ამდენი ხმა, სახე, ენერგია
რომელიც არვაიბდება ჩემთან..
მემხოლოდ საკუთარ თავთან დავვაიბდები
და ეს საკმარისზე მეტიც კიიქნება
ჩემი ვაიბის გარსი შეუღწევადია და გაუღწევადი, ჩემი თავი ჩემი ციხესიმაგრეა
* * *
რაიქნებოდა მისთვალებს რომ გავკიდებოდი, წავსულიყავი იქ სადაც სხვა ნაცნობი არ იქნებოდა, გარდა იმ ნაპერწკლისა რომელმაც გამიტყუა და არ გავყევი. ნაპერკალი რომელიც შესაძლოა ვეღარასოდეს ვიხილო, თუმცა მის შორიახლოს მაინც ვიქნები, უმიზეზოდ ვერწამიღებდა ამსიშორეზე ეს ერთინაპერწკალი, რომელსაც მეტი შესძლებია ვიდრე ტორნადოს, თუმცა მასზე ელეგანტურად, უხმოდ, ექსკლუზიურად.
მე არ ვენდე მას და დავბრუნდი იქ საიდანაც მოვედი. მასზე ოცნებაღა დამრჩა, უვარსკვლავო ღამეებს სწორედ ის მინათებს და არასოდეს დამეკარგება, ვეღარ დადგება ჟამი როცა დასაკარგი აღარაფერი მაქვს, ის რომცმომინდეს ვერ დამეკარგება.
რატომ ცდილობდა ჩემს გატყუებას, ვინ, ან რატომ? მცირე იყო მხოლოდ ნაპერწკალი მთლიანი სურათის, რომელიც ჩემთვის მიუწვდომელია, მაგრამ ვიცი რომ არსებობს. შესავალი იყო, თვალის მოკვრა იმ სიმდიდრის უმცირესისთვის რაც კი არსებობს. და რომლისკენ ნაბიჯის გადადგმისთვისაც თავი მზად არ ჩავთვალე, თუმცა ვიცი რომ ის არსებობს , მაგრამ ამ ცოდნას და ოცნებას მასზე რა ვუყო, თითქოს რაღაც მეძახის იმ მეტისკენ, ამით რაც მაქვს ვერ ვკმაყოფილდები. გზამელის უფსკრულებში მისკენ გასაჭრელი თუკი ოდესმე მსგავს გიჟურ რბოლას გადავწყვეტ მისკენ რასაც ვერასოდეს შეიძლება მივაღწიო. აქ მთავარი გზა არაა, მთავარი მასთან მიღწევაა და ის იქნება გზაც და ფინიშიც და დასაწყისიც. მაგრამ სიჩლუნგეა ეს ყველაფერი. ხელიდან გავუშვი და ახლა შეუძლებლის გაკეთება მიჩხიკინებს, ვუყურებდი როგორ ჩაიარა თვალწინ და მე გავუშვი ხელი არ გავუწვდინე ახლა კი მივსტირი მას და წარმოუდგენელ გზას გავყურებ რომელზე გავლაც კი ვერც კი წარმომიდგენია მაგრამ ვცდილობ წარმოდგენით მაინც დავიწყო, დავიწყო ის რაც მაშინ დავასრულე, როცა გულისსიღრმეში ვიცოდი რომ ოდესმე სადმე ისევ დავიწყებდი.
არ ვიცი როგორი დასასრული ექნება ამ ისტორიას და არც მინდა ვიცოდე. ზოგადაც არცერთ ისტორიას არვიცი როგორი დასასრული ექნება, რაც დაწყებულია უხილავ გზებზე რომლებზეც დავაბიჯებ და რომლებიც საიდანღაც მიჩნდება. იქნება კი ოდესმე დასასრული რომელიმესი? იქნებ არც სრულდება და მუდმივად გრძელდება.. ალბათ ასეა რადგან დასასრულის წინათგრძნობაც კიარმაქვს სულმცირედით. რომ ვუფიქრდები თურმე მჯერა რომ სულმცირედსაც არ აქვს დასასრული, სულმცირედ ისტორიასაც. კივხედავ დასაწყის, მაგრამ ვხედავ, ვერშევიგრძნობ.. რადგან ის ალბათ გაგრძელებაა და არა დასაწყისი.
საინტერესოა, ვფიქრობდი ვერაფერს შევიგრძნბდი, ვერც გემოს ვერც გრძნობებს, ვერც სხვა ნაცნობ რამეებს რასაც ადამიანის ცხოვრების დასაწყისში შევიგრძნობდი მთელი არსით. როგორც ვხედავ რაღაცებს ისევ შევიგრძნობ, თუმცა სულსხვა შრეში, სულსხვა სამყაროს გრძნობებია, სამყაროსი რომელიც არვიცი სადაა და არვიცი როგორ აღმოვჩნდი მის საკუთრებაში, თუ ისაა ჩემს საკუთრებაში? შესაძლოა ყველაფერი უფრო რთულადაა, თუმცა ძველი ნაცნობ სამყარო თითქმის სულდაკარგულიმაქვს ვგონებ, მხოლოდ იმედის ნაპერწკალი შემორჩა რომელიც მის აღდგენას მპირდებაო მაგასაც ვერ ვიტყვი, რადგან მასეთი ნაპერწკალი არმაქვს, თუმცა ალბათ არსებობს სადმე რადგან მსგავსი აზრი არსებობს, უბრალოდ ის ჩემთან არაა და ჩემი არაა მე ის არ მაქვს და არცვცდილობ რომ მქონდეს.
არსად არვარ გაჭედილი, არსად არვარ გამოჭედილი, მე არ ვარ გამოჭედილი მე ვარ დაუსრულებელი და არ ვიცი ვინ დამასრულებს და საერთოდაც თუ მექნება დასასრული, მე ვერ ვხედავ დასასრულს, მჯეროდა ადრე რომ იქნებოდა დასასრული, მაგრამ დასასრულის ხედვის თვალი აღარ მაქვს, მე მას ვერ ვხედავ და არ ვიცი საით გავიხედო იმ თვალებით რაც შემრჩენია, საერთდ არ ვიცი რისი დანახვა შეუძლიათ ამ თვალებს. იქნებ გასაწმენდია და მეტი რამ გამოჩნდეს? საიდან დავიწყო გაწმენდა ამ სიბნელეში ამ უცხო არსებობაში რომელშიც შევაბიჯე ანკი ჩავეფალი.
მჭირდება ისევ ძველ როლიკებზე შევდგე რომელიც უგზოუკვლოდ დამატარებს არსაით. გაქცევის მცდელობა რომელიც ბუქსაობაა თავის მოტყუების მცდელობაა თუმცა კარგია მცდელობები მაგრამ რისთვის ან ვისთვის, რატომ ისევ ისმცდელობები რაც იყო რატომ არა ახალი მცდელობები.. იქნებ ჯობია რომელიმე ახალ მცდელობას გავყვე იმ ბილიკებზე რომლებზეც წარმოდგენაც კიარმაქვს და ახალ თავგადასავლებს დავეწაფო? მგონი სწორედაც ეგმჭირდება ახალი ამაღელვებელი თავგადასავლები, გადაშვება სამყაროში რომლის შესახებაც არაფერი არ ვიცი, დაწყება ყველაფრის ისე როგორც სულპირველად დასაწყისში როცა ესცხოვრება დავიწყე როგორც ახალშობილმა ბავშვმა და ადამიანმა. თავგადასავალი რომლის შესახებაც არაფერი არ ვიცი ხელახლა დაბადებას გავს. და ყოველი თავგადასავლიდან ახალ ადამიანად ბრუნდები, თუმცაკი ბოლოს რეალურად ვინხარ, თუკი ბევრჯერ დაბრუნდები? არაქვს მნიშვნელობა მაქას, იმაზე ფიქრს თუ ვინ ვართ, არ ვიცი ვინვარ და ეს არცარაფერში არ მაინტერესებს, მაგრამ იქნებ სწორედაც რომ უნდა მაინტერესებდეს? უცხო სამყაროებს დავსდევ ხოლო ის რა კი ნაცნობია რომელიც არმაინტერესებს? ის რომელსაც „მე“ ეწოდება? ამსამყაროში ვფიქრობ ჩახედვის მეშინია, არ ვიცი შიგნით რა დამხვდება არადა დღედა ღამე ამ სამყაროთი არ დაავატარებ ყველაფერ ცნობილს ჩემთვის და ზედაც არ ვუყურებ? რამე ვერაა იქნებ რიგზე ასე რატომ ხდება.. როგორ ჩავიხედო სარკეში? იქნებ არარსებობს სარკე რომელიც დამანახებს. და იმიტომ ვერ ვიხედები. იქნებ ჯობია არც ვიცოდე. იქნებ იქ სანახავი იმაზე ცოტაა ვიდრე იმედიმაქვს რომ არის ანკიდე იმაზე მეტი ვიდრე იმედიმაქვს რომ იქნება, საკუთარი თავისთვის მზად არვართ, ვისთვისვართ მზად? თავგადასავლებისთვის ვართ მზად, თუმცა ასეთ წახდომილ ფიქრების შემდეგ თავგადასავალი...
ჯობია გამოძინების შემდეგ დავიწყოთ თავგადასავალი, რომელიც... არვიცი რაიქნება. და სწორედაც ამიტომ არის საინტერესო რადგან წარმოდგენაც კიარმაქვს მასზე, კარგია არცოდნა, კარგია როცა იმისკენ მიისწრაფვი რაც არ იცი, როცა იცი ნაკლებად საინტერესოა და ნაკლები მუხტია მისკენ სწრაფვის, როა არიცი კი იმდენი რამე არიცი... და იმდენი მოულოდნელობა გელოდება წინ... იმდენი სიცოცხლე და მკვდარი არსებობის შეჯანჯღარება თნდაც წამით. ნაცნობ ველებს მობეზრებული მე, დავეძებ ველებს რომელსაც ნახვისთანვე ვუარყოფ და გზას ამ ძებნისას თავგადაავალს ვუწოდებ. უბრალოდ ბავშვური თამაშია ესყველაფერი, ამაო გარჯა ისევდაისევ საკუთარი თავისგან გაქცევისა, მაგრამ რა არის ასეთი ეს საკუთარი თავი ასე რომ გავურბივარ. მაშინ როცა გასაქცევი გზა არ არსებობს. გაქცევის ილუზიებს ვაწყობ და მიხარია, ვცდილობ მოვატყუო ჩემივე თავი და იქნებ გამომივიდა კიდეც წორედაც მოვატყუე და ესაა ნამდვილი სიგიჟე. მაგრამ ვიყავი კი როდესმე ნორმალური? ალბათ კი, ოდესღაც... რა აზრი აქვს, მე ახლა აღარ ვაპირებ აქიდან გამოსვლას, უფრო ღრმად ვაპირებ შეტოპვას სიგიჟეში და იმის იქითაც, ამ სამყაროში სამარადისოდ ვიქნები რადგან გამომთრეველი არავინ ჩანს და რომც ჩანდეს მას გავნადგურებდი მყისვე რომ ჩემთვის ხელი არეხლო, აქ მე ვარ მხოლოდდამხოლოდ და მარტო მე ყველას წინააღმდეგ ჩემგარდა აქ არავინაა მხოლოდ მირაჟები დადიან რომელსაც მევე ვყრი და ვივიწყებ რომ შემოვყარე რადგან უფრო რეალურებს გავდნენ. ჯობია დავიძინო, მაგრამ... ძილით აღარ მახსოვს ბოლოს როდის მეძინა.. შეუძლებელია დაძინება უკვე რამდენი ხანია.. იქნებ ახლა მაინც დამეძინოს, რუტინულად ისევ ვცდი..
99% of the worlds problems would be solved if women had their body count on their forehead. - Andrew Tate
"Life isn’t about waiting for the storm to pass. It’s about learning how to dance in the rain."
"El que piensa las cosas dos veces, no hace nada.": ის ვინც ორჯერ დაფიქრდება, არაფერს აკეთებს
· 
მე ანუ ჩვენ XXXXIX, We are spiritual beings having a human experience.
