ჩვენი საყვარელი ლექსები

ეტყობა არ იცნობ საჯაიას პოეზიას კარგად.

დავდებ მის რამოდენიმე ლექსს.

გამიხარდა საჯაიას, გეთიაშვილის და იათაშვილის ლექსების აქ ნახვა, იმედია რატიანიც შემხვდება სადმე.

ეს, გიო არავიძე (გიორგი საჯაია):

როგორც უილმოტი

გზები იზომება ახლა პოეზიით.
ღამე ცოდვა არის მომაკვდინებელი,
უფრო მძიმე ცოდვებს ვიხსნი პროთეზივით -
ედგარ, მე მოვკალი შენი ანაბელ ლი!

დამრჩა გასავლელი კიდევ იარდები,
მოკლე ნაბიჯებით ასე - ხუთასია.
სულმა კი არა და ხორცმა კი არა და
ღმერთმაც განიცადა, მგონი, მუტაცია.

აღარც იღბალია, აღარც უიღბლობა -
ძველი რვეულივით ბედი გადავშალე.
ალბათ მეც მოვკვდები, როგორც უილმოტი -
ქრისტეს ასაკში და თანაც ათაშანგით.

არა, პოეტებო, მე ნუ მეტოლებით,
წადით, დაეტოლეთ ვინმე გ. ვ. ტ. - ებს...
მე სიცოცხლეს ვებრძვი ჩემი მეთოდებით
და ეს უკვდავებაც უნდა გამოვტოვო!

თქვენთვის მიჩუქნია ყველა ტიარა და
ყველა გვირგვინი და ყველა ასე შემდეგ.
ფორმა კი არა და ზომა კი არა და
თავში ქვა გიხლიათ! მე კი, გადავშენდე

უნდა, როგორც ჩემი დიდი წინაპარი
სადმე ხის ოდაში, სოფელ ლედგებიეს.
თორემ, როგორც წესი, ლექსთან წილნაყარი,
მერე თაობები, წიხლით შემდგებიან.

რაღა დაგიმალოთ... ახლა - მომიტევეთ,
უნდა უსათუოდ რამე დავაშავო,
სანამ მეც მოვკვდები, როგორც უილმოტი -
ქრისტეს ასაკში და თანაც ათაშანგით.


სარკეში

რა ახალგაზრდა დამიბერდი, თვალს და ხელს შუა...
ისე ვეღარ გცნობ, მოგესალმო ლამის სარკეში,
სახეფერწამხდარდანაოჭებგაუხეშებულს,
სიცოცხლის ყველა ნიშანწყალის, თითქმის, გარეშე.

თითქმის არ გძინავს, თითქმის არ ჭამ და ეტანები
სასმელს და თითქოს დაემგვანე უკვე მათხოვარს.
უფრო იოლად გწყდება გული და შედარებით
უფრო ადვილად გეხერხება გულის ჩათხრობაც.

და გრძნობ, რომ მალე უეჭველად უნდა გათავდე!
დღეებს ალაგებ თვეებად და თვეთა შტაბელებს
აწყობ წლებად და აწესრიგებ და სათითაოდ
სახელს არქმევ და პირად ნომერს აკრავ ტაბელურს.

მერე ზიხარ და ელოდები ისევ არაფერს.
შიში გაქვს ღმერთის (გეშინოდა ნაკლებად ადრე)
და მიცვალებულ მეგობრებს და მამას სულ უფრო
ხშირად და უფრო ცხადად ხედავ სიზმრებში შავ-თეთრ.

მოკლედ - ძალიან შეიცვალე! ასე საეჭვოდ,
სახეფერწამხდარდანაოჭებგაუხეშებულს,
მგონი სარკეშიც ვეღარ გიცნობ, მალე საერთოდ -
რა ახლაგაზრდა დამიბერდი, თვალს და ხელს შუა...


* * *
ამ აუტანელი ტკივილების გარდა,
მგონი არაფერი დამრჩა მოსაყოლი.
ვწუხვარ, ადრე დაკარგული ძილის გამო
და ამ არეული ლექსის, უსახელო.

ბოლო 5 წელი რაღაც ე. წ. ართრიტს
ვებრძვი, კი არა და უფრო ვეომები.
ნერვულ სისტემასთან პრობლემები ადრეც,
მქონდა - ესღა მაკლდა ახლა, გეგონება!

და ვსვამ ტკივილგამასედატიურ აბებს
(მერე მთელი ღამე ვფიქრობ არაფერზე)
და არ გაგიკვირდეს, თუ გაიგებ ამბავს,
ერთხელ, რომ... და ა. შ. გიო არავიძე.

-------------------------------------------------------

ეს კი, ჩარლზ ჩენდლერი (რეზო გეთიაშვილი):

ავტოპორტრეტი

რას წარმოვიდგენდი, ძვირფასო პორტრეტო,
თუ ასე ნაზი ხარ და ასე, ოც წლამდე,
ქალაქის წყალ-წყალა წვიმებმა გაგტრიტეს
და მერე საკუთარ წარსულებს ხოცავდი

და სადღაც მიგქონდა გრძნობების ურიკა,
თვალები მომჟავო და დაბლანაყარი,
რომ დარჩი გზადაგზა და ისე სუსტი ხარ,
ან უნდა გავჩუმდე, ან უნდა ვიყვირო.

რას წარმოვიდგენდი, დღეები მგზნებარე,
პატარა ამბები, ბაკლები მოცლილი,
რომ ვიღაც მოვიდა და ღმერთი გებარა
და მაინც კოცნიდი... გკოცნიდნენ... ჰკოცნიდი...

და ისევ ორკესტრი, ჩარჩენა, ტყრშიალი,
მეასე სადგური... მეასე სადგურში...
რას წარმოვიდგენდი, თუ არც კი გშიოდა
და ისე გაძეხი და ისე გაბუჟდი,

რომ პალმა, პალმები, ფოიე, ოტელი,
რომ სევდა, მოსული ღამეთა ლორწოდან...
რას წარმოიდგენდი, ძვირფასო პორტრეტო,
რომ ასე ძალიან, ძალიან მომწონხარ.


ქავე გელ

და დღე, რომელიც თითქოს იყო, ამის მერეა
და თვალებიდან თვალებამდე მზერა, ბორანი,
ქავე გელ, მაინც რიოში ხარ და გალერეა
ყველა სინაზის, ყველა ნაკვთის, ყველა მორალის.

ქავე გელ, სადმე დაგიგებდნენ ხაფანგს, მაკაგონს,
სადმე ზღვისპირა სასახლეში, სული გერევა,
ქავე გელ, ცოტა, ცოტა რამე უნდა დაკარგო,
რომ შენს თოვლიან ღამეებზე შედგნენ ბერებად,

რომ გეას ვერხვი გაუჩრია, როგორც სიგარა,
რომ შემიყვარდი და ცხოვრება უნდა მოვწიო,
ქავე გელ, მოვკვდე, სურვილია ქარის სიგანე
და გრძნობებია უფრო მშრალი, უფრო ნოტიო.

ჯერ ერთი, მხრები - მირაჟები, მერე მეორე:
შენ რიოში ხარ, გალიაში ერთი წამისა,
ქავე გელ, ბინდში ტუჩებსიქითს ღიმილს შეურევ
და შენი ნების, შენი ხვედრის შესაბამისად,

დღეს სამარტვილეს აგიშენებს ღამე არშუშა,
ქაველ გელ, სანამ ჩამოდგება ცარცის ვაგონი,
პატარა ადგილს მოგიძებნი მღვრიე წარსულში -
უხაფანგებოს, უტკივილოს, უმაკაგონოს.


* * *
მრავალწერტილმა მიგიყვანა შენ იმ დონემდე,
რომ ვარდის ფერი ვნებაა და გადარბენაა,
რომ მაინც უნდა შევარჩიო რაღაც მომენტი
და შენი წილი შეღამება დაგიბინაო

თვალებში, როგორც პალაცოში, უპრეტენზიოდ
გაიღიმო და იტირო და ძლიერ გაწვიმდეს,
ხოლო აფექტზე მთელი ღამე ერთად ვეძიოთ
უცხო სიტყვათა ლექსიკონში რამე ძვირფასი

და უადგილო, უმიზეზო, აუჩქარებლად,
ეს თავისთავად მისტიკაა და მისტერია
შავი ცილინდრით, გადმოაგდეს უცხო ქარებმა
რომელშიც შენი სურნელი და მტვერი ერია...

მაგრამ აქ უფრო ადვილია სულით ობლობა,
დგას ფერებს შორის ინტერვალი, როგორც დებილი,
ჩემი ოთახიც იქირავა ორმა ობობამ
და უქმეებში შუადღემდე სძინავთ მკვდრებივით.


ეს ორი ავტორი ნამდვილად იმსახურებს ცალკე გამოყოფას. დანარჩენები კი, სხვა დროს იყოს.

This post has been edited by literatura on 6 Aug 2007, 09:22

ზვიად რატიანი

დაგვიანებული წერილი მეგობარს

შოთა იათაშვილს

I

რა გიპასუხო? განა ღმერთი ასეთებს გვხედავს.
განა ის ხედავს ჩვენს ქმნილებებს, სიმწრით ნაკეთებს.
ამ საოცრებებს, ამ მანქანებს, რომლებშიც ვსხედვართ.
ამ თვითმფრინავებს, მატარებლებს, გემებს, რაკეტებს.
განა ის ხედავს ჩვენს სავარძლებს, ტელევიზორებს
და ჩვენს კედლებზე მოწიკწიკე იაფ საათებს.
სარკეებს, სადაც გამრუდებულ სახეს ვისწორებთ.
საწოლებს, სადაც უკანასკნელ ღამეს გავათევთ.

ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ქაღალდებს; როგორც ფასიანს –
ფულის ნიშნებს და ასე შემდეგ, ისე სავსებით
უსარგებლოება – ხელნაწერებს, რითიც სავსეა
ჩვენი უჯრები, და უჯრები ჩვენი მსგავსების.
ვერ ხედავს არყით გადავსებულ ერთჯერად ჭიქებს.
ვერც ბნელ ტროტუარს, ნამთვრალევი სადაც ვირწევით.
ვერც თაროებზე უწესრიგოდ მიწყობილ წიგნებს
და ჩვენს სახელებს, ზოგიერთის ყდაზე მიწერილს.

ღმერთისთვის ისევ შიშვლები ვართ და ჩვენს გარშემო,
როგორიც შექმნა, ისეთია ისევ სამყარო;
რამდენიც გინდა ცათამბჯენი, ქოხი ვაშენოთ,
უშენ მინდვრებზე ამწეების ჩრდილი დავხაროთ,
მისთვის არსებობს მხოლოდ მიწა, რომელსაც ქარი
გვის და ამტვერებს, და რომელშიც შიშვლად ვმარხივართ;
და მას არ ესმის ტელეფონის გაბმული ზარი
ცარიელ სახლში. და ვერც ხედავს, თუ აქ სახლია.


II

ზამთარია. სასაცილო სპორტული ქუდით,
მამისეული ბათინკებით შენ მოირთვები
და წახვალ ქარში, ან წვიმაში; ჯიბეში – ხურდით,
გულში სიმღერის არცთუ ისე მსუბუქ ზვირთებით.
წახვალ და გიკვირს, დღეს არავის ნახვა არ გინდა,
მაინც, გზადაგზა კაფეებთან აყოვნებ წამით
და იხედები ვიტრინებში: ერთერთ მაგიდას
იქნებ უსხედან ნაცნობები, რომლებიც სვამენ.

მთელი დღე ძვირფას, მობეზრებულ ქუჩებში ივლი.
მერე აბოლებ აივანზე. მერე შეწვები
ნაჩვევ ლოგინში. ვერც ვიტრინებს, რომლებიც დილით
გირეკლავდნენ, ვერც აივანს, სადაც ეწევი,
და ვერც იმ ლოგინს, სადაც წევხარ, ვერ ხედავს ღმერთი.
ღმერთი ვერ ხედავს შენს მაგიდას, რომელიც კვლავაც
არეულია. ვერც ხელნაწერს, რომელსაც ხევდი.
ღმერთი ვერ ხედავს შენს თითებში მომწყვდეულ კალამს.

ვერ ხედავს არყის ბოლო წვეთებს, რომელსაც ვიყოფთ.
და ვერც ნასუფრალს ბნელ ოთახში, როცა ვიშლებით.
მისთვის ისევე შიშვლები ვართ, როგორიც იყო
ყველა, ვინც იყო. ვინც იქნება. ისე შიშვლები,
როგორც ადამი. და რაც გინდა სხეულს ფარავდეს –
ლაბადა, ჯინსი, ანაფორა, ნიღაბი, ჩექმა,
ღმერთისთვის მაინც შიშვლები ვართ აწ და მარადის
და ეს სამყაროც ისეთია, როგორიც შექმნა.


III

მისთვის სამყარო ისეთია, როგორიც თავად
ოდესრაც შექმნა და მოხატა ლურჯი ლაქებით.
მხოლოდ მიწაა და მდინარე, რომელშიც გავალთ
და ყველაფერი დასრულდება. ის ქალაქები
და ის სახლები, სადაც ვცხოვრობთ, არ არსებობენ.
არ არსებობენ არც ის გზები, ჩვენ რომ მივყვებით.
ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს ვერაფერს, რადგან ზემოდან
არაფერი ცანს გარდა ერთის, გარდა სიტყვების.

ის ხედავს სიტყვებს. ოღონდ შიშვლებს. ჯერარშემოსილს
მნიშვნელობებით, ჟღერადობით, ასო-ნიშნებით.
ის ხედავს სიტყვებს, ეს-ესაა ჩვენში შემოსულს,
ვიდრე წარმოვთქვამთ, ვიდრე დავწერთ, ვიდრე შიშვლები
დგანან ჩვენს გულში და იცდიან. წიგნი ჩანიშნე,
ლამპა ჩააქრე, წაიფარე თბილი საბანი.
ღმერთი ვერ ხედავს ჩვენს საწოლებს, საბან-ბალიშებს,
შიშვლები ვყრივართ ცივ მიწაზე, წვიმით ნაბანნი.

და ვერც ამ სიტყვებს, სამწუხაროდ. მათგან არცერთი,
უკვე ნათქვამი, დაწერილი, ღმერთისგან არ ჩანს;
თუმცა ხედავდა თითოეულს, ვიდრე დავწერდი,
და ჯერაც ხედავს რამდენიმეს, რომელიც დამრჩა
მოსახელთები, დასაწერი. არ ქონდა აზრი,
თორემ ამ ლექსის დასრულებას ალბათ შევძლებდი
გულში მომხვედრი, ეფექტური, ლამაზი ფრაზით,
რომელსაც ერთხანს, ვაღიარებ, კიდეც ვეძებდი.

This post has been edited by Antigone on 6 Aug 2007, 13:46

lg-2ch

არც მე, უფრო სწორად მისი ლექსები არ მომწონს

literatura

მისი საკმაოდ ბევრი ლექსი დავდე უკვე აქ და რომ არ მცოდნოდა მგონი ვერ დავდებდი
,,დუმილის პოეზია''-ს რაც შეეხება, ეგ დავდე როგორც მისი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ლექსი და ასეცაა, ,,დუმილის პოეზია '' უფრო მეტმა იცის ვიდრე ისინი რაც თუნდაც შენ დადე ახლა.
მისი ყველა ლექსი მაქვს წაკითხული (მათ შორის ისინი რაც ახლა შენ დადე) რაც ინტერნეტშია ხელმისაწვდომი, მაგრამ აქ მარტო იმათ ვდებ რაც მე მომწონს მათგან

აი კიდე ერთი:

განგრევს მოძრაობის ილუზია,
გახრჩობს უძრაობის ანაკონდა.
შუბლზე ნაოჭებად მიგლურსმნია
წლების ფრაგმენტული ამარკორდი.

ისმენ უღმერთობის რაფსოდიებს,
ბედთან უმიზეზო შედავებით.
იცი - ყველაფერი აფსურდია!
გულიც აღარ გწყდება, შედარებით...

აღარც თბილისური სანაპირო
გხიბლავს... მით უმეტეს ნარიყალა.
გინდა გადახვეწა განაპირას,
სადმე დედამიწის - დაიღალე!

სისხლის დადინებით ქუსლებიდან,
გინდა გაქცევა და განაჩენად -
წყვილი ფანქარი და ფურცლები და
წყალსაც წაუღია დანარჩენი!

არც კი მიიხედო წარსულისკენ
მზად ხარ, უზრდელურად ისე გაქრე,
რომ არ მოგინატრონ წასულიც კი,
გინდა, უსაშველოდ გინდა, მაგრამ

გტანჯავს მოძრაობის ილუზია,
გხუთავს უძრაობის ანაკონდა.
შუბლზე ნაოჭებად მიგლურსმნია
წლების ფრაგმენტული ამარკორდი...

This post has been edited by ninno on 6 Aug 2007, 13:07

ქურდული ალერსი
იოსებ გრიშაშვილი

გარეთ ყინვა სუფევდა, გულში - დავიდარაბა.
შემიყვანე ოთახში, ჩამიკეტე დარაბა,
მოიმარჯვე ალერსის მოჭედილი სიათა
და ამბორი ტუჩებზე დამაყარე ტყვიადა, -
თან ამბობდი: "კარგი ხარ, კარგი გასახარელი,
როგორც ქმარი კი არა, როგორც სხვა... საყვარელი!"

ერთხელ გითხარ: მომბეზრდა ეს ალერსი ქურდული.
მსურს პირდაპირ მოვიქცე, ვით დავითის შურდული,
გამომყევი, გავიქცეთ, მიატოვე ქმარი და
შევქმნათ სულ სხვა მყოფადი საოცნებო მხარიდან.
შენ ამბობდი: "კარგი ხარ" - თუმც ამ პასუხს არ ელი, -
როგორც ქმარი კი არა, როგორც სხვა საყვარელი!"

წუხელ მაგრად დავითვერ. ღვინობ ვნება დათენთა.
დავდიოდი ქუჩებში და როდესაც გათენდა -
ცელქი, შეუშინარი შენს ბინაზე მოველი:
"ჩემი ქმარი შინ არი, მან გაიგო ყოველი!"
მითხარი და საჩქაროდ მომაჯახე დარაბა...
გარეთ ყინვა სუფევდა, გულში დავიდარაბა.

This post has been edited by linguistuss on 6 Aug 2007, 14:05

მამაჩემის საყვარელი ლექსი....სოსოსი თითქმის ყველა...

მ.გელოვანი


ო, მაპატიეთ



ბედმა უცნობი გზით გამაქამანა,
თქვენ დარჩით შორი... ცაზედაც შორი...
და, როგორც კარტში აგურის ქალებს,
გქონდათ ქერა თმა და ყელი ბროლის.

მე გპირდებოდით, რომ დავბრუნდები,
რომ თქვენი თმები დამაბრუნებენ,
მაგრამ დღეები, როგორც ქურდები,
ჩემს შეპირებას ანადგურებენ.

და სადმე ტყვია თუ გააციებს
გულს საშინელი განადგურებით,
თქვენ მაპატიეთ, ჰო, მაპატიეთ,
დანაშაული არდაბრუნების.

1942 ფრონტი

America by Allen Ginsberg

America I've given you all and now I'm nothing.
America two dollars and twenty-seven cents January 17, 1956.
I can't stand my own mind.
America when will we end the human war?
Go fuck yourself with your atom bomb
I don't feel good don't bother me.
I won't write my poem till I'm in my right mind.
America when will you be angelic?
When will you take off your clothes?
When will you look at yourself through the grave?
When will you be worthy of your million Trotskyites?
America why are your libraries full of tears?
America when will you send your eggs to India?
I'm sick of your insane demands.
When can I go into the supermarket and buy what I need with my good looks?
America after all it is you and I who are perfect not the next world.
Your machinery is too much for me.
You made me want to be a saint.
There must be some other way to settle this argument.
Burroughs is in Tangiers I don't think he'll come back it's sinister.
Are you being sinister or is this some form of practical joke?
I'm trying to come to the point.
I refuse to give up my obsession.
America stop pushing I know what I'm doing.
America the plum blossoms are falling.
I haven't read the newspapers for months, everyday somebody goes on trial for
murder.
America I feel sentimental about the Wobblies.
America I used to be a communist when I was a kid and I'm not sorry.
I smoke marijuana every chance I get.
I sit in my house for days on end and stare at the roses in the closet.
When I go to Chinatown I get drunk and never get laid.
My mind is made up there's going to be trouble.
You should have seen me reading Marx.
My psychoanalyst thinks I'm perfectly right.
I won't say the Lord's Prayer.
I have mystical visions and cosmic vibrations.
America I still haven't told you what you did to Uncle Max after he came over
from Russia.

I'm addressing you.
Are you going to let our emotional life be run by Time Magazine?
I'm obsessed by Time Magazine.
I read it every week.
Its cover stares at me every time I slink past the corner candystore.
I read it in the basement of the Berkeley Public Library.
It's always telling me about responsibility. Businessmen are serious. Movie
producers are serious. Everybody's serious but me.
It occurs to me that I am America.
I am talking to myself again.

Asia is rising against me.
I haven't got a chinaman's chance.
I'd better consider my national resources.
My national resources consist of two joints of marijuana millions of genitals
an unpublishable private literature that goes 1400 miles and hour and
twentyfivethousand mental institutions.
I say nothing about my prisons nor the millions of underpriviliged who live in
my flowerpots under the light of five hundred suns.
I have abolished the whorehouses of France, Tangiers is the next to go.
My ambition is to be President despite the fact that I'm a Catholic.

America how can I write a holy litany in your silly mood?
I will continue like Henry Ford my strophes are as individual as his
automobiles more so they're all different sexes
America I will sell you strophes $2500 apiece $500 down on your old strophe
America free Tom Mooney
America save the Spanish Loyalists
America Sacco Vanzetti must not die
America I am the Scottsboro boys.
America when I was seven momma took me to Communist Cell meetings they
sold us garbanzos a handful per ticket a ticket costs a nickel and the
speeches were free everybody was angelic and sentimental about the
workers it was all so sincere you have no idea what a good thing the party
was in 1935 Scott Nearing was a grand old man a real mensch Mother
Bloor made me cry I once saw Israel Amter plain. Everybody must have
been a spy.
America you don're really want to go to war.
America it's them bad Russians.
Them Russians them Russians and them Chinamen. And them Russians.
The Russia wants to eat us alive. The Russia's power mad. She wants to take
our cars from out our garages.
Her wants to grab Chicago. Her needs a Red Reader's Digest. her wants our
auto plants in Siberia. Him big bureaucracy running our fillingstations.
That no good. Ugh. Him makes Indians learn read. Him need big black niggers.
Hah. Her make us all work sixteen hours a day. Help.
America this is quite serious.
America this is the impression I get from looking in the television set.
America is this correct?
I'd better get right down to the job.
It's true I don't want to join the Army or turn lathes in precision parts
factories, I'm nearsighted and psychopathic anyway.
America I'm putting my queer shoulder to the wheel.

I wrote a poem to the moon

But no one noticed it;

Although I hoped that late or soon

Someone would praise a bit

Its purity and grace forlone,

Its beauty tulip-cool...

But as my poem died still-born,

I felt a fool.



I wrote a verse of vulgar trend

Spiced with an oath or two;

I tacked a snapper at the end

And called it Dan McGrew .

I spouted it to bar-room boys,

Full fifty years away;

Yet still with rude and ribald noise

It lives today.



'Tis bitter truth, but there you are-

That's how a name is made;

Write of a rose, a lark, a star,

You'll never make the grade.

But write of gutter and of grime,

Of pimp and prostitute,

The multitude will read your rhyme,

And pay to boot.



So what's the use to burn and bleed

And strive for beauty's sake?

No one your poetry will read,

Your heart will only break.

But set your song in vulgar pitch,

If rhyme you will not rue,

And make your heroine a bitch...

Like Lady Lou .

- Robert William Service , "My Cross"

* * *
Быть мальчиком твоим светлоголовым -
О, через все века!
За пыльным пурпуром твоим брести в суровом
Плаще ученика.
Угадывать сквозь всю людскую гущу
Твой вздох животворящ,
Душой, дыханием твоим живущий,
Как дуновеньем - плащ.

Победоноснее царя Давида
Чернь раздвигать плечом,
От всех обид, от всей земной обиды
Укрыть тебя плащом.
Быть между спящими учениками
Тем, кто во сне не спит.
При первом чернью занесенном камне -
Уже не плащ, а щит.

О, этот стих не самовольно прерван -
Нож чересчур остер -
И дерзновенно усмехнувшись - первым
Взойти на твой костер.

ცვეტაევა

უძილო ღამეები

ღამეებს ვათევ კვლავ სიხარულით,
ჩემსკენ ოცნება მოჰქრის მხარულით,
ბედნიერება მარტოობაა, -
რა ვპოვე ბრბოში მე სიხარული?

ღვინოს არ ვსვამდი, ისევ დავიწყე,
დამჩემდა დარდი, სიგულმავიწყე,
წყალს მივეც ყველა ია და ვარდი,
სათაყვანებლად წინ რომ დავიწყე.

კარგა ხანია არ ვწევდი თუთუნს,
ნაცვლად ვუსმენდი მტკვრის ამო დუდუნს,
ეხლა თუთუნის ბოლი დგას სახლში, -
რა გაათენებს ამ ღამეს უკუნს?

თუთუნს, ღვინოსაც დავტოვებ მალე,
ტომები ჩემი ვთვალე და ვთვალე...
თუ დავამთავრე უკანასკნელი,
თუ შემოვძახე ძველებურ „ლალე“.

„მაღლა გორაზე დაუთოვია,
გულს მოსვენება ვერ უპოვია.
იმ აივანზე კაცი რომ მოსჩანს,
იცოდე, ჩემი მეკუბოვეა!“



გალაკტიონი უკვდავია

ჭოტების არაკი
ნიზამი განჯელი

მთარგმნელი: მაგალი თოდუა

ერთხელ მეფე ნუშირვანი
ნადირობას შეჰყვა ველად,
ამალა თუ მარეკები
მოიტოვა უკან ყველა.
თავისიანთ ვერ მიაგნო,
ცხენიც ფუჭად აჯირითა,
მარტოდმარტო დარჩა მეფე
ერთადერთი ვაზირითა.
ალალბედზე მიდიოდნენ,
მხარი ჰქონდათ აქცეული.
გზად სოფელი გაიარეს
მტრის გულივით დაქცეული.
დაინახეს, შორიახლო
ორი ჭოტი იჯდა ტოტზე,
ჭოტთან მჭიდროდ მიჭუჭკულზე
მეფემ ვაზირს ჰკითხა ჭოტზე:
"რას ამბობენ ეს ჭოტები,
რაზე ბჭობენ მათი ენით,
მღერიან თუ საუბრობენ?
შენ თუ გესმის, ამიხსენი!"
მას ვაზირმა უპასუხა:
"მეფევ, ძლიერ გინდა, გიგავს,
ჭოტთა ენას რომ გაუგო
და მიუხვდე ფრინველთ იგავს.
სასტვენად და სასიმღეროდ
არ სცალიათ, მეფევ, ამათ,
საქორწინო საქმეს სწყვეტენ
ქალისა და ვაჟის მამა,
აქეთ რომ ზის მას ქალიშვილს
ატანს იქით რომ ზის, იგი.
მაგრამ ითხოვს გამოსასყიდს,
როგორც ამას ითხოვს რიგი.
ეს ამ ვერან სოფელს აძლევს,
ის ვერ ატანს და მით ავობს,
უარზეა, ეუბნება:
"სხვებიც უნდა დამითავო!"
ეს ამშვიდებს: "ნასოფლარი
რამდენი გვაქვს, აბა ნახე!
რაც დრო გადის, მეფე ჩვენი
სოფლებს უფრო აპარტახებს.
ღმერთმა მეფე გვიდღეგრძელოს
და თუ გინდა ასსო ბარე
მალე შენთვის მაშოვნინებს
ამისთანა ნასოფლარებს".

სექსი ანუ სექსი

ბებერი ვნებები ეტმასნებიან თავიანთ დაკნინებულ ემოციებს, იმპოტენციის ცივ და მომჩვარულ ორქიდეებს.
და აკრძალული ანალურიდან ჩაისახება
მოარჩენს პლანეტას,
შავს და თეთრს.
სუდანელს და ჩინელს.
ბოზს და მტარვალს.
ამღებს და მიმცემს.
და შიდსი გახდება სიამოვნება და სექსის მიზანი.
და შიდსი ვიქნებით ჩვენ.
სექსი და სექსი. შიდსი ეს სუფევაა ჩვენი. წარმოვთქვამთ ამაყად.
მეძავს პირში აძლევენ.
ისიც წუწნის ფალოსს და ეფერება მის წითელ გვირგვინს.
სექსი ვართ ჩვენ.Dდა მას არ შეაწუხებს სინდისი.
რადგან სექსია სწორედ ის სინდისი.
სექსი კოსმიური ხვრელების.
ჩვენ გვინდა მოვტყნათ მზე.
Mმოვტყნათ მთვარე.
Mმოვტყნათ სიბნელე და სურვილთა სიჩლუნგე.
Mმოვტყნათ ავტომობილი და საფოსტო ყუთი.
ჩვენ გვინდა გავჟიმოთ წმინდა მომავალი, რომელსაც კეფაზე
გვაწერენ ელექტროდებით.
Gგვინდა გავჟიმოთ ნახევრადქალიშვილები და ქალიშვილები.
გვინდა გავჟიმოთ ყველა წესი და მოთხოვნა.
ჩვენ გვინდა გავრყვნათ უბიწოება,
იმისათვის რომ მან ნაყოფი გამოიღოს.
გვსურს ფალოსის ძეგლით დავამშვენოთ ყველა
აეროპორტი თუ რკინიგზის სადგური.
ჩვენ შევძლებთ და თითოეული უნივერსიტეტის კარზე
ქალის გადაშლილი საშოს გამოფენას.
ოდესმე ჩვენს სკოლებში გოგოები თავის გვერდით მჯდომ ვაჟებს
ძლიერ და მაძღარ მინეტს გაუკეთებენ.
ოდესმე ყველა ტაბუს ტრაკში გამოისობს მკვდარი რუსთაველი და
თავისივე პროსპექტზე დაანძრევს ყველა თავისი გმირის სასახელოდ.
დაანძრევენ ქალები და კაცები.
ავტობუსში თუ ტაქსში.
უცნობი ნაცნობს მისცემს.
ნაცნობი უცნობს.
და დაიბადება ბედნიერი ქვეყანა,
მთელი თავისი მრავალფეროვნებით.
ყველა დაივიწყებს წყენას და არავის მოაკლდება ნანატრი სითბო.
ცხრა წლის ბავშვს აღარ შერცხვება პრეზერვატივის ყიდვა
და მასწავლებლისთვის იმის თქმა, რომ მასთან სექსი სურს.
პრეზერვატივი იქნება ყველგან.
სახაჭაპურეში, სუპერმერკეტში, მაღაზიაში,
სკოლაში, ბაღში, სკვერში, ქუჩაში, სახლში, მიწასა თუ წყალში.
ყველა იპოვის საკუთარ მეს.
რადგან ჭეშმარიტება თავად იქნება ღმერთი,
და ექვსფეხა ხოჭო ვერასდროს განივითარებს ხმას.


შენ მეგობარი ხარ,
შენ მომავალი არაფერი ხარ.
შენ ვერასდროს გამომძერწავ შენს სხეულს.
შენ ვერ შეძლებ სუნთქვას და ფიქრს.
ყველაფერი შენია. შენ ხარ ყველაფერი.
შენ კი არსებობა არ შეგიძლია.
რა ბედნიერი ხარ ამით.
პური არსობისა და სიყვარული კვდომისა.
. . . სილუეტი თამაშობს ქალთან. მის ფისოებთან
შავი ჩრდილები მკერდებს ეფარებიან.
და ხმა ბიბლიოთეკიდან.
_ ქალბატონო, ნახეთ 127-ზე თუ არის რამე?
_ ჯერ არაფერია, დაელოდეთ.
_ ეეჰ, ისევ დავაგვიანე. უფრო ადრე მოვალ.

ავტორი: რკო

დამავალი მზე
დუ ფუ

მთარგმნელი: ჯარჯი ფხოველი

ფარდას დანათის ალისფერი დღის მიწურვილი,
ნაკადულს ქარი ჩამოუქრის, თითქოს აფხიზლებს,
ბაღიდან მოაქვს ყვავილების ამო სურნელი
და აქანავებს სანდალს ნაპირზე.
გადახუნძლულან ბეღურებით ხეთა წვეტები.
შორით მოფრინავს ნემსიყლაპია...
ვინ დააყენა ეს ქაფქაფა ღვინო, ნეტავი?
დალევ და ქრება მწუხარება, თითქოს ქაფია.

This post has been edited by linguistuss on 8 Aug 2007, 10:34

რაღაც აი ამის ხასიათზე ვარ....
მოსმენით სულ სხვაა...

terenti graneli

linguistuss
მე რუსულად მაქვს ჩინელები და რუსული შრიფტი კიდევ ჩემ კლავიატურას არა აქვს. დადე, რა, დუ ფუ კიდე და ლი ბოც.