ვინ გიცვლის აზრს?!
ნუ მოგწონს კაცო, გაძალებს ვინმე?! უბრალოდ ცოტა მეტი იკითხე
ძმისთვის
...........
შენ რა იცი.
ჩემი დემონსტრაციული შეძრომა მაგიდის ქვეშ
დაემთხვა შენს დასმას დედაჩვენის მკერდზე.
სახლი იყო ცარიელი.
მე ვითვლიდი მაგიდის ქვეშ მიკრულ კევებს:
ეს - რომელიღაც წვეულებაზე სტუმარს სკამი რომ გამოვაცალე და
დამსაჯეს, მაშინ.
ეს - გლობუსით რომ დავაპირე იქ დასახლება. ვინ გაბედავდა ეთქვა,
დედამიწა არ წამიღია.
ბაბუაჩემი ბოლთას სცემდა.
გიორგი, გიორგი - ამცნობდა სამყაროს.
რა მკვეთრია დღემდე შეგრძნება - ამ სახელის დამახინჯების.
შვიდი წლის ბავშვის მაქსიმუმი: ჯერ ხელები მოვაგლიჯე.
ბამბის გული გამოვაცალე ხავერდის დათვს
- ჩვენს მომავალ საერთო სათამაშოს.
მე ვკლავდი მას გამიზნულად,
რომ გადმოგცემოდა ის დასახიჩრებული და გაგეცნო შენი და.
მან ჩაგწერა: „მჩხავანა და გაუგებარი არსება“ - წითელ დღიურში.
რად გინდა იცოდე,
ოცი წლის წინანდელი ის ფურცელი გაქრა ერთ თვეში - შეგიყვარე.
მაგრამ მანამდე, მამა იყო სახეალეწილი და ამაყი.
დედა იყო დაღლილი და ვალმოხდილი.
მეზობელი ხახამშრალი.
გიორგის ეძინა.
მე კი ვდარდობდი.
რად გინდა იცოდე, რა ვთქვი მაშინ:
ბიჭს არასოდეს გავაჩენ.
ბიჭში ძალაა, რაც დედოფლობას გვათმობინებს.
ბიჭში გენის და სისხლის წრფეებია,
რაზეც გვარი უნდა ჩამოეკიდოს.
ჩვენ კი დაგვიდონ ურმებზე ლეიბები
და გაგვიშვან მინდორში სხვისი შვილების სამწყემსად.
ჩემო ძმაო,
ათასი წელი რომ არ ჩახვალ ამ ლექსის
ამ ნაწილამდე, ამ იმედით, აქ გეუბნები,
ყველა დისთვის,
მძიმე იყო წყლის ის სათლი, ოდნაც მარცხნივ გადახრილებს
რომ გვიტარებია.
ვრწყავდი შენს ფესვებს. ყინვაში ვფუთავდი.
კარელიური არყის ხეების გამძლეობას განათლავდი.
მე ვთლიდი შენგან (და დღემდე) ღობეს,
მამაჩვენის სიკვდილის შემდეგ რამაც უნდა შემოგვიაროს.
ჩემო ძმაო,
მე ახლა შენ შვიდად გაკეცილ ფურცელზე მიგახატავ
და გამოგჭრი.
როგორც ქაღალდის ფიფქებს შრომის გაკვეთილზე.
როცა სიცივესიღარიბესისუსტე მოვა,
შენ იქნები შვიდი
და ჩვენ ერთმანეთს გავათბობთ.
როცა მიწა იძვრება,
შენ იქნები შვიდი და ნანგრევებში ძებნას დამიწყებ.
როცა ომი დაიწყება,
შენ იქნები ჩემი დესანტი...
---------------------------------------------
აქ ნუ დადგებით
................
ეს მიწა - კრემიანი ნამცხვრის შუა ნაჭერი ჩვენ გვეკუთვნის.
ხიდის აქეთ ხალხს.
აქ ნუ. თქვენ ყუა. თქვენ ნაფშვენები. თქვენ ცარიელი ქილა გატლიკეთ.
სასეიროა ენას როგორ გადაისერავთ.
ძალიან დიდხანს ყიდდით ხამსას - სუნი გულს გვირევს.
დიდხანს მარხავდით მკვდრებს - გვეშინია.
და დიდხანს დარჩით უღელტეხილზე - სუსხი ჩამოგყვათ.
ოდნავ მარჯვნივ გადაიწიეთ. უფრო კიდისკენ, უფრო ახლოს გადასავარდნთან.
როცა არავინ შემოგვხედავს, მოგაწვებით და გადაგთელავთ.
აქ ნუ დადგებით.
ბებერი ქალი თავის ენაზე: „ჩვენ ვცხოვრობთ მორგის მოპირდაპირე ფანჯარაში“
„ჩატეხილი ორი კიბის და ფარღალალა კარის შუაში“.
დედაქალაქმა ეს დიალექტი წლებია ტანზე შემოიხვია.
მამაჩემიც დღემდე დაეძებს მეგობარს, გვარით - წოწერია,
როგორმე უნდა გააბათილოს ნანახი კადრი: უპატრონო მიცვალებულს ფეხზე
ამ გვარის ლენტი აბია.
გითანაგრძნობთ, მაგრამ მაინც:
აქ ნუ დადგებით.
იყავით ასე კომპაქტურად ჩასახლებული,
იცხოვრეთ, როგორც კეთროვანთა მოდგმამ მღვიმეში.
ოღონდ სენივით არ გადმოგვადოთ უსახლკარობა, უფულობა, უკმარისობა.
ხიდს არ გადასცდეთ.
ნურც ძალიან გადმოიხრებით თქვენი ფორთოხლის ხეებივით.
დააკვირდით მხოლოდ დურბინდით: ვინ გაიარა თქვენს ეზოში,
თქვენი წყალი ვინ დალია,
ჯვარი დგას თუ წაქცეულია სასაფლაოზე.
აქ, მაგიდაზე, გადარჩენილი ფოტოები დევს:
ორსართულიან სახლს ღებავენ. ეშბას ქუჩა. 33.
გაზაფხული და სოხუმში მზეა.
თხუთმეტ წლიანი განსხვავებით - მეორე კადრიც:
ამავე სახლის აფეთქებული კედლებიდან ძაღლის მზერა ჩანს.
ნატრობს ქვიშაზე მოხარშულ ყავას ნაცნობი კაცი.
სოხუმში დღეს წვიმს. დილით ღელვა გამოაცხადეს.
აქ ნუ დადგებით,
აქაურობაც დანაღმულია.
----------------------------------------------------------
ჰითროუ. ივლისი. მიყვარხარ.
ცა - აქ უფრო აბლაბუდაა,
ყოველ ორ წუთში- ბოინგს ბოინგზე
ხლართავს ღრუბლებში. თავბრუ.
მგონია - ზურგჩანთის ნაცვლად ვდგავარ ხურჯინით.
მის სიჭრელეს
უგრძელეს რიგში ჩამდგარ სახეებს ვუხამებ: ზანგი!
ყვითელი!
იაპონელი..
რითი გინდა გამოგარჩიონ?
კავკასია მადგას მხრებზე - თითქოს მთლიანად გამოვიყოლე
იალბუზი კი, ჩემთვის მწვერვალი,
აქ მხოლოდ მთაა. პაწაწინა გორაკი, ბორცვი.
მე კი ჯიუტად ვამაგრებ დროშას, მინდა ვჩანდე.
მაპატიეთ.. შემთხვევით ფეხი დაგადგით სარზე..
ესპანელი ხართ?
თავს ვაქნევ - არა.
ღირს თუ არა რუკა გავშალო - წერტილ სამშობლოს
საჩვენებლად თითი დავადო?
რიგი გრძელია - ჩემს ზურგს უკან ვიღაცას ლოცვის უდგება წამი.
ბუტბუტია - ვხედავ, შუბლით მიწას შეეხო.
მე კი პირჯვრამდე რიგს დავზვერავდი.
ჰითროუ. ცხელა.
ჩემთან შენი ხმა ზანზარებს ისევ:
„და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა“, რა არის დედა?
„არამედ გვიხსენ“?
გაფრენის წინ გიხსნი, როგორც მინდა გჯეროდეს:
ესაა ჩვენი სიყვარული, ჩაუძირავი სასწაული - კაცი წყალზე დგას.
ჩაცუცქულმა თითქოს ბრტყელი ქვა
გაასრიალე ზედაპირზე, ისეთი სრულყოფილია.
თითქმის ისეთი - როგორც ჩვენ ორნი, როცა ქუჩას ვჭრით,
მოძრაობა კი წამით ჩერდება.
ჰითროუ.
ლამის თითები დავიმტვრიო - კი თუ არა,
მოგწერო თუ გადავიფიქრო.
დავიწყებ ასე: გწერ ნისლიანი ალბიონიდან...
ბანალურია.
გლანძღავ: რა დროს ფარდის უკან სუნთქვის შეკვრაა,
თუ ჩემს ნასუნთქ ჰაერს აგროვებ დედაქალაქში.
თვეები რომ გამოიზოგო.
ციდან გრგვინვას თუ გაიგონებ -
ავარიული დაშვებაა ჰითროუში.
შენ, სამშობლო და შვილი ისეთი მძიმეები ხართ,
თვითმფრინავს ფრთები დავაწევინე.
ეკა ქევანიშვილი, გაეცანით, არ ინანებთ
