მამუკა გორგოძე, გულივერა. II ნაწილი

sandrikia
გიორგაძე 5 კვირის მერე დაიწყებს ვარჯიშს.

მა­მუ­კა გორ­გო­ძე
და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი და ად­გი­ლი: 1984 წლის 14 ივ­ლი­სი, თბი­ლი­სი

წო­ნა, სი­მაღ­ლე: 118 კგ. 195 სმ.

მეტ­სა­ხე­ლი: გუ­ლი­ვე­რა

ამ­პლუა: მე­ო­რე, მე­სა­მე ხა­ზი

კლუ­ბე­ბი: ლე­ლო, მონ­პე­ლიე

ტი­ტუ­ლე­ბი: სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი, საფ­რან­გე­თის ტოპ 14-ის ფი­ნა­ლის­ტი, სა­ქარ­თვე­ლოს ორ­გზის სა­უ­კე­თე­სო მო­რაგ­ბე, საფ­რან­გე­თის ჩემ­პი­ო­ნა­ტის სა­უ­კე­თე­სო ლე­გი­ო­ნე­რი ჟურ­ნა­ლე­ბის – L'Equipe და Midi Olympique – ვერ­სი­ით

ფა­ვო­რი­ტი სპორ­ტსმე­ნი: მა­იკ ტა­ი­სო­ნი, მა­იკლ ჯორ­და­ნი

ბავ­შვო­ბის კერ­პი: არ მყავს

სა­უ­კე­თე­სო სპორ­ტსმე­ნი, ვი­საც მო­ე­დან­ზე შეხ­ვედ­რი­ხართ: გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არა­ვინ გა­მო­მირ­ჩე­ვია

საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლა­ქი: თბი­ლი­სი

საყ­ვა­რე­ლი და­სას­ვე­ნე­ბე­ლი ად­გი­ლი: კა­ნი, ნი­ცა

მუ­სი­კო­სი: მა­იკლ ჯექ­სო­ნი

მწე­რა­ლი: ჭა­ბუა ამი­რე­ჯი­ბი

ნა­წარ­მო­ე­ბი: „და­თა თუ­თაშ­ხია”

ფილ­მი: „22 ტყვია”, „თეთ­რი ბა­ი­რა­ღე­ბი”, „და­თა თუ­თაშ­ხია”

მან­ქა­ნა: როლს რო­ის ფან­ტო­მი

კერ­ძი, სას­მე­ლი: ელარ­ჯი, მწვა­დი, წი­თე­ლი ღვი­ნო

ჰო­ბი: ნა­დი­რო­ბა, თევ­ზა­ო­ბა

ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი დღე: ჩე­მი შვი­ლე­ბის და­ბა­დე­ბა

ყვე­ლა­ზე მძი­მე დღე: რუ­სეთ­თან ომი რომ და­იწ­ყო და საფ­რან­გეთ­ში ვი­ყა­ვი უმოქ­მე­დოდ

რას გა­დას­ცემთ გულ­შე­მატ­კივ­რებს: დი­დი მად­ლო­ბა იმ სით­ბოს­თვის, რა­საც თქვენ­გან ვგრძნობ. ამის გა­რე­შე ჩვენ არა­ფე­რი გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და. ყვე­ლა­ნი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხართ!


სამ­ხრეთ საფ­რან­გე­თი, პლუს ოცი გრა­დუ­სი ნო­ემ­ბრის ბო­ლოს, პალ­მე­ბი, რო­მა­უ­ლი და ფრან­გუ­ლი არ­ქი­ტექ­ტუ­რის იდე­ა­ლუ­რი ნა­ზა­ვი, სუ­ნა­მოს და ყა­ვის სუ­ნი ქუ­ჩებ­ში, ფრან­გუ­ლად დახ­ვე­წი­ლი თხე­ლი გო­გო­ე­ბი, ქუ­ჩა, სა­დაც ფრან­სუა რაბ­ლე ცხოვ­რობ­და, ად­გი­ლი, სა­დაც ალენ დე­ლო­ნის და ჟან გა­ბე­ნის ფილ­მის „ორ­ნი ქა­ლაქ­ში” დი­დი ნა­წი­ლია გა­და­ღე­ბუ­ლი, ქა­ლა­ქი, რომ­ლის ბი­ნე­ბიც ძა­ლი­ან ჰგავს მთაწ­მინ­და-სო­ლო­ლა­კის ბი­ნებს და ქა­ლა­ქი, სა­დაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად რაგ­ბი უყ­ვართ. და მო­რაგ­ბე­ე­ბი­დან – მა­მუ­კა გორ­გო­ძე.

სწო­რედ იმ დღეს, რო­ცა მონ­პე­ლი­ე­ში ჩა­ვე­დით, სტად ივ დუ მა­ნო­ა­ზე, რო­მე­ლიც სა­გან­გე­ბოდ გა­ნახ­ლდა მსოფ­ლი­ოს 2007 წლის ჩემ­პი­ო­ნა­ტის­თვის, დი­დი რაგ­ბი იყო – მონ­პე­ლიე ერთ-ერთ ლი­დერ კლერ­მონს მას­პინ­ძლობ­და. ერ­თი ტრი­ბუ­ნის პირ­ვე­ლი ია­რუ­სი მთლი­ა­ნად ვიპ-ლო­ჟა იყო უზარ­მა­ზა­რი დარ­ბა­ზით, სა­დაც მატ­ჩის დაწ­ყე­ბამ­დე უამ­რა­ვი ხალ­ხი ირე­ო­და: ვე­ტე­რა­ნი მო­რაგ­ბე­ე­ბი, ვარ­სკვლა­ვე­ბი, მა­თი ცო­ლე­ბი, შვი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც იქ­ვე რაგ­ბის თა­მა­შობ­დნენ პა­ტა­რა ბურ­თით. იქ უფა­სო­დაა კა­ნა­პე­ე­ბი, ლუ­დი, რამ­დე­ნი­მე­ნა­ი­რი ღვი­ნო, შამ­პა­ნუ­რი. შეს­ვე­ნე­ბა­ზე მხო­ლოდ სას­მე­ლი რჩე­ბა, ხო­ლო თა­მა­შის შემ­დეგ დე­სერ­ტი, ყა­ვა, დიდ ტე­ლე­ვი­ზო­რებ­ში გა­სახ­დე­ლის კად­რე­ბი და მატ­ჩის მი­მო­ხილ­ვა, ეკ­რან­ზეც და დარ­ბაზ­შიც. ეს მთე­ლი რი­ტუ­ა­ლია.

ულა­მა­ზეს სტა­დი­ონ­ზე მთე­ლი ორი სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ზე­ი­მი იყო – ლურ­ჯი (მონ­პე­ლიე) და ყვი­თე­ლი (კლერ­მო­ნი) ფე­რე­ბი, დრო­შე­ბის ფრი­ა­ლი, გა­უ­ჩე­რე­ბე­ლი ორ­კეს­ტრი, დო­ლე­ბი, საყ­ვი­რე­ბი, მცხუნ­ვა­რე მზე, ემო­ცი­ე­ბი, არა­ვი­თა­რი აგ­რე­სია. ერთ მხა­რეს გორ­გო­ძე და გი­ორ­გი ჟღენ­ტი, მე­ო­რე მხა­რეს და­თო ზი­რა­ქაშ­ვი­ლი და, ჯამ­ში, ზღაპ­რუ­ლი რაგ­ბი! პირ­ვე­ლად იქ ვიგ­რძე­ნი, რამ­ხე­ლა წო­ნა აქვს გუნ­დში, რო­მელ­შიც მეშ­ვი­დე წე­ლია თა­მა­შობს, მა­მუ­კა გორ­გო­ძეს. ის სულ ლა­პა­რა­კობს მო­ე­დან­ზე, გუნ­დე­ლებს რჩე­ვებს აძ­ლევს, მას უს­მე­ნენ, სა­დაც გუნდს უჭირს, იქ ჩნდე­ბა, ანუ ნამ­დვი­ლი ლი­დე­რია. ეს ჩემ გვერ­დით მჯდომ­მა გულ­შე­მატ­კი­ვარ­მაც მით­ხრა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ჰგავ­და ფი­ლიპ ნუ­ა­რეს – მა­მუ­კა უკ­ვე ჩვე­ნი ლე­გენ­და­აო.
მონ­პე­ლი­ემ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი თა­მა­ში მო­ი­გო. ზე­ი­მი გა­სახ­დე­ლებ­თან გაგ­რძელ­და, მო­რაგ­ბე­ე­ბი ჯერ გულ­შე­მატ­კივ­რებ­თან გა­მო­ვიდ­ნენ ავ­ტოგ­რა­ფე­ბის და­სა­რი­გებ­ლად და ფო­ტო­ე­ბის გა­და­სა­ღე­ბად (გორ­გო­ძეს­თან ერ­თად კლერ­მო­ნის ქო­მა­გე­ბიც სი­ხა­რუ­ლით იღებ­დნენ ფო­ტო­ებს), შემ­დეგ კი ტრა­დი­ცი­ულ „მე­სა­მე ტა­იმ­ზე” ავიდ­ნენ.

მა­მუ­კას მე­ო­რე დღეს შევ­ხვდით ინ­ტერ­ვი­უს­თვის. ჯერ სახ­ლში გვი­მას­პინ­ძლა, სა­დაც მე­უღ­ლეს­თან და ორ შვილ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს და რო­მე­ლიც ზუს­ტად სტა­დი­ო­ნის მე­ო­რე მხა­რე­საა, და­ახ­ლო­ე­ბით ას მეტ­რში. შემ­დეგ კი ივ დუ მა­ნო­ა­ზეც გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ, სა­დაც ფრან­გუ­ლი საკ­ლუ­ბო რაგ­ბის ვარ­სკვლავ­მა ექ­სკურ­სია ჩაგ­ვი­ტა­რა. სა­დაც ვი­ყა­ვით, ყველ­გან დი­დი სით­ბო­თი ხვდე­ბოდ­ნენ, უც­ნო­ბე­ბი ხელს იშ­ვერ­დნენ, მის სა­ხელს იძახ­დნენ ხმა­მაღ­ლა. თა­ვად არ მოს­წონს ზედ­მე­ტი ყუ­რად­ღე­ბა, არ მი­აჩ­ნია, რომ ვარ­სკვლა­ვია, „უბ­რა­ლოდ, ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ”. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მთე­ლი სხე­უ­ლი და­ჟე­ჟი­ლი ჰქონ­და, ფო­ტო­სე­სი­ი­სას ყვე­ლა­ფერს ხა­ლი­სით, სი­ცი­ლით და ენ­თუ­ზი­აზ­მით ეკი­დე­ბო­და, ყუ­რად­ღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ამ­ხე­ლა გზა­ზე ჩე­მი გუ­ლის­თვის ჩა­მოხ­ვე­დით და რამ­დენ ხან­საც გინ­დათ, თქვენს გან­კარ­გუ­ლე­ბა­ში ვიქ­ნე­ბიო. მო­რი­დე­ბუ­ლი, მშვი­დი ადა­მი­ა­ნია, მაგ­რამ რო­გორც კი რაგ­ბი­ზე იწ­ყებს ლა­პა­რაკს, თვა­ლე­ბი ენ­თე­ბა:

მა­მუ­კა გორ­გო­ძე: „მთე­ლი ღა­მე არ მძი­ნე­ბია, სულ და­ლე­წი­ლი ვარ. ყო­ველ­თვის ასეა, თა­მა­შის შემ­დეგ ჩე­მი ძი­ლი გა­მო­რიც­ხუ­ლია. სა­ერ­თოდ, ჩე­მი პრინ­ცი­პი ასე­თია, რა­საც ვა­კე­თებ, იმ საქ­მე­ში ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი. რო­დე­საც მო­ე­დან­ზე ვარ, რაც არ უნ­და მტკი­ო­დეს, რო­გორც არ უნ­და მი­ჭირ­დეს, გა­მო­რიც­ხუ­ლია, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს თა­ვი არ შე­ვაკ­ლა. თა­ვის ქე­ბა­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ, მაგ­რამ ამას აქაც ხე­და­ვენ და აფა­სე­ბენ. ამი­ტო­მაც არ მივ­დი­ვარ არ­სად. მონ­პე­ლი­ე­ლე­ბის სიყ­ვა­რულს მუდ­მი­ვად ვგრძნობ და მი­ხა­რია, ამი­ტომ სა­პა­სუ­ხოდ ყვე­ლა­ფერს ვტო­ვებ მინ­დორ­ზე. თუ საჩ­ხუ­ბა­რია, ყო­ველ­თვის მე ვჩხუ­ბობ და ესეც მოს­წონთ აქ. ჩხუ­ბი არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ რო­ცა წაქ­ცე­უ­ლი ხარ და სა­ხე­ში წიხლს ჩა­გარ­ტყა­მენ, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ვერ მო­ით­მენ. უკ­ვე ყვე­ლამ იცის, რომ ხურ­დის დაბ­რუ­ნე­ბა ვი­ცი. ერ­თხელ ერ­თი შე­მო­მე­ლა­ხა, ცო­ტა ხნის წინ ჩვენს გუნ­დში გად­მო­ვი­და და არ მე­კა­რე­ბო­და”.

მთე­ლი სტა­დი­ო­ნი მო­ვი­ა­რეთ – გა­სახ­დე­ლე­ბი, ფიზ­მომ­ზა­დე­ბის დარ­ბა­ზი, სა­რე­ა­ბი­ლი­ტა­ციო ოთა­ხი, სა­დი­აგ­ნოს­ტი­კო ცენ­ტრი. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ყვე­ლა­ფე­რი უმაღ­ლეს დო­ნე­ზეა და საფ­რან­გეთ­ში სხვა­ნა­ი­რად ვერც იქ­ნე­ბა:

„ხომ ხე­დავთ, რაც ხდე­ბა, რო­გო­რი პი­რო­ბე­ბი­ცაა. მარ­ტო ეს სა­დი­აგ­ნოს­ტი­კო აპა­რა­ტი 250 ათა­სი ევ­რო ღირს. აქ რაგ­ბი მხო­ლოდ სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბა არაა და ეს იმ წუ­თას­ვე ვიგ­რძე­ნი, რო­გორც კი საფ­რან­გეთ­ში ჩა­მო­ვე­დი. სა­მი წლის დაწ­ყე­ბუ­ლი მქონ­და რაგ­ბის თა­მა­ში, აქ რომ აღ­მოვ­ჩნდი. მა­ნამ­დე კა­ლათ­ბურ­თში ვვარ­ჯი­შობ­დი და ეგ სპორ­ტი დღემ­დე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, თუმ­ცა ჩე­მი მა­ინც რაგ­ბი იყო ყო­ველ­თვის, ყო­ველ­თვის ვგრძნობ­დი ამას. ჰო­და, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ქარ­თულ რაგ­ბი­შიც კი ახალ­ბე­და ვი­ყა­ვი და უცებ აქ აღ­მოვ­ჩნდი. საფ­რან­გეთ­ში რაგ­ბი იცი­ან და უყ­ვართ. აქ შეგ­ხვდე­ბა 70 წლის ქალ­ბა­ტო­ნი და თა­მაშს დე­ტა­ლუ­რად გა­გირ­ჩევს. აქ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი კონ­კუ­რენ­ცი­აა და ეს სა­უ­კე­თე­სო პი­რო­ბაა მო­რაგ­ბის გან­სა­ვი­თა­რებ­ლად. თუმ­ცა თა­ვი­დან, და­ახ­ლო­ე­ბით ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, აქ მარ­ტო ყოფ­ნა, თან ოჯა­ხის გა­რე­შე, ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და”.

სატ­რე­ნა­ჟო­რო დარ­ბა­ზის ერ­თი კუთ­ხე მოკ­რი­ვე­ე­ბის ფო­ტო­ე­ბი­თაა სავ­სე – მონ­პე­ლი­ეს ფიზ­მომ­ზა­დე­ბის მწვრთნე­ლი ყო­ფი­ლი მოკ­რი­ვეა. მი­სი მე­თო­დი სის­წრა­ფე­ზე, აფეთ­ქე­ბებ­ზეა აწ­ყო­ბი­ლი, რად­გან თა­ნა­მედ­რო­ვე რაგ­ბი­ში ტემ­პი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი გახ­და:
„ფი­ზი­კუ­რად იდე­ა­ლუ­რად მზად უნ­და იყო, რომ საფ­რან­გეთ­ში მა­ღალ დო­ნე­ზე ითა­მა­შო. მე თა­ვი­დან მე­ო­რე ხაზ­ში ვი­ყა­ვი, ოთხ-ხუთ ნო­მერ­ზე, მე­რე კარ­გა ხანს რვა ნო­მერს ვთა­მა­შობ­დი, ანუ პო­ზი­ცი­ა­ზე, სა­დაც ბურ­თი გაქვს და ჩან­ხარ. მე­რე ჩვენ­მა ახალ­მა მწვრთნელ­მა შვიდ ნო­მერ­ზე გა­და­მიყ­ვა­ნა, ცო­ტა გუ­ლი დამ­წყდა, უკ­ვე მიჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი რვას, თუმ­ცა ისე­თი ტენ­დენ­ცია წა­მო­ვი­და, რომ გუნ­დებს შვიდ ნო­მერ­ზე ყვე­ლა­ზე დი­დე­ბი და გამ­გლე­ჯე­ბი ჰყავთ. ჩვენ დაც­ვა­ში მე­ტი სა­მუ­შაო გვაქვს, რად­გან რვი­ა­ნი უფ­რო დამ­ზღვე­ვია. თან ბურ­თიც გვაქვს, გარ­ღვე­ვებ­საც აკე­თებ და ჯა­ხა­ობ კი­დე­ვაც. ახ­ლა შვი­დი ნო­მე­რი ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი პო­ზი­ცი­აა. თუმ­ცა ყვე­ლა­ზე მე­ტი მოძ­რა­ო­ბა გი­წევს და ფი­ზი­კუ­რი კონ­დი­ცი­ე­ბი, წო­ნა, მუდ­მი­ვად უნ­და აკონ­ტრო­ლო. მაკ­დო­ნალ­დსში ან სად­მე რომ შევ­დი­ვართ, ჩე­მი ოჯა­ხი გემ­რი­ე­ლად მი­ირ­თმევს, მე კი­დევ, მაქ­სი­მუმ, უკა­ლო­რიო სას­მე­ლი დავ­ლიო. მუდ­მი­ვად ფორ­მა­ში ყოფ­ნა ძა­ლი­ან რთუ­ლია, მაგ­რამ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი”.

მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტის შემ­დეგ ბევ­რი ლა­პა­რა­კია იმა­ზე, თუ რო­გორ უნ­და გან­ვი­თარ­დეს ნაკ­რე­ბი, რო­გორ უნ­და გა­და­ი­ნაც­ვლოს შემ­დეგ სა­ფე­ხურ­ზე, აქ­ცენ­ტი ისევ ძა­ლა­ზე უნ­და გა­ა­კე­თოს თუ უფ­რო ხე­ლით და ფე­ხით თა­მაშ­ზე გა­და­ერ­თოს. სა­ინ­ტე­რე­სოა ისიც, თუ ვინ იქ­ნე­ბა მომ­დევ­ნო მწვრთნე­ლი:

„ჩე­მი აზ­რით, მწვრთნე­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად ფრან­გი უნ­და იყოს. აქ ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი კლა­სის რაგ­ბის თა­მა­შო­ბენ და ბევ­რი მა­გა­რი სპე­ცი­ა­ლის­ტია. რაც მთა­ვა­რია, ნაკ­რე­ბის 90 პრო­ცენ­ტი საფ­რან­გეთ­ში ვთა­მა­შობთ, რაც მწვრთნელს ძა­ლი­ან გა­უ­ად­ვი­ლებს ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­ღე­ბას და მო­რაგ­ბე­თა გან­ვი­თა­რე­ბის კონ­ტროლს. კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის პრობ­ლე­მაც არ იარ­სე­ბებს. ეს უკ­ვე ბევრს ნიშ­ნავს. რაც შე­ე­ხე­ბა სტილს, მგო­ნი რა­ღაც სა­შუ­ა­ლო უნ­და იყოს. თუ შერ­კი­ნე­ბა ვერ თა­მა­შობს, ხა­ზი ვე­რა­ფერს იზამს. ჩვენ კარ­გი შერ­კი­ნე­ბა გვყავს და რო­ცა ამით უპი­რა­ტე­სო­ბას ვი­ღებთ, მე­რე აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ხე­ლით, ტექ­ნი­კუ­რი თა­მა­შით და­ვას­რუ­ლოთ შე­ტე­ვა. კი, აქ­ცენ­ტი ძა­ლის­მი­ერ­ზე უნ­და გა­ვა­კე­თოთ, მაგ­რამ ხან­და­ხან ზედ­მე­ტი მოგ­ვდის, შუ­ა­ლე­დია სა­პოვ­ნე­ლი. 2007 წლის შემ­დეგ ნაკ­რე­ბი გან­ვი­თარ­და, თუ ად­რე ზე­რე­ლედ გვი­ყუ­რებ­დნენ, ამ ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ყვე­ლა სა­გან­გე­ბოდ მო­ემ­ზა­და ჩვენ­თან შე­სახ­ვედ­რად. შოტ­ლან­დი­ამ რუ­მი­ნეთ­თან ხალ­ხი და­ას­ვე­ნა. შოტ­ლან­დი­ე­ლებს მა­გა­რი გუნ­დი ჰყავთ და მათ­თან მო­გე­ბის მოთ­ხოვ­ნა ჯერ ად­რეა. ყვე­ლა­ფე­რი რე­ა­ლუ­რად უნ­და შე­ვა­ფა­სოთ. ჩემ­მა არ­გენ­ტი­ნელ­მა გუნ­დე­ლებ­მაც მით­ხრეს, ვი­ცო­დით, თქვენ­თან ომი გვექ­ნე­ბო­დაო. ანუ ჩვენ უკ­ვე ძა­ლას წარ­მო­ვად­გენთ. გან­ვი­თარ­დნენ მო­თა­მა­შე­ე­ბიც. პი­რა­დად მე ძა­ლი­ან მო­ვუ­მა­ტე 2007-ის მე­რე. სხვე­ბიც ასე არი­ან და ამ პროგ­რეს­მა შე­დე­გი უნ­და მო­ი­ტა­ნოს”.

სტად ივ დუ მა­ნუ­ას გარ­შე­მო კი­დევ სა­მი მო­ე­და­ნია, აქე­დან ორი ხე­ლოვ­ნურ­სა­ფა­რი­ა­ნი, უა­მინ­დო­ბა­ში სა­ვარ­ჯი­შოდ. ანუ საფ­რან­გე­თის ერ­თი პა­ტა­რა ქა­ლა­ქის ერთ უბან­ში ოთ­ხი მო­ე­და­ნია:

„ჩვენ პი­რო­ბე­ბი არ გვქონ­და და გარ­კვე­ულ დო­ნემ­დე მი­ვე­დით. ბო­ლო წლე­ბია ნელ-ნე­ლა უკ­ვე მო­ედ­ნე­ბიც კეთ­დე­ბა, რაგ­ბი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლია პა­ტა­რებ­ში, რომ­ლებ­მაც აქე­დან­ვე უნ­და იცოდ­ნენ, რომ თუ თავს არ გა­და­დე­ბენ, ძა­ლი­ან ბევრს არ ივარ­ჯი­შე­ბენ და იშ­რო­მე­ბენ, გა­მო­რიც­ხუ­ლია, წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წი­ონ. თა­ვი­დან ბავშვს ბევ­რი არა­ფე­რი უნ­და, მი­უშ­ვი და ათა­მა­შე, ნუ შეზ­ღუ­დავ. ჩვენ­თან რომ იცი­ან, მა­მე­ბი რომ დას­დე­ვენ და ასე ქე­ნი, ისე ქე­ნი, მე­რე მსა­ჯებ­საც რომ აგი­ნე­ბენ. სირ­ცხვი­ლია. ბავ­შვმა თა­ვი­სუფ­ლე­ბა უნ­და იგ­რძნოს.

რაგ­ბის დღეს მე­ტი ყუ­რად­ღე­ბა ექ­ცე­ვა და ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლი­ცაა, რად­გან ჩვენ უკ­ვე იმ ეტაპ­ზე ვართ, რო­ცა მო­მა­ტე­ბა, გან­ვი­თა­რე­ბა ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რაც შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი ქარ­თვე­ლი თა­მა­შობ­დეს ძლი­ერ კლუბ­ში. ჩვენ კარ­გი ტეს­ტე­ბი უნ­და ვი­თა­მა­შოთ, მა­ღა­ლი კლა­სის მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ებ­თან, ია­პო­ნი­ას­თან, კა­ნა­დას­თან, ამე­რი­კას­თან. ეს რთუ­ლი სა­ფე­ხუ­რი თუ არ გა­ი­ა­რე, სულ ზე­და ეშე­ლონ­ში ვერ მოხ­ვდე­ბი. ჯერ იქამ­დე ძა­ლი­ან შორ­საა, ეს კარ­გად უნ­და გვეს­მო­დეს. მი­ნი­მუმ ათი წე­ლი და სწო­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით მუ­შა­ო­ბაა სა­ჭი­რო, რომ დიდ გუნ­დებს მი­ვუ­ახ­ლოვ­დეთ”.

მონ­პე­ლი­ე­დან წას­ვლას ჯერ არ აპი­რებს და, სა­ვა­რა­უ­დოდ, კა­რი­ე­რას საფ­რან­გეთ­ში და­ას­რუ­ლებს:

„მეშ­ვი­დე წე­ლია აქ ვარ, შე­ვეჩ­ვიე, ჩე­მი მე­ო­რე სახ­ლია. მონ­პე­ლი­ე­ლე­ბის სიყ­ვა­რულს ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ და სწო­რედ ამი­ტომ არ წა­ვე­დი ტუ­ლონ­ში, რის გა­მოც ახ­ლა სა­სა­მარ­თლო­ში მი­წევს სირ­ბი­ლი. ვგრძნობ იმა­საც, რომ კი­დევ შე­მიძ­ლია მო­მა­ტე­ბა. სა­ერ­თოდ, მო­რაგ­ბის­თვის მთა­ვა­რი ხა­სი­ა­თია. თუ ხა­სი­ა­თი არ გაქვს, სულ რომ ორა­სი კი­ლო იყო, ცა­რი­ე­ლი კუნ­თე­ბი, მო­ე­დან­ზე ბევრს ვე­რა­ფერს გა­ა­კე­თებ. იქ ასი კი არა, ათა­სი პრო­ცენ­ტით უნ­და და­ი­ხარ­ჯო. იქ ჯერ ხა­სი­ა­თე­ბის ბრძო­ლაა და მე­რე რაგ­ბი. შე­იძ­ლე­ბა მა­ინც გა­ჯო­ბონ, ვინ­მე შენ­ზე მა­გა­რი იყოს, მაგ­რამ რაგ­ბი­ში მთა­ვა­რია ბო­ლომ­დე იბ­რძო­ლო...

ბო­ლოს, მინ­და ვი­კას მი­ვუ­ლო­ცო ის, რომ წლის ადა­მი­ა­ნი გახ­და. წარ­მა­ტე­ბებს და გა­მარ­ჯვე­ბებს ვუ­სურ­ვებ, რად­გან დიდ პა­ტივს ვცემ, ჩე­მი ერთ-ერ­თი უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნია და მინ­და, რაც შე­იძ­ლე­ბა კარ­გად იყოს!”.
www.tabula.ge

დაშინებულა ალექსი

noemegre

ტულუ ხო?

dato141

კი

dato141
noemegre
http://www.youtube.com/watch?v=6GGmJDrsgWs
აი როგორ გაიფინა ჩვენმა ჯილამ ტულუ...

მაგას რა დამავიწყებს. რაც მაგ ჩხუბის მერე აქ ატყდა. რას აღარ წერდნენ მამუკაზე. მაგ დისკვალიფიკაციის გამო ნაკრებში დაგვაკლდა. არადა მაშIნაც ვწერდი და ეხლაც დააკვირდით, როგორ გაერიდა ჩხუბს და ის ჩემისა ლამის გასახდელში მიუვარდა.

სადაურია ეგ ტულუ. ტონგელიაა???

ushuaia
ზელანდიელია, წარმოშობით არ ვიცი

rugby 4 life
კი ვიცი ეგ ვიდეო დიდი ხნის წინ ვნახე

კარგი სტატია იყო ნეტა ყველა მორაგბეზე დაიდოს კარგი იქნება

ერთი კაი საქმე მაინც გააკეთა იმ დისკვალიფიკაციამ,

გამოჩნდა თუ რა შეეძლო და რა ძალის პატრონი იყო ნაკრები გორგოძის გარეშე.

Nacisti08
+1....................................................

ხო ძაან დამენანა ისე... 1 თამაშI ითამაშა და მეორეზე უკვე ტრავმა მიიღო.
...........................................................

This post has been edited by sandrikia on 19 Jan 2012, 16:35

4 კვირა და ლომი მწყობრში იქნებააა,,.