2015 -ში ისე გავნაწილდით კენწისყრით, რომ ნამიბიის და ტონგას დამარცხების შემთხვევაში პირველად ისტორიაში შეიძლება შევიდეთ 12 საუკეთესო გუნდს შორის, თუმცა...
რეალურად 12-ში პოზიციები ჯერ კიდევ დიდი ხანი გვექნება გასამტკიცებელი.
თბილისიდან ქულა არ უნდა გავატანოთ რუმინეთს, ათიდან რვა თამაშს უნდა ვუგებდეთ აშშ-ს და კანადას. გასვლებზე რუმინეთში იშვიათად თუ წავაგებთ და აშშ და კანადასთან გასვლაზე 50%-ს თამაშებისას თუ არ წავაგებთ და ისიც იმაზე ნაკლები სხვაობით ვადებდეთ ვიდრე თბილისში მოვუგებთ.
ტონგას აქ ჯოჯოხეთი უნდა ელოდოს და მოგებაზე მხოლოდ იოცნებოს, გასვლაზე კი 5-2 თამაშს თუ მოვუგებთ ცუდი არ იქნება...
იაპონიასაც არ უნდა მოუხაროდეს თბილისში თამაში და ჰა და ჰა ათიდან ერთ მოგებას თუ გამოჰკრავს ხელს კმაყოფილი უნდა მიდიოდეს, გასვლებზე კი ისე არ წავაგოთ, როგორც აქ მოვუგებთ და მოგებაზე ხანდახან-ზე მეტად ვიფიქროთ ხოლმე...
ფიჯი და სამოას აქ ხშირად უნდა მოვუგოთ და თუ წავაგებთ მხოლოდ თანაბარ ბრძოლაში გულისდასაწყვეტ ბრძოლებში. გასვლაზე კი მოგებას თუ შევძლებთ წარმატება იქნება.
აქვე არაინ იტალია, შოტლანდია და არგენტინა...
პირველი ორი ალბათ უკვე აღიარებს, რომ დიდი სურვილი თბილისში სტუმრობის არა აქვს "ვაიდა, ვინიცობაა და წააგოს..." იმედია ეს ასეც მოხდება, ყოველ შემთხვევაში ხუთი თამაშიდან 2-3 ჯრ მაინც... აი გასვლებზე თუ პატარა სენსაციებს გამოვუცხობთ მაგარი იქენბა. აი არგენტინასთან ტოლსწორად ჭიდილში აქ მოგებებიც უკვე აკრგი იქენბა, გასვლაზე ამის პრეტენზია ამ ჯერად ვერ მაქვს