საყვარელი რუსი მწერალი

მგონი ლომონოსოვი ამ სიაში ზედმეტია, რადგან უფრო მეტად მეცნიერი იყო ვიდრე დიდი მწერალი; ასევე, შემთხვევითი არ არის ჩემი აზრით, რომ გერცენს და ნეკრასოვს თითქმი არავინ მისცა ხმა. მათ ნაცვლად ალბათ ალექსანდრე სოლჟენიცინის, მიხეილ ლერმონტოვის და ვიქტორ პელევინის ჩაწერა ჯობდა. ალექსანდრე პუშკინის შემოქმედებაზე ვერ ვიმსჯელებ, რადგან არ წამიკითხავს; მაგრამ როგორი უცნაური რამაა, რომ ალექსანდრე პუშკინმა რუსული ენის დახვეწა, გამდიდრება და თანამედროვე სალიტერატურო ენის შექმნა მოახერხა, მას აღმერთებდა გოგოლი, მაგრამ მსოფლიოში ლიტერატურაში მას დიდ მწერლად არ მიიჩნევენ.

რუსი მწერლებიდან ვისი ნაწარმოებების არ წამიკითხავს, მაგრამ ყველაზე მეტად მიჩენს ამბივალენტურ გრძნობებს არის ლევ ტოლსტოი. ადამიანი წერდა უშველებელ წიგნებს. ვერ ვხდები რატომ მიიჩნევა "ანა კარენინა" დიდ ნაწარმოებად, რადგან ამ ნაწარმოების მოკლე შინაარსი ვიცი, და არაფრით აღმაფრთოვანებს. მაგრამ ეტყობა უნდა წავიკითხო, რომ მერე უფრო ნათლად ვიმსჯელო. იქნება ისე მომეწონოს, რომ გადავირიო.

This post has been edited by rodo on 29 Sep 2017, 21:37

rodo
მარტო შინაარსი ხომ არ განსაზღვრავს წიგნის ხარისხს
წერის სტილიც არანაკლებ მნიშვნელოვანი ფაქტორია
ძალიან კარგი სიუჟეტიდან შექმნილი ნაწარმოები შეიძლება საშინლად იყოს დაწერილი და ცუდი სიუჟეტის მქონე ნაწარმოები შეიძლება პროზის შედევრი იყოს
ტოლსტოის მაგალითად აქვს ბიოგრაფიული ტრილოგია რომელიც ძალიან სასიამოვნო წასაკითხია და ამით ჯობია ბევრ ბიოგრაფიულ მოთხრობებს
ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის საინტერესოდაა აღწერილი მეცხრამეტე საუკუნის რუსეთი და რუსული საზოგადოება
ანა კარენინა არც მე მაქვს წაკითხული მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომ ტოლსტოი უინტერესო წიგნს არ დაწერდა

Springtimeofyouth
არა, მარტო შინაარსი არ განსაზღვრავს, რა თქმა უნდა, ამიტომაც ვფიქრობ, რომ უნდა წავიკითხო. თუმცა, დიდი ეჭვი მაქვს, რომ ან მადამ ბოვარის სტილის წიგნი იქნება, სადაც კარგად ჩანს, რომ ეფემერულ ვნებებს აყოლილი ადამიანი არაცნობიერად სისასტიკეს და ნეგატივს ავლენს; ან მეორე ვერსიაც მაქვს, რომ საზოგადოებრივ აზრთან ამბივალენტურ დამოკიდებულებას თუ შეინარჩუნებ, თვითგანადგურებამდე მიხვალ.

ჩემი აზრით, რუსული სულის მწერლები განსაკუთრებული მწერლები არიან, იმ აზრით, რომ ისინი გრძნობებსა და გონებას შორის კონფლიქტს ასახავენ, სადაც ხშირად გრძნობები იმარჯვებს და ხშირად ყველაფერი ტრაგიკულად მთავრდება. არ მეთანხმებით?