ედგარ ალან პო

ELDORADO

მამაცი მხედარი
არ დრკება, მხნედ არის –
ქარია, წვიმს თუ ათოვს,
სიმღერით მიიკვლევს
მომქანცველ ბილიკებს,
დაეძებს ელდორადოს.

მაგრამ დრო გავიდა
მსახვრალი, ავი და
მის გულს შემოაწვა სევდა.
არ იყო ადვილი
ეპოვა ადგილი,
ხატება რომლისაც სდევდა.

და როცა მცირედი
შემორჩა იმედი,
პილიგრიმს შემოხვდა გზაზე –
“აჩრდილო, მითხარი
სად არის ის მხარე –
მიწაზე, ცაში თუ ზღვაზე?”

“მიუწვდომ არეზე,
მთებს იქით, მთვარეზე,
ველზე, თეთრად რომ ათოვს,
პირქუშს და შორეულს,
აჩრდილთა ორეულს,
შენ ნახავ ელდორადოს!”

ვისია, სად არის, ვინ არის და ა.შ. (post #9511042)

gabarzgaleba

...და ბოლოს იქამდე მივიდა, რომ მეოცე საუკუნის ინგილსურენოვანი ლიტერატურა პოს გავლენის გარეშე საერთოდ ძნელი წარმოსადგენია... , თვით პოსტმოდერნის ჩათვლით:

…Did she have a precursor? She did, indeed she did. In point of fact, there might have been no Lolita at all had I not loved, one summer, a certain initial girl-child. In a princedom by the sea.


Annabel was, like the writer, of mixed parentage: half-English, half-Dutch, in her case. I remember her features far less distinctly today than I did a few years ago, before I knew Lolita. There are two kinds of visual memory: one when you skillfully recreate an image in the laboratory of your mind, with your eyes open (and then I see Annabel in such general terms as: "honey-colored skin," "thin arms," "brown bobbed hair," "long lashes," "big bright mouth"); and the other when you instantly evoke, with shut eyes, on the dark innerside of your eyelids, the objective, absolutely optical replica of a beloved face, a little ghost in natural colors (and this is how I see Lolita).

When I try to analyze my own cravings, motives, actions and so forth, I surrender to a sort of retrospective imagination which feeds the analytic faculty with boundless alternatives and which causes each visualized route to fork and re-fork without end in the maddeningly complex prospect of my past. I am convinced, however, that in a certain magic and fateful way Lolita began with Annabel.

I also know that the shock of Annabel's death consolidated the frustration of that nightmare summer, made of it a permanent obstacle to any further romance throughout the cold years of my youth.

................ეეჰ

რა კარგია, არა? მე მაგრა მომწონს

This post has been edited by Johnnie Walker on 21 May 2008, 10:30

ქარი ღამეში შლიდა იდუმალების ალამს.
ლენორის ძვიფას კუბოს ცივი თოშავდა მარტი,
ჩუმად ითხოვდით სიკვდილს, ო, მისტერ ედგარ ალან
და სარკეებში თრთოდა თქვენი ტანჯული ხატი,

ხატი გამწყრალი ღმერთზე და გაბზარული კიდე
და თქვენზე, ერთადერთზე, მწუხარე ანაბელი,
თქვენ დამორჩილდით ყორნებს, თქვენ ჩაიარეთ კიბე
და ზევით შესანანი არ დარჩა არაფერი,

ო, არაფერი ფითრი, ო, არაფერი მწველი,
ნისლიან არაფერში ახლაც ქარი შლის ალამს,
ო, მისტერ ედგარ ალან, მე ახლა კაკუნს ველი
და მერე დაზაფრული ალბათ ქვესკნელში ჩავალ......

:არამხანჯლოთბაღნობაშივისარმოსვლია:

This post has been edited by patriciia on 21 May 2008, 12:37

ყვავი <<<<<<<<< უძლიერესი ბალადაა!

კეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეე

თენგიზ ვერულავა

ნაწყვეტები წიგნიდან "ედგარ პო"

ურცხვი ხატი

ედგარმა გასაღები გამოაძრო კარის საკეტს, ცალი თვალი მოხუჭა და საძინებელ ოთახში შეიჭვრიტა.
უჩვეულო ხმაური მოისმოდა შიგნიდან.
ისევ წარმოუდგა თვალწინ საბნის ქვეშიდან დანახული შემზარავი სურათი. მალვით იჭვრიტებოდა ჩაფუთნული საბნიდან და მისთვის გაუგებარ ქმედებას მთლად დაეტყვევებინა.
ვიღაცის უხეშმა სახებამ უმოწყალოდ წაართვა დედის ტკბილი ძუძუ. მას კი მხოლოდ მისი ეგონა.
უთავბოლოდ გაიწელა გაუგებარი რიტუალი სანთლის შუქზე. აღტყინებული სანახაობის ტყვედ იქცა. იძულებული გახდა მოშორებოდა კარის ღრიჭოში ჭვრეტას.
ასეთია შიშს დაფუძნებული ყოველგვარი გრძნობის პარადოქსული კანონი.


ტბის ცქერა

უკანა კარებით გამოვიდა სახლიდან. ერთიანად დათრგუნვილი ჩანდა. თრიაქნასვამივით მიბარბაცებდა შავი ხის იატაკზე და ყოველი ფეხის გადადგმაზე ფანტასმაგორიული ნაალაფევი საჭურვლის წკარუნი ჩაესმოდა.
ჩაშავებულ-ჩაჟალტამებულ, წყნარად მოლივლივე ტბის პიტალო ნაპირს მიადგა და, რომ გადაიხედა, უფრო აემღვრა გული.
ჩუმი ტბის წიაღიდან ამოდიოდა მავნე, შეუცნობელი, ბუნდი, წებოვანი, თითქმის თვალთუჩინარი ტყვიისფერი ოხშივარით.
ნუ, ამას ნუ უყურებ.
სარკმელი გამოაღო და ქარიშხალი შემოიჭრა დარბაზში. სუსხი ქარის კვეთებამ კინაღამ წააქცია. გაფოთებული ღრუბლები ირეოდნენ წყვდიად ცაზე.
ანაზდად სისხლისფერი ელვა გაკრთა და შურდულივით ეძგერა ქალწულივით შეურყვნელ ცას. შუაზე გაიხლიჩა ჩამობნელებული სფერო. თითქოს გაიპო სამყაროს ჭიშკარი. ოხშივარი ავარდა გარღვეულ სივრცის იქით. სასიამო სუნი დადგა დახშულ ჰაერში. წაგრძელებული ღრუბლები მოიწევდნენ ელვით ნაკვეთი ცის ღრმულისაკენ.


სიზმარი

ელიზმა დაწნულ კალათაში ჩასვა მძინარე ედგარი და სცენის მიღმა, კულისებში დატოვა. ელიზი შეშლილ ოფელიას თამაშობდა ვიწრო სცენაზე.
,,დედაჩემს სახე როგორ უცინის და მამაჩემი კი ამ ორი საათის წინათ მოკვდა”, ედგარს თითქოს სულ ახლოს ჩაესმოდა ჰამლეტის სიტყვები ოფელიასადმი და ძილში ისევ ამოუტივტივდა სადა კედლებიანი, სწორკუთხა მღვიმე. გონდაკარგულივით დაბორიალობს მიწისქვეშა გვირაბის გაუვალ სიღრმეებში. არსადაა გასასვლელი.

გამომტვრეული შავი ფიცრები

დიდი, მხრჩოლავი სანთლები ანათებდნენ მაყურებლებით გადაჭედილ, ვიწრო დარბაზს. ედგარი სცენის მიღმა, კულისებიდან უჭვრეტდა, ვიღაც დაძონძილი მესაფლავეები როგორ ჭედავდნენ კუბოს და იატაკზე გამოჭრილ ღრუში, ქვევით ჩაჰქონდათ დედამისის ცვილისფერი სხეული.
ნეტა ვის მარხვენ? მერე ესეთის მოკლე წესით. ეს იმას ნიშნავს, რომ მიცვალებულს თვით მოუკლავს თავისი თავი.
უეცრად, შავი კუბოდან გამომავალი ნაცნობი ხველების ხმა ჩაესმა. შეცბუნებული მესაფლავენი გაოგნებით შესცქეროდნენ დაბნეულ მაყურებელთ, რომელთაც ვერ გაერკვიათ, თუ რისთვის ხდებოდა ასე.
ხველის ხმამ თანდათან იმატა.
კუბოს უჰაერო სივრცეში ელიზს ისევ დასწყებოდა სულის ხუთვა. თავს ძალას ატანდა, მაგრამ ვერაფრით შეეკავებინა სენით გამოწვეული, მახრჩობელა ხველა.
ჰენრიმ იცოდა სცენის იატაკს ქვევით მისასვლელი გზა. შეშინებულ ედგარს ხელი ჩასჭიდა და კედლებს იქეთა მხრიდან მოღწეულ ხმას მიჰყვა.
ელიზს უკვე გამოემტვრია კუბოს ფიცრები. ქვიან მიწურზე გაწოლილიყო და განწირულივით სულს ღაფავდა.
მიწას ნუ ჩაჰყრით, დამაცადეთ კიდევ ცოტა ხანს...


ჭლექის სუნი

არაფერი ისე არ განუცდია, როგორც გვამის უჩვეულო სუნი. უწინ ასეთი რამ არასოდეს უგრძვნია, თუმცა, მხოლოდ ორი წლისა იყო და ბევრი რამის არ გაეგებოდა. დედის ცხედართან მდგარმა პირველად იყნოსა სიკვდილის სუნი. უფრო და უფრო მძლავრობდა ყნოსვის მგრძნობელობა და მატებასთან ერთად იბუდებდა გაუსაძლისი შიში.
ზმანებებში გაეხვია. სურდა, სამარედან ისევ წამომდგარიყო დედა, როგორც ეს არაერთხელ უნახავს სცენაზე გამოსვლისას. მაგრამ, თითქოს ასე ისურვაო სამუდამო ძილი და არც აპირებსო გამოღვიძებას, უტყვად გაშეშებული ნეშტი ერთხელაც არ შეტოკებულა.


შიშველი მიცვალებული

ხმაურზე გამოეღვიძა. ღამის წყვდიადი მოსწოლოდა დაგმანულ დარაბებს. თავი აიღო საბანიდან და ოთახში, დედის ცხედართან მორიალე ნაცნობთ თუ უცნობთ მიაშტერდა. ყველანი თავიანთი საქმით იყვნენ გართულნი და მისთვის არავის მიუქცევია.
მთლად გაეშიშვლებინათ მიცვალებული, სამარისათვის რთავდნენ. პირაღმა იწვა და მბჟუტავი სანთლის შუქზე კარგად გაარჩია ესოდენ ახლობელი კანის ფერი, რომელსაც ასე სუნთქვაშეკრული მიელტვოდა. სიფერმკრთალე შეჰპარვოდა ცვილისფერ სხეულს. მთვარით გაცისკროვნებულს მიაგავდა დალეული სახე.
მიცვალებული ჯერ განბანეს, გააპატიოსნეს, შემდეგ სუდარაში გაახვიეს.
საბანში ნიკაპამდე ჩაიფუთნა. ეს პირველი დღე იყო, როცა დედა ცალკე იწვა, მოპირდაპირე კედელთან მდგარ სარეცელზე.
მძინარე დას, როზალის გადახედა, თავქვეშ შეაცურა პაწია ხელი, ახლოს მიიკრა, მკერდზე მიიხუტა. ისევ იგრძნო დედის მიმზიდველი სითბო.
უკანასკნელად იწვნენ ასე ერთად, რადგან უკვე მეორე დღესვე იშვილეს უდედმამოდ დარჩენილი ობლები.
უფროსი ძმა, ჰენრი, ბაბუასთან, დევიდ პოსთან დარჩა. როზალი, უილიამ მაკენზის ოჯახმა დაიტოვა რიჩმონდს. თავად ედგარი თამბაქოს მდიდარმა მეწარმემ, ჯონ ალანმა აიყვანა. უშვილო ცოლ-ქმარი მალე მოიხიბლა ედგარის სილამაზით და ასაკისთვის შეუფერებელი გონიერებით.


აშერთა გენეალოგია

უძველეს გვარს წარმოადგენდნენ აშერები. საუკუნეების მანძილზე ხელოვნების არაერთი შედევრი ჰქონდათ შექმნილი. განსხვავებით სხვათაგან, მათი ნაწერები არ იყო ყველასათვის გასაგები და მოკვდავთათვის ხელმისაწვდომი, უფრო რთული ვარიაციებით იყვნენ გატაცებულნი.
საგვარეულოს ძირითად შტოს არასოდეს ჰქონია განტოტება; სწორხაზოვნად მიემართებოდა ეს ჩამომავლობა მუდამ.
1581 – 1656 წლებში იყო ვინმე ირლანდიელი ეპისკოპოსი ჯეიმს ასშერი. სიცოცხლის მიწურულს გამოსცა წიგნი ,,Aნნალეს Vეტერის и Nოვი თესტამენტი”, რომელიც ცნობილი იყო როგორც ,,ასშერთა ქრონოლოგია”. ჯეიმს აშერი შეეცადა სამყაროს შექმნის დღის ზუსტი თარიღი დაედგინა და ამით უკეთ დაელაგებინა ძველ აღთქმაში აღწერილ ამბავთა ქრონოლოგია, ბიბლიურ გმირთა ოჯახის, ,,სახლის“ გენეალოგია.
სიკვდილის აჩრდილი სდევდა როდერიკ აშერის სახლს. უხვად აყრიდა მიწას ცოცხალსაც, მკვდარსაც. საეჭვო იყო ამ გვარის კაცთა სიკვდილი. ფრიად ბუნდოვან ვითარებაში მიიცვალა ერთადერთი და, გვარის გაგრძელების უკანასკნელი იმედი.
წერტილი დაესვა აშერთა ძველისძველ საგვარეულოს.

ედგარალან პოს ეს მოთხრობა აშერთა სახლის დაცემა მინდა

მაწო

http://www.online-literature.com/poe/31/

Johnnie Walker

გეთარგმნა ბარემ ქართულად და დაგედო

მაწო
არა, შენთან სახლში მოვალ და სულ ზეპირად ჩაგირაკრაკებ ქართულად, წიგნის გადაშლაც არ დაგჭირდება

This post has been edited by Johnnie Walker on 6 Nov 2008, 11:29

Johnnie Walker

არა რო აღარ გაწვალდე დისკზე ჩაწერე და პერედაჩით გამომიგზავნე ნაუშნიკებში მოვუსმენ

მაწო

მე მაქვს აშერების აუდიოწიგნები:ერთს ვინსენტ პრაისი კითხულობს, მეორეს კრისტოფერ ლი,

კიდევ მაქვს ეპშტეინმის გენიალური მუნჯი ფილმი - La Chute de la maison Usher (The Fall of the House of Usher, 1928)


და საერთოდაც, მაგარი ვარ

"აშერთა ოჯახის დაქცევა"წავიკითხე დღეს ,მაგრამ რაღაც ვერ ჩავწვდი

fergusonscottie

მაგარი ხარ
შვანკმაიერის ანიმაციური ვერსიაც ნახე. საინტერესოა.