიდან მივდივარ ისევ და გზაზე დამეჯახა ველოსიპედით 11კლასელი ბიჭი. ატყდა ჩხუბი და იასნია მომერია იმ ტიპმა,მაშინ 5 კლასში ვიყავი. ის მომენტი იყო უნდა გავეპიზდე პოლნი პოგრამით,რომ უცებ ეს ჩემი ძაღლი გადმოხტა და ამ ტიპს დაეტკა. ძლივს გადაურჩა ცოცხალი.
მას შემდეგ ჩემი ყელას ეშინოდა,რათგან იცოდენ ის დიდი ბომბორა ძაღლი ჩემს მხარეს იყო.
ძაღლმა პერაშკების გამო გადამყვა ზედ და ეს ჩემი ნაცნობი ხალხი ყოველთვის რომ ხელს ვუწოდებდი,მადლობას და პატივსცემას ვინ ჩივის,ერთხელ შემეშალა ხელი და ყველფერი კარგი ეგრევე დაივიწყეს და უცებ გავხდი მონსტრი
ამათი დედაცმოვდღან მართლა და ქალისთვის არასოდეს მიგინებია მარა იმ ღლე ქალას დედაც ენას რომ ვერ აჩერებს პირში