ჩვენი საყვარელი ლექსები

არის ნეტარება - ხშირად მოაგონდეს
პოეტს შედარება: შენ და შემოდგომა.
შუქი არ ინთება ჩამქრალ იაგუნდის,
ოხვრა, გარინდება, შენ და შემოდგომა.
ღამე ბნელზე ბნელი მისდევს უდროობის,
როგორც ბელზებელი ქარებს უსადარესს,
ცრემლი უნდობარი გახრჩობს მარტოობის,
მაგრამ მეგობარი, ვაი, არსად არის.
მხოლოდ გაგონება ჰანგის უნაზესის,
დაგრჩა მოგონებად: არ ღირს გამოდგომა.
გული უდაბნოა, სული - ოაზისი,
შენ და შემოდგომა, შენ დაშემოდგომა.
გ ა ლ ა კ ტ ი ო ნ ი

This post has been edited by tamara81 on 11 Oct 2006, 11:25

tamara81
ეგ გვყავდა ქართველებს ცოფიანი და ვაჟა..

ქუჩაში, მტვერში წაიქცა ბავშვი.. ძალიან ბევრს ამბობენ ცოტა სიტყვებით

Улыбнулась и вздохнула,
Догадавшись о покое,
И последний раз взглянула
На ковры и на обои.

Красный шарик уронила
На вино в узорный кубок
И капризно помочила
В нем кораллы нежных губок.

И живая тень румянца
Заменилась тенью белой,
И, как в странной позе танца,
Искривясь, поникло тело.

И чужие миру звуки
Издалека набегают,
И незримый бисер руки,
Задрожав, перебирают.

На ковре она трепещет,
Словно белая голубка,
А отравленная блещет
Золотая влага кубка.

ყალბი თავმოწონება

შორიდან მიცნო. მხრებზე თავშალი
გადიგდო მყის და ნაბიჯს უმატა.
სწადს: გზა მიყელოს, დამწვას, ამშალოს
და იზეიმოს მერე ჩუმადა.

ვხვდებით. ჩერდება ცბიერი, ანცი.
ყალბად მიღიმის წყნარს და ფიქრიანს...
ყოჩაღ, გაბრიელ! გულცივად გასცდი
და ერთხელ წარბიც არ შეგიხრია!

ჯაბუშანური

მშვიდობით!

მშვიდობით! მივალ, დე, არხოტს აჩნდეს
ჩემი ლურჯაის დაკრული ტორი;
მწამს თავს გაიტანს და გამომაჩენს
ფხა ვაჟკაცური და სწრაფვა სწორი!

დაიქცნენ ძველი ბურჯების ბჭენი,
ბინდი არ ბოჭავს გულს მარწუხივით;
გამყვება ქალაქს ტრფიალი შენი
და დედაჩემის ჩემზე წუხილი!..

შევხვდები ბარში ვაჟკაცებს ნარჩევს,
მოვალ და ნათელს მოვიტან შორით.
მშვიდობით, ქალავ! - დე, არხოტს დარჩეს
ჩემი ლურჯაის დაკრული ტორი!

ჯაბუშანური

* * *
მე ვერ ვპატიობ ამდენ ანჩხლობას,
ცის – ჭურჭელივით ხელში დამტვრევას,
ვისაც არ აკრთობს ტბაში დახრჩობა,
ვისაც სიკვდილი არ ენატრება.

ვისაც არ ტკივა ძვლებში ლურსმანი,
ვისაც სახსრების ჯვარცმა არ ტკივა,
ვის ხერხემალსაც გაულურსავი
ტანჯვა არ ტკვირავს.

ყელში მაქვს ყველა თქვენი კაპრიზი,
ბედნიერებაც თქვენი ბრიყვული.
მე კი არა ვარ, თქვენ ხართ ნაპირზე
მკვდარი თევზივით გამორიყული.
/rati amaglobeli/





This post has been edited by tamara81 on 12 Oct 2006, 12:51

ТАМЕРЛАН (1336--1405)
---

От мира этого моя держава:
Тюремщики, застенки и клинки --
Непревзойденный строй. Любое слово
Мое как сталь. Незримые сердца
Бесчисленных народов, не слыхавших
В своих далеких землях обо мне, --
Мое неотвратимое орудье.
Я, пастухом бродивший по степям,
Крепил мой стяг над персепольским валом
И подводил напиться скакунов
К теченью то ли Окса, то ли Ганги.
В час моего рожденья с высоты
Упал клинок с пророческой насечкой;
Я был и вечно буду тем клинком.
Я не щадил ни египтян, ни греков,
Губил неутомимые пространства
Руси набегами моих татар,
Я громоздил из черепов курганы,
Я впряг в свою повозку четырех
Царей, не павших в прах передо мною.
Я бросил в пламя посреди Алеппо
Божественный Коран, ту Книгу Книг,
Предвестье всех ночей и дней на свете.
Я, рыжий Тамерлан, сжимал своими
Руками молодую Зенократу,
Безгрешную как горные снега.
Я помню медленные караваны
И тучи пыли над грядой песков,
Но помню закопченные столицы
И прядки газа в темных кабаках.
Я знаю все и все могу. В чудесной,
Еще грядущей книге мне давно
Открыто, что умру, как все другие,
Но и в бескровных корчах повелю
Своим стрелкам во вражеское небо
Пустить лавину закаленных стрел
И небосклон завесить черным платом
Чтоб знал любой живущий на земле:
И боги смертны. Я -- все боги мира.
Пускай другие ищут гороскоп,
Буссоль и астролябию в надежде
Найти себя. Я сам все звезды неба.
С зарей я удивляюсь, почему
Не покидаю этого застенка,
Не снисхожу к призывам и мольбам
Гремучего Востока. В снах я вижу
Рабов и чужаков: они Тимура
Касаются бестрепетной рукой
И уговаривают спать и на ночь
Отведать заколдованных лепешек
Успокоения и тишины.
Ищу клинок, но рядом нет его.
Ищу лицо, но в зеркале -- чужое.
Теперь оно в осколках, я привязан.
Но почему-то я не вижу плах
И шей под вскинутыми топорами.
Все это мучит, но какой же прок
Мне, Тамерлану, им сопротивляться?
И Он, должно быть, вынужден терпеть.
Я -- Тамерлан, царящий над закатом
И золотым восходом, но, однако...

ნეტავი ერთხელ მათქმევინა: აღარ მიყვარხარ!
ნეტავ ეს ტყვია მასროლინა ჩემი თავისთვის

Never knew I could feel like this
Like I've never seen the sky before
Want to vanish inside your kiss
Everyday I love you more and more
Listen to my heart, can you hear it sings
Telling me to give you everything
Seasons may change winter to spring
But I love you until the end of time
Come what may, come what may
I will love you until my dying day
Suddenly the world seems such a perfect place
Suddenly it moves with such a perfect grace
Suddenly my life doesn't seem such a waste
It all revolves around you
And there's no mountain too high no river too wide
Sing out this song and I'll be there by your side
Storm clouds may gather and stars may collide
But I love you until the end of time
Come what may, come what may
I will love you until my dying day

ვოტ ტაკ ავტორი არ ვიცი (მე ვარ ავტორი ვითომ)

დავალ ქვეყანაზე როგორც შერისხული
შენი ზვარაკია ღმერთო ჩემი სული
დავალ ქვეყანაზე როგორც ბნედიანი
ღმერთო, მაპატიე უქმად ხეტიალი
დავალ ქვეყანაზე როგორც გაძარცული
ღმერთო დააჩქარე ჩემი აღსასრული....

ტერენტი გრანელი



გაწვიმდება ისევ ერთ დროს,
კვირტებს შეხსნის მიკუნჭულებს,
ეს წვიმა და ეს ფოთოლი
ისევ ისე იჩურჩულებს.

ისევ მოვა ის გოგონა, დედას გამოეპარება,
ასე ძვირად რომ დაუჯდა ერთი ბიჭის შეყვარება.
მოვა გოგო შენნაირი, იისთვალებდანამული,
მოვა ბიჭი ჩემნაირი, სიმღერა და სალამური.

შეაერთებს გულთაცემას
შეხვედრა და გარინდება,
მაგრამ მე ის არ ვიქნები
და ის გოგოც სხვა იქნება.


შოთა ნიშნიანიძე


ალბომიდან
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს,
რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები!
იცოდე, როცა სხვას შევიყვარებ,
ამ სიყვარულზე ვესაუბრები.
ვეტყვი თუ როგორ გვიყვარდა ძველად
ჩვენ ტრფიალება წრეგადასული,
თუ როგორ გაქრა ოცნება ყველა
და მოგონებად დარჩა წარსული.

ვეტყვი თუ როგორ გვიყვარდა გულით
ფიროსმანი და თბილისის ღამე,
ლაჟვარდოვანი მტკვარის დუდუნი
და მარტოობის მკაცრი სიამე.

ვეტყვი: რა მწვავდა, რა სატკივარი,
მაღალ მთებს რისთვის გამოვექეცი,
როგორ გაგანდე, ძვირფასო, ჯავრი
და კაცი ლექსად როგორ ვიქეცი,

ან შენს სახელზე ბერდანის ტყვიით
როგორ დავკოდე ნადირი მხარში,
რომ არ ვიცოდი მაცდური ტყვილი,
რომ შეშლილივით მიყვარდი მაშინ.

ო... მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს,
რა კარგი იყავ და რარიგ ნაზი,
რომ მხოლოდ შენთვის ავაფერადე
ჩემი სიმღერა და მუხამბაზი!

ო... მასაც ვეტყვი, ძვირფასო, ცირა,
როგორ გვდევნიდა ბედი ტიალი,
როგორ გვიყვარდა შავი ზღვის პირას
გასეირნება და ხეტიალი.

როგორ გვაკრთობდა ტალღების ნანა
და სიყვარულით როგორ ვიწვოდით...
და ეს შარბათზე უტკბესი ხანა
რომ გაქრებოდა, რად არ ვიცოდით?!

ვეტყვი, რა იყო ის გაზაფხული,
როდესაც შეგხვდი და შემიყვარდი,
ოპერის ბაღში სიზმრად ნახული,
აკაკის ძეგლთან გაშლილი ვარდი.

რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს,
რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები?
იცოდე, როცა სხვას შევიყვარებ,
ამ სიყვარულზე ვესაუბრები.

ლადო ასათიანი



თოვლი <-------ჩემი უსაყვარლესი ლექსი
მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის
ქალწულებივით ხიდიდან ფენა.
მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის
და სიყვარულის ასე მოთმენა.
ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:
დღეები რბიან და მე ვბერდები!
ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ
უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.
ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:
იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,
მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება
შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.
ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,
უღუნოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.
იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს
შენი მანდილი ამ უდაბნოში...
ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის
ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,
მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის
და ზამბახების წყებად დაწვენა.
თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
და დაღალული სიზმრით დამთოვა.
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!
არის გზა, არის ნელი თამაში
და შენ მიდიხარ მარტო, სულ მარტო
მე თოვლი მიყვარს როგორც შენ ხმაში
ადრე ფარული დარდი მიყვარდა
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ,
თეთრი დღეების ნაზი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს გაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება...
მომწყურდი ეხლა ისე მომწყურდი,
ვით უბინაოს ყოფნა ბინაში,
თეთრი ტყეების მომყვება გუნდი
და კვლავ მარტო ვარ მე ჩემს წინაშე....
ოჰ ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი
მე დაღალული სიზმრით დამთოვა
როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა...

გალაქტიონი

http://pic1.piczo.com/maricom/?g=26041474
დანარჩენი აქ ნახეთ

გაზაფხული შემოსულა ლენ,
რია-რია აუტეხავთ ჩიტებს,
მე გიყიდი წითელ-ყვითელ ჩითებს,
თეთრი ტილო მომიქარგე შენ...

ეჰ...


* * *
მე ისევ ლექსებს დავემოყვრები
და შენ მოგიძღვნი ფიქრთა ხეტიალს.

Ode To The West Wind

O wild West Wind, thou breath of Autumn`s being,
Thou, from whose unseen presence the leaves dead
Are driven, like ghosts from an enchanter fleeing,
Yellow, and black, and pale, and hectic red,
Pestilence - stricken multitudes: O thou
Who chariotest to their dark wintry bed
The winged seeds, where they lie cold and low,
Each like a corpse within its grave, until
Thine azure sister of the spring shall blow
Her clarion o`er the dreaming earth, and fill
(Driving sweet buds like flocks to feed in air)
With living hues and odours plain and hill:
Wild Spirit, which art moving everywhere;
Destroyer and Preserver; Hear, O hear!

Thou on whose stream, `mid the steep sky`s commotion,
Loose clouds like earth`s decaying leaves are shed,
Shook from the tangled boughs of Heaven and Ocean,
Angels of rain and lightning; there are spread
On the blue surface of thine airy surge,
Like the bright hair uplifted from the head
Of some fierce Maenad, ev`n from the dim verge
Of the horizon to the zenith`s height -
The locks of the approaching storm. Thou dirge
Of the dying year, to which this closing night
Will be the dome of a vast sepulchre,
Vaulted with all thy congregated might,
Of vapours, from whose solid atmosphere
Black rain, and fire, and hail, will burst: O hear!

Thou who didst waken from his summer - dreams
The blue Mediterranean, where he lay
Lull`d by the coil of his crystalline streams,
Beside a pumice isle in Baiae`s bay,
And saw in sleep old palaces and towers
Quivering within the wave`s intenser day,
All overgrown with azure moss and flowers
So sweet, the sense faints picturing them! Thou
For whose path the Atlantic`s level powers
Cleave themselves into chasms, while far below
The sea - blooms and the oozy woods which wear
The sapless foliage of the ocean, know
Thy voice, and suddenly grow gray with fear
And tremble and despoil themselves: O hear!

If I were a dead leaf thou mightest bear;
If I were a swift cloud to fly with thee;
A wave to pant beneath thy power, and share
The impulse of thy strength, only less free
Than Thou, O uncontrollable! If even
I were as in my boyhood, and could be
The comrade of thy wanderings over heaven,
As then, when to outstrip thy skyey speed
Scarce seem`d a vision, I would ne`er have striven
As thus with thee in prayer in my sore need.
O lift me as a wave, a leaf, a cloud!
I fall upon the thorns of life! I bleed!
A heavy weight of hours has chain`d and bow`d
One too like thee: tameless, and swift, and proud.

Make me thy lyre, ev`n as the forest is:
What if my leaves are falling like its own!
The tumult of thy mighty harmonies
Will take from both a deep autumnal tone,
Sweet though in sadness. Be thou, Spirit fierce,
My spirit! be thou me, impetuous one!
Drive my dead thoughts over the universe
Like wither`d leaves, to quicken a new birth;
And, by the incantation of this verse,
Scatter, as from an unextinguish`d hearth
Ashes and sparks, my words among mankind!
Be through my lips to unawaken`d earth
The trumpet of a prophecy! O Wind,
If Winter comes, can Spring be far behind?

Percy Bysshe Shelley

ვერხვები
გალაკტიონ ტაბიძე


ყოველთვის, როცა დაბერავს ქარი

და ტყეს მთებისას გაიფრენს აფრად,

ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი

აშრიალდება უშორეს ზღაპრად.

ზღაპარი იგი მათრობს და მხიბლავს

ძველი ღვინის სმით, უგონოდ, მძაფრად;

სადღაც დაკარგულ ვარდს და გვირილებს

მოგონებებში ვიჭერ თანაბრად.

ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ.

სად როდის, რისთვის, არ ვიცი, არა!

იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ...

ღელავს ფოთლების მწყობრი კამარა.

მას შემდეგ ბედი და იალქანი

ქარის სიმძიმით გადაიხარა,

შენ კი სადა ხარ ამდენი ხანი?

რისთვის, ან ვისთან, არ ვიცი, არა!

ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ,

ეს იყო ვერხვის ფოთლების კვნესა.

დრომ ყვავილებით დაგვაგვირგვინა,

მე პაჟი ვიყავ, ის კი - პრინცესა.

თოვლი მინდა....

kote

ფანტასტიურია, ჩავიწერე კიდეც

This post has been edited by Ania on 25 Oct 2006, 00:39

Sisters of Mercy
Leonard Cohen

Oh the sisters of mercy,
they are not departed or gone.
They were waiting for me
when I thought that I just can't go on.
And they brought me their comfort
and later they brought me this song.
Oh I hope you run into them,
you who've been traveling so long.

Yes you who must leave everything
that you cannot control.
It begins with your family,
but soon it comes round to your soul.

Well I've been where you're hanging,
I think I can see how you're pinned:
When you're not feeling holy,
your loneliness says that you've sinned.

C С F F G
Стань птицей, живущей в моем небе.
C C F G#
Помни, что нет тюрьмы страшнее, чем в голове.
C C F F G
Стань птицей, не думай о хлебе.
C Em Am F G
Я стану дорогой.

Я помню прозрачность воды моря.
Я вижу прозрачность горящего газа.
Стань сердцем, бейся в моем теле.
Я стану кровью.

Я буду делать все, как умею.
Стань книгой, ложись в мои руки.
Стань песней, живи на моих губах.
Я стану словами.

ახალშეყვარებულებს ვღებულობთ? ბოდიში და აკორდებიც მოყვა