საკუთარი მოთხრობები II, I ნაწილი აქაა: http://forum.ge/?showtopic=33561654&st=0

oh dai su
ძალიან კარგია
ერთადერთი პატარა ნიუანსი მინდა აღვნიშნო: ჩემთვის ცოტა რთული იყო იმის აღქმა, რომ მოხუცი ასეთი მანერით ესაუბრებოდა პატარა გოგონას ( არასაბავშვო, რთული ენით). მისი მონათხრობი ისეთი იყო თითქოს ის პატარა გოგონას კი არა ზრდასრულ ადამიანს ესაუბრებოდა. ჩემთვის, აქედან გამომდინარე, პატარა გოგონა სულაც აღარ აღმოჩნდა პატარა გოგონა. თუმცა აქვე მინდა დავძინო რომ ეს მოთხრობა ფანტაზიაა და ასეთი ხერხი სრულებით მისაღებია.

დათიკო
მეც ვიფიქრე მაგაზე, უბრალოდ ბოლოს პატარა გოგონა გაუგებარ სიტუაციაში გამოვიყვანე, ის სულ გავაქრე ამბიდან, რადგან მოხუცი პატარა გოგონას სახით ჰაერს ესაუბრა, ის იმას უმხელს ყველაფერს რისთვისაც გაუგებარია ყველაფერი....

oh dai su
ძალიან მაინტერესებს გურამ პეტრიაშვილის ზღაპრები თუ წაგიკითხავს? თუ არ წაგიკითხავს მაშინ აუცილებლად წაიკითხე შენ მოგეწონება დარწმუნებული ვარ

ეს ''კაცი ცისარტყელის ხელებით'' კი ძალიან მაგარია, როგორც შენი ყველა ჩანახატი

the_lizard_king
არა არ მაქვს წაკითხული თუ ჩAმივარდება ხელში წავიკითხავ უეჭველი
მადლობა შეფასებისათVის

oh dai su

მართლაც კარგი ზღაპრები ქონია.
ჩვენი სტუდია აპირებს მაგის ზღაპრების აუდიო ვერსიის გამოცემას.

_________________________________________________________________________________

მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)

გურამ პეტრიაშვილის დაწერილ ზღაპრები Видала в гробу в белых тапочках!

მართლა ასე ფიქრობთ თუ ავადმყოფი კაცის თანაგრძნობით მოგდით ეგ? როგორ შეიძლება გურამ პეტრიაშვილს კარგი ზღაპრები ჰქონდეს, თუ მეზღაპრეები დაილია ამ ქვეყანაზე...

მაშინ მადონას "მისტერ პიბოდის ვაშლებმა" რა დააშავა? მალე შევარდნაძის მემუარებიც გამოვა და ზღაპრები იქ იქნება, თუ იქნება...

ვააააა, მე მეგონა გურამ პეტრიაშვილის ზღაპრები "ზვიადისტებს" მოსწონდათ მარტო

ეჰჰ პილპილს რომ ვაყრით მერე აღარ გვიწვავენ.

ხმა: ხოდა რას გეუბნებოდი... ვაიმეე, რა პრობკაა.
მძღოლი: ესღა გვაკლდა.
ქალი პალტოში: боже мой, какая пробкаю
კაცი ჩემს უკან: უკან რო დაწიო?
მძღოლი: ვერ დავწევ, უკან მანქანა მიდგას.
კაცი პალტოში: ამათი გაკეთებული საქმე....
ქალი პალტოში: ბოჟე მოი, ეს სა რა მოძვრება, ნახალ ნუ. ვაიმე იქნებ ზევით ავსულიყავით?!
მძღოლი: როგორ ავიდე ქალბატონო, დავუმტვრიო მანქანა?
კაცი ჩემს უკან: მაგაზე ადრე უნდა გეფიქრა. ვერ დაინახე რომ პრობკა იყო?
მძღოლი: ..........
მძღოლი: არა ეს სადღა მიძვრება გვერდიდან, ჰგონია რომ გავა.
კაცი ჩემს უკან: წავსულიყავით 41–ის მარშუტით, მერე ზემოდან ჩამოვიდოდით
და ეს ამბავიც არ იქნებოდა.
მძღოლი: კი მარა ზოგი გაგარინზე ჩამოდის.
კაცი ჩემს უკან: ვაახ, გამაგიჟებ შენ რა, ჩერეზ ელიავა გავიდოდით.
კაცი პალტოში: ეეე დაწიე რა ძმაო მანქანა.
მძღოლი: ვაა ვინაა ეს გაუგებელი. ვერ ხედავ უკან მთელი კოლონა მყავს მომდგარი.
კაცი პალტოში: შენ არ გეუბნები, თეთრ ტაქსზე ვთქვი.
ქალი პალტოში: საქართველოში უმეტესობამ ტარება არ იცის. უნდა წაართვან პრავებია თუ რაღაც.
ბიჭი ჩემს გვერდით: ჩვენ ასე ზეგამდე ვიდგებით.
კაცი პალტოში: შენ უნდა გცოდნოდა ეს ამბავი. შენ ხარ მძღოლი და იცი გზები. ეგაა შენი საქმე.
მძღოლი: მაპატიეთ ხალხნო, სულ ჩემი ბრალია, შევცდი.
ვიღაც: მოკლედ თბილისში ამ პრობკებს არაფერი ეშველა რა.
მძღოლი: გამაგრდით ხალხნო, მგონი ვიძვრებით
კაცი ჩემს უკან: მიდი მიდი დროზე გაუსწარი რა, არ გაატარო. ვერ ხედავ ნაგლობის გარეშე არაფერი გამოდის.
....
კაცი ჩემს უკან: ეე, მარცხენა მხარე ვერ დაჭირე?! ახლა როგორღა ჩაუხვევ?!
მძღოლი: დამაცადე კაცო, დავიჭერ აბა რას ვიზავ.
მე(ჩემს უკანა კაცს): თქვენ ალბათ გამოცდილი მძღოლი ხართ ხომ?
კაცი ჩემს უკან: აბა!!! 20 წელია მანქანაზე ვზივარ.
გოგო ჩემს გვერდით: აუუფ..
ქალი პალტოში: პა მოემუ, აქ უარესი პრობკაა.
ბიჭი ჩემს გვერდით: ამ ნატახტარს რაღა უნდა. რა დროს პივაა ამ სიცივეში.
კაცი ჩემს უკან: სულ იმ მანქანის ბრალია, ცემენტს რომ ცლის.
მძღოლი: მანქანის კი არა გზის ბრალია. ვერ ხედავ რა დამტვრეულია?!
კაცი ჩემს უკან: მაგის მძღოლი უნდა გადმოიღო და სულ ჩაქუჩი ურტყა თავში.
კაცი პალტოში: ამათი დაგებული ასფალტი არ გაიშვა.
კაცი ჩემს უკან: მომინდომა ცემენტის დაცლა. რა დროს ცემენტია, ჩქარობს ხალხი.
კაცი ჩემს უკან(თავისთვის): იბიომატ, წამოწოლია და გადაუკეტია ქუჩა, ვითომც არაფერიაო. იობ ტვაიო მატ.
მძღოლი: აუუუუუუ, აქ რა გავაააა...
მე(ჩემს უკანა კაცს): იქნებ წინ გადაბრძანდეთ, უკეთ უხელმძღვანელებთ.
კაცი ჩემს უკან: დამცინი კიდევაც ხომ?!
მე: როგორ გეკადრებათ, სერიოზულად გეუბნებით.
კაცი ჩემს უკან: ისე შენ მართალი ხარ, ხო იცი(წინ გადადის).
კაცი ჩემს უკან(უკვე წინ): მიდი მიდი მაგ მერსედესს ჩაუხტი, არ გაატარო.
მძღოლი: ვეცდები.
ქალი პალტოში: სავსემ მალადოი, ი უჟე ტაკოი ნაგლიიი, როგორ არ გვატარებს.
კაცი ჩემს წინ: ეეეეე, კაზიოლო, დაატორმუზე ეგ მანქანა და გაგვატარე.
კაცი ჩემს წინ: ოოო საღოლ, მიდი მიდი.
ყველა ერთად: ძლივს. გვეშველა.
(ნეტავ ყველა ამბავს ასეთი კარგი დასასრული ჰქონდეს )

marquez

კაი იყო , დღეს მქონდა ეგეთი სიტუაცია ზუსტად (და თითქმის ყოველ სამუსაო დღეს)

მარქუეზ
მარტლა რომ ბოჟე მოი კაკაია პროპკა სახოლ კარგი იყო.

nacarqeqia

თუ გაქვს წაკითხული?

დიდი მადლობა. ე.ი ჩავთვალო, რომ ჩემი, როგორც მწერლის დებიუტი შედგა? :D

Фрагмент

Ему слишалась музыка, безпрыравная мелодия, его разум пребывал в вечном музыкальном сопровождений и это не была мелодия, которая чередовалась разными гамами или звуками, это была однообразная и однорадная цепь, которая лишь иногда вспыхивала и переходила во что-то иное, она скорее походила на море, которое пребывает в однородном состояний, но моментами плавно и в тоже время бурно превращается в стихию. Говоря современным языком это было что-то вроде электроной музыки, хорошего транса,которое особенно приятно слушать откинувшись на задном сидений автомобиля, летать в мечтах, ощущая струящую кровь в жылах твоего пулсирующего тела.
Вечная мелодия заставляла его думать, думать обо всем, но в основном о людях. Люди представляли главный предмет его грез, это были все те люди, которых он встречал на протяжений свой жизни. Моментами он хотел видеть всех их, чувствовать и общяться со всеми из них, невозможность чего пробуждало в нем печаль, печаль по не умению обладать всем на этой планете.
Однажды сидя в свое комнате осенним вечером погрузившысь в свои думы ему явилось лицо. Лйцо представляло собой красивое женское явление без туловища, рук или ног. Оно молчало, смотрело на него застывшими глазами, временами шевеля волосами на собстенной голове, форма которой скорее представляло из себя особую плоскость нежели что-либо похожее на человеческое явление.
Сначала им овладел страх, но постепенно он одалел его и стал вглядываться в молчащее лицо, которое все больше и больше овладевала им. Овладев страхом он решил заговорить с безтелым лицом и стал задавать вопросы.
-Кто ты?
Ответа не последовало, не последовало также как и после следующего более упорного вопроса:
-Что ты здесь делаешь?
Лицо продолжала молчать после дюжины подобных вопросов, но при этом улыбалась время от времени.
Его итак притворливое спокойствие начинало переходить в откровенное бещенство и он бы дошел до точки если бы в тот самый момент лицо не заговорило.
-Успокойся, научись владеть собой.
-Кто ты? - Повторил он во второй раз.
-Все просто, я это ты.
-Тоесть?
-То что ты слышал, я это ты. Неужели ты думал что твоя сушность так примитивна и представляет собой лишь твою физическую и внутренную одноразовую форму. На самом деле каждый человек больше чем один человек, каждый человек это весь мир.
-И что ты от меня хочешь?
-Тоесть от себя?
-Да, хоть так.
-Ничего. Перестань считать что у всего есть причины. Перестань задаваться безмыслеными вопросами, так ты не достигнишь совершенства, но зато ошутишь прелесть жизни.
Он перестал задавать вопросы и они просто смотрели на друг-друга на протяжений часа, затем лицо исчезло.
Преоткрылась дверь и в комнату вошел дворецкий.
-Сэр, погасить свет?
-Нет, просто оставьте меня-ответил он.
-Извините.
-Хотя... Постойте, я все равно лежу и собирался спать... Так что погасите свечи, нечего тратить свет без толку. Спокойной ночи.
-Спокойной ночи.

რუსულად არის დაწერილი.
თუ ვინმე წაიკითხავთ შთაბეჭდილებები გამოთქვით.

მიმაგრებული ფაილი ( Number of downloads: 75 )
 Proba.doc