ჯერ უნდა ჩამოვყალიბდეთ რა გვინდა.
ევროპის ჩემპიონატი? 6 ერი? ოკეანელებთან ტურნირი? კელტების ლიგა? ევრო ჩელენჯი? ვოდაკომი?
უნდა ავირჩიოთ პრიორიტეტი რომელსაც განხორცილების შანსი ექნება ტექნიკურად.
სანაკრებო მიზანი არის, ვეთამაშოთ ჩვენზე უკეთეს გუნდებს. ერთა თასის იქით, ჩვენზე სუსტებთან არ უნდა გვქონდეს თამაში.
ზაფხულში კუნძულელებთან ალიანსი იქნებოდა იდეალური, რადგან მათი სანაკრებო ბირთვი მიბმულია ზუსტად იმ ტურნირებზე, სადაც ჩვენები (ტოპ 14 , პრო დ2 და ჩემპიონთა თასი, ავივა და კელტ. ლიგაც). ანუ შესაბამისად დროის პრობლემა მოგვარებულია, გვაქვს ივლისი - აგვისტოს დასაწყისი. (იაპონიას მეეჭვება ზე-17-ში ჯგუფური ეტაპის გარდა, მეტი თამაში ემუქრებოდეს უახლოესი წლების განმავლობაში. ასე რომ კალენართან არ უნდა გვქონდეს მაგათთანაც პრობლემა)
ტექნიკურად ასე ვხედავ მე: იაპონია,სამოა,ფიჯი,ტონგა და ჩვენ. ზუსტად იგივე სისტემით, როგორც ერთა თასი იმართება. გეოგრაფიული სიშორის გამო, ზედიზედ 2 თამაში გარეთ და შინ.
დაგვრჩა ფინანსური საკითხი. სტელევიზიო რეკლამა, ტელე ჩვენების უფლება, სპონსორი და სახელმწიფო, შეიძლება ირბ-იც.
ნოემბერში უკვე ამერიკა-კანადა და 6 ერიდან ვინმე. ან ერთ-ერთი ამერიკელი და 6 ერიდან 2 გუნდი.
საკლუბო რაგბი.
პრიორიტეტი უნდა იყოს კელტების ლიგა ან ვოდაკომი.
ყველა გუნდისთვის საერთაშორისო თამაში მონაწილეობის მიღება დიდი 10-იდან არანაკლებ ხარჯიანი იქნება, ვიდრე ზემოთ ჩამოთვლილთაგან, რომელიმეში ჩვენი კლუბის ჩართვა. ამიტომ ჯობია ერთ-ერთს მივაწვეთ, ვიდრე სამოყვარულო გუნდები, წინ და უკან ვატაროთ საგულაოთ
დიდი 10-ის გამარჯვებულს უნდა ჰქონდეს ჩელენჯზე თამაშის შანსი, მაგრამ თავისი ტრაკით ძირითადად მაინც. მეორე ადგილზე გასულზეც იგივე.
თავისი ფულით, როგორ უნდა ჰქონდეთ კიდე ბანკების და კერძო სექტორის ჩართულობაზე დავწერე ადრე:
ცივი წყალი ქართული რაგბის იმედებს
