მჭირდება სერიოზული დახმარება, რა ვუშველო თავს?

ვარ 34 წლის მამაკაცი, პროფესიით აუდიტორი. ჩემი სამუშაო მოითხოვს ცივ გონებას, ლოგიკას და ფაქტებზე დაყრდნობას. მაგრამ პარადოქსი ისაა, რომ პირად და კრიტიკულ საკითხებში ვარ აბსოლუტურად დამოკიდებული ჩემი სხეულის უნებლიე რეფლექსებზე.
საქმე ეხება ეგრეთ წოდებულ „ბიოლოგიურ ინტუიციას“, რომელიც, ჩემი აზრით, პათოლოგიაში გადამეზარდა.
ბოლო 5 წელია, ნებისმიერ მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას ვიღებ შემდეგი სქემით:
როცა დილემის წინაშე ვდგავარ, ვსვამ კითხვას გონებაში და ველოდები ორგანიზმის რეაქციას.
* ცემინება = დადებითი პასუხი (კი). ჩემთვის ეს არის ორგანიზმის „გახსნა“, განთავისუფლება, ანუ მწვანე შუქი.
* სლოკინი = უარყოფითი პასუხი (არა). ეს არის სპაზმი, დაბრკოლება, „სტოპი“.
* მთქნარება = სიტუაცია არარელევანტურია, თავი დაანებე.
ვიცი, სასაცილოდ ჟღერს, მაგრამ დაგიმტკიცებთ, რატომ მჯერა ამის.
3 წლის წინ ბინა უნდა მეყიდა. ვარიანტი იყო იდეალური, საბურთალოზე, კარგი ფასი. უკვე ბეს მიცემას ვაპირებდი, რომ უცებ, მაკლერთან საუბრისას, საშინლად ამტკივდა მუცელი და დავიწყე სლოკინი. გაუჩერებლად ვასლოკინებდი 20 წუთი. ჩავთვალე, რომ ეს იყო ნიშანი — „არა!“. გარიგება ჩავშალე.
ორი თვის შემდეგ გავიგე, რომ ის კორპუსი პრობლემატურ ზონაში იყო და მშენებლობა გაიყინა. ანუ, სხეულმა „იცოდა“ ის, რაც გონებამ — არა. ამან საბოლოოდ დამარწმუნა ჩემი მეთოდის სისწორეში.
პრობლემა რაშია?
გუშინ მქონდა ცხოვრებისეული კატასტროფა.
სამსახურში შემომთავაზეს დაწინაურება — ფილიალის მმართველად გადასვლა ბათუმში. ხელფასი ორმაგი, პირობები იდეალური. ლოგიკურად — ოცნების სამსახურია.
შევიდა დირექტორი კაბინეტში, მიხსნის პირობებს და გონებაში ვეკითხები სხეულს: „დავთანხმდე?“.
ველოდები ნიშანს.
ზუსტად ამ დროს, კონდიციონერმა დაუბერა თუ მტვერი იყო, არ ვიცი, მაგრამ საშინლად მომინდა დაცემინება. გამიხარდა — „კი“-ს ნიშანია!
მაგრამ, რადგან დირექტორი ლაპარაკობდა, ზრდილობის გამო დაცემინება შევიკავე. ცხვირზე ხელი მოვიჭირე და ეს „დადებითი იმპულსი“ ჩავიკალი.
და ზუსტად მაგ დროს, შეკავებული ცემინების ფონზე, დამეწყო რეფლექსური სლოკინი.
ანუ რა მოხდა: ბუნებრივი იმპულსი იყო „კი“ (ცემინება), მაგრამ სოციალურმა გარემომ მაიძულა შემეკავებინა და გადამექცია „არა“-დ (სლოკინად).
დავიბენი. პანიკაში ჩავვარდი. ჩავთვალე, რომ სამყარომ პასუხი შემიცვალა. დირექტორს ადგილზევე უარი ვუთხარი.
ტიპი გაგიჟდა, ვერ მიხვდა რატომ. გამოვედი და ახლა ვზივარ სახლში დეპრესიაში.
მაინტერესებს ფსიქოლოგების აზრი:
ეს არის კლასიკური OCD (ობსესიურ-კომპულსიური აშლილობა)? თუ შეიძლება არსებობდეს კავშირი ფიზიოლოგიასა და ინტუიციას შორის (ფსიქოსომატიკა)?
როგორ მოვიშორო ეს დამოკიდებულება? თავს ვერ ვაპატიებ, რომ სლოკინის გამო კარიერა დავინგრიე, მაგრამ თან მეშინია, რომ თუ დავთანხმდებოდი, რამე ცუდი მოხდებოდა (რადგან სხეულმა წინააღმდეგობა გაწია).
გთხოვთ, ტროლაობის გარეშე, ისედაც ზღვარზე ვარ.

სამი წელია სიცარიელეში ვარ ბატონო ვაჟა

გივი არ შემოსულა?
.