ლაშა გახარია, უნდა იცნობდეთ

მიწაზე ვწერ და
ცაში ვათეთრებ,
მაგრამ...
სულ თოვლად
მაცრის უფალი.

რა წაგაკითხოთ:
ძმებს და ქალღმერთებს,
ვით შემოგკადროთ
ეს ნასუფრალი.

ლექსიც ქალივით
აქეთ-იქეთობს,
თუ დაიგულა
გული ვნებული.

სული როგორღა
ამოვითეთრო-
ლეთა-ბალღამში
ამოვლებული!..

მორჩა!
აქ ლექსს არ
გაგაცრევინებ
და არც კირსა გთხოვ,
ვით კირითხურო.

ოღონდაც, ერთხელ
მეც მათქმევინე,
რომ აქ ვწერ,
მაგრამ... ცაში
ვკითხულობ!..
* * *
სველ სასოებით ნაქსოვ სონეტებს
ჯიბით გაცლიდა სტამბა-ორთითა.
მოგაშავებდნენ რაღაც მონეტებს-
შავ ლავაშადაც რომ არ გყოფნიდა.

ახლა იმ ლექსებს
სულ სხვა ფასი აქვს,
როგორც პასიანსს-შლიან
ვარაყით.

ნეტავ, იქ მაინც თუ გაქვს პენსია,
ჭვავის ყუა და ჭიქა არაყი.



* * *





მკითხველისადმი

რაც გამოვტოვე… ნუ წაიკითხავ,
არც სარჩევს შერჩა ჩემი ტკივილი,
წერტილიც... პწკარს რომ უმძიმდა დიდხანს,
დაკარგულია – მთვრალის ღილივით.

თავისუფალი მსურდა საყელო,
როგორც მდინარეს – ჩახსნილი ხიდი.
იქნება, ასე ამოვახველო,
ამ ჭლექიანი საწუთროს ბინდი.

მანამ კი: ნუღარ დაეშურები
თვალებს – უცრემლოს და უკაეშნოს:
ნურც სველ ლექსებზე დამემდურები:
სულ წვიმდა… სული სადღა გამეშრო!..

ატენს ირთვება ატამი-
შინდისელ შინდზე თხოვდება.
ნუში, ფშატი და პანტანი...
დიდძალ მაყარი გროვდება.

გაუთხოვარი ასკილი
ტყრუშულ ღობესთან ღონდება...
პატარძალს აშინებდნენო! -
ვინცა თქვა, იქამც ცხონდება.




***




არაგვს მაუსხამს ა კალმახები,
წამო, ვიანკესოთ, ვიბადუროთ;
ფშავის ბილიკები -- წვრილ-ხვლიკები
ქარმა ითვალოს და იფანდუროს.

არხვატს დევებია ახმახები,
ლუდზე დავიწვიოთ, ბაღათერო!
ისე გამავათვრათ, სალახნები,
ერთხელ იახსარმა ბაყბაყდევ რო...

იმდენ დავუყაროთ რიყ-ხინკლები,
ხვანჯარ ვერ შაიკრან -- გველისტყავის...

რას რა იფხინკები, შენც არ მყავდე,
მითამ, საარაგვოს ერისთავი!..

წამო, არ დალანდა ვიდრე წყლიდან
თევზმა -- ბუს თვალები -- ბღუერები;

ქოლგას რას დაეძებ, თუ გაწვიმდა,
ფშან-ფშან უშქარია ბუერები.

წამო, კაი ცეცხლი ვაცეკვოთ და
ყანწში ჩავუწყნაროთ არაგვს გული;
ჯვარმან გუდანისა შაგინდოთ და
მუზამ ხვარ გაგთოლათ არაბულნი?!.

გრძელი კალამბური აქ არ ხამს და
ვშიშობ: რახმა სხვა არ მიკარნახოს, --

არაგვს კალმახები მაუსხამს და...
წამო, ვიკალმახოთ!