რაღაც, რაც იყო, ხომ ანათებდა მაინც, სანამ გამოვჩნდებოდი
ხოდა ამიტომაც მეფიქრება, რომ უფრო დავამძიმე. არადა ვაბშე არ მოვქცეულვარ ეგოისტურად
იმედია, ჩემ გამო არ ბნელა.
დავიღალე მუდმივად სხვების განცდებზე ფიქრით.
რა საოცრად, ტრაგიკულად სასაცილოა ის ფაქტი, რომ როცა მე ვარ ხოლმე ვინმეზე ნაწყენი ან გაბრაზებული, ისინი საპასუხოდ მიბრაზდებიან, რას ჰქვია გაბაზება გავბედე?! როგორ თუ რაღაც მეწყინა?!
ხოდა რომ მიმაჩვია ამ ბნელმა ხალხმა საკუთარ თავზე ნაკლებად ფიქრს, ამიტომაცაა ასე.
მე მგონია, რომ ამ სამყაროში ყველას საკუთარი წილი ბედნიერება რომ ჰქონდეს, ცხოვრება ბევრად მარტივი იქნებოდა.
ყოველ შემთხვევაში, მე ჩემი ბედნიერებით ტკბობას შევძლებდი, როცა მეცოდინებოდა, რომ სხვაც ბედნიერია.
წავედი გავაგრძელო ჩალაგება
რა უცებ მივიღე ეს გადაწყვეტილება და ყველა რა ბუნებრივად შეხვდა, აი არავის არ მოსვლია აზრად თავში ეკითხა რატომო? ხომ კარგად ხარო?
რავი აბააა
გადასარევად
= )))))
· 
მე ანუ ჩვენ XXXIX, Eyes wide shut
