გიორგი არაბულის პოეზია, 17 წლის ხევსური

ჰო, გიო მხატვარ შოთა არაბულის შვილია......

gadamtieli
ხო,რატომღაც ასე ვიფიქრე,პატარა იყო ბოლოს,რომ ვნახე

პოეტი სასაფლაოზე

საფლავებს ადგას მიმწუხრის ბინდი,
პოეტი ფანტავს ცისფერ ქაღალდებს,
რატომ არ არის ეს ღამე მშვიდი,
ამ ვერხვებს რაღა ალაპარაკებს?!

სასაფლაოზე დადის და უფალს
შველას სთხოვს, დარდით ლექსებს იგონებს,
მას ავბედითი სიცოცხლე უყვარს
და თან საფლავებს უძღვნის სტრიქონებს.

ბედნიერ ყოფას ლექსებით ეტრფის,
სავალად ირჩევს მთებს და ქარაფებს,
თან ეშინია მაღალი ღმერთის,
თან პოეტობა ალაპარაკებს.

მთვარე ქანაობს ვარსკვლავებს შუა
და სიბნელეში ფანტავს ნაწნავებს,
ქვეყნად სიცოცხლე ლამაზი თუა,
პოეტს ცხოვრება რისთვის აწვალებს.

* * *
არ ვიცი... რაღაც ტკივილი მახრჩობს,
მონატრებული ვწურავ ფიალებს,
ჟიპიტაური მალიმალ მათრობს,
ეს მთაც ვერაფრით გადავიარე.

უღელტეხილი ხდება უვალი,
ბალალაიკაც დარდით ღიღინებს,
მე შენთან მოვალ კოცნის მწყურვალი,
არ ვიცი კარგო, თუ გამიღიმებ.

დღეს გული ებრძვის მწვავე იარებს,
ბაგეებს სცრება ჩუმად ბგერები,
დათვისჯვარი თუ გადმოვიარე,
ძვირფასო, შენს თმებს მოვეფერები.

მოვეფერები ყვითელ დალალებს,
აედინება კოცნის სურნელი.
მე სიყვარული მალაპარაკებს
შემყარე სენი განუკურნელი.

დღეს გული ებრძვის მწვავე იარებს,
ბაგეებს სცრება ჩუმად ბგერები,
დათვისჯვარი თუ გადმოვიარე
მოგეფერები...

MAXიმალურად ყველა ფორუმზეა ეს თემა