მე ანუ ჩვენ XXXVIII, 100th Window

ოხ,თამუნია,თამუნია

ბალიშით გაგუდულივით ვგრძნობ თავს.

მართლა მაინც გავეგუდე ვინმეს...

წავალ კლასიკას მივხედავ

რა ცუდ ხასიათზე ვარ
ზამთარი და ბევრი ჩახუტება მჭირდება.
მარა სადაა ან ერთი, ან მეორე და საერთოდაც კაი ცხოვრება.

ხელფასის დღე რაღაც განსაკუთრებულად მიყვარს
და ის სმსი რომელიც მატყობინებს ამ ყველაფერს

ვინმე კარგი მკერავი მჭირდება ეს ჩემი ემოციური გარღვევა რომ გაკეროს.

ვიღაც მინდა ვინც მოვა თავისით და ჩამეხუტება.

კერვა უნდა ვისწავლო.

ცარიელი გული სიკვდილზე უარესია გული სიყვარულით უნდა იყოს სავსე

როცა ბედნიერება ორ ნაბიჯზეა და მთელი ცხოვრება ვერ აღწევ მასთან.
და როცა უბედურება ცხრა მთას იქიდან წამებში შენთან ჩნდება...

არ მაინტერესებს არაფერი, მაინც გავალთ ბოლოში და მაინც ჩემს გვერდით იქნები კიდევ ძალიან დიდხანს.

ადამიანის დაკარგვაზე კიდე უფრო ცუდი მასზე წარმოდგენის დაკარგვა ყოფილა

ვეთანხმებიზედაპოსტს
30სიმბოლოოოო

წავედი, უნდა გავლამაზდე და ადამიანს დავემსგავსო, მართლა არ შეიძლება საკუთარი თავის ასე დაკიდება. როცა ლამაზი ხარ, შემართებაც მეტი გაქვს.


პ.ს.

» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «

ნუ შეიქმნით წარმოდგენებს და მოლოდინებს და აღარ დარჩებით იმედგაცრუებული.

"..და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი,
ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა.."


მიუტევეთ და მოგეტევებათ.

ადამიანი მოკვდავია, ეს უნდა გახსოვდეს და აღარ დაიბოღმები არავიზე.

This post has been edited by Raindrop on 2 Jul 2020, 17:09

მაგრად მეზარება გრილ ოთახში გასვლა.
მიეჩვევი და მერე ბრახ-კოშმარი და სულისხუთვა.

გეგმები ერთია, ცხოვრება რომ დამცინის მეორე

გაიმეორე ამხელა სამყაროში სისულელეა ხასიათი გაიფუჭო ვიღაცის ხუშტურების გამო.
დღეს ძალიან ვერ ვიტან აქაურობას