საკუთარი მოთხრობები II, I ნაწილი აქაა: http://forum.ge/?showtopic=33561654&st=0

φιλόσοφος

Loooooooooooool

ხალხო, მაპატიეთ და ყველა ერთნაირად წერ., არ გეტყობა, რომ შენ შენ ხარ და ის ის არის, ყველას თითქოს ერთი სტილი გაქვთ. ეს არ არის არც დაცინვა ვინმესი, არც შეურაცხყოფა.

ashley judd

შენ თუ იმას გულისხმობ რომ მოკლე ნოველებია ბევრი ან მათი ნწყვეტები მაშინ მართალია ყველა ნოველა ერთნაირია ჟანრით
მაგრამ მთალ ეგრეც არა
მე რომ დავამთავრებ ჩემს ედვენჩერ-ფანტაზი-მისტიკას დავდებ მერე

ზარმაცების გაერთიანებული ნაცია: ოცნების კუნძული
"All creatures hitherto have created something
beyond themselves." Friedrich Nietzshe

ზაფხულის დასაწყისი იყო, ივნისი, მოგზაურობა საეთოდ ჩემთვის ახალი ხილი იყო და დიდი ინტერესით ვაკვირდებოდი გარშემო ყველაფერს რასაც ვხედავდი ზედა გემბანიდან, მართალია ძირითადად სულ ზღვა იყო გარშემო, უფრო სწორედ ოკეანე და იშვიათად თუ გამოჩნდებოდა პალმებით მოფენილი კუნძულები ან თოლიები, რადგანაც ტურისტული მარშრუტის მომდევნო პუნქტამდე ჯერ კიდევ დიდი მანძილი იყო. ერთ მშვენიერ დილასაც უჩვეულო ფატქმა გამომაღვიძა ტკბილად ჩაძინებული, მთელი გემი შეზანზარდა, დაფეთებული წამოვხტი, მიწისძვრა ? რა უნდა გემზე მიწისძვრას ? გარეთ გემბანზე გამოვედი მაშინვე, ირგვლივ ყველა მხარეს ოკეანე იყო, გემბანზე ბევრი ხალხი გამოსულიყო, ერთმანეთში ირევოდა და თან ყველა რაღაცაზე ლაპარაკობდა, მოკლედ ბაზრობა გეგონებოდათ. როგორც გავარკვიე გემს პატარა რიფზე გაევლო და ოდნავ მოედოო, არაფერი საშიში არ არისო და ყველა დაწყნარდა. მე გარეთ დავრჩი და გავყურებდი წინ გადაშლილ თვალუწვდენელ დიდ ლურჯ უდაბნოს რომელშიც ჩვენი გემი მიცურავდა. ამ ბუნების ყურებით ვტკბებოდი როცა ვიღაც ბაბუმ, რომელსაც გემზე მომუშავე პერსონალის ფორმა ეცვა სიმყუდროვე დამირღვია და ჩემს გვერდით ჩამოდგა, მოაჯირს დაეყრდო ორივე ხელით და ისიც ჰორიზონტს გასცქეროდა, თან თავისთვის ჩაილაპარაკა - „ეჰ ყოველთვის ასეთი არ იყო აქაურობა“. მე დავინტერესდი და ვკითხე რას გულისხმობდა ამ თავის ნათქვამში, თან თითქოს ვხვდებოდი რომ მისი ასეთი ქცევა რამდენიმე წუთის წინ მომხდარ ამბავს უკავშირდებოდა ანუ გემის შეზანზარებას. მან მოკლედ მიპასუხა რომ ეს ადგილი ერთ ისტორიას უკავშირდება, რის შემდეგაც მე უფრო მეტად დავინტერესდი და ვუთხარი ბაბუს რომ ყველაფერი მაინტერესებდა რაც ამ ისტორიას შეეხებოდა. ბაბუმ ღრმად ამოისუნთქა, მაღლა აწეული თვალებით ლურჯ ცას ახედა, შემდეგ ისევ დახარა თვალები, ჰორიზონტის გასწვრივ შეაჩერა, ჩემსკენ გამოიხედა და განაგრძო.
მე მოგიყვები ერთ ისტორიას რომელიც ერთხელ ჩვენს პლანეტაზე მოხდა, რამდენად საინტერესოა ეს ისტორია შენ თვითონ განსაჯე.
მზის გალაქტიკაში ოდითგანვე არსებობს რამდენიმე პლანეტა, ზოგ პლანეტაზე მხოლოდ ქარია, ზოგან სიცხე და სიცივეა, ზოგანაც უკაცრიელი ქვიშები, ზოგან მცირე ბაქტერიები დაიარებიან, მაგრამ ყველაზე მდიდარი ჩვენი პლანეტაა, აქ ყველაფერთან ერთად ბევრი ხალხი ცხოვრობდა, ცხოვრობს და იცხოვრებს.
მაშ ასე იყო ჩვენი პლანეტა მრგვალი ბურთის ფორმის მწვანე და ლამაზი ფერებით, თავისი ბუნებით შორიდან რომ შეგეხედათ ერთი პატარა ბუჩქი გეგონებოდათ. კონკრეტული ადგილი რომ დაგენახათ ზემოდან დღისით სადაც ხალხი მოძრაობს მანქანებით, ქუჩები - ჭიანჭველების ბუდე გეგონებოდათ, ხოლო უწყვეტი ტყეები - დიდი მწვანე მინდორი.
დედამიწაზე ადამიანები თავიდანვე განსხვავდებოდნენ აზროვნებითა და გემოვნებით. გემოვნება ყოველთვის იყო სადავო საკითხი, ზოგს ის მოსწონდა , ზოგს - ეს. ზოგი დილით ადრე იღვიძებდა მხოლოდ იმიტომ რომ გარეთ გამოსულიყო და სუფთა ჰაერი ჩაესუნთქა, ზოგი მაღალსართულიანი კორპუსის ბოლო სართულზე ცხოვრობდა და მთელ დღეს კომპიუტერის თამაშში ატარებდა, ზოგს კი საერთოდ არ უნდოდა არაფრის კეთება და მხოლოდ საარსებო მინიმუმს აკეთებდა რაც კი შეეძლო გაეკეთებინა ამხელა მრავალფეროვან პლანეტაზე. ასეთ ადამიანებს ზარმაცებს ეძახდნენ. ესენი იყვნენ ცხოვრებით უკმაყოფილო ადამიანები, რომლებსაც არ მოსწონდათ არაფრის კეთება რაც მათ გარშემო ხდებოდა, ხოდა იჯდნენ ესენიც და არაფერს არ აკთებდნენ, მხოლოდ ოცნებობდნენ თავიანთი ფანტაზიებით და იშენებდნენ სასახლეებს ოცნებებში, მერე გამოეღვიძებოდათ ოცნებებიდან და კვლავ გრძელდებოდა უსაქმურად ყოფა ცხოვრება - ზოგი ოფისში იჯდა ფეხი ფეხზე გადადებული და ფანჯარაში იყურებოდა, ზოგი ბირჟაზე იჯდა, ზოგიც ინტერნეტში დაძრომიალობდა უაზროდ. ამ ზარმაც ადამიანებს ბევრი დრო ჰქონდათ საფიქრად და საოცნებოდ. ასე რომ ფანტაზიები საკმაოდ მრავალფეროვანი და დიდი ქონდათ. ზოგი უმაღლეს დონეზე მოწყობილ სახლზე ოცნებობდა, ზოგი ლამაზ სარდაფზე, სადაც სანთელი ენთებოდა, მყუდროდ იცხოვრებდა და ყველაფერი გამზადებული მოუვიდოდა, ზოგი იმას რომ ნასკები თვითონ დაირეცხებოდა როცა მათ თოკზე გაფინავდა, ხოლო ზოგი ისეთი ზარმაცი იყო ფიქრიც კი ეზარებოდა და სრულიად ავტომატურ რეჟიმში ცხოვრობდა. ყველა მათგანს ერთი ოცნება ჰქონდათ - უდარდელად და უზრუნველად ეცხოვრათ.
პეტრე
ერთ-ერთი ასეთი ახალგაზრდა იყო პეტრე, მაგრამ ის გამოირჩეოდა სხვა ბევრი ზარმაცისგან იმით რომ ცნობისმოყვარე იყო და სჯეროდა ოცნებების. მის ოცნებებს საზღვარი არ ჰქონდა, იგი ოცნებობდა ისეთ გარემოში ცხოვრებაზე სადაც ყველაფერი თავისით მოგვარდებოდა და არაფერზე არ იქნებოდა საზრუნავი.
ნაციის იდეის დაბადება
ერთხელაც პეტრეს ღრმად და ტკბილად ეძინა, მას სიზმარში ოცნება აუხდა და ისეთ ადგილას იმყოფებოდა სადაც ყველაფერი ისე იყო როგორც თვითონ უნდოდა. ისეთი გარემო იყო როგორც არსად, რის გაკეთებასაც დააპირებდი ყველაფერი თავისით კეთდებოდა, რასაც მოისურვებდი ყველაფერს ადვილად იპოვიდი, ისღა რჩებოდა რომ დამჯდარიყავი და დამტკბარიყავი ასეთ ადგილზე ყოფნით. პეტრე ასეთი გახარებული და განცვიფრებული ჯერ არ ყოფილა, მაგრამ უცებ გაქრა ეს ყველაფერი როგორცვე გამოეღვიძა პეტრეს. მართალია ეს სიზმარი იყო მაგრამ პეტრეს სჯეროდა რომ ასეთი ადგილი სადმე არსებობს და გადაწყვიტა მისი პოვნა. პეტრეს არ დაუწყია მარტო ძებნა. ის ხომ ზარმაცი იყო და თან მარტო ამის გაკეთება ცოტა არ იყოს და ფანტასტიკის სფერო იყო პეტრესთვისაც კი. ამიტომ პეტრემ გადაწყვიტა გაეზიარებინა თავისი ოცნების სიზმარი მისნაირი ზარმაცებისთვის და ერთად მოეძებნათ ის თუ მართლაც არსებობდა.
ოცნების კუნძულის ძებნაში
პეტრემ დაიწყო უსაქმური ხალხის მოძებნა, ვინც გამოადგებოდა ამ საქმისთვის. მალე მას უკვე იმდენი თავისნაირი ზარმაცი მეგობარი ჰყავდა რომ ერთი გემის ეკიპაჟს უდრიდა რაოდენობით, თორემ აბა ცოდნით ერთსაც არ უდრიდა მთელი ხროვა ერთად აღებული. ბევრი ფიქრის შემდეგ ამ ხროვამ პეტრეს მეთაურობით გადაწყვიტა ზღვაში გასულიყო კუნძულის საძებნად. მათ გაჭირვებით შეაგროვეს იმდენი ფული რომ ერთი პატარა გემი დაექირავებინათ და მაშინვე გავიდნენ წყალში. რამდენიმე დღე გავიდა მას შემდეგ რაც ოკეანის გარემოცვაში იმყოფებოდნენ. ისინი ხვდებოდნენ მეზღვაურებს, მეთევზეებს, მოგზაურებს და ბევრ საინტერესო ხალხს მაგრამ ისეთი კუნძულის ადგილსამყოფელი არავინ იცოდა როგორსაც ისინი აღწერდნენ. მათ ბევრი კუნძული მოინახულეს იმ იმედით რომ ის აღმოჩნდებოდა ის ერთადერთი მაგრამ ტყუილად, თუმცა არც ისე ტყუილად. ერთ კუნძულზე პეტრემ და მისმა მეგობრებმა სრულიად შემთხვევით დიდი განძი იპოვეს თითქოს ეს მათ ღმერთმა გამოუგზავნაო უზრუნველი ცხოვრებისათვის. ყველანი გახარებულები იყვნენ ასეთი მონაპოვარით და გადაწყვიტეს რომელიმე კუნძულზე დარჩენილიყვნენ დროებით და სიმდიდრის ხარჯვაში გაეტარებინათ დრო. მართლაც დაბინავდნენ და დაიწყეს ფულით ცხოვრება, მაგრამ დიდი ხანი არ გავიდა რომ მათ ესეთი ცხოვრება ყელში ამოუვიდათ და მობეზრდათ. მათ ხომ ისეთი სამყარო უნდოდათ სადაც ყველაფერი ჯადოსნურად თავისით გაკეთდებოდა და არ იქნებოდა საჭირო ზედმეტი მოსამსახურების მოშველიება ყველაფერში და ფულის გადახდა ყოველ ნაბიჯზე, მათ ხომ თავიანთი მუზით უნდოდათ ეცხოვრათ ისე რომ ამისათვის ბევრი არ ეწვალათ, ამიტომ ვერ შეეჩვივნენ ფულით ცხოვრებას და გადაწყვიტეს ოცნების კუნძულის ძებნა გაეგრძელებინათ.
დიდი გაკითხვა გამოკითხვის შემდეგ პეტრეს მიასწავლეს ადგილი სადაც ერთი შამანი ცხოვრობდა. და უთხრეს რომ ამ შამანმა იცოდა ყველა ადგილის საიდუმლო დედამიწაზე. პეტრეს და მის მეგობრებს ისღა დარჩენოდათ მისულიყვნენ მასთან. შამანთან მივიდნენ და თავიანთი ძებნის ობიექტზე უამბეს. შამანმა უთხრა რომ მართლაც არსებობს ასეთი ჯადოსნური ადგილი მაგრამ იქ მისვლა და ცხოვრება ადვილი არ იქნებაო, თუმცა ეს შამანის სიტყვები ვიღას ადარდებდა აწი. გადაუხადეს შამანს დიდი ქონება რომ ესწავლებინა გზა მათი ოცნების კუნძულამდე და გაემართა პეტრე და მისი ეკიპაჟი ოცნების კუნძულისაკენ დიდი შემართებით.
ოცნების კუნძულზე
იპოვეს კუნძული და დასახლდნენ მასზედ პეტრე და მისი პატარა ჯგუფი
ცხოვრება ოცნების კუნძულზე მართლა ისეთი იდეალური იყო როგორც მათ წარმოედგინათ, მაგრამ ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა
მცხოვრებთა მომატება გაფართოება კუნძულზე გარდაუვალი აღმოჩნდა, იქ ყველას უნდოდა მოხვედრა
მზის დაბნელება ბუნებრივი კატასტროფა იყო რომელიც მცხოვრებთა მომატებამ გამოიწვია და რომელმაც ზარმაცებში მებრძოლი სული გამოაღვიძა.
ბრძოლა ოცნების კუნძულისთვის სისხლის მღვრელი და დაუნდობელი იყო
ღმერთების გამოცხადება იყო ნიშანი ბრძოლის შეწყვეტის.
პეტრემ სწორედ გაიგო ეს ნიშანი, თავი მოუყარა დარჩენილ ხალხს ვინც ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, მოიმხრო მოწოდებით რომ შეეწყვიტათ ერთმანეთში ბრძოლა და მან შექმნა ზარმაცების გაერთიანებული ნაცია, რომელიც იქნებოდა ერთიანი ძლიერი ნაცია და დაიცავდა კუნძულს ახალი დამპყრობლებისგან. ამის შემდეგ მალევე კუნძული განიტვირთა და ამოისუნთქა
დიდი ხნის ნანატრი განთიადი - ეს იყო დილა რომელიც გათენდა რამდენიმე გადაბმული ცივი ღამის შემდეგ, ეს იყო წუთი როდესაც კუნძულის ყველა მცხოვრები უყურებდა როგორ ამოდიოდა მზე და უხაროდა მისი ამოსვლა.
ნუთუ სულ ეს იყო ?
ეს მხოლოდ ის მცირე და ზოგადი მონაყოლია რაც მოხუცმა მოყვა, რა თქმა უნდა ეს ნაცია ასე უკვალოდ და უმისამართოდ არ გაქრებოდა ამ ადგილიდან რამე მნიშვნელოვანი რომ არ მომხდარიყო მას შემდეგ რაც ისინი დამკვიდრნენ კუნძულზე, თუმცა ბაბუს ჯერ არ მოუყოლია ამის შესახებ თუ რა მოხდა მერე. მაგრამ ასეთი მონაყოლის შემდეგ მე მაინც ძალიან კარგად დამეძინა იმ საღამოს.

არა, ეს არ მიგულისხმია.

***

იკო ერთი ლეკვი. არავინ იცის, საიდან გაჩნდა იმ სადარბაზოში.
ზამთრის იმ დღესაც ის კარებთან იჯდა. დილით რომ გაიღვიძა და გარეთ გაიხედა, დაინახა, რომ ციდან უზარმაზარი ფანტელები მოფრინავდნენ. ეს იყო მის ცხოვრებაში პირველი თოვლი. გაოცებული უყურებდა თეთრ ფიფქებს, როგორ ფარფატებდნენ, როგორ ითოვლებოდა მთელი ეზო და ყველაფერი თეთრდებოდა, თვით შავი მიწაც კი. თოვდა და ფიფქებს უცნაური სიმშვიდე მოჰქონდათ, მოჰქონდათ ერთი თეთრი ზღაპარი. ზოგისთვის ეს თეთრი ზღაპარი სიყვარულზე იყო, ზოგისთვის მეგობრობაზე, ლეკვს კი თავისი დედა გაახსენდა. დედიკო დიდი ხანია ნანახი არ ყავდა, არ იცოდა, სად იყო, არც ის იცოდა, რატომ არ იყო მასთან. პატარა ლეკვი ოცნებობდა ამ ლამაზ თოვლში დედამისი მასთან ყოფილიყო ახლოს, ისე ბედნიერი იქნებოდა. თოვდა, ციოდა. ლეკვსაც ციოდა, მაგრამ ის ფიფქები ისე მოსწონდა, სიცივე ცოტათი ავიწყდებოდა. მხოლოდ ხანდახან აძაგძაგდებოდა ხოლმე. როცა წკმუტუნი მოუნდებოდა, ჩუმდებოდა, ახსოვდა, როგორ ეჩხუბებოდნენ ადამიანები, როცა წკუმუტნს იწყებდა. შებრალების მაგივრად რატომ ეჩხუბებოდნენ პატარას, ეს არცერთმა ფიფქმა არ იცოდა.
ბოლოს ლეკვს დაეძინა, დაესიზმრა, როგორ მივიდა მასთან დედამისი, მოეფერა, საოცარი სითბო მოუტანა. უთხრა, რომ ამიერიდან არასოდეს შეცივდებოდა. მას კი ყოველთვის ნახავდა სიზმარში, როცა მოენატრებოდა. მალე გაეღვიძა, ისეთ სითბის გრძნობდა, ეგონა ისევ სიზმარში იყო. აღარც ფანტელები მოჩანდნენ, აღარც ეზო. სადარბაზო ნეტავ სად გაქრა?-გაიფიქრა. რბილ, თბილ კალათაში როგორ აღმოჩნდა? ან ეს რძე ვინ დაუსხა? მეტი ფიქრი აღარ დასცალდა, ლეკვს უამრავი ბავშვი შემოერტყა ირგვლივ, ყველა ეფერებოდა, იცინოდა, ყველას მისი გულში ჩაკვრა უნდოდა. ბავშვური სიყვარული ისეთი თბილი იყო. ლეკვი მიხვდა, რომ ეს დედამისმა იზრუნა მასზე და მას არასოდეს დატოვებდა, მიუხედავად იმისა, რომ ფიზიკურად შორს იყო. ლეკვმა იცოდა, რომ ერთხელაც ლამაზ თოვლში მისი დედიკო ნამდვილად მივიდოდა მასთან.
არავინ იცის, ეს ასე მოხდა თუ არა, მაგრამ ერთ დღეს ულამაზესი ფანტელები ცვიოდა ციდან, საოცრად ბარდნიდა და თოვლს თან კიდევ ერთი თეთრი ზღაპარი მოჰქონდა .
...

ეს გუშინ დავწერე, დღეს მე და დედაჩემი ქუჩაში მივდიოდით, დედაჩემმა გამახედა ორი ლეკვისკენ, რომლებიც თავიანთ დედიკოს მისდევდნენ. ერთერთი გავდა იმ ლეკვს, მე რომ დავწერე, როგორიც წარმომედგინა წერისას, თითქმის ისეთი იყო. ეხლა კი გავიხედე ფანჯარაში და თოვდა...გადავწყვიტე ფორუმზე ეს ჩანახატი დამედო.
ბოდიში თუ მოსაწონი ჩანახატი ვერ გამომივიდა!

არა რააა შენთვითონაც ხომ იცი რომ მოსაწონია და იმსახურებს ქებას, რატო თავმდამბლობ?? კაია კაია ნამვილად პოზიტიური ენერგიის მატარებელი ჩანახატია :*

ონალიან სიყავრულის ისტორია

ამ წყვილის ისტორია იმითაა სხვა სასიყვარულო ისტორიებისაგან გამორჩეული, რომ მათი ურთიერთობა სკაიპში (ჩატში) დაიწყო. გასათვალისწინებელია, რომ თეომ თავად დაამატა ლექსო თავის ნაცნობების სიაში. თავიდან ყელაფერი ისე ხდებოდა, როგორც ჩატის ნაცნობებს შეეფერება, თუმცა გარკვეული დროის შემდეგ ლექსო მიხვდა, რომ თეო მისთვის უბრალოდ ჩატის ნაცნობი არ იყო და იგი მისთვის უფრო მეტს წარმოადგენდა, ვიდრე მისი ნაცნობი სხვა გოგოები.
ლექსო ათვალიერებდა თეოს ფოტოებს, მასზე ფიქრობდა ძილისიწინ, დილით, თავისუფალ დროს.
დღე არ გავიდოდა ერთმაენეთი რომ არ მოეკითხათ. ერთხელ კი, ლექსომ მოულოდნელად თეოს სიყვარულიც აუხსნა. გარკვეული დრო თეოს არ სჯეროდა ლექსოსი, ეგონა ლექსო აშაყირებდა და ეს ყველაფერი ბოროტ ხუმრობად მიაჩნდა, თუმცა ლექსომ შეძლო თეოსთვის დაემტკიცებინა, რომ მას მართლა გურწფელად უყვარდა იგი. ამის დამტკიცება კი მან, თავისივე შექნილი სასიყვარულო ვიდეო ლექსებით შეძლო, რომლის შექმნასაც ხშირად მთელ ღამეს ანდომებდა ხოლმე.
გარკვეული დროის შემდეგ გაირკვა, რომ თეოსაც სურდა ლექსოს პირადად გაცნობა და ალბათ, ყველაფერი სხვაგვარად მოხდებოდა, რომ არა ეს ისტორია.
ჩატში დაწყებული მათი ვირტუალური ურთიერთობა შემდეგნაირად განვითარდა:

- ვახ აზრზე მოდი რა, მაგ ბიჭმა სულ გაუბერა ტო!
- რა არი რო? რა ხდება დავით?
- რა არის შაკო და მაგ ჩემისამ ვიღაცა გოგო გაიცნო სკაიპში და უკე ერთი თვეა სახლიდან არ გამოდის, ზის და ემესიჯება ტო, დაჟე ლუკასთვის უთქვამს მიყარსო!
- ვაა, როგორ უყვარს?! ჩატში გაცნობილი გოგო ტო?!
- სალამი ბიჭებს
- გაუმარჯოს ლუკა
- ბარო
- რას ჭორაობთ?
- რას და ლექსოზე ვბაზრობდით ტო და იმ ვიღაც გოგოზე
- ეხ, დათკა, დათკა. ის გოგო ვიღაც კი არა ჩათვალე რძალია უკვე ჩვენი. წეღან ვიყავი ლექსოსთან და ვებაზრე, კაროჩე უყვარს რა და ამ დღეებში ნახვას აპირებს.
- რას შვება როგორ არის? გუშინ ვიხინკლავეთ და არ წამოვიდა ტო, დაჟე დალევაზე უარი თქვა.
- ცუდად არის დავით, იმ გოგოზე ნერვიულობს
- რა რამე სჭირს გოგოს?
- არ ვიცი, მაგრამ სამი დღეა არ შემოსულა სკაიპშიო და ნერვიულობს, ხო იცი რა ტიპია არა
- კაი, კაი მე ლექსოსთან ავალ ამოხვალთ? ჩაერთო შაკო
- ხო რა, ვაფლს და კოკას დავითრევთ და მანდ ვართ
ათიოდე წუთის შემდეგ დათო, ლუკა და შაკო ლექსოსთან იყვნენ და საუბრობდნენ.
შაკო: კარგი რა, რა განერვიულებს ტო, შემოვა რა ამ დღეებში ან ინეტი გაეთიშებოდა ან კომპი გაუფუჭდებოდა.
ლექსო: კაროჩე რა! დათი მიდი მანქანა გამოიყვანე და დავეშვათ მაგასთან სკოლაში, კაკრაზ ორზე იქ ვიქნებით და ვნახავ რა, გაკვეთილების მერე.
დათო: ბაზარი არაა, თხუთმეტ წუთში დაგისიგნალებთ.
ლექსო: ამის დედას შევეცი რა, მაინც ცუდზე ვფირობ, გული მიგძნობს რა.
ლუკა: კარგით, გავალ მეც გამოვიცვლი. დათკა რომ მოვა ზარი მომეცით.
შაკო: ო კ
დათქმულ დროს დათო მოვიდა მანქანით და ბიჭები ლექსოს შეყვარებულის სკოლიკნ დაიძრნენ, სკოლაშიც მივიდნენ, კლასელებსაც გაესაუბრნენ და შემაძრწუნებელი ამბავი გაიგეს... თურმე თეო სამი დღეა, არც სახლში და არ სკოლაში, არ გამოჩენილა, უფრო მეტიც, არავინ არაფერი არ იცოდა მისი გაუჩინარების მიზეზის შესახებ.
- დედას შევეცი, ვგრძნობდი რომ რაგაც ისე არ იყო!!!
- დაწყნარდი შეჩემა რამეს გავარკვევთ
- კარგი რა შაკო რა დამაწყნარებს ტო!!!
დათკააა!!! გასძახა შაკომ მოშორებით მდგომ დათოს, რომელიც თეოს კლასელებისაგან ცდილობდა რამის გაგებას.
- ჰოუუ!!!
- მოდი რა!!!
- რა ხდება? იკითხა დათომ
- სადაა ლუკა?
- ეგერ დგას, ვიღაც ტიპს ებაზრება, რაღაც იცის მგონი
- დაუძახე, ის ტიპიც წამოიყვანეთ და აქედან გავიდეთ, ყველა ჩვენ გვიყურებს. ეს ჩემისა ლექსო კიდევ პანიკებშია, ბლიად რა, ორი წლის ბავშვივით იქცევა. გაცხარდა შაკო.
- ლუკაა!!! წამო გავედით და ეგეც წამოიყვანე. გასაძახა დათომ
რამოდენიმე წუთში ლუკა, დათო, შაკო, ლექსო და ის ბიჭი სკოლის შენობისგან მოშორებით მანქანაში ისხდნენ და ლაპარაკობდნენ.
ბიჭის მონაყოლის მიხედვით, თეოს რამოდენიმე ხანია ვიგაცა ბიჭი, რბილად რომ ვთქვათ, აწუხებდა.
- ზაურ ძმაო მომისმინე ეხლა...
- გისმენ ძმა
- თეოს ოჯახთან როგორ ხარ?
- მაგრად ტო, მეზობლები ვართ
- რას ამბობენ ოჯახის წევრები? ან რას აპირებენ? ჩაერთო შაკო
- ძაღლობაში დარეკეს? იკითხა დათომ
- კი დარეკეს, მაგრამ არც ძაღლებმა არ იციან არაფერი. მესამე დღეა ვერაფერი ვერ გაარკვიეს მაგ ჩემისებმა
- მობილური ხო აქ თეოს? იკითხა ლუკამ
- კი მაგრამ გათიშული აქ
- მომე აბა ნომერი
- 8 . . . . . . . .
- ლექსო აბა ცადე დარეკვა
- გათიშულია
- კარგი ზაურ ძმაო, შენი ნომერი გვაქ და თუ რამეში დაგვჭირდი დაგირეკავთ რა
- ბაზარი არაა ძმებო
- კიდევ ერთი, კაროჩე ჩვენზე არაფერი არ ახსენო რა, თუ ვინმემ რამე გკითხა, ისეთ პონტში რამე მოიფიქრე რა, პატარა აღარ ხარ.
- ხარაშო ძმებო, აბა მაგრად
- აბა ჰე
- რა ვქნათ? საით წავიდეთ? იკითხა დათომ
- უბანში, ოღონდ არავინ არაფერი არ უნდა გაიგოს.
მთელი დღე ლექსო, თეოს ნომერზე დარეკვას ცდილობდა, თუმცა უშედეგოდ. სხვა არაფრის გაკეთების საშვალება არ ჰქონდა, ან რა უნდა ექნა, არც არაფერი არ იცოდა, პატარა ხელწამოსაჭიდიც არ იყო არაფერი.
საღამოს ცხრა საათი იქნებოდა, უეცრად ლექსომ წამოიყვირა:
- ზარი გავიდა!!!
- ცენტრს ჩაუწიე დავით! გასძახა შაკომ ცენტრთან მჯდომ დათოს
ბიჭები სულგანაბულები ისხდნენ და ლექსოს შესცქეროდნენ.
რამოდენიმე ზარის შემდეგ ყურმილში ხმა გაისმა
- ალო
- რომელი ხარ?! ანერვილებული ხმით იკითხა ლექსომ
- შენ ვინ გინდა რო?
- შენ ვერ ხვდები ვინ მინდა და ვის ნომერზე ვრეკავ?! გაცხარდა ლექსო
დაწყნარდი შეჩემა, ჩურჩულით გადასძახა შაკომ
- ჩემი ძმა მისმინე! ტონს დაუწიე და ისე მებაზრე, თუ თეოს ამბავზე რეკავ ჩვენთან არის...
- ვინ თქვენთან?! ვინ ხართ ვაბშემ თქვენ და რატომ არის ეგ გოგო თქვენთან?!
- ...
ყურმილი დამიკიდა ამ ნაბოზარმა!!!
- აბა რას იზამდა! ### ხარ რა, წყნარი ლაპარაკი არ შეგიძლია. ჰა რა შაკო შენ ებაზრე მაგ კლიენტს, შეეცადე სად არიან გაიგო და დათომ ყურმილი შაკოს მიაწოდა, რომელიც სალაპარაკოდ გვერძე ოთახში გავიდა.
- დავბრიდავ მაგათ დედებს შევეცი !!!\
- დაწყნარდი რა!!!
- რა დამაწყნარებს ლუკა, გოგო რომელიც მიყვარს იმ სირებს ყავთ. დედებს შევეცი მაგათსას!!!
- აცალე შაკოს იქნებ რაზე ილაპარაკონ
ამასობაში შაკოც დაბრუნდა ოთახაში
- რა ხდება? იკიხა ლუკამ
- კაროჩე საქმე ესეა:
თეო მოტაცებულია. ვისაც შენ ებაზრე ლექსო, მაგასაც ყვარებია ეგ გოგო, მოკლედ, ბოლო ბოლო შეხვედრაზე დავითანხმე, ოღონდ გოგოს არ გვანახებენ.
- დავუშვათ და ეგ არის რა! გაცხარდა ლუკა
- მიდი მიდი გამოიტანე რკინები ლუკა და ჩავყაროთ მანქანაში
- და სტრელი სად არის? იკითხა ლექსომ
- ჯერ არ ვიცით, დაგვირეკავენ, და კიდევ ერთი: მემგონი არ არის საჭირო იარაღები, მითუმეტეს გაბოზებული საქმეა, თან სკოლასთან ერთხელ დაგვაფიქსირეს, ძაღლები არიან ჩარეული ,ერთი რომ გაგვაჩერონ სროკზე ვართ ყველა და საქმეც დაუმთავრებელი გვრჩება.
დათო: მართალი ხარ შაკო, მაგრამ უიარაღოდ ხელცარიელი, რა იცი რისი მკისრებლები არიან... ასე რომ ზარს დაველოდოთ და ყველაფრისთვის მზად ვიყოთ.
ბიჭებს საათზე მეტხანს დასჭირდათ ლოდინი, სადღაც თერთმეტი საათზე გასმა მობილურის ხმა, ყურმილს ეგრევე ლექსო ეცა და უპასუხა:
- ალო
- რომელი ხარ?
- სად და რომელ საათზე?! კითხვა დაუბრუნა ლექსომ
- რომელი ხარ თქო ბიჭოო?!
- ლექსო ვარ ასათიანი, ვარკეთილელი!!! დრო და ადგილი მალეეე!!!
ყურმილს მიღმა რაღაც გაურკვეველი საბრის ხმები ისმოდა, რომელიც რამოდენიმე წუთს გაგრძელდა, შემდგომ კი ყურმილში ლექსოსთვის კარგად ნაცნობი ხმა გაისმა, რომელმაც ლექსო სახეზე სრულიად შეცვალა გამომეტყველება.
- ლექსო შენ ხარ?
- კი და შენ...
- გიგა ვარ ლექსო
- გიგა?..
- ხო შეჩემა
ლექსოს თითქოს ენა ჩაუვარდა, სახეზე ფერები შეეცვალა და ოთახიდან გავიდა. ბიჭები აგარ გაყვნენ. რამოდენიმე წუთში, ოთახში დაბრუნებული ლექსო მძიმედ ჩაეშვა სავარძელში, თვალები დახუჭა და ფიქრებს მიეცა.
შაკო: რა ხდება ლექსო?
ლექსო: მართალი იყავი, იარაღები არ არის საჭირო
შაკო: რა? როგორ? ვერ მიგიხვდი?
ლექსო: ის კლიენტები ჩემი ძმაკაცები არაინ! და შენც კარგად ცნობ
ლუკა: რააა??
დათო: ???
შაკო: ...
ლექსო: მოკლედ მაგათ ძმაკაცსაც ყვარებია ეგ გოგო, თვითონ მაგ კლიენტსაც ვიცნობ
ლუკა: მერე რა გადაწყდა?
ლექსო: დღეს მივალთ მაგათთან ბაითში, საცა გოგო ყავთ, და იქ გავარკვევთ
დათო: რაღას ვუცდით გავედით?
შაკო: ადე, ადე და გავედით მართლა აღარ ღირს გადადება.
ბიჭები გავიდნენ სახლიდან, სულ ბოლოს კი ლექსო გავიდა, მაგრამ სანამ გავიდოდა ერთი წუთით ვითომ საპირფარეშოში გავიდა, ამასობაში კი მან პიტოლეტი გატენა და ქამარში გაირჭო. თვითონაც ვერ ხვდებოდა იმ მომენტში, რათ უნდოდა იარაღი, როცა თავისი ბავშვობის ძმაკაცთან შესახვედრად მიდიოდა, მიუხედავად სიტუაციის სიმძიმისა ლექსო დარწმუნებული იყო, რომ გოგო დაბრუნდებოდა სახლში, მაგრამ მაინც მიიღო გადაწყვეტილება და იარაღი გაიყოლა, თან ეს იმის ფონზე რომ ბიჭებს მანქანაში გამზადებული იარაღები დაატოვებინა.
ლექსომ კარი მოიხურა და მანქანისკენ დაიძრა.
ღამის პირველ საათზე ბიჭები უკვე დათქმულ ადგილზე იყვნენ.
- მოკლედ ესე ვქნათ: მე და შაკო ზევით ავალთ, თქვენ აქ დაგველოდეთ, არაფერი არ მოხდება. ყველაფერი ხუთიანზე გაკეთდება - თქვა ლექსომ და მობილური ჯიბიდან ამოიღო.
- გიგა მე ვარ
- სადა ხარ?
- კორპუსთან შეჩემა
- კარგი, მეოთხეზე ამოდი, კარებთან დაგხვდები
- კარგი ძმა
ხუთიოდე წუთში შაკო და ლექსო მისაღებ ოთახში იდგნენ. ლექსო ცდილობდა დაწყნარებულიყო, მაგრამ მღელვარება ძლიერ ეტყობოდა.
გიგა: როგორ ხარ ლექსო? – და გადაკოცნა
ლექსო: როგორ უნდა ვიყო აბა? ამისთანა ამბავში
გიგა: წამო, წამო გოგო განახო
ლექსო: არ არის საჭირო, გოგო პირადად მაინც არ მიცნობს, ისე კი დარწმუნებული ვარ კარად იქნება?! მაგას ჯობია ბიჭები გაგვაცნო და დავილაპარაკოთ რა და როგორ ვქნათ.
გიგა: მართალი ხარ! ეს ნუკრია, ხომ იცნობ ჩვენი ძმაა, ესენიც ჩვენი ძმები არიან.
ლექსო: ჰმ ძმა...
ნუკრი: იაზვობა არ არის საჭირო!!! გაცხარდა ნუკრი
ლექსო: შენც მართალი ხარ! ხოდა მართალი კაცი ხარ და რამოდენიმე კითხვაზე პასუხი გამეცი. ჯერ ერთი, შენი იდეა იყო ეს საქმე?
ნუკრი: კი
გიგა: კარგი რა ლექსო, არ არის საჭირო დაძაბვა, მაგას ჯობია დავლაგდეთ და გოგოს ბედი გადავწყვიტოთ.
ლექსო: მაგ გოგოს თეო ქვია გიგა და საკუთარ ბედ თვითონვე გადაწყვეტს, რაც შეეხება ამ კონკრეტულ სიტუაციას მემგონი ყველაფერი გადაწყვეტილია, გოგო დღესვე დაბრუნდება სახლში!
ნუკრი: ეგ როგორ ძმაო?! ჩვენ აქ ბუმბულს კი არ ვწეწავთ!!!
შაკო: მომისმინე ძამია!!! მკაცრი ტონით ჩაერთო შაკო ბაზარში., მე ეხლა ერთს გეტყვი და დალშე გიგა აგიხსნის! რას შეგერგო შეირგე!!! გაიგე?!
ლექსო: აგერ კაცები ვზივართ ნუკრი, ერთს გკითხვა და პასუხი გამეცი, შენ საქციელს სახელი დაარქვი ძმაო!
ნუკრი: ...
ნუკრი დუმდა, არ იცოდა ლექსოს მიერ დასმულ კითხვაზე რა პასუხი გაეცა, თავს ვერაფრით იმართლებდა. იმასაც ხვდებოდა, რომ მისი ეს დუმილი დამღუპველი იყო მისთვის, მაგრამ მაინც ჩუმად, თავჩაღუნული ჯდომა არჩია..
გიგა ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად იჯდა და ბიჭების საუბარს ისმენდა. გიგა ის პიროვნება იყო, რომელიც ყოველთვის მართალს ბაზრობდა და სიმართლეს ეძებდა. გიგა ხვდებოდა რა შეიძლებოდა მოყოლოდა მათ საუბარს, მითუმეტეს ლექსო მისი ბავშვობის ძმაკაცი იყო და შაკოსაც კარგად ცნობდა, ხვდებოდა რომ ნუკრი განწირული იყო, მითუმეტეს ლექსომ დასმულ კითხვაზე პასუხი ვერ მიიღო.
ლექსო: ეს უკვე განაჩენია! ხმა ამოიღე ნაბოზარო! ტელეფონში კარგად გაყვიროდი! შენი... ლექსომ კბილები გააღრჭიალა და ნუკრისკენ გაიწია, თუმცა გიგამ შეძლო მისი შეჩერება. ნუკრი კი შიშისგან ოთახის მეორე კუთხეში ატუზულიყო და მთლიანად გაფითრებულიყო.
გიგა: ლექსო ძმობას გაფიცებ არ არის საჭირო ეს ამბავი. ნუკრის მე მივხედავ, ამას გარდა ერთი დიდი პრობლემა გვაქ მოსაგვარებელი, თეო უნდა დავაბრუნოთ, თან ეს იმის ფონზე, რომ საქმეში ძაღლები არიან ჩარეულნი.
და კიდევ ერთი იცოდე! შენ. რომ არ მოსულიყავი და შენ ადგილას ვინც არ უნდა ყოფილიყო, ამას მაინც ესე ვიზამდი... გოგო ყველა ვარიანტში დაბრუნდებოდა!
ლექსო: შენ ცალკე მოგიწევს იმის ახსნა ამ ისტორიში როგორ აღმოჩნდი!
გიგა: მაგას მე და შენ ერთმანეთში გავარკვევთ ლექსო!
შაკო: ნუკრის რა ვუყოთ? მემგონი უკვე ზედმეტია მისი აქ ყოფნა
გიგა: ნუკრი სახლიდან გადით, ბიჭებიც გაიყოლე და შენთან ადით, მოგვიანებით მეთვითონ დაგიკავშირდებით.
ახლა კი შაკო თქვენ მომისმინეთ: მკლედ ძაღლები რა დროს გამოჩნდებიან აზრზე არ ვარ, გოგო კი როგორმე წყნარად უნდა დავაბრუნოთ სახლში.
შაკო: იასნა
გიგა: რაც შემეხება მე...
გიგა ამ ისტორიაში სუფთა იყო, ამაში არც ლექსოს და არც შაკოს ეჭვი არ ეპარებოდთ. რაც შეეხება მის ამ ისტორიაში ჩაბმას ყველფერი შემდეგნაირად მოხდა: ლექსოსა და ნუკრის სატელეფონო საუბრის შემდეგ ნუკრი ცოტა დაშინდა, ამას მოყვა შაკოს მეორე ზარი და ნუკრის თანხმობდა შეხვედრაზე. შეშინებულმა ნუკრიმ ვერ გაბედა მარტო სტრელზე წასვლა, არც არავინ ეგულებოდა თავის გარშემო გამყოლი, მიუხედავად იმის, რომ გოგო ოთხმა მოიტაცეს და გადაწყვიტა გიგას დაკავშირებოდა, რომელიც იმ დროისთვის აზრზე არ იყო რა ხდებოდა. როცა გიგა სიტუაციაში გაერკვა, ნუკრის გოგოს დაბრუნება მოსთხოვა, სწორედ ამას გულისხმობდა გიგა ლექსოსთვის ნათქვამ სიტყვებში, რომ გოგო ლექსოს გარეშეც დაბრუნდებოდა, მაგრამ შეხვედრა რომელზეც ნუკრის დაბრო ქონდა მიცემული, უნდა შემდგარიყო, სადაც გიგა მარტო აპირებდა წასვლას.
შაკო: ყველაფერი იასნა ძმა, შენში ეჭვი არც შეგვიტანია. კარგი ლექსო თეოს მიხედე მიდი და გავედით, მოვკლათ ეს საქმე
ლექსო დაიძრა თეოსკენ, რომელიც გვერძე ოთახში იწვა და მათი საუბარი ესმოდა. მართალია გაურკვევლად, მაგრამ მაშინვე მიხვდა, რომ ლექსო ის პიროვება იყო, რომელიც სკაიპში თავისივე ინიციატივით გაიცნო და შემდგომ ისე მოხდა, რომ ლექსომ სიყვარულიც კი არუხსნა. ერთი პერიოდი დაუჯერებლად მიაჩნდა, მაგრამ გარკვეული დროის შემდეგ მიხვდა, რომ ლექსოს მართლაც უყვარდა იგი.
ახლა კი... ახლა კი ლექსო მის წასაყვანად, გასათავისუფლებლად მოსულიყო.
ლექსო შევიდა ოთახში და თეოს წყნარი ხმით უთხრა: თეო დაწყნარდი, შენს სახლში დასაბრუნებლად მოვედი, გთხოვ დაწყნარდე, ყველაფერი დამთავრდა.
ლექსო იმასაც ვერ ხვდებოდა თეომ იცნო თუ არა იგი, მას ხომ მხოლოდ ლექსოს რამოდენიმე ფოტო ქონდა ნანახი.
ლექსომ ხელები შეუხსნა და წამოდგომაში დაეხმარა. თეოს უნდოდა ეთქვა, რომ იცნო და ყველაფერს ხვდებოდა, მაგრამ ვერ შეძლო.
ლექსო, თეო და გიგა ეზოში ჩავიდნენ.
დათოს მანქანაში ლქესო, თეო და ლუკა ჩასხდნენ, შაკო და გიგა კი გიგას მანქანით უკან მიყვნენ მათ. რამოდენიმე წუთში დათოს მობილური აწკრიალდა
დათო: ჰა ლექსო უპასუხე, იმ შენი ძმაკაცის ნომერია
ლექსო: ჰოუ
გიგა: რას აპირებ? ესე პირდაპირ ვერ მივალთ
ლექსო: ხო ვიცი, ცოტა ახლოს მივიდეთ და იქ გეტყვი რა
გიგა: კარგი
დათკა მანქანა ახლოს არ მიიყვანო კორპუსთან, სადმე სიახლოვეს გააჩერე, შენ კიდე ლუკა ზაურას დაურეკე ძმობას გაფიცებ
ლუკა: დილის ხუთი საათია შეჩემა
ლექსო: დაიკიდე რა, თუ ჩართული აქ მობი გავაგვიძოთ
ლუკა: O K
თეოს გადაღლილობა და შიში დატყობოდა სახეზე, მანქანაში ჩაეძინა კიდეც. თავი ლექსოს მხარზე ედო, ლექსო მის ყოველ ამოსუნქვას გრძონდა, იმ მომენტში მასზე ბედნიერი კაცი არ იყო, თუმცა ჯერ ვერ ხვდებოდა წინ რა ელოდა, მის მკლავებ ქვეშ ხომ მისთვის უსაყვარლეს ადამიანს ეძინა, სახეში შესცქეროდა და თმის ბოლოებზე ეფერებოდა. ამ განცხრომაში იყო ლექსო, როდესაც ლუკას ბოხმა ხმამ გამოაფხიზლა და რეალობას დაუბრუნა მისი გონება.
ლუკა: ზაურ გაგაღვიძეთ?
ზაური: რომელი ხარ? იკითხა ნამძინარევი ხმით
ლუკა: ლუკა ვარ, გუშინ გავიცანით ერთმანეთი...
ზაური: ხო, ხო... რა ხდება მშვიდობა?
ლუკა: კი ძმა. შენი დახმარება გვჭირდება, შეძლებ სახლიდნ გამოსვლას?
ზაური: ვიზამ რამეს, სადა ხართ?
ლუკა: ნაკადულის ქუჩის კუთხეში
ზაური: ათ წუთში მანდ ვარ
ლუკა: კარგი გელოდებით
ზაური: თეო?
ლუკა: აქ არის ჩვენთან
ზაური: კარგი, კარგი ვიცმევ და მანდ ვარ
დათქმულ დროს ზაური დათქულ ადგილას იყო.
ზდაროვათ ბიჭებს, სკამზე მჯდომთ მიესალმა ზაური
გაუმარჯოს
ზაური: სად არის თეო? თქვენ როგორ ხართ? მორჩა ყველაფერი? აჩქარდა ზაური
ლექსო: კი ზაურ, კი, შენ დაწყნარდი, თეო მანქანაშია, ჩაეძინა. მოკლედ ზაურ, გოგო მე და შენ სახლამდე უნდა ავიყვანოთ.
ზაური: ხო, მარამ აქ საძაღლეთია. შენი გამოჩენა და...
ლექსო: მე რა შუაში ვარ? აღარ აცალა ლექსომ დამთავრება
ზაური: მოკლედ, ყველამ გაიგო რომ თქვენ საქმეში ხართ. ძაღლების გარდა თეოს ნათესავი გამოჩნდა და გეძებს, ვიღც ძველები ჩარია, მოკლედ შენზე აქვთ ეჭვი.
ლექსო: ვახ ბლიად! ძველები არ არის პრობლემა, გაიასნდება, ძაღლებს კი... ჰმ ბლიად!
ზური: ხო მაგრამ მარტო სახელი ფიგურირეს შენი, პიროვნულად ან ფიზიკურად ვერ გცნობენ, ყოველ შემთხვევაში ესე ვიცი მე.
ლექსო: სახლში არიან ეხლა მენტები?
ზაური: ამჟამად არამგონია, მაგრამ სადმე სიახლოვეს იქნებიან უეჭველი
ლექსო: კაროჩე ავედით მე და შენ ზურ
შაკო: იქნებ არ ღირდეს? დაფიქრდი ლექსო! ჩაერთო შაკო
გიგა: ხო რა ზაური აიყვანს გოგოს მარტო
ლექსო: არა, არა წავედით ზაურ!
ბიჭები კარგად ცნობდნენ ლექსოს და მისი ხასიათიც იცოდნენ, ერთს რომ იტყოდა ბოლომდე არ შეცვლიდა ამ სიტყვას, ხელიც აღარ შეუშალეს და გაყოლა დააპირეს.
ლექსო: გიგა ძმაო დაფიქრდი ამდენი, რომ ავალთ უკვე თვალში საცემი ვართ და ეჭვიც გაღვივდება. იმ ნათესავს ვნახავ, ვინ ძველები ჩარია გავარკვევ და აქ ვარ რა.
ლექსო მანქანისკენ დაიძრა, სადაც თეოს ეძინა და გაღვიძება სცადა.
თეო, თეოო გაიღვიძე სახლში ავიდეთ
თეომ შეშინებულმა გაახილა თვალები და დაფრთხა.

თეო: სად ვარ? შენ? შენ? ლექსო?..
ლექსო: კი თეო, მე ვარ, ოღონდ დაწყნარდი, მე არაფერ შუაში არ ვარ, თუმცა რა მნიშვნელობა აქ ხუთ წუთში სახლში იქნები. ლექსო მისკენ დაიხარა რათა გადმოსვლაში დახმარებოდა.
თეო: ვიციიი, ვიცი რომ არაფერ შუაში არ ხარ. ჩუმად ჩაილუღლუღა თეომ
ლექსო: ნუ ტირი გთხოვ, დაწყნარდი მორჩა ყველაფერი და ნელი ნაბიჯებით სადარბაზოს კიბეებს აუყვნენ.
ზურმა ორი წუთით ადრე ოჯახი გააფრთხილა და სიტუაცია ორიოდე სიტყვით აუხსნა.
მშობლების დანახვაზე თეო გაიქცა მათკენ და ჩაეხუტა, იქვე იყო თეოს პატარა დაც, ყველანი ბედნიერები იყვნენ. იყო კითხვების ზღვა ვინ? ხომ არაფერი დაუშავებიათ? ის ბიჭი ვინ არის? და ასე შემდეგ.
ოჯახს მოსვენება ჭირდებოდა და ახლობლები, მეზობლები, ნათესავები ნელ-ნელა შეთხელდნენ და ოჯახი მარტო დატივეს, თუმცა ხალხის სიმრავლე მაინც იმჩნეოდა.
ლექსო იქვე კარებთან, კიბეებზე იდგა და თეოს ნათესავს და ვიღაც ასაკოვან, ჭაღარა კაცს ესაუბრებოდა. კაცმა ერი კითხვა დაუსვა ლექსოს: მე რაღაც-რაღაცეები გავარკვიე ლექსო და ისიც ვიცი შენ თავში არ ედექი ამ საქმე, უფრო მეტიც გოგო შენ დააბრუნე, მაგრამ დღეს დაღლილი ხარ გეტყობა, ხვალ კი ყველაფრის ახსნა მოგიწევს, რა და როგორ იყო, მოსულა ლექსო? მშვიდი კილოთი იკითხა მამაკაცმა.
ლექსო: რაზეა ლაპარაკი, ხვალ შეგეხმიანებით, კაი ხალხთან ლაპარაკს რა ჯობია. შენ კიდე ბიჭი მომხედე! იაზვურად შეძახა ლექსომ თეოს ნათესავს., რომელთანაც ხუთიოდე წუთის წინ პატარა სპორი მოხდა. ერთი იცოდე: სანამ შენ აქ იჯექი, ყავას სვამდი და ვალერიანის წვეთებს ყლაპავდი, ამ საქმეზე მე დავრბოდი და შენი სალაპარაკო აქ მკვდარია, გაიგე ბიჭი?
ბიჭი გაცხარდა, თუმცა ჭაღარა კაცმა შეძლო მისი შეკავება, ლექსოს კი ზაური იჭერდა და სიტუაციაც განიმუხტა.
ამ ხმურზე მენტებიც გამოჩნდნენ, რომელთაც უკვე ჰქონდათ გარკვეული ინფორმაცია ლექსოზე და სწორედ იგი მიაჩნდათ დამნაშავეთ. კიდევ ორიოდე წუთიც და ლექსოს ხელბორკილები ედო. ამ ყველაფერს კი თეო ხედავდა და რაღაცაზე ჩაფიქრებულიყო, უცბად მოსწყდა ადგილს ლექსოს ჩაეხუტა და ტირლი დაიწყო, ძლივს დააშორეს წყვილი ერთმანეთს, აღელვებისაგან ცრემლი ლექსოსაც მოადგა. როგორც იქნა ლექსო და თეო ერთმანეთს დააშორეს. ლექსოს გარდა ვერავინ ვერ ხვდებოდა რამ გამოიწვია თეოს ასეთი რეაქცია. საქმე კი შემდგომში მდგომარეობდა: მანქანაში თეომ რამოდენიმეჯერ შენიშნა ლექსოს ქამარში გარჭობილი პისტოლეტი, ხოლო სანამ ხალხი მათ განცალკევებას ცდილობდა, თეომ პისტოლეტი ამოაცალა ლექსოს და ხალათის ქვეშ დამალა და რბილად რომ ვთქვათ გადაარჩინა იგი.
ლექსო დაიჭირეს. ვერავინ ვერ შეძლო მისი სიმათლის დამტკიცება. ვერც ლექსოს ოჯახმა და ადვოკატებმა, ვერც ძმაკაცებმა, ვერც თეომ და ვერც მისმა ოჯახმა. ყველა სამხილი მის წინააღმდეგ მეტყველებდა.
სასამართლომ განაჩენი გამოიტანა და ლექსოს ხუთი წლით თავისუფლების აღკვეთა შეუფარდა.
ადამიანის გატაცებისთვის მართალია ეს მცირე სასჯელი იყო, მაგრამ საქმეს ხომ მომჩივანი არ ყავდა, უფრო მეტიც დაზარალებული ლექსოს სასარგებლოდ იძლეოდა ჩვენებას.
ყველასათვის ნათელი გახდა, რომ ვიღაცას ზემდგომი ეშელონებიდან ამ საქმის განვითარება ესე აწყობდა და ვერანაირი სიმართლე ვერ დაუდგებოდა მათ გაცემულ ბრძანებას წინ.
არ არის ეგ ბიჭი ციხისთვის! ძალიან მგრძნობიარეა! ნერვიულია! კომფლიქტური! რაიმე შარს გადაეყრება! ესე ფიქრობდა ყველა ვინც კი ლექსოს იცნობდა.
თეო, შაკო, ლუკა, გიგა, დათო და ლექსოს ძმა ხშირად აკითხავდნენ ხოლმე მას, ხშირად კვირაში ორჯერ, სამჯერაც კი. უყვებოდნენ უბნის ამბებს და ცდილობდნენ როგორმე შეემსუბუქებინათ მისთვის, თავისუფლების დაკარგვით გამოწვეული ეს ტანჯვა.
როგორც წესი ბოლო თხუტმეტი წუთი ბიჭები თეოს და ლექსოს მარტოს ტოვებდნენ ხოლმე სასაუბროდ. საუბრობდნენ ყველაფერზე: წარსულზე, იხსენებდნენ როგორ გაიცნეს ერთმანეთი სკაიპში, საუბრობდნენ მომავალზე, თუ როგორ მოიქცეოდნენ ლექსოს გათავისუფლების შემდგომ, საუბრობდნენ თეოს ცხოვრებაზე, თუ როგორ სწავლობდა იგი სკოლაში., მეთერთმეტე კლასს ამთავრებდა თეო და აბიტურიენტი იყო. ლექსო ყველაზე მეტად მათ ურთიერთობაზე საუბარს არიდებდა თავს, რამდენი თეო მათ ურთიერთობაზე ამოიღებდა ხმას, იმდენი ლექსო პასუხობდა: თეო მე შენ მიყვარდი, მაგრამ მაშინ თავისუფალი ვიყავი, ეხლა კი უბრალოდ კარგი მეგობრები ვართ, აი გარეთ რომ გამოვალ მერე, პაემანზეც დაგპატიჟებ თუ რათქმა უნდა თვისუფალი იქნები და ესე ხუმრობაში გადაყავდა თემა, რადგან ლექსოს არ სურდა თეოს თავი დამნაშავედ ეგრძნო.
ბიჭები გარედან ყველაფერს ცდილობდნენ იმისთვის,რომ ლექსოს შიგნით პრობლემები არ შექმნოდა. კამერის მაყურებელი გიგას ძმაკაცი აღმოჩნდა და ისიც საქმის კურსში ჩააყენეს. წესით და რიგით ლექსოს არანაირი პრობლემა არ უნდა შექმნოდა, თუმცა რამოდენიმე შეხვედრაზე იგი მაინც ჩალურჯებული თვალით გამოცხადდა, რაც ხოლოდ მისი ტემპერამენტის და მძიმე ხასიათის დამსახურება იყო.
რაც შეეხება ნუკრის, ბიჭები მის მოსაძებნად ძალ-ღონეს არ იშურებდნენ, ლექსო ხომ სწორედ ნუკრის დანაშაულის გამო იხდიდა სასჯელს. თუმცა ნუკრიმ მოასწრო გაუჩინარება და მისი ასავალ-დასავალი იმ დღის მერე არავინ იცოდა.
რაც შეეხება ლექსოს საიდუმლოებებით მოცულ სასჯელს, ვერავინ ვერ შეძლო ბოლომე იმის გარკვევა, თუ რისთვის ან ვისი ბრძანებით იჯდა იგი ციხეში. საქმე დახურულად გამოცხადდა, ლექსოს კი ხუთი წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა.
ლექსოს დაპატიმრებიდან რამოდენიმე თვის თავზე, ლექსოს ადვოკატმა ერთი მეტად დამაფიქრებელი ინფორმაცია აცნობდა ლექსოს ოჯახს და ახლობლებს, რომელიც უკვე ნათელს ფენდა საქმეს... ლაპარაკი იყო იმჯამინდელი შ.ს. მინისტრის მოადგილე ვინმე ლადო ახალაიაზე, რომელიც ადვოკატის მტკიცებით ნუკრის ბიძა უნდა ყოფილიყო...

Appo
პეტრე მაგარი კაცია თავისნაირების შეგროვება თუ შეძლო მაგასაც ხომ მონდომება უნდა.

kiss sky
თუმცა სულ ფიფქების სუნი იგრძნობა ირგვლივ, მაგრამ მაინც ძალიან თბილი ჩანახატია

ashley judd
ოკ

ElGeorgia

აჰა მოინდომა და გააკეთა
მერე ბოლოში დეტალურად არაა ჩანახატები გაკეთებული არა და იქ უნდა ამეღნიშნა რომ ბოლოს უკვე აღარ იყვნენ ისეთი ზარმაცები და საერთოდაც დიდი სიამოვნებით დავწერდი ყველა აბზაცს ვრცლად, პროსტა ბევრი გამოდიოდა და ბევრ დროს წაიღებდა

ეს ჩემი ბოლო ნოველაა ლეონარდ ფორდი (post #17861883)

მეპოსტვინება და ვპოსტამ


ჰოდა ეგრეეეეე... ხო შეიძლება ორიოდე სიტყვა დავწერო? ვითომ მოთხრობასა ვწერ..
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი მე. მე იყო, იყო, იყო, და იყვნენ სხვებიც. მეს უყვარდა ყველა - კეთილი იყო ბალღობიდანვე.
ეხლა რაც შეეხება საქმეს. ანუ, როგორა ვთქვა,....მ მ მ მ...მე მინდა მალე მნახო.
არააა. არა! მე მინდა მალე მაკოცო ...
არაა, არც ეს
რას ვამბობდი?! ესეიგი,
ესეთია იგი.
იგი კი არა, ეს ნოველა ))

პირველად ვდებ აქ ჩემს მოთხრობას 5მდე ადამაინს წავაკითხე და ასე მგონია უკვე ყველამ ნახა და თითქოს თქვენც წაიკითხეთ უკვე

მოკლედ ვდებ...
ერთი სევდიანი მოგონება



ვერ ვიტან ხმაურიან საათებს. საათებს ყოველი წამის ხმა რომ გესმის... ტუკ ტუკ ტუკ ტუკ... ერთი ორი სამი ოთხი ხუთი... გრძნობ როგორ გეცლება დრო, როგორ გადის ყოველი წამი, როგორ გეპარება და გენანება... ღამდება, მერე ისევ თენდება და ღამდება. გინდა დაიჭირო, გინდა შეცვალო ყოველი ის წამი საათები, რომ იპარავენ. გინდა დაბრუნდეს ბავშვობიდან მიმო, შენი საყვარელი მიმოზა, რომელიც არც ბებო იყო, არც დეიდა, არც ნათესავი, მაგრამ ერთ-ერთი ყველაზე ძვირფასი ადამიანი შენი ცხოვრებიდან. ახლა ყვითელი მიმოზების ცქერა გახსენებს მიმოს, ყველაზე თბილს, ყველაზე ღიმილიანს... ჩემი ძველი ეზოც, ის პატარა პადვალი სახლიც სადაც მიმო ცხოვრობდა...

ხალხს ლამაზი ისტორიების მოსმენა უყვარს, ლამაზი ხალხით... ჩემი მიმო არც ლამაზი იქნებოდა თქვენთვის და არც ჩემდამი მისი მოგონებაა ლამაზი ისტორია... ამ მოგონებას სევდა ათბობს... და მიმო ყველაზე, ყველაზე ლამაზია ჩემთვის...

მიმოს ნათესავები ყავდა მოსკოვში, ლენა ბებოსთან ბებიაჩემთან ამოსვლა სულ ანუ ყოველ დღე ყავაზე რცხვენოდა და... არც ტელეფონი ქონდა მიმოს მაშინ...
-მიმოზა, მიმოზა მოსკოვია
დაუძახებდა თურმე ჩემი ნამდვილი ლენა ბებია ფანჯრიდან(დედაჩემის დედა), რომ ამოეტყუებინათ ერთ-ერთი ხერხი იყო.
და ამორბოდა მიმოზა, ეცემოდა ტელეფონს “ალიო ალიო” და ტელეფონი ნანატრი ხმების მაგივრად ყველასთვის ნაცნობი ხერხით დუმდა... ტუ ტუ ტუ... ახლა კი ხვდებოდა მიმო, რა მწარედ მოატყუეს ტკბილი და ცხელი ფინჯანი ყავისთვის... და ხვდებოდა იქვე შეკრებილი საზოგადოება-სამეზობლო, როგორც იციან ხოლმე ბათუმში ახლაც “კოფეს” დასალევად ყოველ დილით...

მერე ბებო გარდაიცვალა, ისე რომ მე ბებო არც მახსოვს და რომ არა მიმო ალბათ ვერასოდეს ვიგრძნობდი ამდენ სითბოს. მიმოსთან დავრჩენილვარ კიდეც ღამე, ერთხელ მისი დიდი ლოგინის ქვეშ პატარა სათამაშო გადამივარდა და ვერ ვიპოვეთ და წლების მერე ბათუმში, რომ ჩავედი, მიმომ დამახვედრა, უპოვია შემთხვევით... ისე გამიხარდა თითქოს იმ დიდ საათს, რომელიც ახლაც დამწკაპუნებს თავზე, ერთი ისარი მოვატეხე და შევაფერხე....

მიმო იყო ის ადამიანი, რომელსაც მე ყველაფერს ვუზიარებდი, ჩემი საიდუმლოებები იცოდა... პატარა ბავშვური სიყვარულით, რომ ვიყავი ანთებული ისიც... მაშინ თითქოს ვგრძნობდი, რაღაცას ვგრძნობდი, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი... არვიცი რატომ და როგორ იცვლებიან ადამიანები ესე... მახსოვს ერთხელ “მორვაგზალთან” საღამო ხანს გავისერინეთ მე და მიმომ და ვტიროდი... ჩემს ოჯახში რიგით კიდევ ერთი ჩხუბი მოხდა... მიმომ დამამშვიდა, მითანაგრძნო... ვგრძნობდი, რომ რაც მეტ დროს მპარავდა საათი, რაღაცა იცვლებოდა, ჩემს ოჯახში იცვლებოდა და ჩემი სულიც იწნიხებოდა, რომ შეცვლილიყო, მე კი მედგრად ვუწევდი წინააღმდეგობას... ეს წამები ადამიანებს ძალიან ცვლიან... ადამიანები უცხოვდებიან, ბოროტდებიან, ჩხუბობენ და ცხოვრებისეულ წვირლმანებში კარგავენ რაღაც ფასეულს. თავიდან რაღაც ძალიან კარგი ჩადეს ჩემში და მერე თითქოს ამის ამოგლეჯას ცდილობდნენ სულიდან. უცნაურია, რომ ერთი სახლის კედლები ამდენს იტევს... იმ დროს, როცა მიუხედავად დიდი სიდუხჭირისა და იმ საშინელი დროისა, რომელიც მაშინ საქართველოში იდგა სახლში სითბო იყო, ტკბილი ყავა და მუსააფი და რაც მთავარია მხოლოდ ფიზიკური კი არა ულევი სითბო გულებში... და ამ დროსაც იტევს... იცით ჩემს ძველ სახლში კედლებს ყური, რომ მიადოთ იმ დღევანდელ ჭიქების წკარუნს, კოვზის რახარუხს ჭიქაში, ხმამაღალ საუბარს და კისკისსაც გაიგონებთ მიმოს და ლენა ბებოს ხმასაც... უახლოესი დროის ხმის მოსმენა თუ მოგინდებათ კედელზე მიდებული ყური გულს გაგიცივებთ, რაღაც შეიცვალა...

მე თბილისში გადავედი, მაგრამ ზაფხულობით მაინც ჩამოვდიოდი და სიყვარული არ გამნელებია მიმოსდამი... მერე ბიძაჩემმა თავისი მეორე ნახევარი იპოვა და აი ამ დროს კი ბევრი რამ შეიცვალა. ჩვენი კედლის მეზობლები არასოდეს გამოირჩეოდნენ ჩვენთან მეგობრობით, მერე სიტუაცია შეიცვალა... იმათ კარგი სამსახური ჰქონდათ და ახლაც აქვთ, სამაგალითო თუ თითით საჩვენებელი ოჯახი და ვინ იყო ამ დროს მიმო?! მიმოს სიდუხჭირის გამო იქვე პატარა მაგიდა გაჰქონა, “სემიჩკებს”, სიგარეტებს, “კევებს” და მობილურის ბარათებს ყიდდა სიცივეში, სითბოში სიცხეში, წვიმაში, თოვლში, ქარში, სიბნელეში... მას უკვე აღარ ეძახოდნენ ჩვენთან ყავაზე, მე ჩავდიოდი ხოლმე, ზაფხულობით როცა ბათუმში ვიყავი და ბევრს ვსაუბრობდით... აწყენინეს კიდეც მიმოს... მაგრამ ჩემი ოჯახისთვის მიმო ვინ იყო?! არც არავინ მგონი... სისხლით დანათესავებული დავიცავით და მიმოს აღარავინ ეპატიჟებოდა ჩვენთან... ავად იყო, იმიტომაც არ ყავდა საკუთარი შვილი და არ ეშვებოდა ეს ავადმყოფობა მთელი ცხოვრების მანძილზე და მაგ ავადმყოფობამ გაიყოლა კიდეც ჩემი მიმო... მაგრამ ყველაზე თბილის და ყველაზე ღიმილიანის გულში სად ქონდა გაბრაზებას, ბოღმას, დარდს ან შურს ადგილი, ოჯახის ახალ შემატებული წევრებისთვისაც კი არ მოუკლია ის მზურნველობა, რაც მას შეეძლო. ავადმყოფი და ტკივილებით დატანჯული, ისე რომ არავისთვის უთქვამს, რომ ფიზიკურად ტკიოდა ყველა დღე მძიმე “კალიასკის” ატანა ჩამოტანაში ეხმარებოდა, ბავშვს ეთამაშებოდა, ეზოში თვალყურს ადევნებდა, მასაც კი გაყავდა, მაგრამ ის “კოფეზე” დასაპატიჟებელთა სიაში მაინც არ ეწერებოდა. “კოფეზე” ახლა სხვა ხალხი იკრიბება და სიცილ-კისკისის მაგივრად უფრო ლანძღვა გინებას გაიგონებთ სხვა მეზობლებისას... ახლა ელიტრული დახვეწილი ყავის ფინჯნების რაკარუკი ისმის და არა ძველი ზოგი ყურმოტეხილი ფინჯნისა...

გარეთ ციოდა თუ ცხელოდა, წვიმდა თუ მზე ანათებდა გარეთ იყო მიმო და რაღაცეებს ყიდდა... მე ახლაც მტანჯავს ეს კითხვა და ეს არამარტო ჩემს სისხლით ნათესაობით განმტკიცებულ წრეში ხდება, არამედ თქვენთანაც მკითხველო... ან თქვენ ექცევით ეგრე ან თქვენ გექცევიან... სულ მიკვირდა, როცა ვიღაცა გავლენიან და ცნობილ ოჯახთან სტუმრად წასასვლელად გამომპრანჭავდა დედა, რატომ ვყიდულობდით ძვირფას საჩუქრებს მათთვის ვისაც არ ჭირდებოდა და ოჯახის ღარიბი მეგობრებისთვის კი გადმოვაწყობთ ხოლმე ნახმარ ტანსაცმელებს და ნახმარ რაღაც-რუღაცეებს, ზედმეტ უსარგებლო ნივთებს ან ვყიდულობთ შედარებით ნაკლეფასიან საჩუქრებს. განა იმათ უფრო ჭირდებათ ძვირფასი საჩუქრები, ვისაც არ აკლია არაფერი, რომ იყიდოს ამ ჩვენ საჩუქრებზე ასჯერ უფრო უკეთესი თუ იმათ ვისაც არ შეუძლიათ ესენი იყიდონ... მე ყოველთვის ვეკითხები ჩემს თავს, რატომ აჩუქეს მიმოს ნახმარი “კურტკა” და სხვასთან გავლელნიან ოჯახში წასასვლელად, რომ მოვემზადეთ ისეთი კონიაკით და ტკბილეულით წავედით, რომ ორ ესეთ ახალ “კურტკას” იყიდდა ეს კონიაკი და “ბამბანერკა”?!

ტელეფონმა დარეკა მახსოვს... დედაჩემის შეშფოთებული ხმა იყო... მიმო გამხდარა ავად... თბილისში ონკოლიგურში იწვა... აზოტიც მომატებული ქონდა სისხლში და გასიებული იყო, თუმცა მედიცინაში კარგად ვერ ვერკვევი და ეს არვიცი რატომ, თუმცა რა მნიშმვნელობა აქვს, მიმო ცუდად იყო...
სექტემბერი იწურებოდა, თბილი სექტემბერი იყო და ის დრო იყო ჯერ კიდევ აცივებას, რომ იწყებდა... დავურეკეთ და მოვალთო მიმოს ნათესავებს ვუთხარით... მიმოს არ უნდოდა ესეთი გვენახა, გასიებული... რცხვენოდა... და ხვალ მოვიდნენო დაიბარა... არადა დრო არსად გვციდიდა... ექიმებმა თქვეს დიდი დრო აღარ დარჩა და აზრი არ აქვს არაფერსო... შეიძლებოდა ბათუმში გადაეყვანათ და იქ მერე მე ვეღარ წავიდოდი და ვეღარ ვნახავდი და იმ საღამოს მე დედაჩემი და მამაჩემი წავედით სანახავად... საღამო იყო და ძლივს მივასწარით, იმიტომ რომ მალე ნახვის საათები მთავრდებოდა და მერე შესვლა იქნებოდა აკრძალული... არ უნდოდა მიმოს მენახა ამ მდოგმარეობაში, მაგრამ რომ მივედი გაუხარდა... ცრემლებიც კი წამოუვიდა მაგრამ მალევე მოიშორა, რომ არ დამენახა... კარგად იქნები მიმო მეთქი, აი ნახავ კარგად იქნები მეთქი... და ჩავეხუტე... მამამ მერე ფული აჩუქა... იმასაც კი არ ართმევდა... ამ ფულმა მხოლოდ ბოლო რამდენიმე დღე გახადა გასაძლისი, ფიზიკურად გასაძლისი, არადა მიმოს სულიერი გამძლეობა ჭირდებოდა არა მხოლოდ სიცოცხლის ბოლო მომენტებში არამედ მაშინ იქ იმ სიცივეში “სემიჩკას”, რომ ყიდდა... ენაცალოს მიმოზაო მითრხა და ჩამეხუტა წამოსვლის წინ... მერე ბათუმში წაიყვანეს მიმო და მალეც გარდაიცვალა იმ პადვალის სახლში და მის მშობლიურ სოფელში დაკრძალეს...

არვიცი რა გვემართება ადამაინებს და რატომ ვიქცევით ასე... რა იცვლება ჩვენში ამ საათის წკაპწაკუპისას... დარწმუნებული ვარ ბევრი ვინც ამას წაიკითხავს მოქცეულა ასე... იცით ხმის არ ამოღებაც დანაშაულია... თანამონაწილეობაა და მე ძალიან ვწუხვარ, რომ მათ რიცხვებში მეც ვარ... მტკივა ეს მოგონება, გულს ტკივა... დავექაჩებოდი იმ დიდ საათს გადავატრიალებდი ისრებს, რომ მიმოს კიდევ ერთხელ მოვხვეოდი და კიდევ ერთხელ გამეგონა ენაცალოს მიმოზაო, მაგრამ დროს უკან ვერ დავაბრუნებ და რომც დამებრუნებინა ამით მე ჩემს საქციელს ვერ გამოვასწორებდი. მე მინდოდა მკითხველი, ბათუმში იმ პატარა სახლში, იმ პატარა ეზოში, იმ დროში დამებრუნებინა და საშუალება მიმეცა იქ შეეხედა და მერე შეეფასებინა... არვიცი რამდენად გამომივიდა, მაგრამ მინდოდა მეთქვა, რომ მიმო იყო ადამიანი, რომელმაც ჩემი ცხოვრება გაალამაზა, გააფერადა და გაათბო... რომ შეიძლება ის აღარავის დაამახსოვრდეს, მაგრამ ის მუდამ არის ჩემს გულში და მუდამ მახსოვს... მინდოდა მეთქვა, რომ ადამიანებზე გაწეული ამაგი, მათთვის გადაცემული სითბო და მათი სიყვარული ყველაზე დიდი გმირობაა, რაც კი შეუძლია ადამიანს გაწიოს. ეს რეალური ისტორიაა, მე სახელიც კი არ შემიცვლია, იქ ბათუმში პადვალში მოწყობილ სახლში ერთი გმირი ცხოვრობდა, თქვენ მისი არსებობა არ იცოდით და ჩემს გულში კი მუდამ ცოცხლობს და იცოხლებს სანამ მე ვცოცხლობ. და თქვენს ირგვლივაც ძალიან ბევრი დაუფასებელი გმირია...
........
საათი კი ისევ წკაპუნობს, უკვე მერამდენე საათია, რომლიც ვიყიდე, თითქოს უხმაურო, მაგრამ ღამის სიჩუმეში კარგად ისმის მაინც საათის მექანიზმის გულის ხმაური, ძალიან მცირედ ისმის წამების გასვლის დრო, მაგრამ მაინც ისმის. ისეთი საათი რომ ვნახო, რომლიდანაც არაფერი ისმის, მე ხომ ვიცი, რომ შიგნით სადღაც ჩუმად მაინც წკაპუნობს. დროის გასვლას მამცნობს... მეჩქარება, ძალიან მეჩქარება... მაგრამ მაინც უნდა იხმაუროს საათმა, რომ გაგახსენოთ, რომ მალე ვიღაცას მოგტაცებთ და აი ასე ჩემსავით ვერაფერს ვერ მოასწრებთ, მონანიებას ვერ მოასწრებთ და გულში სევდას და დარდს დაგიტოვებთ...
ძალიან მეჩქარება...

Kaifistka

მიმო უფრო გენატრება თუ შენი ბავშობა?
თუმცა ეს შეიძლება ერთი და იგივეა.

Appo

მომეწონა შენი მოთხრობა. კაი იყო....