თუ მანახებ სადაც ვთქვი ყველას ეხება მეთქი,
ამ წიგნს ზეპირად ვისწავლი და ჩაგაბარებ
ისევ იგივე პოზიციის ხიბლში ხარ რაც ზემოთ დავწერე:
მონიშნე ის და გაიგე ისე, რაც და როგორც გაწყობდა...
ადამიანმა მკითხა ასეთი რამ:
ჩემთვის არასაკმარისად კარგი ტიპია,
შეიძლება ბოლომდე ცუდი და გათახსირებული კიდე არ იყოს...
ერთი პაცანი ტიპია, რომელსაც სწავლა ეზარება და რომელიც კვარტალში ერთხელ ხვდება რომ ოჯახის წევრები უყვარს.
სამაგიეროდ ყოველდღე ხვდება რა მთხლეა მისი რუმმეითი გამოქლიავებული ვიღაც ტიპი
და მთელი წიგნი მიდის იმ კვრატალში ერთხელ მიხვედრილზე და მონატრებულ ოჯახაზე საუბრით გამოწვეული კათარზისით ტკბობა. და ზოგს ამაზე გული უჩუყდება. ყოველ მეორე თავში ვითომ ბავშვის ენით ნათქვამი დიდი პროტესტი და
გამოგონილი ტრალალა...
უბრალოდ დარმაედი ტიპის ტვინით...
რარაც ადამიანური სიყვარული მასში არის, ბაზარი არაა,
მაგრამ იმის თქმა რომ ჰოლდენი თაობების სათქმელს ამბობს და ბლა ბლა _ ჩემთვის სასაცილოა : )
შეიძლება წერის მანერა, მთავარი გმირის მიერ რაღაცეების გახსენებები, მწერლის მიერ შედარებების და ტონკი ჩარტყმების ტექნიკა და მსგავსი რაღაცეები მართლა კარგი აქვს სელემნჯერს (თუ სულ არა ხანდახან მაინც),
მაგრამ ეს ხომ არ ნიშნავს რომ ნაწარმოები მაგარია. ნაწარმოებზე და მთავარ გმირზე მაქვს საუბარი ერთიანობაში,
და არა მწერლის იუმორზე ან სხვა დადებით მომენტებზე, რასაც ხშირად იყენებს მოთხორბებში.
ზოგ მოთხრობაში ეს ისეთი დოზით აქვს რომ კარგიც ეთქმის მოთხრობას, იგივე "ჭერი ასწიეთ დურგლებო",
მაგრამ აქ მომაბეზრებელია. პროსტა შეფუთულია კარგად...
იმიტომ მოსწონს ეს ნაწარმოები ჩემს ირგვლივ მყოფ ბევრ ისეთ იდიოტსაც, რომელიც აი ზოგადად არაფრის აზრზე არაა. (თუმცა ამის გავლენით არ მაქვს ეს აზრები ამ წიგნზე რა თქმა უნდა)...
და ამ ყველაფერზე რომც არ დამეთანხმო ეს იმის უფლება ხო არ გაძლევს უაზრობები წერო,
რაც ზემოთ მიაფანტე. კაი მე ჯანდაბას, მარა გოგოც წერდა ეგერ რაღაცას და ისიც მოაქციე "პროფესორების" სიაში...
This post has been edited by SCO on 15 Mar 2012, 16:23 
ჯერომ სელინჯერი, ჩემი საყვარელი მწერალი
