კაროჩე გზაზე წავიკითხე კაი 5-6 წლის წინ, დამევასა და სულ მახსოვდა, წინა გვერდებზე კარგად დაწერა იუზერმა,
კითხულობ, იმ მომენტშI ნაკლებად ფიქრობ, მაგრამ მერე და მერე სულ გახსოვს.. ხოდა კერუაკი და "გზაზე"
სულ ჩემთან იყო, არის ხოლმე ეგეთი წიგნები ჩაგრჩება და ვერ იშორებ, სულ გახსენდება, აკას თქმის არ იყოს შლაქსებს როგორც ჩაიყოლებს ძმაკაცის ნანათხოვარი ველო 70-ების ფალიაშვილზე, ისე ეგეც.. გინდა 100 წიგნი წაიკითხო იმის მერე და გინდა 500..
მაინც ალბათ მე მიზიდავს დეპრესიული, მარტოსული პროტაგონისტებიანი წიგნები, პირველ პირში დაწერილი და იმიტომ..
ხოდა 1-2 თვის წინ წავიკითხე მეორე წიგნი, მანდ უკვე დაბარებულია და ხელახლა გადის მაგ გზას... პროსტა მგონი ორი რომანი იყო,
მოკლედ ერთში უკვე ცოტა ორგანიზმი რომ უტრაკებს და ძმაკაცის ქოხში მიდის და მეორეში ზანგის ნაშა რომ შეუყვარდება და ეს რომ
დაადებს და რაღაცა და რაღაცა.. მგონი ბიგ სური და მიწისქვეშელები...
ძაან დეპრესიული ამბებია მაინც, რამდენადაც მხიარული.. გზაზე ასწორებს, ეს სალ პერედაიზი ცოტა ბურჟუა ტიპაჟია, რომელიც
იხსნება და იხსნება მოგზაურობისას, მაგრამ მაინც.. მისთვის ბუნებრივი არაა ეს გარემო რა, დინ მორიარტი სხვა თემაა, დინი ეგეთი
ცხოვრებისთვისაა დაბადებული, ეს უფრო თითქოს აყოლას ცდილობსთქო, ნუ ეგეთი შთაბეჭდილება დამრჩა..
მაგრამ სამაგიეროდ პერედაიზს წერა შეუძლია, დინის თვალებს ხედავს, დინის თვალებში არეკლილ ამერიკას გრძნობს, იმიტომ რომ დინის თვალებით თუ არ შეხედავ, შეიძლება კაფკას ამერიკა დაინახო და არ მიგიზიდოს, ის ჯადოსნური აურა ვერ შეიგრძნო ამ უკვე ინდუსტრიალიზაციის ეპოქაში, სადაც ეს ტიპები თითქოს ბოლო წვეთებს წოვენ და შემორჩენილ პატარ-პატარა ბედნიერებებს ნახულობენ ჯერ კიდევ, სხვადასხვა კუნძულებს.. იმიტომ რომ ფოლკნერსაც ეგ ტკიოდა, გარბის და მაინც კუდში მისდევს კაფკას ამერიკა, ვერსად ემალები.. ხოდა დაწერა პერედაიზმა და გახდა კიდეც ამ თაობის მეფე, მაგრამ ტრაგედია ისაა რომ თაობა ცდილობს იცხოვროს იმ ცხოვრებით, როგორი ცხოვრებაც იმ გარემოში უკვე ფიზიკურად შეუძლებელია, ასპარეზი აღარ დარჩა იტოგში.. დინი იყო ალბათ ბოლო გასეირნება, დასავლეთიდან - აღმოსავლეთით, აღმოსავლეთიდან - დასავლეთით, სხვადასხვა მანქანებზე, მოპარულ მანქანებზე, ვისკით და ლუდით გამომტყვრალი, ბიჩოკებით ამოვსებული დინი რომელიც მანქანას მიაქროლებს და რაღაცის მოლოდინშია, ცხოვრების იმედი აქვს.. ლინკლეიტერის დეიზ ანდ ქონფუზდში, ფილმის ბოლოს რომ თინეიჯერი გადაიკრავს ყურსასმენებს და ბედნიერი სახით გახედავს ჭერს, ალბათ იშვიათად ვინმეს ფილმში ეგრე ზუსტად გადაეღოს და დაეფიქსირებინოს ბედნიერება..
ხოდა ჯეკი იწყებს სმას და ამ სენტიმენტების ალკოჰოლში ჩამალვას, რეალობიდან გარბის, იმიტომ რომ დინის თვალებში დანახული ამერიკა საბოლოოდ ჩამქვრალია და დინიც ნელ-ნელა სხვა ტიპი ხდება, მეოჯახე ბიძერი, საყვარლებით და რუტინული ჯობით, რომელსაც აქა-იქ პატარ-პატარა გაგულავებები თუ გამოუკეთებს გულს, სხვა აღარაფერი შეუძლია.. მაგრამ დინი დინია და გაუძლო, ჯეკი ხელოვანია, შემოქმედებითი ტიპაჟია, ვერ მეიყვანს ცოლს და ვერ იქნება ახალი-ამერიკული ცხოვრებით ბედნიერი, სადღაც ეწერა ჯეკის დახასიათება - სვამდა ბევრს და ვერ იტანდა ქალებსო..
ნუ აი სადღაც ასეთი სენტიმენტები და თემებია ჩემთვის კერუაკი, გაუთავებელი ლტოლვა წარსულისკენ და იმ ცხოვრებისკენ, რომელიც აღარ არის, წარსული რომელიც აწყმოზე უფრო მომხიბვლელად გამოიყურება ნებისმიერი თაობისთვის.. ტარანტინოს ჰოლივუდს რომ ვუყურეთ არ მოგვინდა ჩვენც 1969-ში ცხოვრება ? მაგრამ პერედაიზს მანდ არ უნდოდა.. ვუდი ალენის პერსონაჟების მსგავსად -30-40 წლით უკან უნდა ცხოვრება, მაგრამ იქედან ფოლკნერი გარბოდა -30-40 წელიწადით უკან, ალბათ ფოლკნერის საოცნებო ამერიკიდანაც გარბოდა ვინმე კიდევ უფრო უკან და ასე დაუსრულებლად..
მაგრამ კარგია რომ არსებბოს ჯეკი, არსებობს ტარანტინო, არსებობს ვუდი ალენი, არსებობენ ეს ფსიქოპათი ობზერვერები რომლებიც გარემოს გაუმაძღრად აკვირდებიან და სამუდამოდ იბეჭდავენ მეხსიერებაში, არ კარგავენ და ხელოვნებაში გადააქვთ კლიფ ბუტების, დინ მორიარტების, 69 წლის ელეის, 40-ების დენვერის და ა.შ და ა.შ სახით..
* * *
-----------------
ა, ეგია სიმონ, მეტი კი არაფერი.. (C) ფრანც კაფკა
Cette entreprise est remplie à ras bord avec des enculés irréalistes (C) შარლ მორის ტალეირანი
სამაიმუნოდ გვაქვს საქმე ?! (C) ჰერბერტ სპენსერი
ნწ ნწ, რა თაობა მოდის ?! W.B. იეიტსი
დააკელი აგური - არ მოგხვდება ამხან'აგური (C) ვალტერ გროპიუსი