გეთანხმები.
მთავარი არის ხარისხი და არა რაოდენობა.
სწრაფი კითხვით კიდე ძალიან რთულია აზრის გამოტანა.
უამრავი წიგნია ისეთი, რომლის ხელახლა გადაკითხვის შემდეგ ახალ აღმოჩენებს აკეთებ და სულ სხვა აზრი გამოგაქვს.
იგვე ანა კარენინა რომ წავიკითხე პირველად, იმ დროს ცოტა ზედმეტად ვიყავი დოსტოევსკის მხარეს და ნამეტარი სუბიექტურობა გამოვავლინე, თუმცა მარტო ეგ თემა არ იყო. ჰოდა, ჩვეულებრივ "გოგოშკების" წასაკითხი წიგნია-მეთქი. იგვე დამემართა მადამ ბოვარზე
ხელმეორედ რომ წავიკითხე, გაოგნებული ვიყავი, ორივე წიგნი მართლა რომ ძალიან დიდია.
არის წიგნები ერთი წაკითხვით რომ ხვდები მის შედევრობას. მაგალითად: დონ კიხოტი, მობი დიკი, თათრების უდაბნო და ა.შ.
აი, ფილსოფიურ წიგნებს ერთხელ კი არა, რამოდენიმეჯერ სჭირდება წაკითხვა, რაღაც მაინც რომ გაიგო.
ერთი პლატონის წიგნებია მეტ-ნაკლებად გასაგები
არა, რა, მართლა მაგარი პლატონი- იმენა რომ კითხულობ, ძალიან დიდ ცოდნას იღებ იმ მხრივ, რომ ისეთ თემებზე და საგნებზე გაფიქრებს, რაზეც არასოდეს გიფიქრია. ასევე დებატებს სწავლობ კარგად.
აი, მარტივად ვიგებ, მე თვითგანვითარებზე რომ არის წიგნები.
ეგენი ძირითადა არის ბლეფი და ###ობა. ერთი რაც მართლა გამომადგა არის სამურაი უხმლოდ, უფრო მართებული იქნება- სამურაი კატანის გარეშე. აი, ეგ წიგნი იძლევა ცოდნას.
ყველაზე მდიდარი კაცი ბაბილონში წავიკითხე ბოლოს და ჯორდან პიტერსონის ცხოვრების 12 წესი, ისეთი ქინძობა ორივე მეტი რომ არ შეიძლება.
სულელი თუ არ ხარ ადამიანი, რაც მაგ წიგნებში წერია, ისედაც უნდა იცოდე, განსაკითრებით ყველაზე მდიდარი კაცი ბაბილონში ისეთია, რავი ძმაო, მთელი წიგნის აზრი არის იმაში, რომ ფული უნდა გადადო, ანუ დააგროვო და მერე ისეთ რამეში უნდა ჩადო, მოგება რომ მოგიტანოს- ანუ ან გაასესხო, ან რამეში დააბანდო და ა.შ. ახლა ამის წაკითხვა რა საჭიროა ?
ისედაც ხომ უნდა ტვინავდე მაგდენს ადამიანი ?