ასეა
* * *
არვიცი, აქ არის თუ არა ეს ლექსი.. მომინდა, დამედო
* * *
როდესაც მცივა, მე ბევრად მეტს ვლაპარაკობ, ვიდრე შენ გესმის.
მე მინდა, ვცდილობ, მეტი სიტყვა შემოგაწიო,
რათა შენ, როგორც ბავშვობაში, იატაკზე დაჯდე,
სხვა ყველაფერი დაივიწყო
და ჩემი სიტყვებით სახლი ააშენო,
რომელსაც, თუ მოგინდა, თვითონვე დაანგრევ;
რათა შენ, როგორც დიდობაში, ჩემი სიტყვები თაროებზე ჩამოალაგო,
სერვანდების ვიტრინებში გამოფინო,
კედლებზე დაკიდო;
რათა შენ, როგორც სიბერეში, ჩემი სიტყვები ექიმთან წაიღო
და დამშვიდდე, როცა ანალიზის პასუხი გამცნობს,
რომ ამ სიტყვებზე, მართალია, ერთი-ორგან აღინიშნა ნაკბილარები,
მაგრამ ისინი კიდევ დიდხანს გაცოცხლებენო;
რათა შენ, როგორც სიკვდილში, მთელ სამყაროს მიაწერო ჩემი სიტყვები.
როდესაც მცივა, მრავლდებიან ჩემი გულები,
ჩემი სიზმრებით იბერება ყველა ბალიში,
ყველა პოეტი ჩემს ლექსებს დასდევს -
ვინ - პეპლის საჭერით, ვინ - შურდულით, ვინ კიდევ - თოფით,
და ეს არავის უცნაურად არ ეჩვენება,
რადგან არ სმენიათ არცერთი მკვდრისაგან,
სხვის საფლავში ჩამასვენესო.
როდესაც მცივა, ზამთარია.
ან გვიანი შემოდგომა.
ან სიყვარული.
როგორც ტოტები ფოთლებისაგან, ჩემი სიტყვები გრძნობებისგან იძარცვებიან
და ჩვენ ერთმანეთს უხერხული პაუზებით ვესაუბრებით,
და შენც ყოველთვის ისეთი ხარ, როგორც ყოველთვის:
ჩემი მომლოდინე
გრილ სასადილოში,
სადაც მე და შენ აღარ დავდივართ,
სადაც ძვირფასმა რესტორანმა დაიდო ბინა,
სადაც აღარ სვამენ ჩაის.
როდესაც მცივა, მე შენ მყავხარ; და ასე იქნება მუდამ,
ვიდრე ზამთრობით ბეღურები თბილ ქვეყნებში გადაფრენას დაისწავლიან.
ზვიად რატიანი, პოეტი
