მე ანუ ჩვენ N51, და ჩვენი ალტერ ეგო

ამ სიცხემ ხომ გაატრაკა საქმე

არაფრის ხალისი არ მაქვს.

ერთადერთი დადებითი არის ის, რომ არ ვმუშაობ
თორემ ამ სიცხეში მუშაობა კი არა, ძილიც კი მეზარება.

ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მინუსი მერყევი ხასიათია.
ზოგჯერ ისეთი მოტივაციით ვარ მთებს გადავდგამო რომ იტყვიან, მაგრამ გავა რამდენიმე საათი და ნიჰილიზმი შემიპყრობს, ხოლო შემდეგ ისევ ეს დეპრესიული სული ჩასახლდება ჩემში.

ბოლომდე საქმის მიყვანა არ შემიძლია.

,,მერყევ ხასიათზე" გამახსენდა
"modern love" season 1 episode 3

ეს ავთენტურობას მოკლებული ხალხი არ შემიძლია.
სავარაუდოდ ყველა თავისნაირი ჰგონიათ და ვერ ხვდებიან რა მარტივი წასაკითხი არიან

15 ცალი ნაყინი შევჭამე და თუ გადავრჩი ხვალ ვუბრუნდები სწორ კვებას

რას შევჭამ და შენი და შენნაირების სისხლს დავლევ განსხვავებული ყანწით

2020 წლის კარმა წამომეწია მგონი დედას გეფიცებით ;( :დდდდდდდ

როცა ნამდვილად გსურს ,,რაღააც,, მაინც მიაღწევ იქამდე

მორჩა ძველი ცხოვრება და წარსულს ჩავაბარე ძველი მე.

დღეს, 1საათი ვიარე ფეხით და შემდეგ 15 წუთი კიბეზე ავედი და ჩამოვედი.
ესეც ჩემი კარდიო ვარჯიში.



საღამოს მძიმე წონებით ვივარჯიშებ.
რა სასიამოვნო იყო 5საათზე ადგომა და ფეხით სეირნობა.
ხალხი ჯერ კიდევ ძილს იყვნენ მიცემულნი. მარტო მე და ძაღლები ვიყავით ქუჩაში, ხოლო ზემოდან ჩიტები გვიმღეროდნენ.

მდინარეში ჩავედი და ცოტა ვიჭყუმპალავე


იქვე ყავა მოვამზადე ოლდ სკული მეთოდით


ვსვამდი უშაქრო ყავას და ვფიქრობდი ცხოვრება ზოგჯერ მართლა კარგია, უბრალოდ ჩვენ გვიჭირს მისი შეგრძნება და დანახვა.

ახლა ძალიან ენთუზიაზმით აღსავსე ვარ, მაგრამ ბევრჯერ დამიწყია ასე და რამდენიმე დღეში ან მაქსიმუმ ერთ თვეში ისევ დავუბნებულვარ ჩემს
მდინარის პირას დატოვებულ ტყავს და კვლავ დამიგლესია შხამით ჩემი თავი.

ამჯერად ბოლო ცდა მაქვს.
ან შევცვლი ჩემს ცხოვრებას რადიკალურად, ან საბოლოოდ დავყრი ფარ-ხმალს და ბოლოს ლოთობაში ამომხდება სული.

ყველაფერი არის მიზეზ-შედეგობრივი. რაღაც ყოველთვის რაღაცისთვის ხდება. სადღაც მივყავართ და თუ ვართ გაჭედილი სიტუაციაში, სამყარო გვიგზავნის იქიდან გამოსავალს, რომელიც ან შეიძლება იყოს დროებითი ან მუდმივი. ერთი გზიდან მეორეზე გადავყვართ და ეს გზა ან მიგვიყვანს კლდეში ნაშენ სახლამდე, ან დროებითი მხსნელის მისია აქვს. საბოლოოდ ყველაფერი ხდება ჩვენს გადასარჩენად. საბოლოოდ ყველა გზა და ყველა შემხვედრი არის მხსნელი (თუნდაც უარყოფითი გამოცდილება დაგვიტოვოს). ვიაზრებ ამას და მადლობელი ვარ. მადლობელი ვარ ყველა იმ გზის, რომელმაც აქამდე მომიყვანა. ეს ყველაფერი რომ არა, ვერ დავინახავდი ჩემს მეორე ნახევარს.

დავიღალე რა, ფინანსურად და სულიერად მძიმე წელი გამოდგა. რამდენიც მომემატა შემოსავალი, იმდენი დამემატა გასავალი. თან რაში..
კარგი საქმის გამო არაფერი დახარჯულა.
ჩემს ანგარიშზე 2 სავარაუდო კიბო, 1 ლეიკეიმიანი ნათესავი და 1 კიბოიანი მეგობარი.
ჩემი კარგიც მო...ან.
აგვისტოში გავიგებ დედაჩემის და ჩემი დის ანალიზების პასუხს, რაღაც ბეწვის ხიდივითაა, ნეტა მშვიდობით გადავიაროთ.
ცალკე ავარიის გამო ნერვიულობა, რომელშიც მე ასევე არაფერ შუაში ვიყავი და სირბილი და ნერვიულობა მაინც მე შემრჩა.
ნეტა ღმერთი ჩემს გამძლეობას ამოწმებს? იქნებ დროა დალაგდეს ყველაფერი.

დროა ჩემი ძველი ჰობები გავიხსენო, თორემ დეპრესია მითრევს და ვერაა კარგი ამბავი.

ამ ბოლო დროს აქ რო შემოვდივარ ჩვეულებრივზე უფრო მეტად მწყდება ხოლმე გული რო ფსიქოლოგი არ გავხდი

ყველაზე ხშირად ვეკითხები საკუთარ თავს.

ყველაფერი რაც მოხდა ეს წარსულია, შეცვლით ვერ შევცვლი. ახლა საჭიროა ძალების მობილიზება და რაღაც ახლის დაწყება, მთელი ენთუზიაზმით და სხვადასხვაგვარი მოტივაციებით, მაგრამ როგორ უნდა მოახდინო ძალების მობილიზება? შეიძლება ეს საკუთარი თავის შეცნობის შედეგად მოხდეს?

ნეტა, თბილისში დარჩა ისეთი უბანი, სადაც ბევრი ხე, ცოტა ხალხი და სარბენი სივრცეა?

15 წუთს არ დაველოდებოდი და ტიპი 30 წელია ელოდება

50 მილიონ დოლარად არ გავუხსნი და ტიპი 2-3 მილიონის დარიცხვასაც არ ფიქრობს

მოკლედ ტიპი სირია და ეგეთად დაიბადა ეგეთადვე მოკვდება

მე კიდევ მეტი საქმე ხო არა მაქვს ამის დარდები ვიდარდო, ბებიამისის ხუშტურები ვიჩალიჩო და კიდე სამსახური მოუნდა სამსახური
ოღონდ ფული ვინმე სხვამ უნდა გადაიხადოს და ამას კიდევ სამსახური მოუნდა სამსახური

არადა რომ ვეუბნები დაგბრიდავ მეთქი სასაცილო ამბავი ჰგონია