ესე მარტივადაც არ არის.
რამდენიმე ფაქტორია ერთდროულად:
1. სტრუქტურული მიდგომა და ასაკობრივი ნაკრებების განვითარება, სწავლა, აკადემია
2. ახალგაზრდების რეგულარული ჩართვა საერტაშორისო ტურნირებში
3. ჰეიგის მოსვლამ ახალი ბიძგი მიცა, მაგრამ ნუ დაივიწყებთ სორელს. ის რომ არა, დღეს არ იქნებოდა საფრანდეთში ესეთი ნაკადი. ფაქტიურად, გზა გაჭრა. წარმოიდგინეთ ჩვენი სიძლიერე ფრანგული ფაქტორის გარეშე. კარგად წარმოიდგინეთ?
4. სისტემური, სერიოზული მიდგომა საერთოდ ნაკრებების განვითარებისათვის, ფიტნესის და ფიზმომზადების მნიშვნელობის გაზრდა წლების განმავლობაში. მახსოვს ნაკრები მარტო ერთ ტაიმს რომ უძლებდა ის დროც. ეხლა კუნძულებზე ბოლომდე მაღალი ტემპი იყო.
5. დისციპლინის საკითხის მეტ-ნაკლებად გადაჭრა, არის კიდევ ხარვეზები, ბრძოლაში რაქში დაჯარიმების უმთავრესად, მაგრამ რა შედარებაა 20 ჯარიმას ლამის პირველ ტაიმში ვცდებოდით.
6. რასაკვირველია, რეგულარულმა ტესტებმაც იმოქმედა, მაგრამ ამ ტესტებს დამსახურება უნდოდა და თანდათანობით მოვიპოვეთ ეს პატივიც
ბოლოს, მინდა ვთქვა, რომ ყველა თაობას უნდა მადლობა ვუთხრათ, რომ არა წინა თაობა, შემდეგი თავის მიზნებს ვერ მიაღწევდნენ, ყველამ ჩადო თავისი წვლილი, მორაგბეებმაც და რაგბის კავშირმაც. სხვა საქმეა, რომ წინა ძალიასხმევამ შემდგომში ექსპონენციალური ზრდა განიცადა და აქ რაგბის და ქართული გენის, ფსიქოლოგიის თანხვედრამ კარგი მოსავალი მოგვცა.
არ არის ეს მარტო კარგი ტესტების შედეგი, დიდი ჯაფა და ოფლი დაიღვარა ამისთვის
PS: კიდევ ერთი დასკვნა
არც ისე დიდი ხნის წინ, უცებ "აღმოვაჩინეთ" რომ საჭიროა არა მარტო მთავარი მწვრთნელი, არამედ ფიზმომზადების მწვრთნელი, ანალიტიკოსი, დაცვის, შერკინების (მიუხედავად იმისა რომ უკლებლივ ყველა მაგრები არიან), მოკლედ ბევრი რამ, რასაც აქამდე არ ექცეოდა ყურადღება. ეხლა მეტყვით, მაშინ ასფალტზე ვთამაშობდით და რა დაცვა, რის ფიზმომზადებაო, და აი ის, რაც გამომრჩა ჩამონათვალში
სტადიონები და თანხები, რაც არ დაესიზმრებოდა წინა თაობებს
This post has been edited by Dr NULL on 30 Jun 2016, 12:22 
ტესტ მატჩები 2016, ტურნე ოკეანეთში
