შარლ ბოდლერი, (1821 - 1867)

მიყვარსო ვერ ვიტყვი, მაგრამ თავის დროზე ფრანგულს,როდესაც ვსწავლობდი, ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე.

ერთი ლექსი მომწონდა ძალიან და ვაი-ფრანგულიდ ვკითხულობდი.

ერთხელ ერთ გოგოს წავუკითხე და იმის მერე თვალით არ მინახავს

რამდენიმე დღის წინ წავიკითხე ბოდლერის კრიტიკული ნაშრომი და ძველი დრო გამახსენდა.

აბორგებული სტიქიონის მკერდზე მატროსებს,
როცა შეიპყრობს ნაღველი და გართობა უნდათ,
იჭერენ ხოლმე ზღვის ფრინველებს დიდ ალბატროსებს,
რომელნიც ხომალდს მოწყენილნი მისდევენ გუნდად.
მსხვერპლი უხეშად დაგდებული აწყდება გემბანს,
ლაჟვარდის მეფე, მოწყვეტილი ცას დასინათლეს,
მოუქნელი და შერცხვენილი უმწეოდ კვდება
და ფრთებს ვეება ნიჩბებივით ძლივსღა მიათრევს.
ახლახან ცაში ადიოდა ჩვეულ სისხარტით,
ახლა უმზერენ უსიცოცხლოს, ტლანქს და საძაგელს,
ხარხარით სჩრიან აბოლებულ ჩიბუხს ნისკარტში
და ხტუნვა-ხტუნვით დაკოჭლებულ ფრთოსანს ბაძავენ.
ასე პოეტი მშვილდოსანთა უძლებს დაცინვას,
ღრუბლებს ბრძანებლობს და გრიგალთან ღამეს ათელებს,
მაგრამ მიწაზე, სადაც კაცთა დგას ღრიანცელი,
რომ გაიაროს, ფრთები უშლის გოლიათური.




მე მგონი მივხვდი რასაც გულისხმობს ამ ლექსში <3
ძაან მაგარია